Τελευταία μέρα του σχολείου

[caprice]

Σήμερα έστησα το μεγάλο μου γιο με παρακάλια έξω από την πόρτα μας και τον έβγαλα φωτογραφία με το σακίδιο στην πλάτη. Το ίδιο είχα κάνει και πριν τρία χρόνια όταν ξεκινούσε το προ προ νήπιο,το ίδιο έκανα και τώρα που είναι η τελευταία του μέρα στο νηπιαγωγείο. Ο "μικρός" έφυγε πλήρως εξοπλισμένος με μαγιό spiderman, πετσέτα, νεροπίστολα και αλλαξιά διότι η δική του τελευταία μέρα έχει μπουγέλο όπως και πέρσι και πρόπερσι (no comment). "Άντε μαμά θ' αργήσω" μου είπε.

 


Μετά πήρα τη μητέρα μου τηλέφωνο πρωϊνιάτικα και την κατατρόμαξα "έπαθαν τίποτα τα παιδιά;", "όχι ρε μαμά αλλά σήμερα είναι η τελευταία μέρα του στο νηπιαγωγείο και κάπως μου 'ρθε". "Α καλά, και είσαι στην αρχή ακόμα" η απάντησή της.

 


Ουφ!!! αυτή η τελευταία μέρα. Πήρε το μυαλό μου δρόμους παλιούς και βάδιζε παρέα με την καφεΐνη. Θυμήθηκα την τελευταία μέρα μου στο νηπιαγωγείο, μας είχαν λιώσει στις πρόβες για τις επιδείξεις που θα κάναμε ... έχω και φωτογραφίες. Τσαντισμένη είχα πάει. Αυτά που φορούσα δεν μου άρεσαν, έτσι όπως με είχαν κουρέψει δεν μου άρεσε επίσης, το ποίημα που έλεγα είχε τίτλο "ο μικρός μου αδελφός" (όλη μέρα τρώει διότι δεν φορά στο χέρι του ρολόι) ...τέλος πάντων χάλια.

 


Θυμήθηκα το Δημοτικό που βρέχαμε ο ένας τον άλλον στα διαλείμματα στις βρύσες και που είχαμε πάει εκδρομή στο Διόνυσο, πικ νικ με καρό τραπεζομάντιλο κ.λπ. Αμυδρά θυμάμαι γυμναστικές επιδείξεις, παραστάσεις και λοιπά θεάματα. Στο Γυμνάσιο πάλι μπουγέλα με πλαστικές σακούλες. Στο Λύκειο πηγαίναμε για μπάνιο στη θάλασσα, τότε ήταν ακόμα καθαρά στην Αττική.

 


Ξέρω ότι έχουμε συζητήσει εδώ μέσα κατά καιρούς πράγματα και καταστάσεις που αφορούν το σχολείο, το πριν, το τώρα και το μετά αλλά σήμερα κάπως μου ρθε και συγχωρέστε με. Μεγαλώνουν και μάλλον συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω και εγώ.

 


Σκεπτόμουν και για τους δύο (διότι και ο μικρός θα ξεκινήσει το προνήπιο) πώς να τους κάνω αυτό ειδικά το καλοκαίρι πανέμορφο πριν διαβούν την πόρτα του σχολείου. Πώς να τους γεμίσω χαμόγελα, παιχνίδια, χρώματα, θάλασσα και ουρανό, μυρωδιές. Να τους έχω με το μαγιό όλη την ημέρα, να τρώνε τα φρούτα και παγωτά και να πασαλείβονται, να τα πλένω με το λάστιχο και να τσιρίζω (φορώντας πετσετέ μπουρνούζι) "βάλε τις σαγιονάρες σου". Να φύγω μακριά από κάθε τι "οργανωμένο" και να την αράξουμε κάτω από ένα δέντρο χωρίς κάλυψη δικτύου, χωρίς φενιστίλ, χωρίς βαβούρα... άντε μόνο το τάκα τούκα από ρακέτες.

 


Για να μην μακρηγορώ, μακάρι να περάσουν τα χρόνια όμορφα και να τον έχω απέναντί μου κάποτε να μου λέει "θυμάσαι τότε που είχα πάρει 2 νεροπίστολα μαζί μου μήπως μου χαλάσει το ένα;" Αν με ρωτάτε, ναι πολύ θα ήθελα να θυμάται αυτό από την τελευταία μέρα του στο νηπιαγωγείο.

 


Προβολή συνημμένου 54088

Σε αντιδιαστολή: Πρώτη μέρα στο σχολείο

 

[Aardvark]

Ααααααααα ζηλευωωωωωωωωωω,αν θες να υιοθετησεις ενα πανεξυπνο,πανεμορφο,πανυψηλο αγορι για τους δυο καλοκαιρινους μηνες ειμαι διαθεσιμος και στα πασαλειματα με τα παγωτα και στα βρεξιματα με τα λαστιχα και στο τακα τουκααααααααα.


Το αισθημα της τελευταιας μερας του σχολειου για 15-16 χρονια ηταν μοναδικο και δεν προκεται να το ξανανιωσεις!

 

[Bambinella]

Στην Πρωτη Δημοτικου ημουν ντυμενη μελισσουλα με ενα χαρτινο κιτρινο φορεμα και τραγουδουσα:

Στο λαμπρο το φως του μεσημεριου

απ' ανθο σ' ανθο πεταω

τη χρυσοσκονη των μικρων κλαδιων

το γλυκο χυμο ρουφαω

Στη Δευτερα αλλαξα ρεπερτοριο καθοτι εγινα πεταλουδα:

Ελαφρα σαν χαδι απαλου χεριου

με φτερα σαν τα βελουδα

θαμπωμενη ειμαι απ' το φως του ηλιου

γλυκοπαιζω η πεταλουδα

Στο Γυμνασιο και στο Λυκειο παιζαμε κλασικοτατο μπουγελωμα, αλλα δεν μπορω να πω οτι μου αρεσε ιδιαιτερα το σπορ διοτι ημουν παντα κοκετα του θανατα και απεχθανομουν να κυκλοφορω μουσκιδι.

Στην Τριτη Λυκειου ημουν σιγουρη οτι θα εχανα επαφη με τους περισσοτερους συμμαθητες μου και φυσικα επαληθευτηκα. Σταθηκα κοντα στην εξοδο και κοιταξα το προαυλιο, ενω ριγη συγκινησης με κατεκλυζαν. Το αποχαιρετησα σιωπηλα ξεροντας οτι δε θα ξαναπατουσα το ποδι μου εκει ποτε.

Ομως εδω δεν επαληθευτηκα. Η κορη μου στο ιδιο σχολειο με εμενα τελειωσε προχθες το Γυμνασιο και στο ιδιο, Θεου θελοντος, θα τελειωσει και το Λυκειο.

Α, και να μην το ξεχασω!

Στις δυο τελευταιες εκλογικες αναμετρησεις, εκει πηγα και ψηφισα.

 

[D@redevil]

Βρε παιδιά.... Εμείς κάναμε τις επιδείξεις στο δημοτικό νωρίτερα θυμάμαι... Όχι την τελευταία μέρα. Μάλιστα, γίνονταν συνήθως Τετάρτη απόγευμα (για να μπορούν να έρθουν και όλοι οι γονείς!)...

Τελευταία μέρα στο σχολείο!.... Χμ.... Για το δημοτικό σηματοδοτούσε την έναρξη των διακοπών, όπου πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς μου, όταν ήμουν μικρή! (Έχω την εντύπωση ότι αυτό γινόταν μέχρι και Γ' Δημοτικού...). Δυστυχώς, μπάνιο στην θάλασσα, μόνο τα Σ/Κ που πήγαινα με τους γονείς μου και 15 μέρες τον Αύγουστο που έπαιρναν άδεια!...

Εκτροχιάζομαι όμως! Στο θέμα μας!

Λοιπόν, μέχρι και τη δευτέρα δημοτικού ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι στην αυλή του σχολείου με τις δασκάλες να γίνονται κι εκείνες παιδιά και να παίζουν μαζί μας! Το δε μπουγέλο? Απαγορευμένη λέξη - γιατί σε βάζαν τιμωρία κι έχανες την πιο όμορφη μέρα του σχολείου: αυτή που όλοι παίζαν!

Γ' Δημοτικού μέχρι και Γ' Λυκείου, το μπουγέλωμα ήταν must! Αν δεν είχες μπουγελωθεί, σημαίνει ότι ήσουν "φλώρι" (συγχωρέστε μου την ατυχή έκφραση! ). Ομοίως, αν δεν είχες μπουγελώσει! Κοντολογίς: 2 φορές πνευμονία (τη μια έμεινα κοντά 1 μήνα στο νοσοκομείο), και 4-5 καλοκαιρινά κρυώματα με μπόλικο πυρετό (να σκάει ο τζίτζικας, να λιώνεις στον πυρετό και ν' ακούς και τη γκρίνια από πάνω: "πώς τα κατάφερες και πήγες κι αρρώστησες καλοκαιριάτικα"!).

Τότε το νεροπίστολο ήταν πολύ extreme αξεσουάρ για μας - εύκαιρα και πρόχειρα όπλα, που "δεν κινούσαν υποψίες": Σακούλα σούπερ μάρκετ & πλαστικά μπουκάλια!

Για αλλαξιές ρούχα?! Χμ!... Δεν ήταν μέσα στα προβλεπόμενα... Συνήθως πηγαίναμε σπίτι & αλλάζαμε (και στο γυμνάσιο κι έπειτα δίναμε ραντεβού στον Λευκό Πύργο για καφέ!). Ακόμα έχω την αίσθηση του "πλατς-πλατς" που έκαναν τα πόδια μου στ' αθλητικά παπούτσια!

Σημειωτέον, ότι τα κοριτσάκια μεγαλώνοντας, εφοδιαστήκαμε με μαγιό από πάνω & σορτσάκι από κάτω! Οπότε, ένα στεγνό (ο Θεός να το κάνει!) t-shirt είχαμε να φορέσουμε φεύγοντας!

Αυτά, περί μπουγελώματος!

Συνήθως, με το πέρας του βρεξίματος, είτε παίζαμε άλλα παιχνίδια (μήλα στο δημοτικό, βόλλευ / μπάσκετ στο γυμνάσιο), είτε ως λυκειόπαιδα πια, καθόμασταν στο γκαζόν κάνοντας πηγαδάκια και μιλώντας για τα γνωστά προβλήματα του καλοκαιριού: πού θα πάμε, πότε θα γυρίσουμε, αν θα αλλάξει κανείς σχολείο, ποιοι καθηγητές μας την "έσπαγαν", πώς θα συναντιόμαστε και πότε θα τηλεφωνιόμαστε, κτλ. Περιμέναμε μέχρι να βγουν και οι τελευταίοι που έγραφαν & καθόμασταν τουλάχιστον κανα 2ωρο.

Δεν ήταν λίγες και οι φορές που έρχονταν και οι καθηγητές να κάτσουν στις παρέες μας! Εκεί, άκουγαν τον "απολογισμό" της χρονιάς: ό,τι παράπονα είχαμε, τ' ακούγαν μια χαρά!

Σε αντίθεση με τη BB, εγώ δε θυμάμαι τι είχα σκεφτεί τελειώνοντας την τρίτη λυκείου.... Όλα ήταν άγνωστα και μάλλον αυτό ήταν αυτό που θυμόμουν από εκείνη τη μέρα: η φοβερή συνειδητοποίηση ότι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε....

Bottom line: (γιατί πολύ μαυρίλα πλάκωσε! )

Τελευταία μέρα στο σχολείο == Πρώτη μέρα καλοκαιρινών διακοπών! :cheers:

 

[krios]

Εγώ πάλι καθόλου δεν στενοχωρήθηκα ούτε όταν τελείωσα το νηπιαγωγείο, ούτε το δημοτικό πολλώ μάλλον το γυμνάσιο και το λύκειο. Την τελευταία μέρα έκανα ένα πράγμα: τσακιζόμουν κι έφευγα. Κι έφευγα βλέποντας δύο εικόνες: νερό και φωτιά. Νερό από τα μπουγέλα και φωτιά από το κάψιμο των βιβλίων... Τίποτα από τα δύο δεν θεώρησα ως μαγκιά. Σημασία είχε μόνο να φύγω. Επέστρεψα στο ίδιο προαύλιο πριν επτά χρόνια για να ψηφίσω. Δεν ένιωσα νοσταλγία, μόνο επέστρεψαν οι θλιβερές μου αναμνήσεις. Ο εφηβικός μου έρωτας (που συμπτωματικά εκείνη την ίδια χρονιά είχαμε χωρίσει), οι καθηγητές, οι περσίδες στα τζάμια, το ίδιο γκρίζο προαύλιο, οι ίδιες βρύσες, ίδια όλα και κυρίως πνιγμένα στο γκρίζο. Νερό και φωτιά λοιπόν και η μοίρα να παίζει το παιχνίδι της. Γιατί κάθε μέρα περνάω μπροστά από το συγκεκριμένο σχολικό συγκρότημα. Αλλά δεν κοιτάω μέσα.

Ωραίο θέμα μπράβο caprice και ευχαριστώ.

 

[Amigovios]

Τελευταία μέρα στο σχολείο.... Σούπερ μπουγέλωμα!!! Δε μου λείπει καθόλου, και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν πάω σπίτι να ανάψω το pc, Amiga, amstrad που είχα και να άραξω μέχρι το άλλο πρωί και να λιώσω μπροστά σε μια οθόνη! Όσο αφορά γυναίκα , δεν είχα τότε και δε με έμοιαζε. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να ξεχάσω την έννοια σχολείο και να ετοίμασω τα πράματα μου για το νησί !

 

[BETTY BOOP]

Την τελευταία μέρα στο σχολείο παίζαμε μπουγέλο εφοδιασμένοι με σακούλες και μπουκάλια. Προσωπικά ένιωθα περίεργα, έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ένιωθα χαρά που άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές και από την άλλη, λύπη γιατί θα αποχωριζόμουν τους συμμαθητές μου, με τους οποίους είχα δεθεί όλη τη σχολική χρονιά. Ιδιαίτερα στην ΣΤ τάξη, θυμάμαι το μπουγέλωμα την τελευταία μέρα, (είχα πάει στο σχολείο με μπουγελόφατσες και με έκπληξη ανακάλυψα ότι το μπουγέλωμα ήταν με σακούλες και μπουκάλια!) και μετά θυμάμαι κάποιες συμμαθήτριές μου να αλλάζουν ρούχα στην τάξη...

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο η τελευταία μέρα στο σχολείο ήταν όταν γράφαμε εξετάσεις στο τελευταίο μάθημα και μετά πάλι μπουγέλο στην αυλή...

 

[Olorin]

Κάθε φορά που ακούω για μπουγέλα τελευταίας μέρας του σχολείου μου έρχεται στο νου το περιστατικό που έχω αναφέρει σε άλλο σχετικό thread:

Με όλα αυτά, μου θυμίσατε ιστορικότατο μπουγέλο την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς Α'Λυκείου (οπότε μιλάμε για 1997... Ναι, οι περισσότεροι από εσάς πιθανότατα ήδη θα είχατε κάνει παιδιά μέχρι τότε...).
Πρέπει να είχαμε ξεκινήσει τον μπουγελοπόλεμο από το σχολείο σχεδόν η μισή τάξη (ήτοι 50-60 άτομα, αφού ήμασταν 4 τμήματα από 25-30 άτομα!!!) με σακούλες που προμηθευόμασταν από το απέναντι σούπερ-μάρκετ (Ατλάντικ), μέχρι να μας διώξουν οι καθηγητές και να αρχίσουμε σιγά-σιγά να εξαπλωνόμαστε στις τριγύρω πολυκατοικίες για κάλυψη, αλλά και ανεφοδιασμό από τις βρύσες που είχαν... Χωρίς να το καταλάβουμε, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την Πλατεία (δεν θέλω ηλίθιες ερωτήσεις, μια είναι η "Πλατεία" με "Π" κεφαλαίο!!!), η οποία απείχε κάπου 300-400μ., οπότε καταλαβαίνετε ότι σπέρναμε τον πανικό από όπου περνούσαμε... Τελικά, μετά από κάποια ώρα και μπόλικο βρισίδι από τα τριγύρω μπαλκόνια, φτάσαμε στην Πλατεία (τέλος πάντων... της Ν.Σμύρνης, εννοώ!!!) όπου μας ήρθε η φαεινή ιδέα να μεταφέρουμε το μπουγέλο στα... συντριβάνια!!! Όπως μπορείτε να μαντέψετε, το να βλέπουν από τις τριγύρω καφετέριες μεσημεριάτικα 50-60 15-16χρονα να πλατσουρίζουν και να κάνουν... μακροβούτια(!) στα συντριβάνια δεν ήταν και το πιο συνηθισμένο θέαμα, με αποτέλεσμα μετά από καμιά ώρα, να έρθει μέχρι και... τηλεοπτικό συνεργείο του ΣΚΑΪ (νυν ALPHA) και να "παίξουμε" ως θέμα στις ειδήσεις του σταθμού, με στιγμιότυπα, συνεντεύξεις από παιδιά, αλλά και από τους άφωνους περαστικούς και φυσικά γραφικότατα κλισέ από τους δημοσιογράφους ("Με το δικό τους τρόπο επέλεξαν να γιορτάσουν το τέλος της σχολικής χρονιάς οι μαθητές του 1ου Λυκείου Ν.Σμύρνης..." κ.λπ.)

Αααχ, αυτές ήταν εποχές... Τώρα μόνο για καφέ πάω στην Πλατεία...

Όσο για την τελευταία-τελευταία μέρα, δυστυχώς δεν μπορώ να πω πως την χαρήκαμε και τόσο, αφού είχαμε στο μυαλό μας τις Πανελλήνιες κι ας είχαμε σχεδόν ένα μήνα μπροστά μας (για κάποιο λόγο τότε είχαμε δώσει Πανελλήνιες Ιούλιο...). Θυμάμαι όμως πως μας είχε οργανώσει ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων μια αποχαιρετιστήρια γιορτούλα (ίσως να μην ήταν ακριβώς τελευταία μέρα, αλλά σίγουρα μέσα στην τελευταία βδομάδα) από την οποία δεν θα ξεχάσω τον θρησκευτικό μας να χορεύει ζεϊμπέκικο και ήταν γενικότερα ίσως η πρώτη φορά που οι περισσότεροι καθηγητές μας αντιμετώπιζαν πλέον ως ενήλικες...

Την τελευταία μέρα πάντως, θυμάμαι κι εγώ όπως η bambinella να γυρίζω πίσω και να χαζεύω το προαύλιο πριν κατέβω τα σκαλιά της εξόδου για τελευταία φορά (χμ, λάθος, είχα πάει άλλες 4 μέρες ένα μήνα μετά για τις εξετάσεις των Πανελληνίων, αλλά δεν ήταν το ίδιο προφανώς...). Δυστυχώς, αν κι έχω περάσει δεκάδες φορές απ'έξω αυτά τα 13 χρόνια (κι ας έφυγα, αρχικά στην άλλη άκρη της Αθήνας και πλέον στην άλλη άκρη της Ευρώπης) δεν έχω ξαναμπεί μέσα, αν και πολύ θα το ήθελα, όσο κι αν έχει αλλάξει. Αφού κάθε φορά που βγαίνουν οι εκλογικοί κατάλογοι ελπίζω κάτι να έχει αλλάξει και να πρέπει να ψηφίσω στο σχολείο μου, αλλά φευ...

//Ξαφνικά μου ήρθε μια τεράστια επιθυμία να ξαναπεράσω από το σχολείο μου, έστω κι απ'έξω... Ελπίζω να προλάβω πριν ξαναφύγω για τα ξένα...

 

[retrofan]

Το σχολείο μου βρισκόταν (και βρίσκεται ακόμα δηλαδή), σ' ένα μικρό ύψωμα, κάπου στα βόρεια της Αθήνας. Την εποχή που ήμουν μαθήτρια, γύρω - γύρω υπήρχε απόλυτη ερημιά. Ήταν σα να μας είχαν παρατήσει στη μέση του πουθενά.

Η λέξη κοπάνα ήταν άγνωστος όρος για τους αυστηρούς κανόνες του. Ούτε βέβαια υπήρχαν καφετέριες, παγωτατζίδικα ή άλλα στέκια να μας περιμένουν στους γύρω δρόμους στο σχόλασμα. Οι περισσότεροι εξάλλου επέστρεφαν σπίτι τους με πούλμαν. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που, λόγω κοντινής απόστασης, το κόβαμε ποδαράτο σχεδόν μέσα από χωράφια κι άχτιστα οικόπεδα.

Από μια μεριά της αυλής, φαινόταν ίσια κάτω η Αθήνα, μέχρι πέρα τη θάλασσα. Σ' όλα τα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, καθόμουν εκεί συχνά και χάζευα. Μου φαινόταν μακρινή και γοητευτική, η πόλη των ευκαιριών. Νομίζω ότι σ' αυτές τις στιγμές ονειροπόλησης σφυρηλατήθηκε η μεγάλη αγάπη που έχω μέχρι σήμερα για τις γειτονιές του κέντρου, αυτά τα μέρη που ουσιαστικά δεν ήξερα καθώς είχαμε μετακομίσει στα "προάστια" όταν ήμουν μόλις επτά χρονών κι η κάθοδός μου περιοριζόταν ελάχιστες φορές το χρόνο για ψώνια ή επίσκεψη στη δουλειά του πατέρα μου.

Καθώς μάλιστα ήμουν και διαβαστερό κοριτσάκι , κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου "Ο μπάρμπα - Γκοριό" του Μπαλζάκ και κόλλησα με την τελευταία του σκηνή. Ο ήρωας στέκεται στον λόφο του Περ Λασέζ, κοιτάει κάτω του το Παρίσι και σκέφτεται "και τώρα οι δυο μας".

Καθώς έβλεπα την Αθήνα ν' απλώνεται μπροστά μου μέσα από τα σίδερα της περίφραξης, ρωτούσα ξανά και ξανά από μέσα μου τη μεγάλη πόλη "αχ! πότε θα βρεθούμε οι δυο μας; Πότε θα βρεθούμε επιτέλους οι δυο μας;"

Την τελευταία μέρα της Γ΄Λυκείου, πήγα και στάθηκα για τελευταία φορά σ' αυτό το σημείο της αυλής. Είχα μόλις τελειώσει τις εξετάσεις στο τελευταίο μάθημα των απολυτηρίων (Φιλοσοφία ήταν, μάθημα κορμού). Οι φίλες μου δεν είχαν βγει ακόμα. Πήγα στην είσοδο του κτιρίου, κάθισα στα σκαλάκια κι ήταν μια στιγμή απ' αυτές που σπάνια έρχονται στη ζωή μας. Απόλυτη αρμονία σε όλα. Μέσα μου κι έξω μου. Ευτυχία.

Καθόμουν στα σκαλιά του σχολείου με την Αθηνά στα πόδια μου και περίμενα τη ζωή μου ν' αρχίσει!

 

[Thor]

Τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο δεν θυμάμαι πέρα από το ότι ήταν το 1983 (μετά Χριστόν)

Στο δημοτικό επιδείξεις και άλλα τέτοια ποζεράδικα δεν είχαμε πέρα από μια ατυχή απόπειρα ενός δασκάλου να μας εβάλε να παίξουμε θέατρο (με τεράστια αποτυχία ). Θυμάμαι μόνο τον πανικό που πέρασα το καλοκαίρι μεταξύ δημοτικού και γυμνασίου εξαιτίας των αφηγήσεων διαφόρων μπαρουτοκαπνισμένων γυμνασιόπαιδων που περιέγραφαν την κατάσταση στο γυμνάσιο κάτι σαν το Βιετνάμ (αν δεν είσαι καλός μαθητής μένεις στην ίδια τάξη, αν κάνεις κάτι κακό παίρνεις αποβολή, γράφουν διαγωνίσματα κτλ) τελικά οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν και έπρεπε να περιμένω ως την τρίτη λυκείου για να πάρω αποβολή ενώ δεν έμεινα ποτέ ούτε καν σαν μετεξεταστέος

Η μετάβαση από το γυμνάσιο στο λύκειο ήταν ομαλότερη (ήταν και στο ίδιο προαύλιο ).

Τελειώνοντας την Α' λυκείου ξεκίνησα να κάνω φροντιστήρια στην έκθεση μπας και καταφέρω να γράψω καμιά σελίδα με συνοχή (με μέτρια αποτελέσματα όπως παρατηρείτε), και μετά την Β' λυκείου τα φροντιστήρια επεκτάθηκαν και στα μαθηματικά, ιστορία κ πολιτική οικονομία (οπότε στο λύκειο δεν τελείωνε ποτέ το σχολείο).

Την τελευταία μέρα των μαθημάτων πριν τις απολυτήριες εξετάσεις της Γ' Λυκείου ήταν τα 18α γενέθλιά μου οπότε έσκασα μύτη με τούρτα κατασκευής της μητέρας μου με κερασάκια για διακόσμηση. Περιττό να πω ότι όλο το σχολείο γέμισε κερασάκια (δεν περίμενα ότι ήταν τόσα πολλά) μιας και ο κερασοπόλεμος εντάχθηκε στο παραδοσιακό μπουγέλωμα.

Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα από την μια η μελαγχολία των γενεθλίων και του συναισθήματος του τέλους για το σχολείο (και της συνειδητοποίησης ότι τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο), το άγχος για τις επερχόμενες εξετάσεις και (κυρίως) για τις πανελλήνιες η ελπίδα για το μέλλον και τα όνειρα που περίμεναν να υλοποιηθούν (και σε μεγάλο βαθμό ακόμα περιμένουν), και η χαρά για το ότι επιτέλους με περίμενε ένα καλοκαίρι χωρίς μαθητικές υποχρεώσεις μετά από ουσιαστικά 3 χρόνια...

Τώρα στις εκλογές συνήθως ψηφίζω στην αίθουσα μου της πρώτης δημοτικού. Υπάρχει όσο να ναι κάποια συναισθηματική φόρτιση (νοσταλγία για μια εποχή αθωότητας και για αποξενωμένους πια φίλους και μελαγχολία για τον χρόνο που περνά) με αποτέλεσμα να επηρεάζεται το πολιτικό μου κριτήριο και να ψηφίζω βλακείες (ναι οκ edit πολιτικά σχόλια )

συγνώμη για το μέγεθος του κειμένου αλλά μου έμεινε από τα φροντιστήρια για την έκθεση (δεν μπορώ να αποφασίσω πού είναι το κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσω τον επίλογο )

 

[Σώτος Σώτος]

Τελευταία μέρα του σχολείου σήμερα λοιπόν για τον μικρό μου γυιό που τελείωσε την Α' Δημοτικού...

Ωραία συναισθήματα μου δημιουργήθηκαν βλέποντας τα πιτσιρίκια να αποχαιρετούν τη δασκάλα τους και να εύχονται "Καλό Καλοκαίρι"...

Το θέμα είναι οτι εγώ κατά περίεργο τρόπο δεν θυμάμαι καθόλου την δική μου τελευταία μέρα στις τάξεις του Δημοτικού... Ενώ αντιθέτως στο Γυμνάσιο & στο Λύκειο θυμάμαι πολύ καλά (ιδίως τα μπουγελώματα!!!)

 

[ΦΖΠ1]

Μεγάλη εφεύρεση τα σακουλάκια τροφίμων. Είχαν πρωτοβγει περι το 1980 και αποτέλεσαν το ιδανικό "υλικό' για μπουγελώματα.

Βέβαια, "ψαγμένο" και το προσωπικό του σχολείου, συνήθως την τελευταία μέρα έκοβε το νερό από τις βρύσες !

 

[RIO]

Ευλογημένη μέρα. Στο δημοτικό έπεφτε μπουγέλωμα ( μια φορά οι δάσκαλοι στράβωσαν και δεν μας άφηναν να φύγουμε, μέχρι να στεγνώσουμε...). Τελικά οι περισσότεροι την κοπανήσαμε, από το πίσω μέρος της αυλής. Αλλά στο Γυμνάσιο πιο πονηροί και έμπειροι, έκλειναν τις βρύσες και μέναμε με την όρεξη. Τελευταία μέρα όλα ήταν εντελώς χύμα, οι δάσκαλοι την έβγαζαν στο γραφείο τους κουβεντιάζοντας και εμείς φέρναμε ραδιόφωνο και διάφορα φαγώσιμα ( πατατάκια. γαριδάκια κλπ) και κάναμε κανονικό πάρτι...

 

[BETTY BOOP]

Την τελευταία μέρα στο σχολείο παίζαμε μπουγέλο εφοδιασμένοι με σακούλες και μπουκάλια. Προσωπικά ένιωθα περίεργα, έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ένιωθα χαρά που άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές και από την άλλη, λύπη γιατί θα αποχωριζόμουν τους συμμαθητές μου, με τους οποίους είχα δεθεί όλη τη σχολική χρονιά. Ιδιαίτερα στην ΣΤ τάξη, θυμάμαι το μπουγέλωμα την τελευταία μέρα, (είχα πάει στο σχολείο με μπουγελόφατσες και με έκπληξη ανακάλυψα ότι το μπουγέλωμα ήταν με σακούλες και μπουκάλια!) και μετά θυμάμαι κάποιες συμμαθήτριές μου να αλλάζουν ρούχα στην τάξη...Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο η τελευταία μέρα στο σχολείο ήταν όταν γράφαμε εξετάσεις στο τελευταίο μάθημα και μετά πάλι μπουγέλο στην αυλή...

Καλό καλοκαίρι!-Καλές διακοπές! άκουγες...

Θυμάμαι στο Δημοτικό την επόμενη μέρα πηγαίναμε με τους γονείς μας (όσα παιδιά ήθελαν) και παίρναμε τα ενδεικτικά μας από τις δασκάλες.

Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο μόλις τελείωνε η εξέταση στο τελευταίο μάθημα, χαιρόμασταν, αλλά είχαμε και άγχος τις επόμενες μέρες για τους βαθμούς που θα παίρναμε.

 

[don dokken]

Θυμαμαι την τελευταια μερα στο Λυκειο..Σημερα ο Αλοισιους Αλτζχαιμερ δεν με επισκεφτηκε..

Ενω κανονικα θα επρεπε να περασει ευχαριστα,με μπουγελα και αποχαιρετισμους,σε ενα καποιο συγκινησιακα φορτισμενο κλιμα,καποιοι..συντροφοι απο το 15μελες θυμηθηκαν οτι ΔΕΝ ειχε γινει γενικη συνελευση του σχολειου για το τριμηνο

και αποφασισαν να την κανουν εκεινη τη μερα!Λες και καποιοι θα τους ζητουσαν το λογο..

Οι ακριβεις λογοι βεβαια ηταν οι γνωστοι..ακατασχετη μπουρδολογια για ειρηνη ,αφοπλισμο και..αποπυρηνικοποιημενους δημους!Ευκαιρια για...εντιτ!

Φασκελωσα,πηρα ενα κλιμακιο απο γκομενακια και εκανα αυτο που ηξερα πολυ καλα...κοπανα...!

Την τελευταια μερα του σχολειου..

(το αστειο ειναι οτι καμποσοι προτιμησαν να ακουνε τους νεαρους..Γκαιμπελς)

 

[johnny19818]

Την τελευταία μέρα στο δημοτικό μετά το τέλος της γιορτής μας μοίρασαν δωράκια. Μπορώ να πω ότι εκείνη τη μέρα που ξέραμε ότι θα αποχαιρετούσαμε το σχολειό μας συγκινηθήκαμε και κλάψαμε ορισμένοι. Ίσως να ήταν και η μοναδική στιγμή που κλάψαμε για σχολείο βέβαια.

 

[SEBASTIAN]

Τελευταία μέρα στο σχολείο. Μάλιστα. Τα συναισθήματα μου τότε δεν θα μπορούσαν παρά να ήταν ανακούφισης, χαράς και ευτυχίας. Και όντως έτσι ήταν, γιατί ειδικά η τελευταία μέρα της Γ' Λυκείου ήταν η πιο ανακουφιστική μέχρι τότε της ζωής μου. Άγχος, στρες, διαβάσματα ένα εκρηκτικό κοκτέιλ τελείωνε εκείνη την λυτρωτική μέρα. Τώρα δεκαετίες μετά βλέποντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα, λιγότερο φορτισμένα και πιο αντικειμενικά το σχολείο και η Γ' Λυκείου δεν είχαν την απόλυτα αρνητική διάσταση που έδινα. Κάποιες όμορφες αναμνήσεις μου έχουν μείνει, που στην συγκεκριμένη δύσκολη χρονική περίοδο επισκιάζονταν. Αγωνιζόμενος στον σκληρό στίβο της επαγγελματικής αποκατάστασης αργότερα, η έννοια λύτρωση που περιέγραψα για την τελευταία μέρα του Λυκείου φαντάζει υπερβολική. Η έννοια λύτρωση σε μένα τουλάχιστον πήρε την ακριβή της διάσταση την μέρα που ήρθε η πολυπόθητη μετάθεση μου από τον μικρό νησί των Κυκλάδων που υπηρετούσα σαν Δημ. Υπάλληλος επί πολλά χρόνια. Στο τελευταίο ταξίδι που αποχαιρέτησα για πάντα το νησί και αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, το φάσκελο που έριξα στο κατάστρωμα του πλοίου και κατευθυνόταν στο νησί που αποχωριζόμουν εξωτερίκευε την απόλυτη λύτρωση.
Δια ταύτα με τις δυσκολίες, το στρες, το διάβασμα και τις αγωνίες, το σχολείο μας ήταν μια πράγματι δύσκολη περίοδος της ζωής μας, αλλά φαντάζει βόλτα στην λιακάδα σε σχέση με τα επόμενα χρόνια αγώνα στην σκληρή δοκιμασία της ζωής. Άρα η τελευταία μέρα στο σχολείο δεν είναι λύτρωση όπως φανταζόμασταν απλά ένα μεταίχμιο, ένα πέρασμα στην πραγματικά δύσκολη φάση της ζωής μας, που άλλους νωρίς και άλλους αργότερα τους ωριμάζει και τους αυτονομεί.