Τη Λίτσα Ψαραύτη την έχω γνωρίσει από κοντά, μιας και είχε επισκευτεί το δημοτικό μας όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού. Εξαιρετική συγγραφέας και πολύ καλός άνθρωπος, με αγάπη στα παιδιά και θέληση να τους μιλήσει ειλικρινά για πράγματα που οι μεγάλοι τρέμουν να αναφερθούν. Με αφορμή την επίσκεψή της, η δασκάλα μας μάς είχε βάλει να διαβάσουμε κάποια βιβλία της. Εγώ αγόρασα αρκετά της βιβλία, μιας και την ίδια περίοδο είχε έκθεση βιβλίου στο σχολείο μας. Το αυγό της έχιδνας δεν το είχα αγοράσει. Το δανείστηκα από μια συμμαθήτριά μου μερικά χρόνια αφού τελειώσαμε το δημοτικό. Γενικά η Ψαραύτη έχει ένα μοναδικό ύφος γραφής και διαβάζεται ευχάριστα από μικρά και μεγάλα παιδιά.
Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία ενός αγοριού που κολλάει AIDS ενώ κάνει διακοπές με φίλους και ερωτοτροπεί με μια τουρίστρια. Το βιβλίο, απ' όσα θυμάμαι, γιατί πάνε και χρόνια που το χω διαβάσει, δεν αναφέρεται στο πώς και τι περί AIDS, δε δίνει στοιχεία για τον ιο και λοιπά. Αναφέρεται κυρίως στο πώς αντιμετωπίζει αυτός ο νέος τη νέα κατάσταση της ζωής του και το αν καταφέρνει τελικά να ζήσει με αυτόν, ή όχι... Μικρό βιβλίο, διαβάζεται γρήγορα, όπως όλα της σειράς του Πατάκη, με λίγες εξαιρέσεις.
Στην ίδια κατηγορία βάζω το "Επικίνδυνα παιχνίδια" της Ψαραύτη, που μιλά για τα ναρκωτικά, όπως και το "Τσιμεντένιο δάσος", αγαπημένο βιβλίο, από την Πέτροβιτς-Ανδριτσοπούλου, που μιλάει κι αυτό για τα ναρκωτικά. Ίσως το "Αυγό της έχιδνας" να είναι και το μοναδικό βιβλίο που πραγματεύεται το θέμα του AIDS και της βγάζω το καπέλο! Γιατί κατάφερε να παρουσιάσει το θέμα με σεμνό τρόπο, να προσπεράσει όλα τα τότε κλισέ σχετικά με τις ομάδες κινδύνου και το πώς κολλάει κανείς AIDS, και να εντάξει το θέμα του ιού εκεί που ήταν αναγκαίο και με σωστό τρόπο: στους νέους και με προσανατολισμό ότι το AIDS δεν είναι καταστροφικό τόσο για τον οργανισμό, όσο για τον έρωτα. Όλα αυτά σε μια εποχή (1990) όπου ο κόσμος τρόμαζε και μόνο στο άκουσμα των αρχικών AIDS.
