Απόψε ανέβηκα στην ταράτσα να δω την Ακρόπολη μετά τη βροχή και παρ' όλες τις κεραίες τηλεόρασης που αυθάδικα ξεπετάγονταν από παντού στο οπτικό μου πεδίο, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω για εκατομμυριοστή φορά το υπέρλαμπρο σήμα κατατεθέν της μεγάλης μας πόλης. Μακάρι η θέα στη παρακάτω φωτό να ήταν η δική μου αλλά ακόμη κι έτσι δεν παύει να μου δημιουργεί ρίγη συγκίνησης καθε φορά που την αντικρίζω.
Το μουσικό θέμα που ντύνει τη φωτογραφία μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό αλλά μου ταίριαξε πολύ στο σκηνικό.
Henry Mancini - Cortina (1963)