Τεχνοτροπία (maniera)

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Εκθέτω την άποψίν μου σε κάτι το οποίο δεν μου αρέσει καθόλου στην τέχνη της υποκριτικής των περασμένων χρόνων και εποχών.
Αυτό είναι η τεχνοτροπία όπως γράφω και στον τίτλο του θέματός μου, η λεγόμενη maniera των ηθοποιών.
Αντιπαθώ πάρα πολύ το γεγονός ότι υποχρέωναν ή δεν ξέρω τί, τους ηθοποιούς να παίζουν ντέ και καλά τον ίδιο ρόλο επί δεκαετίες!!!
Πιστεύω ακράδαντα ότι αδικεί στον μέγιστο βαθμό κατά πρώτον τον ηθοποιό και κατά δεύτερον τον θεατή, έστω τον φιλοσοφημένο,
ή τον ψαγμένο στα τής υποκριτικής τέχνης.
Έναν ηθοποιό θέλω να τον βλέπω να κάνει τα πάντα, να περνάει από την κωμωδία στην τραγωδία ή το αντίθετον, να τσαλακώνεται που λένε με κάθε λογής ρόλους, διότι έτσι ενδεχομένως θα φανεί το ταλέντο του και η τέχνη του...Φρονώ πως επιβάλλεται κατά μία έννοια αυτό! Φωτεινό παράδειγμα ο τεράστιος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος! Άψογος και στα δύο είδη! Πιστεύω πως και ο Κωνσταντάρας το είχε. Κρίμα για την όμορφη και μεγάλη ηθοποιό Μάρθα Βούρτση, θα μπορούσε στην κωμωδία να μας χαρίσει υπέροχες στιγμές, αν και νομίζω πως την πίεζαν πολύ για να κάνει τραγικούς ρόλους...Πόσο μου άρεσε ο κορυφαίος Βέγγος στο ''Όλα είναι δρόμος''!!! Ασύλληπτη ερμηνεία...Τί ωραία που θα ήταν να βλέπαμε κάτι διαφορετικό από τους Σταυρίδη, Γκιωνάκη, Αυλωνίτη, Λογοθετίδη, Ηλιόπουλο και αντίστοιχα βέβαια γυναίκες, όπως η Βλαχοπούλου, η Καραγιάννη, ή και την Στυλιανοπούλου ας πούμε! Πόσο λαχταρούσα να δω την κορυφαία Βασιλειάδου να παίζει κάτι διαφορετικό...Σαφώς και έχουμε παραδείγματα έκτος από αυτά που ανάφερα πιο πάνω, που περνούσαν από την κωμωδία στην τραγωδία, όμως δεν είναι αρκετά, μπροστά στον μεγάλο αριθμό των ηθοποιών που έχουμε..Τελειώνοντας , θέλω να πω ότι ο ηθοποιός είναι ένας ''στρατιώτης'' αυτής της τέχνης που πρέπει να την υπηρετεί σε όλα. Πρέπει να δοκιμάζει τον εαυτό του σε όλα...Τότε μόνο θα επέλθει η προσωπική του κάθαρσις...Τότε μόνο θα φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο της τέχνης αυτής...
Ο μέγας μύστης Ηράκλειτος δίδασκε εκτός των άλλων την ''αρμονία των αντιθέτων''...Η αρμονία επέρχεται μέσα από τις αντίθετες δυνάμεις...Μέσα από την πάλη δύο αντίρροπων δυνάμεων...Αυτή είναι η πεμπτουσία της πνευματικής και ψυχικής εξυψώσεως του ανθρώπου...

Αναμένω με χαρά και τις δικές σας απόψεις...

 

[hannele]

Η προπολεμική & πολεμική γενιά δλδ Σταυρίδης, Γκιωνάκης, Αυλωνίτης, Λογοθετίδης, Ηλιόπουλος, Φωτόπουλος, Ρίζος, Παπαγιαννόπουλος, Κωνσταντάρας, Μακρής, Ευθυμίου, Στολίγκας, Βοκοβιτς, Λειβαδίτης, Βασιλειάδου κλπ ήταν ηθοποιοί του θεατρου. Ηταν ήδη γνωστοί στο θεατρο, κι από το θέατρο, τους "πήρε" ο κινηματογραφος κι τους έβγαλε στο πανί... π.χ. ο Λογοθετίδης ήταν 30 χρόνια στο θίασο της Κοτοπούλη, ειχε παίξει "της Παναγιάς τα μάτια" που λένε. Το ίδιο κι υπολοιποι, στο θέατρο (σε αντίθεση με τους κινηματογραφικούς ρόλους τους) επαιζαν τα πάντα: κωμωδια, επιθεώρηση, δράμα, τραγωδίες. Ο κινηματογράφος ήταν για αυτούς το μέσο ώστε να ζουν αξιοπρεπώς γιατι τα χρήματα από τις ταινίες ήταν σαφως περισσότερα από το θεατρικο μεροκάματο. Το πάθος τους ήταν το θέατρο. Ο Ν.Ρίζος ειχε πει: "καναμε ταινίες για το μεροκάματο, για να μπορούμε να ζούμε τις οικογενειες μας σαν ανθρωποι". Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος είχε πει πως σε μια σεζόν έκανε ταυτόχρονα 6 ταινίες! Για αυτο κι δεν εδιναν τοση ιδιαιτερη σημασια στους κινηματογραφικους ρολους τους, οι ρολοι τους ήταν "ελαφροί" για διασκέδαση του κόσμου.
Η επόμενη γενιά από αυτούς, η μεταπολεμική γενια, δλδ Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαηλ, Βουτσας, Λάσκαρη, Καραγιαννη, Βουρτση κλπ ήταν παιδια του κινηματογράφου. Εν μέρει όντως καποιοι εγκλωβίστηκαν στην κινηματογραφική τους εικονα. Τρανταχτό παραδειγμα η Βουγιουκλάκη, η οποια αν δεν έπαιζε ρολους -κι στο θέατρο- ρόλους χαριτωμένης ναζιαρας γατουλας, το κοινό της γύριζε την πλάτη. Παρολο αυτα, κι εδω αρκετοι ηθοποιοί επαιζαν στο θέατρο τελειως διαφορετικά πραγματα από ότι στο σινεμα...π.χ. με την Βούρτση, όπου οι θεατρικοι της ρολοι δεν ειχαν καμια σχεση με την κινηματογραφική "Μάρθα κλάψα".

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Η προπολεμική & πολεμική γενιά δλδ Σταυρίδης, Γκιωνάκης, Αυλωνίτης, Λογοθετίδης, Ηλιόπουλος, Φωτόπουλος, Ρίζος, Παπαγιαννόπουλος, Κωνσταντάρας, Μακρής, Ευθυμίου, Στολίγκας, Βοκοβιτς, Λειβαδίτης, Βασιλειάδου κλπ ήταν ηθοποιοί του θεατρου. Ηταν ήδη γνωστοί στο θεατρο, κι από το θέατρο, τους "πήρε" ο κινηματογραφος κι τους έβγαλε στο πανί... π.χ. ο Λογοθετίδης ήταν 30 χρόνια στο θίασο της Κοτοπούλη, ειχε παίξει "της Παναγιάς τα μάτια" που λένε. Το ίδιο κι υπολοιποι, στο θέατρο (σε αντίθεση με τους κινηματογραφικούς ρόλους τους) επαιζαν τα πάντα: κωμωδια, επιθεώρηση, δράμα, τραγωδίες. Ο κινηματογράφος ήταν για αυτούς το μέσο ώστε να ζουν αξιοπρεπώς γιατι τα χρήματα από τις ταινίες ήταν σαφως περισσότερα από το θεατρικο μεροκάματο. Το πάθος τους ήταν το θέατρο. Ο Ν.Ρίζος ειχε πει: "καναμε ταινίες για το μεροκάματο, για να μπορούμε να ζούμε τις οικογενειες μας σαν ανθρωποι". Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος είχε πει πως σε μια σεζόν έκανε ταυτόχρονα 6 ταινίες! Για αυτο κι δεν εδιναν τοση ιδιαιτερη σημασια στους κινηματογραφικους ρολους τους, οι ρολοι τους ήταν "ελαφροί" για διασκέδαση του κόσμου.
Η επόμενη γενιά από αυτούς, η μεταπολεμική γενια, δλδ Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαηλ, Βουτσας, Λάσκαρη, Καραγιαννη, Βουρτση κλπ ήταν παιδια του κινηματογράφου. Εν μέρει όντως καποιοι εγκλωβίστηκαν στην κινηματογραφική τους εικονα. Τρανταχτό παραδειγμα η Βουγιουκλάκη, η οποια αν δεν έπαιζε ρολους -κι στο θέατρο- ρόλους χαριτωμένης ναζιαρας γατουλας, το κοινό της γύριζε την πλάτη. Παρολο αυτα, κι εδω αρκετοι ηθοποιοί επαιζαν στο θέατρο τελειως διαφορετικά πραγματα από ότι στο σινεμα...π.χ. με την Βούρτση, όπου οι θεατρικοι της ρολοι δεν ειχαν καμια σχεση με την κινηματογραφική "Μάρθα κλάψα".

Σωστά όλα όσα είπες...Πάντως πιστεύω πως ήταν θέμα παραγωγών περισσότερο και σκηνοθετών...Είναι βέβαιον ότι πολλοί ηθοποιοί δεν ήθελαν να κάνουν τόσες πολλές φορές τα ίδια πράγματα...Θυμήθηκα τον Παπαζήση τώρα, είχε κουράσει πάρα πολύ αυτός ο ρόλος...Ή και ο Χατζηχρήστος με αυτό το βλάχικο...Και ο πολυτάλαντος Γιαννόπουλος...Δεν έπρεπε να αναλωθεί τόσο πολύ...Ειλικρινά το λέω, πως θα ήθελα να τους έβλεπα και σε άλλα πράγματα...Ένας πολύ ιδιαίτερος ηθοποιός είναι ο μεγάλος Γιώργος Κωνσταντίνου ο οποιός μπορούσε να κάνει πάρα πολλά και το έχει πει και ο ίδιος αυτό! Αλλά κάποιοι ''κύκλοι'' δεν του στάθηκαν...

 

[Gordon]

Νομίζω ότι είναι θέμα με πολλές προεκτάσεις και διαστάσεις. Όχι μόνο υποχρεώνονταν, είτε από τις παραγωγές είτε από την ανάγκη για χρήματα, να παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους ρόλους, αλλά από τις σχολές ακόμα τους υποχρέωναν να παίζουν και με συγκεκριμένο τρόπο. Και μάλιστα όπως έπαιζαν συγκεκριμένοι ηθοποιοί, βλ. Κοτοπούλη, Κυβέλη, Μινωτής κλπ.
Έχω προσέξει ότι (μέχρι και σήμερα) οι περισσότεροι ηθοποιοί και κυρίως οι νεώτεροι, που είναι και πιο ψαρωμένοι, υιοθετούσαν πολύ συγκεκριμένο μοτίβο ηθοποιίας και κάπου όλοι έπαιζαν με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό ειδικά στο δράμα. Χοντρό αυτό που θα πω αλλά οι παλιοί ηθοποιοί έκαψαν πολύ κόσμο, κυρίως στο θέατρο.
Όσο για την ανάλωση στα ίδια και τα ίδια, ίσως αυτό να τους έδινε και μια ασφάλεια ότι θα πετύχει το έργο. Οι θεατές δεν το σκεφτόμαστε συχνά αλλά για τον ηθοποιό η υποκριτική είναι βιοπορισμός. Εδώ και χρόνια έπαψα να "κράζω" τις επαγγελματικές πατάτες που έκαναν οι η ηθοποιοί γιατί και μ'αυτές έβγαζαν λεφτά και ζούσαν.
Αυτοί και αυτές που τους δίνονταν η ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν να τσαλακωθούν και να παίξουν κάτι διαφορετικό αλλά την κλωτσούσαν, αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία. Μην τους πω ψώνια.
Όπως είπε και ο ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ ο ηθοποιός πρέπει να τα δοκιμάζει όλα: και την ελαφριά κωμωδία και την τρόμου και την τραγωδία και την επιθεώρηση. Αυτά τα περί κάθαρσης και στράτευσης δεν με αγγίζουν αλλά ως επαγγελματίας πρέπει να αποδείξει κατ'αρχάς στον εαυτό του και μετά στο κοινό του ότι μπορεί να τα κάνει. Κι αν δεν το έχει, τουλάχιστον θα το ξέρει. Δεν μπορεί μια ζωή να παίζει τη γατούλα ή τη χαροκαμένη και μια ζωή το βλάχο ή τον καρπαζοεισπράκτορα. Αδικείται.

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Νομίζω ότι είναι θέμα με πολλές προεκτάσεις και διαστάσεις. Όχι μόνο υποχρεώνονταν, είτε από τις παραγωγές είτε από την ανάγκη για χρήματα, να παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους ρόλους, αλλά από τις σχολές ακόμα τους υποχρέωναν να παίζουν και με συγκεκριμένο τρόπο. Και μάλιστα όπως έπαιζαν συγκεκριμένοι ηθοποιοί, βλ. Κοτοπούλη, Κυβέλη, Μινωτής κλπ.
Έχω προσέξει ότι (μέχρι και σήμερα) οι περισσότεροι ηθοποιοί και κυρίως οι νεώτεροι, που είναι και πιο ψαρωμένοι, υιοθετούσαν πολύ συγκεκριμένο μοτίβο ηθοποιίας και κάπου όλοι έπαιζαν με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό ειδικά στο δράμα. Χοντρό αυτό που θα πω αλλά οι παλιοί ηθοποιοί έκαψαν πολύ κόσμο, κυρίως στο θέατρο.
Όσο για την ανάλωση στα ίδια και τα ίδια, ίσως αυτό να τους έδινε και μια ασφάλεια ότι θα πετύχει το έργο. Οι θεατές δεν το σκεφτόμαστε συχνά αλλά για τον ηθοποιό η υποκριτική είναι βιοπορισμός. Εδώ και χρόνια έπαψα να "κράζω" τις επαγγελματικές πατάτες που έκαναν οι η ηθοποιοί γιατί και μ'αυτές έβγαζαν λεφτά και ζούσαν.
Αυτοί και αυτές που τους δίνονταν η ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν να τσαλακωθούν και να παίξουν κάτι διαφορετικό αλλά την κλωτσούσαν, αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία. Μην τους πω ψώνια.
Όπως είπε και ο ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ ο ηθοποιός πρέπει να τα δοκιμάζει όλα: και την ελαφριά κωμωδία και την τρόμου και την τραγωδία και την επιθεώρηση. Αυτά τα περί κάθαρσης και στράτευσης δεν με αγγίζουν αλλά ως επαγγελματίας πρέπει να αποδείξει κατ'αρχάς στον εαυτό του και μετά στο κοινό του ότι μπορεί να τα κάνει. Κι αν δεν το έχει, τουλάχιστον θα το ξέρει. Δεν μπορεί μια ζωή να παίζει τη γατούλα ή τη χαροκαμένη και μια ζωή το βλάχο ή τον καρπαζοεισπράκτορα. Αδικείται.

Σε ευχαριστώ κατ' αρχάς που έλαβες μέρος σε αυτό θέμα και συμφωνώ σε όσα είπες. Θα προσθέσω μόνο αυτό: Νομίζω πως οι σημερινοί ηθοποιοί στην πλειονότητά τους, περνάν από όλα τα είδη...Βέβαια υπάρχουν και αι εξαιρέσεις όπως ο Μπέζος, που δεν μπορώ πλέον να τον βλέπω σε αυτό το ίδιο βιολί!!!! Θαύμασα τον Κόκλα που τον βλέπω στην σειρά ''Έρωτας μετά'' και τον ευχαριστιέμαι! Εξαιρετικός στην τραγωδία...
Και όπως είπες κι εσύ, πρέπει να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του ότι μπορεί να το κάνει! Εγω θα το πάω πάρα πέρα και θα πω ότι είναι υποχρεωμένος να το κάνει! Διότι αυτό σημαίνει ηθοποιός, να κάνει τα πάντα για την τέχνη...

 

[Gordon]

Φοβάμαι ότι οι σημερινοί ηθοποιοί βιώνουν ακόμα πιο έντονη την πίεση να παίζουν κάπως. Και φυσικά ΌΟΟΟΟΛΟΙ είναι ταμένοι στο θέατρο. Λατρεύουν την τηλεόραση αλλά ζουν και αναπνέουν για το θέατρο.
Με αφορμή αυτό το θέμα, αν ρίξεις μια ματιά στο κεφάλαιο "βαθμολογήστε τους ηθοποιούς" αναφέρεται ότι πουχου η Αρώνη ήταν αρχοντική παρουσία. Όντως. Και σχολιάζω ότι άνετα θα την έβλεπα δουλικό. Και το εννοώ. Φαντάζεσαι την Αρώνη υπηρέτρια; Φαντάζεσαι τον Κωνσταντάρα μπακάλη; Δεν ξέρω τι έχουν κάνει στο θέατρο πολύ-πολύ γιατί δεν τους πρόλαβα και επί πλέον εκτός Αθήνας δεν υπάρχει θέατρο, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν δοκιμάστηκαν σε άλλους ρόλους. Να τολμήσω να ρωτήσω αν ο Μινωτής θα έκανε τον θυρωρό;

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Φοβάμαι ότι οι σημερινοί ηθοποιοί βιώνουν ακόμα πιο έντονη την πίεση να παίζουν κάπως. Και φυσικά ΌΟΟΟΟΛΟΙ είναι ταμένοι στο θέατρο. Λατρεύουν την τηλεόραση αλλά ζουν και αναπνέουν για το θέατρο.
Με αφορμή αυτό το θέμα, αν ρίξεις μια ματιά στο κεφάλαιο "βαθμολογήστε τους ηθοποιούς" αναφέρεται ότι πουχου η Αρώνη ήταν αρχοντική παρουσία. Όντως. Και σχολιάζω ότι άνετα θα την έβλεπα δουλικό. Και το εννοώ. Φαντάζεσαι την Αρώνη υπηρέτρια; Φαντάζεσαι τον Κωνσταντάρα μπακάλη; Δεν ξέρω τι έχουν κάνει στο θέατρο πολύ-πολύ γιατί δεν τους πρόλαβα και επί πλέον εκτός Αθήνας δεν υπάρχει θέατρο, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν δοκιμάστηκαν σε άλλους ρόλους. Να τολμήσω να ρωτήσω αν ο Μινωτής θα έκανε τον θυρωρό;

Συμφωνώ αγαπητέ μου σε όλα...Γι αυτό έθεσα και το θέμα αυτό...Ο Μινωτής θυρωρός, γιατί όχι; Και ο Κωνσταντάρας παντοπώλης! Ναι, ήθελα όλοι οι ηθοποιοί να περάσουν από όλους τους ρόλους...Όσο για την τεράστια Αρώνη θα ήθελα πολύ να την δω σε κάτι πολύ ακραίον! Όπως αυτό που είπες...

 

[hannele]

Ο Μινωτής θυρωρός, γιατί όχι; Και ο Κωνσταντάρας παντοπώλης! Ναι, ήθελα όλοι οι ηθοποιοί να περάσουν από όλους τους ρόλους...

Εχουν παιξει κι τετοιους ρολους...
πχ Ο Μινωτής έχει παίξει τον παλιατζή στην "Τρελή του Σαγιό" στο Εθνικο το 66... επίσης έχει παίξει τον μεθύστακα που τον συντηρεί η γυναίκα του στην "Ηρα κι το παγώνι"
Ο Κωνσταντάρας έχει παίξει τον χωριάτη ψαρά στο "Διαγωγή μηδεν" με την Λαμπέτη...
Αυτα μου ερχονται προς στιγμή στο μυαλό....

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Εχουν παιξει κι τετοιους ρολους...
πχ Ο Μινωτής έχει παίξει τον παλιατζή στην "Τρελή του Σαγιό" στο Εθνικο το 66... επίσης έχει παίξει τον μεθύστακα που τον συντηρεί η γυναίκα του στην "Ηρα κι το παγώνι"
Ο Κωνσταντάρας έχει παίξει τον χωριάτη ψαρά στο "Διαγωγή μηδεν" με την Λαμπέτη...
Αυτα μου ερχονται προς στιγμή στο μυαλό....

Σε ευχαριστώ που θυμήθηκες αυτούς τους ρόλους...Είναι βέβαιον ότι θα υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα...

 

[hannele]

...Είναι βέβαιον ότι θα υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα...

Κι η Βασιλειαδου επίσης εχει παιξει σε τραγωδια...στην Ηλέκτρα...το 1936 με το Εθνικό....

 

[Bambinella]

Το να μπορει ενας ηθοποιος να κινειται με ανεση σε ολα η εστω σχεδον σε ολα τα ειδη ειναι κατ' εμε αυτο που τον καθιστα αληθινο ηθοποιο. Αυτο που δινει στον ορο "ηθοποιος" την ουσιαστικη του εννοια γιατι τι αλλο ειναι ο ηθοποιος αν δεν ποιει ηθος και να δεν ειναι ικανος να ελισσεται ευκολα αναμεσα σε καθε ρολο που θα του δοθει; Αυτο ειναι το ενα κομματι που αφορα τον ιδιο τον ηθοποιο.
Απο τη μερια τη δικη μου ομως ως θεατου δεν εχω απολυτως κανενα προβλημα με την τυποποιηση. Μακαρι να μπορουσα να δω εναν μεγαλο κωμικο σε τραγωδια, αλλα και να μην τον δω ποτε, σιγα και τι εγινε.
Αυτο που με ενδιαφερει πρωτιστως ειναι ο καθε ηθοποιος να ειναι καλος στο ρολο του. Να μπορει να με πεισει. Αν το καταφερνει αυτο, εγω ειμαι μια χαρα και αν δεν μπορει για παραπερα και για μεγαλη γκαμα, δικο του θεμα και οχι δικο μου.
Δε με απασχολει λοιπον που δεν ειχα ποτε την ευκαρια να δω τον Βεγγο σε δραματικο ρολο. Θα ηταν πολυ ενδιαφερον σιγουρα, αλλα απο τη στιγμη που σε αυτο που εκανε με καλυπτει και αφου το εκανε τοσο καλα, ας μεινει στη συνειδηση των θεατων ως ο καλος μας ανθρωπος και ως ενας υπεροχος κωμικος.
Και η τυποποιηση αλλωστε ειναι τροπον τινα σαν να παιρνεις μια ειδικοτητα στην υποκριτικη. Οπως υπαρχουν γιατροι παθολογοι, καρδιολογοι, παιδιατροι, ετσι και την υποκριτικη την υπηρετει κανεις συμφωνα με αυτο που του ταιριαζει καλυτερα και συμφωνα με αυτο που του υπαγορευει το εξωτερικο του παρουσιαστικο και η αυρα που αποπνεει. Γιατι δε νομιζω πως θα με επειθε ο Καλλεργης, ο Μαλλιαγρος, ο Τσαγανεας και η Καβαδια σε ρολους μπακαληδων και υπηρετων.
Εκαστος εφ' ω εταχθη, κατα το αρχαιο ρητο και αρκει να το κανει σωστα, με παθος και πολλη αγαπη, συμπληρωνω εγω.

 

[Gordon]

Αυτο που με ενδιαφερει πρωτιστως ειναι ο καθε ηθοποιος να ειναι καλος στο ρολο του. Να μπορει να με πεισει.

Συμφωνώ με χίλια. Φαντάσου τ@ν ηθοποιό, τ@ν βλέπεις και ξέρεις από την υπόθεση ότι υποφέρει. Δεν κάνει τίποτα εκείνη τη στιγμή και εσύ τ@ν βλέπεις και θέλεις να βαλαντώσεις. ΑΥΤΟ είναι ηθοποιία.
Ούτε εμένα μπορώ να πω ότι με ενοχλεί η τυποποίηση, αν και θα την ήθελα την ποικιλία. Και εξήγησα πιο πριν ποιο θεωρώ ότι είναι το πρόβλημα.
Ο παραλληλισμός με το ιατρικό επάγγελμα που έκανε η bambinella με έβαλε σε σκέψεις και ως ένα βαθμό ισχύει, αλλά ο όλες οι ιατρικές ειδικότητες μέχρις ενός σημείου μπορούν να έχουν άποψη για θέματα των υπολοίπων. Ο Τσαγανέας όμως γιατί δεν μπορεί να έχει άποψη για το μπακαλίκι; Μην δεν το'χει; Μήπως η τυποποίηση του σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο; Ή μήπως αρνείται; Γι'αυτό είπα είναι πολυδιάστατο θέμα. Πάντως η τυποποίηση των ηθοποιών ισχύει και είναι παγκόσμιο φαινόμενο.



Επιμένω ότι η Ατάλαντη ήταν ατάλαντη, είναι κάθετο αυτό_ξέρω, το κούρασα πολύ.

 

[Bambinella]

Σχετικα με τον ιατρικο παραλληλισμο, αν ας πουμε ειχα εναν πονο στο στομαχι, με εξεταζε οφθαλμιατρος και μου ελεγε "Νομιζω πως εχεις αυτο" ναι μεν, θα λαμβανα υποψιν μου τη διαγνωση του, αλλα δε θα με επειθε απολυτα. Θα ηθελα να ακουσω τι εχω απο τον σωστο γιατρο. Τον γιατρο που θα ειχε την ειδικοτητα για τη δικη μου περιπτωση. Οτιδηποτε αλλο, δε θα μου ηταν αρκετο.
Μπορει ο ιδιος να ηθελε. Μπορει να εβαζε ολα του τα δυνατα για να με βοηθησει, αλλα σιγουρα δε θα τα καταφερνε στο εκατο τοις εκατο.
Ετσι και στην υποκριτικη, αυτο που αποζητω ειναι το απολυτο, το αληθινο. Και αυτο ειναι κατι που δεν μπορουν να το δωσουν ολοι οι ηθοποιοι σε ολα.
Ο Τσαγανεας, για παραδειγμα, μπορει να εβαζε το αιμα της ψυχης του για να ειναι καλος σε ρολο μπακαλη. Εμενα ομως θα με επειθε;
Οχι! Μονο που θα τον κοιταζα θα με πιανανε τα γελια. Γι' αυτο λεω, δεν ειναι μονο τι θελει ο καθε ηθοποιος και τι μπορει να κανει με το ταλεντο του. Ειναι και τι του ταιριαζει εξωτερικα.
Και βεβαια, υπαρχουν και καποιοι που οχι μονο δε μπορουν, αλλα σιγουρα ξερω πως δε θελουν: Ο Γιωργος Γαβριηλιδης και ο Λαμπρος Κωνστανταρας δε δεχονταν με κανενα τροπο να υποδυθουν ανθρωπο χαμηλης κοινωνικης ταξεως.
Ισως να μην ηταν μονο θεμα τουπε. Μπορει να γνωριζαν απλως οτι δε θα καταφερναν να πεισουν κανεναν.

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Αι απόψεις σας περί του θέματος που παρουσίασα είναι εξαιρετικές και πραγματικά με ενθουσίασαν!
Αλλά πρέπει να εστιάσουμε στο εξής: Ηθοποιός σημαίνει αυτός που ποιεί το ήθος, δηλαδή φτιάχνει έναν χαρακτήρα (Ήθος=Χαρακτήρ).
Όμως αυτή είναι μεταγενέστερη λέξις...Στο αρχαίον Ελληνικόν θέατρον ο ηθοποιός ονομαζόταν ''Υποκριτής'', καταλαβαίνουμε όλοι τί σημαίνει...
Και μάλιστα ο πρώτος που ''Υποκρίθηκε'' έναν ρόλο ήταν ο μεγάλος ποιητής Θέσπις...
Από την στιγμή λοιπόν που ένας ηθοποιός υποκρίνεται κάτι που δεν είναι, τί τον εμποδίζει να παίξει οποιονδήποτε χαρακτήρα;
Αυτή δεν είναι η δουλειά του; Αφού σπούδασε την υποκριτική τέχνη δεν πρέπει να ασχοληθεί με όλα τα είδη της;
Τότε ποιό το νόημα της σπουδής του; Να υποκριθεί έναν ρόλο πάνω κάτω τον ίδιον και με αυτόν να πορευτεί για όλη του την επαγγελματική σταδιοδρομία; Δεν νομίζω πως αυτός είναι ο σκοπός του...Ωραίο το παράδειγμα που ανάφερε η αγαπητή bambinella 100, του ιατρού που σπούδασε μία ειδικότητα αλλά δεν νομίζω πως είναι το ίδιο όταν μιλάμε για την υποκριτική τέχνη...Πιστεύω πως ο ηθοποιός-υποκριτής, πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια τής τέχνης του διότι αυτό θα τον βοηθήσει να κατανοήσει τις δυνατότητες που ενδεχομένως έχει...Όπως λέει ο Αριστοτέλης ''Εκ του πειράματος το αποτέλεσμα'', αν δεν παίξεις έναν ρόλο πως θα καταλάβεις τί δυνατότητες μπορεί να έχεις πάνω σε αυτόν!
Τελειώνοντας, θα ήθελα να δω τον Τσαγανέα παντοπώλη ή τον Κωνσταντάρα υπάλληλο ή και χαμηλής κοινωνικής τάξεως! Πως γίνεται να δηλώσει ένας ηθοποιός-υποκριτής, ότι δεν μπορεί να παίξει έναν ρόλο αν δεν τον βιώσει πάνω στο σανίδι;
Είναι θέματα, που πρέπει να τα δουν με άλλη οπτική οι ηθοποιοί κάποια στιγμή...

 

[Bambinella]

Το να μπορει ενας ηθοποιος να κινειται με ανεση σε ολα η εστω σχεδον σε ολα τα ειδη ειναι κατ' εμε αυτο που τον καθιστα αληθινο ηθοποιο. Αυτο που δινει στον ορο "ηθοποιος" την ουσιαστικη του εννοια γιατι τι αλλο ειναι ο ηθοποιος αν δεν ποιει ηθος και να δεν ειναι ικανος να ελισσεται ευκολα αναμεσα σε καθε ρολο που θα του δοθει;

Οπως βλεπεις δε διαφωνουμε, Αρισταρχε. Και για μενα αληθινος ηθοποιος ειναι αυτος που μπορει να τα παιζει ολα. Αυτη ειναι η αξια, το ιδανικο, αυτο και το νοημα.
Ελα ομως που κατι τετοιο δεν το καταφερνουν ολοι. Και δε μιλαω μονο για τις περιπτωσεις που στεκεται εμποδιο το ιδιο το παρουσιαστικο του ηθοποιου, το λεγομενο φυζικ. Μιλαω και για τις περιπτωσεις που καποιος ηθοποιος δεν μπορει να αποδωσει διαφορετικους ρολους λογω ελλειψης ταλεντου σε ενα ειδος. Μπορει καποιος να ειναι θαυμασιος στο δραμα και χαλια στην κωμωδια. Και αντιστροφως. Δε θα τον χαρακτηριζα κακο ηθοποιο, αν το ειδος που υπηρετει το υπηρετει με συνεπεια, αλλα ηθοποιο περιορισμενης γκαμας.
Και σαφως παντα θα υπερεχει στη συνειδηση μου ο ηθοποιος που μπορει να υποδυθει τους παντες και τα παντα.

 

[ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ]

Βεβαίως και δεν διαφωνούμε! Άρα, κάλλιστα μπορούμε να μιλάμε για ηθοποιούς όλων των ειδών της τέχνης αυτής και για ηθοποιούς περιορισμένης υποκριτικής δυνατότητος...Συμφωνούμε σε αυτό. Πολύ σωστά είπες πως δεν είναι θέμα παρουσιαστικού, αυτό έλλειπε η υποκριτική τέχνη να συμπορευόταν με την όψιν του κάθε ηθοποιού! Βέβαια κάπως με ''ξενίζει'' ότι κάποιος ηθοποιός είναι περιορισμένων δυνατοτήτων...Πάλι καταλήγουμε ότι μέσα του έχει πειστεί σε μία συγκεκριμένη τεχνοτροπία που δεν τον αφήνει να δοκιμάσει περαιτέρω πράγματα...Αυτό με κάνει να σκεφτώ ότι μέσα του μπορεί να ελλοχεύει μία δειλία ή ένας φόβος...
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο καλλιτέχνης και δη ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε μία συνεχή πάλη με το είναι του και θέλω να πιστεύω πως προσπαθεί ανελλιπώς να ανεβαίνει επίπεδο καθ' όλη την επαγγελματική του πορεία και γιατί όχι και την προσωπική...

 

[Λεωνιδας σουλης]

εχει γινει μια συγχηση μεταξυ της μανιερας ,,δηλαδη της επαναληψης του τροπου που παιζει ενα ρολο ενας ηθοποιος και τους ρολους που παιζει,ειναι 2 διαφορετικα πραγματα
μπορει για παραδειγμα να παιζει ενας ηθοποιος τον γιατρο με διαφορετικο τροπο καθε φορα
και ενας αλλος να κανει το γιατρο,το παπατζη,το κλεφτη,τον βουλευτη με μανιερα

 

[Λεωνιδας σουλης]

Από την στιγμή λοιπόν που ένας ηθοποιός υποκρίνεται κάτι που δεν είναι, τί τον εμποδίζει να παίξει οποιονδήποτε χαρακτήρα;
Αυτή δεν είναι η δουλειά του; Αφού σπούδασε την υποκριτική τέχνη δεν πρέπει να ασχοληθεί με όλα τα είδη της;

στο πρωτο ερωτημα μια απαντηση ειναι επειδη δεν θελει,και ομιλω προσωπικα
στο δευτερο για μενα οχι απαραιτητα