Τι θα έκανα σήμερα

[Bambinella]

"Τριτη σημερα" σκεφτηκα το πρωι μολις ανοιξα τα ματια μου. "Αν ημουν παιδι η εφηβη, θα πηγαινα σε λιγο να αγορασω το Ρομαντσο που εβγαινε καθε Τριτη."
Πραγματι, με ποση λαχταρα περιμενα αυτη τη μερα οταν ημουν μικρουλα για να τρεξω να παρω το λατρεμενο μου περιοδικο!
Και τι αλλο θα εκανα αν βρισκομασταν στη δεκαετια του '80 κι εγω ημουν καπου αναμεσα στα 12 και τα 15;
Ας υποθεσουμε πως ηταν αργια και δεν ειχαμε σχολειο που το σιχαινομουν.
Το πρωτο πραγμα που θα εκανα θα ηταν να παω στο ψιλικατζιδικο του κυρ - Γιωργου και να παρω το Ρομαντσο, οπως ελεγα και πριν. Προτου μπω στο μακροστενο μαγαζακι θα χαζευα εξω τα περιοδικα που κρεμονταν διπλα στην πορτα: Ρομαντσο, Γυναικα, Φανταζιο, Bεντετα, Τραστ του γελιου, Cosmopolitan. Tρεχαλα για το σπιτι οπου θα ετρωγα τουλαχιστον μια ωρα για να ξεφυλλισω το περιοδικο μου, να το διαβασω και να χαζεψω τις διαφημισεις με τα καλλυντικα και τα αρωματα που παντα με ξετρελαιναν. Θα αφηνα βεβαια και μερικα θεματα αδιαβαστα για να βγει η βδομαδα.
Για πρωινο θα ετρωγα τυροπιτα απο κεινη την πεντανοστιμη που εφτιαχνε το τυροπιταδικο που ηταν καμια δεκαρια τετραγωνα απ' το σπιτι μου. Λιγο μακρια, αλλα χαλαλι! Τετοια τυροπιτα δεν θα εβρισκα αλλου.
Το μεσημερι η μαμα θα μου ετοιμαζε σαρδελες τηγανητες με χορτα και θα περιμενα να περασει η ωρα να παει απογευμα για να βγω.
Κατα τις 5.00' θα πηγαινα στο σπιτι των διδυμων φιλεναδων μου και θα βαζαμε να ακουσουμε τον καινουργιο δισκο της Αννας Βισση. Σε βινυλιο φυσικα.
Υστερα θα κατεβαιναμε κατω και θα παιζαμε μηλα μαζι και με αλλα κοριτσια που θα ερχονταν στην παρεα μας. Μηλα για ωρες ατελειωτες μεχρι τελικης πτωσεως!
Σπιτι θα πηγαινα οταν θα ειχε απο ωρα σκοτεινιασει και θα εβλεπα Νορα Βαλσαμη σε Ξενοπουλικο σηριαλ η Λιονταρακια του κυρ - Ηλια, με Πανο Μιχαλοπουλο και Βασια Παναγοπουλου ενω θα ετρωγα σοκολατα ΜΕΛΟ αμυγδαλου.
Λιγο προτου με παρει ο υπνος θα σκεφτομουν πως θα οργανωνα την επομενη μερα και μπορει να σκεφτομουν και κανενα αγορι απο το σχολειο.
Ωραιο πραγμα να εχεις χρονια μπροστα σου για να φτασεις τα 16!

 

[Bajar]

Ωραίο θέμα Bambi! Βέβαια η μνήμη μου δεν είναι τόσο δυνατή όσο η δική σου αλλά κάτι θυμηθώ. Για μένα σημαντική μέρα από πολλές απόψεις ήταν η Παρασκευή. Περιμένω λοιπόν τρεις μέρες ακόμη για να σου πω τι θα έκανα.

 

[Eagle 1]

Πράγματι πολύ ωραίο θέμα, τι θα έκανα παιδί σε μία καθημερινή χωρίς σχολείο.

Το πρωί θα έβγαζα κάτω από το κρεβάτι (όπου το έκρυβα) κάποιο συναρμολογούμενο αεροπλάνο και θα συνέχιζα να το δουλεύω, προσθέτοντας κομμάτια ή βάφοντας, μια και ο πατέρας μου ήταν στη δουλειά του. Δεν ήθελε καθόλου να ασχολούμαι με αεροπλάνα και όταν με έπιανε στα πράσσα έδειχνε τη δυσαρέσκειά του, δεν ήθελε να γίνω αεροπόρος.

Μετά θα διάβαζα κανένα Μίκυ Μάους ή Λούκυ Λούκ και θα πήγαινα σε ένα μαγαζί που πουλούσε μεταχειρισμένα περιοδικά να πουλήσω (δυστυχώς) και να αγοράσω κόμικς.

Θα έβλεπα το μεσημέρι καμία από τις ταινίες View Master ή θα έπαιζα επιτραπέζιο της χλωρίνης Κλινεξ ή μονόπολη με φίλους.
Το απόγευμα απαραιτήτως θα έβγαινα στο αλάνι (έτσι λέγαμε την αλάνα) για μπάλα με φίλους ή και άλλα παιχνίδια (αλτ, κρυφτοτόπι κλπ.).

Προς το βράδυ στήσιμο στην ασπρόμαυρη τηλεόραση για κόμικς και -κυρίως- για Lost in Space ή Στη χώρα των γιγάντων. Στην μετά τηλεοπτική ζώνη με άγνωστο πόλεμο ή μεθοριακό σταθμό που έβλεπαν η μητέρα μου με γειτόνισες ή ειδήσεις (Ηχώ των γεγονότων) που έβλεπε ο πατέρας μου εγώ έφευγα με κόμικς σε άλλο δωμάτιο. Όχι, το ομολογώ, δεν διάβαζα σχολικά βιβλία τέτοιες μέρες!
Κάπως έτσι περνούσε η μέρα, φυσικά με διαφοροποιήσεις και άλλες δραστηριότητες.
Τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις......... Όλα είναι πλέον ατμός (κατά Βέγγον)...........

 

[marysuz73]

Πολύ ωραίο θέμα, το έχω σκεφτεί πολλές φορές κι εγώ.

Θα πήγαινα το πρωί στο σχολείο, σταματώντας στο ψιλικατζίδικο που ήταν απέναντι από το σχολείο μου για να αγοράσω αυτοκόλλητα Sara Kay για να ανταλλάξω με τις συμμαθήτριές μου. Στα διαλείμματα, θα παίζαμε σχοινάκι, και θα ανταλλάζαμε από τις συλλογές μας με τα χαρτιά αλληλογραφίας και τις χαρτοπετσέτες.

Το μεσημέρι σπίτι για φαγητό και το απόγευμα θα πήγαινα Αγγλικά στον "Στρατηγάκη". Μετά από το σχόλασμα των Αγγλικών, θα πήγαινα σπίτι με τους κολλητούς μου φίλους (αδέρφια, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι όχι δίδυμα αλλά με ένα χρόνο διαφορά μεταξύ τους σαν συνομήλικοι ήταν) να δούμε τα "Μυστήρια του Χρυσού Πιθήκου" και να φάμε λουκανικοπιτάκια ζεστά χειροποίητα από τη μαμά μου.

 

[paulochelao24]

Χμμ ωραίο θέμα πράγματι....τι θα έκανα σήμερα αν ήμουν παιδί. Θυμάμαι τα ωραία χρόνια τα παιδικά που συνήθως οπότε είχαμε αργία στο σχολείο ή κάποια απεργία δασκάλων ή αν είχα πυρετό και αναγκαστικά δεν πήγαινα σχολείο. Στην τελευταία περίπτωση ανέβαινα κέντρο πόλης με τον πατέρα μου (ο οποίος είχε μόλις βγει στην σύνταξη οπότε δεν είχε δουλειά) για να με πάει στην παιδίατρο η οποία συνήθως μου έγραφε να καθήσω μια δυο μέρες επιπλέον σπίτι για ανάρρωση και μετά μια μικρή βόλτα στην πόλη και εθιμοτυπικά αγορά ενός παιχνιδιού (συνήθως Playmobil) ή και περιοδικού (Μπλεκ, Αγόρι, Ταρζάν,Γκολ ή ένα από αυτά τέλος πάντων).
Στις περιπτώσεις αργίας η απεργίας ξυπνούσαμε λίγο πιο αργά απ' το καθιερωμένο και πηγαίναμε για μπάσκετ στο γήπεδο με έναν φίλο μας ή ανεβαίναμε πάλι κέντρο πόλης για βόλτα . Αυτά θα ήθελα να κάνω αν γυρνούσα τον χρόνο αλλά έχουν αλλάξει τόσο οι εποχές που ούτε περιοδικά βρίσκεις ούτε καν κατάστημα με παιχνίδια (πλην των γνωστών πολυκαταστημάτων που καθαρά παιχνιδάδικα δεν είναι όπως αυτά που γνωρίσαμε).

 

[Bajar]

Να 'μαι κι εγώ! Υποσχέθηκα Παρασκευή καθώς ακόμη και τώρα είναι η αγαπημένη μου μέρα, ότι καιρό κι αν κάνει, ότι εποχή κι αν είναι, έχω δεν έχω δουλειά (ή τότε σχολείο, φροντιστήριο, ωδείο ). Αν ήταν αργία ή αν για κάποιο άλλο λόγο δεν είχαμε σχολείο (το οποίο σε αντίθεση με την Bambi το αγαπούσα, γιατί εκεί έβρισκα όλη την παρέα μαζεμένη καθώς εκτός σχολείου είχαμε συνήθως διαφορετικά προγράμματα), συνήθως ξυπνούσα λίγο πιο αργά, έπαιρνα το πρωινό με το ζόρι γιατί με το γάλα δεν είχαμε ποτέ καλές σχέσεις, θα έβαζα το ραδιόφωνο να παίζει μουσική (ξένη ροκ κατά προτίμηση) από κάποιον από τους πειρατικούς της γειτονιάς και θα έβαζα μια τάξη στο δωμάτιο το οποίο επειδή το μοιραζόμουν με τον αδερφό μου ήταν σχεδόν κάθε μέρα σαν βομβαρδισμένο. Κάποια στιγμή θα πεταγόμουν στον μπακάλη/φούρνο/μανάβη ή σε όποια άλλη δουλειά χρειαζόταν για να βοηθήσω τη μάνα μου, η οποία αφού επίσης δεν είχε σχολείο θα έκανε δουλειές στο σπίτι. Επειδή η πόλη ήταν μικρή τότε και μέναμε κέντρο, όλα ήταν γύρω γύρω οπότε οποιαδήποτε έξοδος από το σπίτι για τέτοιες δουλειές ήταν ζήτημα εικοσαλέπτου το πολύ. Αν δεν είχα πάρει Μανίνα (στα κρυφά, όπως έχω πει σε άλλο θρεντ) από την Πέμπτη που ερχόταν το τεύχος στην πόλη, θα το αναζητούσα εκείνη την μέρα σε κάποιο από τα δυο περίπτερα της γειτονιάς. Αν μάλιστα είχε και αφίσες των αγαπημένων μου συγκροτημάτων ή τραγουδιστών είχα φτιάξει διάθεση για όλο το ΣΚ που ερχόταν.
Μέχρι τις 2 που θα καθόμασταν για φαγητό (το οποίο λόγω Παρασκευής θα ήταν νηστήσιμο και σε περίπτωση που ήταν φασολάδα ή σπανακόρυζο θα την έβγαζα με ψωμί και σαλάτα), θα καθόμουν να μελετήσω πιάνο γιατί πάντα στις 4 είχα μάθημα. Μαζί με την κανονική μελέτη, σίγουρα θα δοκίμαζα κι άλλα πιο "εμπορικά" κομμάτια για να κάνω κέφι. Από τις 5 και κάτι που γύριζα σπίτι ή που θα διάβαζα κάτι από αυτά που είχα δανειστεί από τη βιβλιοθήκη ή που θα χάζευα τις Γυναίκες της μητέρας μου για εκατομμυριοστή φορά ή που θα έπαιρνα κάποια από τις φίλες μου τηλέφωνο να πούμε τα νέα.
Όλα αυτά μέχρι τις 7 που ξεκινούσε και ο λόγος που λάτρευα τόσο τις Παρασκευές: Μουσικόραμα! Ήταν η μόνη στιγμή στο σπίτι που πατούσα πόδι (και καμιά φωνή) ώστε να μην με ενοχλήσει κανείς όσο έβλεπα την εκπομπή. Φυσικά και υπήρχε γκρίνια από τη μεριά των γονιών γι' αυτά που άκουγα αλλά είχαμε κάνει τη συμφωνία να ακούω ότι θέλω με αντάλλαγμα πράγματα τα οποία στα σημερινά παιδιά θα φαντάζουν εξωπραγματικά (καλοί βαθμοί στο σχολείο, παρουσία στο κατηχητικό την Κυριακή το οποίο βαριόμουν αφόρητα, σεμνή αμφίεση κι όχι να παίρνω παραδείγματα από τη Madonna κι άλλα τέτοια). Ειλικρινά ούτε που μ΄ ένοιαζε ο συμβιβασμός, αρκεί να είχα τη μουσική μου! Αργότερα βέβαια που πέρασα τα 15 έκανα κάποιες μικρές επαναστάσεις (χωρίς απόλυτη επιτυχία) αλλά και πάλι δεν με ένοιαζε και τόσο αφού αυτός ήθελα να είναι ο κόσμος μου και περνούσα πολύ καλά μέσα σ' αυτόν.
Όσο για τα υπόλοιπα προγράμματα της τηλεόρασης, δεν θυμάμαι τι έπαιζε τις Παρασκευές σε prime time πάντως αν ήταν κάποια σειρά συνήθως τη χαζεύαμε οικογενειακώς.

 

[Bambinella]

Ωστε, Bajar, δεν το επινες το γαλα....Καμια σχεση με μενα που απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου το λατρευω παθιασμενα.
Ακομα και σημερα πινω τουλαχιστον τρια φλυτζανια τη μερα σε διαφορες εκδοχες του: Φρεσκο, εβαπορε, σοκολατουχο, κι ο,τι αλλο βαλει ο νους σου. Γαλα να' ναι κι ο,τι να' ναι!
Θυμαμαι τοτε που η κορη μου ηταν μωρο δοκιμασα μια φορα απο το γαλα της και μου αρεσε τοσο, που το ηπια ολο μονορουφι.
Φυσικα, αμεσως μετα της ετοιμασα αλλο και την αλλη μερα αγορασα μια εξαδα αποκλειστικα για μενα.

 

[Bajar]

Ωστε, Bajar, δεν το επινες το γαλα....Καμια σχεση με μενα που απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου το λατρευω παθιασμενα.
Ακομα και σημερα πινω τουλαχιστον τρια φλυτζανια τη μερα σε διαφορες εκδοχες του: Φρεσκο, εβαπορε, σοκολατουχο, κι ο,τι αλλο βαλει ο νους σου. Γαλα να' ναι κι ο,τι να' ναι!
Θυμαμαι τοτε που η κορη μου ηταν μωρο δοκιμασα μια φορα απο το γαλα της και μου αρεσε τοσο, που το ηπια ολο μονορουφι.
Φυσικα, αμεσως μετα της ετοιμασα αλλο και την αλλη μερα αγορασα μια εξαδα αποκλειστικα για μενα.

Δεν είναι ότι δε μου αρέσει η γεύση του, απλώς μου δημιουργεί προβλήματα... Η μητέρα μου δεν είχε καταλάβει ότι δεν το αντέχει το στομάχι μου (γιατί κι εγώ δεν μίλαγα ποτέ και συνήθως το έβγαζα μέχρι να φτάσω στο σχολείο) κι εξακολουθούσε να μου το φτιάχνει για πρωινό μέχρι τα 18 που έφυγα για Αθήνα.

 

[domniki]

Θυμάστε τόσα πολλά! Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν έτρωγα τιποτα για πρωινό μέχρι που πήγα Γυμνάσιο. Στο Δημοτικό, δεν έτρωγα τίποτα ούτε στο σχολείο και στα διαλείματα έπαιζα ασταμάτητα λάστιχο.

 

[Bajar]

Στο Δημοτικό, δεν έτρωγα τίποτα ούτε στο σχολείο και στα διαλείματα έπαιζα ασταμάτητα λάστιχο.

Ούτε κι εγώ έτρωγα τίποτα. Άσε που δεν ζητούσα γενικώς τίποτα. (Αυτή η άτιμη η περηφάνεια μ' έφαγε). Αν μου έδιναν χαρτζηλίκι, το κρατούσα για Μανίνες (μέχρι τα 14) ή βιβλία και για να αγοράσω μουσική (κασέτες) στο τέλος του μήνα!

 

[Νικόλαος]

Παιχνίδι, παιχνίδι και παιχνίδι!

Από το πρωί που ξυπνούσα μέχρι το βράδυ που κοιμόμουν κάτω από τα τραπέζια στο σαλόνι.

Αυτοκινητάκια σε ώρα αιχμής παντού στο πάτωμα. Ρομπότ και τουβλάκια να μάχονταν για το ποια θα παίξω πιο πολύ. Στο τέλος έβγαινε και η ναυαρχίδα του στόλου των παιχνιδιών, το μεγάλο πειρατικό. Σήκωνα τα πανιά και έπλεα όπου με φύσαγε ο αέρας της φαντασίας μου.

Και μουσική. Πολύ μουσική. Στρουμφάκια, τραγούδια με την Μαρίζα, παραμύθια μέχρι λαϊκά. Αυτό το Γκρέμιστα-Γκρέμιστα της Λίτσας Διαμάντη ήταν το σουξέ των παιδικών μου πάρτυ.

Αν ήθελα να ξεκουραστώ ή να μην κάνω φασαρία διάβαζα παιδικές εγκυκλοπαίδειες ή τον Μικρό Καουμπόυ. Ακόμα, έκανα επανάληψη στο πόσο γρήγορα μπορώ να φτιάξω κάποιο παζλ, μιας και είχα πολλά.

Αυτά βέβαια, άμα ήμουν στην πόλη γιατί στο χωριό πιλαλούσα τις ραχούλες σαν την Αστέρω. Σκαρφάλωνα στα δέντρα, κυνηγούσα τα οικόσιτα. Έκανα πρακτική εξάσκηση σε ότι είχα μάθει από τις εγκυκλοπαίδειες, έψαχνα για στρουμφάκια στο δάσος... Κρυφτό, κυνηγητό, παρακολούθηση τους γείτονες.

Δεν ξέρω αν θα 'θελα να ξαναγινόμουν παιδί. Προσπαθώ όμως την κάθε μέρα που ζω να την περνάω τόσο ευχάριστα όπως τότε.

 

[Bajar]

Ακόμα, έκανα επανάληψη στο πόσο γρήγορα μπορώ να φτιάξω κάποιο παζλ, μιας και είχα πολλά.

Αχ τα παζλ! Ξέχασα πόση αγάπη είχα στα παζλ και πράγματι είχα πολλά. Ακόμη και τώρα υπάρχουν στιγμές που μπαίνω στον πειρασμό να πάω να αγοράσω ένα και να χαθώ για ώρες στη σύνθεσή του.

Κατά τ' άλλα, Νικόλαε, είχες πιάσει το νόημα της ζωής από μικρός. Ζούσες την κάθε μέρα με όρεξη κι απ' ότι φαίνεται εξακολουθείς να το κάνεις. Εύγε!
(Πάντως δε θα ήθελα να ήμουν στη γειτονιά σου στο χωριό, η ιδέα του να με παρακολουθούν μου είναι εξαιρετικά αγχωτική. Ωστόσο θα ερχόμουν να ψάξουμε στρουμφάκια! )

Παρεμπιπτόντως, αν το nick name σου είναι και το κανονικό σου όνομα, Χρόνια Πολλά!

 

[Rygar]

Εγώ πιθανότα να πήγαινα στο σχολείο αγχωμένος που δεν είχα διαβάσει καλα οικοκυρικά (το χειρότερο μάθημα που έχει περάσει από οποιοδηποτε σχολείο, οιασδήποτε τάξης, οιασδήποτε χώρας, οιουδήποτε πλανήτη και αστρικού συστήματος), φοβούμενος το διαγώνισμα και τον κακό βαθμό και πω πώ τι ντροπή ο γιος των τάδε που δεν έγραψε καλά (οι τάδε ήταν καθηγητές στο ίδιο σχολείο με μένα, δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα για έναν μαθητή να είναι στο ίδιο σχολείο με τους γονείς του). Το μεσημέρι φεύγοντας πιθανόν να περνούσα από το ψιλικαντζίδικο δίπλα στο σχολείο να δω μπας και εχει βγει νέο Μπλεκ (αν και νομίζω ότι τις Τετάρτες έβγαινε). Το απόγευμα θα πήγαινα στο μοναδικό πραγματικό κολλητό που έκανα ποτέ μου μέχρι λίγο πριν μετακομίσω (καλοκαίρι του 1987) και ήταν και συνονόματος. Αν η χρονιά ήταν 1988 μετά την πρωταπριλιά, θα γυρνούσα πετώντας να παίξω στον 6128 μου.

Παιχνίδι, παιχνίδι και παιχνίδι!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σε νοιώθω, είμαι στο πετσί σου, πως το λένε! Πολύχρονος παρεπιπτόντως.

 

[Fulci]

Η πιο δύσκολη μέρα. Όταν ήμουν παιδί ή έφηβος. Γιατί αργότερα,όλες οι μέρες ίδιες μου φαίνονταν.Μικρή διαφορά είχε από τις υπόλοιπες,όσο αναφορά τη διασκέδαση.
Τες πάντων,η Δευτέρα ήταν από τις πιο "φορτωμένες" που είχα όταν ήμουν δημοτικό ή γυμνάσιο. Η κακή διάθεση είχε ήδη αρχίσει από αργά το απόγευμα της Κυριακής. Πάντα στο τέλος της Κυριακής με έπιανε μια μελαγχολία! Ίσως γιατί η επόμενη μέρα ήταν Δευτέρα.
Από τα μέσα και προς τα τέλη του Δημοτικού είχα "φορτωμένο" πρόγραμμα όπως έγραψα. Το πρωί, σχολείο λοιπόν. Γυρνούσα, έπρεπε να διαβάσω τα αγγλικά και τα γερμανικά του φροντιστηρίου.Αλλά αυτά κανονικά έπρεπε ήδη να τα έχω κάνει το Σ/Κ, γιατί λογικά το μεσημέρι της Δευτέρας έπρεπε να μελετήσω τα μαθήματα του σχολείου της Τρίτης.Τα φροντιστήρια άρχιζαν από τις 4 και μετά. Ήταν η μόνη μέρα που είχα και τις 2 γλώσσες. Από την Τρίτη πήγαιναν εναλλάξ μέχρι την Παρασκευή. Δευ-Τετ-Παρ είχα αγγλικά, Δευ,Τρι-Πεμ είχα γερμανικά. Όταν τελείωναν τα φροντιστήρια γύρω στις 7,πήγαινα αμέσως στο γυμναστήριο,σχολή καράτε. Το καράτε ήταν Δευ-Τετ-Παρ. Αλλά η Δευτέρα στο καράτε ήταν η πιο επίπονη μέρα. Ίσως γιατί το σώμα μας και το "πνεύμα" μας είχε ξεκουραστεί αρκετά από το Σ/Κ και έπρεπε να επανέλθουμε στη σκληρή πραγματικότητα του "no pain,no pain,no pain" (λάθος..αυτό είναι από ταινία). Έτσι λοιπόν,μετά από ένα επίπονο και σκληρό δίωρο στο γυμναστήριο,γυρνούσα στο σπίτι,έκανα μπάνιο,αλλά δεν έπεφτα για ύπνο. Έλεγχα πρώτα το βίντεο (που το είχαμε αγοράσει όταν ήμουν έκτη δημοτικού),το οποίο είχα προγραμματίσει για εγγραφή, αν είχε γράψει τα παιδικά που είχε το απόγευμα μετά τις πέντε. Θυμάμαι π.χ. πως το Ταο-Ταο ήταν Δευτεριάτικο.
Γιατί μετά τις κραυγές στη σχολή καράτε και τα "δεν υπάρχει δεν μπορώ,υπάρχει δεν θέλω", κολλούσε και η μαμά αρκουδίτσα/πάντα, να αφηγείται ιστορίες. Και όχι μόνο αυτό.Αλλά έβλεπα ήδη στο πρόγραμμα,αν υπήρχε κάποια καλή ταινία στην ΕΡΤ 2 πιο μετά, την οποία προτιμούσα,γιατί στην ΕΡΤ 1 είχε το θέατρο της Δευτέρας.Όχι ότι δεν έβλεπα και το θέατρο,αλλά προτιμούσα την ταινία (αν είχε βέβαια). Κάπως έτσι τελείωνε η Δευτέρα.Η διάθεση ήταν η ίδια με το βράδυ της Κυριακής και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν : "Πότε θα έρθει το απόγευμα της Παρασκευής"!
Αυτή ήταν μια συνηθισμένη Δευτέρα του Δεκέμβρη,όταν ήμουν πέμπτη,έκτη δημοτικού.

(για άλλες Δευτέρες,άλλη φορά. Όταν έρθει ο μήνας τους).

 

[Bajar]

Εγώ πιθανότα να πήγαινα στο σχολείο αγχωμένος που δεν είχα διαβάσει καλα οικοκυρικά (το χειρότερο μάθημα που έχει περάσει από οποιοδηποτε σχολείο, οιασδήποτε τάξης, οιασδήποτε χώρας, οιουδήποτε πλανήτη και αστρικού συστήματος), φοβούμενος το διαγώνισμα και τον κακό βαθμό και πω πώ τι ντροπή ο γιος των τάδε που δεν έγραψε καλά (οι τάδε ήταν καθηγητές στο ίδιο σχολείο με μένα, δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα για έναν μαθητή να είναι στο ίδιο σχολείο με τους γονείς του).

Δεν φανταζεσαι πόσο πολύ σε νοιώθω!

 

[Fulci]

Δεν είναι ότι δε μου αρέσει η γεύση του, απλώς μου δημιουργεί προβλήματα... Η μητέρα μου δεν είχε καταλάβει ότι δεν το αντέχει το στομάχι μου (γιατί κι εγώ δεν μίλαγα ποτέ και συνήθως το έβγαζα μέχρι να φτάσω στο σχολείο) κι εξακολουθούσε να μου το φτιάχνει για πρωινό μέχρι τα 18 που έφυγα για Αθήνα.

Εμάς (εμένα και της αδερφής μου), το γάλα μας το ετοίμαζαν κάθε πρωί στο δημοτικό.Αν και δεν θυμάμαι έκτη δημοτικού να γινόταν αυτό,αλλά στις προηγούμενες τάξεις,πάντα μας περίμενε ένα ποτήρι ζεστό γάλα στο τραπέζι πριν φύγουμε για το σχολείο.
Το πρόβλημα βέβαια ήταν,πως δεν το πίναμε!.. Δεν μας άρεσε (αυτό για μένα άλλαξε αργότερα). Ίσως γιατί ήταν φρέσκο,το οποίο αγόραζαν από κάποιον που είχε αγελάδες. Φυσικά αποβραδίς,η γιαγιά μου αναλάμβανε τη "επεξεργασία" γάλατος προς κατανάλωση,δηλαδή σούρωμα,βράσιμο,αποβουτύρωμα (μπλιαχ) και δεν ξέρω τι άλλο για να έρθει καθαρό και παστεριωμένο στα ποτήρια μας.
Είχε όμως "μυρωδιά" απαίσια η οποία δεν έφευγε!
Αυτό λοιπόν το γάλα,κατέληγε πολλές φορές στο νεροχύτη! Ναι,κάποια στιγμή βρίσκαμε δικαιολογίες τύπου "καίει ακόμα",ή "ετοιμάζω την τσάντα και έρχομαι",με σκοπό φυσικά να το αποφύγουμε. Πολλές φορές, η μητέρα μου ή ο πατέρας μου,έφευγαν για μια στιγμή από την κουζίνα,οπότε αναλαμβάναμε δράση. Πρώτα εγώ,μετά η αδερφή μου (ηλικιακή προτεραιότητα),το πετούσαμε προσεκτικά στην τρύπα του νεροχύτη. Φυσικά όταν επέστρεφαν στην κουζίνα, μας έβλεπαν να κάνουμε την κλασσική παιδική κίνηση "σκουπίζω το στόμα μου με το χέρι",κοιτούσαν και τα άδεια ποτήρια και ήταν όλα καλά.
Υπήρχαν όμως και στιγμές που μας έπιαναν στα πράσα. Όπως μια φορά,που νομίζαμε πως ο πατέρας μας ότι είχε βγει εκτός σπιτιού,αλλά δεν είχε βγει. Και μπήκε ξαφνικά μέσα,την ώρα που ήμασταν πάνω από το νεροχύτη!
Καταλαβαίνεις τώρα!Μας μίλησε χαμηλόφωνα και με όμορφο τρόπο πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνουμε και ότι αν δεν το θέλουμε το γάλα θα έπρεπε να το πούμε έτσι ώστε να το συζητήσουμε ήρεμα.Και ότι πρέπει να ξέρουμε τα οφέλη του γάλατος το οποίο είναι απαραίτητο για τα παιδιά!..
Ναι,καλά!..όλα αυτά θα γίνονταν σε ένα πολύ,πολύ,πολύ μακρινό γαλαξία! Η αντίδραση ήταν "φωνάρες" και "δεν ντρέπεστε" και "άλλα παιδιά δεν έχουν να πιουν" και άλλα τέτοια!Φυσικά περίπου για ένα μήνα,δεν έφευγαν από την κουζίνα μέχρι να το πιούμε!Ούτε για τουαλέτα δεν πήγαιναν!.. Ευτυχώς όμως το χαρτζιλίκι για το σχολείο δεν το έκοψαν ποτέ (το οποίο πάντα το χαλούσα για μια λαχταριστή τυρόπιτα με σφολιάτα).. Αρκετά έγραψα και βγήκα και εκτός thread.

 

[Rygar]

μιλησε χαμηλόφωνα και με όμορφο τρόπο πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνουμε και ότι αν δεν το θέλουμε το γάλα θα έπρεπε να το πούμε έτσι ώστε να το συζητήσουμε ήρεμα.Και ότι πρέπει να ξέρουμε τα οφέλη του γάλατος το οποίο είναι απαραίτητο για τα παιδιά!..
Ναι,καλά!..όλα αυτά θα γίνονταν σε ένα πολύ,πολύ,πολύ μακρινό γαλαξία! Η αντίδραση ήταν "φωνάρες" και "δεν ντρέπεστε" και "άλλα παιδιά δεν έχουν να πιουν" και άλλα τέτοια!Φυσικά περίπου για ένα μήνα,δεν έφευγαν από την κουζίνα μέχρι να το πιούμε!Ούτε για τουαλέτα δεν πήγαιναν!.. Ευτυχώς όμως το χαρτζιλίκι για το σχολείο δεν το έκοψαν ποτέ (το οποίο πάντα το χαλούσα για μια λαχταριστή τυρόπιτα με σφολιάτα).. Αρκετά έγραψα και βγήκα και εκτός thread.

Ειχες(εχεις) υπεροχους γονεις, και το εννοω.

 

[Fulci]

Ειχες(εχεις) υπεροχους γονεις, και το εννοω.

Έχω τους καλύτερους φίλε μου.Τους ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ γονείς που υπάρχουν !

 

[g1973tony]

Και μουσική. Πολύ μουσική. Στρουμφάκια, τραγούδια με την Μαρίζα, παραμύθια μέχρι λαϊκά. Αυτό το Γκρέμιστα-Γκρέμιστα της Λίτσας Διαμάντη ήταν το σουξέ των παιδικών μου πάρτυ.

Μία διόρθωση το Γκρέμιστα-Γκρέμιστα έχει ερμηνεύσει η Πίτσα Παπαδοπούλου το 1986.
Η πρώτη εκτέλεση, με διαφορετικούς στίχους, ανήκει στον Γιώργο Χαλιό (1979) (δείτε σχετική ανάρτηση στο Τι ακούω απόψε)
Στίχοι : Σπύρος Κεφαλόπουλος
Μουσική : Ηλίας Σούκας
Μόνο στο άλμπουμ ''Πίτσα Παπαδοπούλου - Αργά τη νύχτα'' (1986), ως δημιουργοί αναφέρονται οι : Κ. Σούκας, Λ. Τσώλης .
Σε όλα τα άλλα άλμπουμ ή συλλογες, ανεξαρτήτως ερμηνευτών ακόμα και αυτων της Πίτσας Παπαδοπούλου, ως δημιουργοί αναγράφονται οι Ηλίας Σούκας - Σπύρος Κεφαλόπουλος . πηγή

 

[domniki]

Θυμάστε πάρα πολλά!!!

@Fulci θυμασαι μέχρι και τις ημερες της καθε δραστηριότητας!!! RESPECT!

@Rygar χρόνια πολλά!!!

@Bajar πάντα μου άρεσαν τα παζλ. Κάθε Χριστούγεννα, στις διακοπές, αγοράζαμε παζλ 1500-2000 κομματιών που φτιάχναμε μαζί με τα ξαδέρφια μου. Έχουμε πάρα πολλά! Και είναι όλα πανέμορφα. Τα παζλ συνεχίζουν να μ'αρέσουν και τώρα έχω ξαναρχίσει να φτιάχνω. Το βρίσκω πολύ χαλαρωτικό ως χόμπυ