Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα.

[SEBASTIAN]

Κατά την γνώμη μου μια από τις ομορφότερες περιόδους ενός ανθρώπου είναι τα φοιτητικά του χρόνια. Πόσοι αλήθεια από σας δεν νοσταλγείτε την περίφημη φοιτητική ζωή, αυτήν την τόσο ανέμελη περίοδο της ζωής σας, που είναι συνυφασμένη με την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά που συνδέεται με την χρονική περίοδο μετά το τέλος των σχολικών χρόνων του άγχους και των δεσμεύσεων που απορρέουν από αυτά?
Πόσοι δεν αναπολείτε τα χρόνια που συνδέθηκαν με την ενηλικίωση σας, την προσωπική σας αυτονομία και ωρίμανση ειδικά όταν σπουδάσατε σε άλλη πόλη? Κατά την γνώμη μου είναι τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου γιατί αποτελούν αντικειμενικά την τελευταία ανέμελη χρονική περίοδο του ανθρώπου πριν από την μετάβαση στην εποχή των αυξημένων υποχρεώσεων επαγγελματικών και οικογενειακών για τον καθένα μας, του άγχους, της καθημερινής πίεσης και της διαχείρισης των ατέλειωτων καθημερινών προβλημάτων που απορρέουν.
Πιστεύω πως η αναπόληση αυτών των χρόνων κάποιες στιγμές έστω από την καθημερινότητα μας, συνεπάγεται μια γαλήνη μια νηφαλιότητα και κάποιες σημαντικές στιγμές ηρεμίας και νοσταλγίας που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας. Άλλωστε ο θησαυρός των αναμνήσεων του καθενός μας είναι ανεκτίμητος.

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι την Γ Λυκείου με τις ατέλειωτες ώρες στο σχολείο και στο φροντιστήριο και το επίσης ατελείωτο διάβασμα αλλά και το άγχος για μια θέση στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα...
Και βρέθηκα στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη για σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας.
Είχα χαρεί με την επιτυχία μου σε σχολή της πρώτης μου προτίμησης, ήμουν πολύ περήφανη αλλά είχα στενοχωρηθεί που θα άφηνα το σπίτι μου (μονοκατοικία!!!) και θα πήγαινα σε άλλη πόλη.
Ξεκίνησα από την Αθήνα με προορισμό την νύμφη του Θερμαϊκού και την αναζήτηση στέγης, την οποία βρήκα σχετικά εύκολα.
Βρήκα διαμέρισμα με συγκάτοικο (μια κοπέλα από επαρχία που σπούδαζε στη Νομική) με την οποία η συγκατοίκηση υπήρξε άριστη, σε μια γειτονιά πολυσύχναστη με πολλά καταστήματα...Οργάνωσα το δωμάτιό μου και γενικότερα τη ζωή μου με το πρόγραμμα των μαθημάτων αλλά και όποιες άλλες υποχρεώσεις μου (ψώνια για το σπίτι, πληρωμή λογαριασμών/ενοικίου...,συγύρισμα σπιτιού...).
Άρχισα να γίνομαι περισσότερο υπεύθυνη και πιο ώριμη πλέον...
Η καθημερινότητα έλαβε άλλη διάσταση χωρίς πλέον το κουραστικό πρόγραμμα του σχολείου και του φροντιστηρίου αλλά με παρακολουθήσεις μαθημάτων...υψηλού επιπέδου στη σχολή. Η προσαρμογή υπήρξε δύσκολη στην αρχή αλλά σιγά-σιγά συνήθισα...η σχολή ήταν σχετικά κοντά (πήγαινες είτε με λεωφορείο είτε ακόμα και με τα πόδια...), μου άρεσε το περιβάλλον. Ο χρόνος μου μοιραζόταν στη σχολή, στο σπίτι, στις βόλτες πάντα με μέτρο...
Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν ξεκινούσα να γυρίσω πίσω στην Αθήνα αλλά από την Αθήνα έφευγα λυπημένη μετά (όλες οι διαδρομές ήταν με τρένο, πολύ ωραία η διαδρομή...)...Πολλές φορές με έπιανε νοσταλγία για την Αθήνα...
Η διαμονή μου στη Θεσσαλονίκη κράτησε 2 εξάμηνα γιατί στο τέλος του πρώτου έτους έκανα αίτηση για μεταγραφή στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα να τελειώσω τη σχολή αλλά όλα καλά στο τέλος...
Πριν κάποια χρόνια βρέθηκα ξανά στη Θεσσαλονίκη, πέρασα και από τη γειτονιά όπου έμενα αλλά ήταν κάτι το διαφορετικό.
Το μυαλό μου είχε μείνει στο παρελθόν τότε που είχα έρθει για πρώτη φορά...

Αξέχαστα χρόνια!!!

 

[domniki]

Πολύ ωραίο θέμα! Εκείνο που νοσταλγώ από τα μακρινά φοιτητικά χρόνια δεν είναι τόσο η ζωή του φοιτητή ή η ανεμελιά, όσο η "παντοδυναμία" των 18-20 χρόνων! Τότε που νομίζεις ότι όλα μπορούν να γίνουν, τότε που έχεις όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, τότε που όλη η ζωή είναι μπροστά και νιώθεις ότι κάθε όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί!
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στην σχολή μου τώρα, σίγουρα έχουν πεθάνει πολλοί καθηγητές μου (μπορεί και όλοι!) και δεν γνωρίζω κανέναν από αυτούς που διδάσκουν τώρα. Έχουν περάσει 24 χρόνια από το μακρινό 1998 που αποφοίτησα. Έχω ξεχάσει πάρα πολλά από τότε, δεν ξεχνώ όμως το συναίσθημα της δύναμης του τότε.

 

[SEBASTIAN]

Πολύ ωραίο θέμα! Εκείνο που νοσταλγώ από τα μακρινά φοιτητικά χρόνια δεν είναι τόσο η ζωή του φοιτητή ή η ανεμελιά, όσο η "παντοδυναμία" των 18-20 χρόνων! Τότε που νομίζεις ότι όλα μπορούν να γίνουν, τότε που έχεις όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, τότε που όλη η ζωή είναι μπροστά και νιώθεις ότι κάθε όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί!
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στην σχολή μου τώρα, σίγουρα έχουν πεθάνει πολλοί καθηγητές μου (μπορεί και όλοι!) και δεν γνωρίζω κανέναν από αυτούς που διδάσκουν τώρα. Έχουν περάσει 24 χρόνια από το μακρινό 1998 που αποφοίτησα. Έχω ξεχάσει πάρα πολλά από τότε, δεν ξεχνώ όμως το συναίσθημα της δύναμης του τότε.

Υπέροχη η ανάρτηση σου Δομινίκη μου. Συμφωνώ και επαυξάνω, μέχρι κεραίας σε όλα όσα γράφεις! Αυτή η νοσταλγία και η ανεμελιά των φοιτητικών μας χρόνων σε συνδοιασμό με την τρομερή ισχύ των συναισθημάτων που νιώθαμε τότε όπως τόσο παραστατικά αναφέρεις, σίγουρα καθιστούν αυτήν τη χρονική περίοδο την ομορφότερη και εντονότερη της ζωής μας!

 

[domniki]

Υπέροχη η ανάρτηση σου Δομινίκη μου. Συμφωνώ και επαυξάνω, μέχρι κεραίας σε όλα όσα γράφεις! Αυτή η νοσταλγία και η ανεμελιά των φοιτητικών μας χρόνων σε συνδοιασμό με την τρομερή ισχύ των συναισθημάτων που νιώθαμε τότε όπως τόσο παραστατικά αναφέρεις, σίγουρα καθιστούν αυτήν τη χρονική περίοδο την ομορφότερη και εντονότερη της ζωής μας!

Ο βαφτισιμιός μου και ο αδερφός του τελείωσαν την ίδια σχολή με μένα (20+ χρόνια μετά) και έχω κάποια - ελάχιστη - επαφή με το τώρα της σχολής. Οι καθηγητές διαφορετικοί, τα μαθήματα εξελιγμένα, αλλά ψυχανεμίζομαι ότι το συναίσθημα της "παντοδυναμίας" που περιέγραψα παραμένει στις καρδιές των νέων φοιτητών. Ομολογώ ότι τους ζηλεύω. Το έζησα όμως κ' εγώ κάποτε και αυτό δεν πρόκειται να το χάσω ποτέ

 

[optimus_prime]

Νομίζω την πρώτη χρονιά είναι όλο αυτό,που φεύγεις απ'το σπίτι,μένεις μόνος πρώτη φορά,δεν έχεις το καθημερινό πρωινό ξύπνημα,κακά τα ψέματα στη σχολή δεν πατάς και πολύ,και είναι σαν να είσαι σε μια χρονιά διακοπών.Μιλάω πάντα για την περίπτωση που πας απο την επαρχία σε μια μεγαλύτερη πόλη και δεν έχεις ανάγκη να δουλέψεις για να έχεις χαρτζιλίκι.

Στο τέλος όμως,ξέρετε τί λένε οι πιο πολλοί;'Να τελειώνουμε,να φύγουμε'.

 

[elephadas]

Εγώ δεν έφυγα από επαρχία σε μεγάλη πόλη, συνέχισα να μένω στο σπίτι των γονιών μου και δούλευα τις ελεύθερες ώρες μου για χαρτζιλίκι και για μια (συμβολική) συμμετοχή στα έξοδα του σπιτιού. Και είχα καθημερινό πρωινό ξύπνημα. Παρ' όλα αυτά τα 5 χρόνια του Πολυτεχνείου ΗΤΑΝ τα καλύτερα της ζωής μου ακόμη κι όταν προσπαθώ να τα δω αντικειμενικά. Όταν τελείωσα κι έφυγα Αμερική για μεταπτυχιακά ήρθε η απότομη προσγείωση διότι ειδικά ο πρώτος χρόνος ήταν από τους χειρότερους της ζωής μου. Μετά φτιάξανε τα πράγματα, αλλά τα χρόνια του πολυτεχνείου δεν τα πλησίασα ποτέ.

 

[paulochelao24]

Όμορφα τα φοιτητικά χρόνια για ένα παιδί που τελειώνει το σχολείο και από εκεί που ήταν τρίτη λυκείου με άγχος για τις πανελλαδικές,τα φροντιστήρια,την πίεση για διάβασμα απ' το σπίτι βρίσκεται σε ένα πιο ελεύθερο περιβάλλον κτλ. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα στην σχολή ,στην Θεσσαλονίκη που σπούδασα. Νέες γνωριμίες,κατευθείαν ραντεβού για καφέ και ποτό με την νέα παρέα τον ίδιο βράδυ. Ευτύχησα την πρώτη χρονιά το σπίτι που ζούσα με τον αδελφό μου να είναι όσο πιο κεντρικά γίνεται (συγκεκριμένα οδός Διαλέττη,η οποία ήταν 4 λεπτά απόσταση απ' την σχολή). Βόλτες πλατεία Ναυαρίνου,βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, ένα σωρό όμορφα πράγματα που σου μένουν στην μνήμη. Απεναντίας συμφοιτητές από Θεσσαλονίκη ήθελαν να περάσουν σε άλλη πόλη για να ζήσουν πιο ανεξάρτητα και εννοείται τους καταλάβαινα. Και ειδικά αν ξεκινήσεις καλά απ' το πρώτο εξάμηνο στα μαθήματα δηλ. να τα περνάς εύκολα χωρίς ιδιαίτερα πολύ διάβασμα είναι ακόμη καλύτερα γιατί δεν έχεις και πολύ άγχος. Δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω την σχολή (μόλις το 2004 πήρα το πολυπόθητο πτυχίο δηλ. στα 9 χρόνια). Θα ήθελα να τονίσω πως το μελαγχολικό της όλης φάσης με τα φοιτητικά χρόνια είναι ότι μετά γίνεσαι ξένος με τους πιο πολλούς συμφοιτητές,με την έννοια ότι μετά τις σπουδές ο καθένας επιστρέφει στον τόπο του,άλλοι φεύγουν στρατό, άλλοι μπορεί να βρουν δουλειά σε άλλες πόλεις ή ακόμη και εξωτερικό. Τελευταία φορά που επισκέφτηκα Θεσσαλονίκη ήταν το 2009 καλοκαίρι και μπορώ να πω πως στο τσακ ήμουν να πάθω κατάθλιψη αφού ούτε ένας συμφοιτητής (ακόμη και απ' τους ντόπιους) που κάναμε παρέα δεν ζούσε πλέον Θεσσαλονίκη