domniki
RetroJunkie™
- Joined
- 16 Mαϊ 2007
- Μηνύματα
- 3.510
- Αντιδράσεις
- 2.248
Επειδη πολλα εχω πει για το γραμμα της Καντυ στο Τερρυ, το γραμμα που ποτε δεν εστειλε, διαβαστε (οσοι θελετε και με αντεχετε) τι θα εγραφε μια βαλκανια, και οχι μια γιαπωνεζα, για τον χαμενο ερωτα της για τον Τερρυ. Παρακαλω για την κατανοηση σας: ειμαι ενα ταπεινο χαμομηλακι και απεχω παρασαγγας απο το να θεωρηθω στο παραμικρο συγγραφεας. Πολυ θα ηθελα να διαβασω και το γραμμα που πιθανως δεν εστειλε ποτε ο Τερρυ στην Καντυ, αλλα δυστυχως δεν μπορω να μπω στην θεση ενος αντρα...ε, δεν ειμαι και Μαρω Βαμβουνακη.
Kαλη αναγνωση
=================
Τερρυ αγαπη μου,
Εχει περασει ενας μηνας απο εκεινη τη νυχτα στο νοσοκομειο, που ο χρονος σταματησε να μετραει τη στιγμη που ειπαμε το τελευταιο αντιο στις σκαλες. Δουλευω σαν νοσοκομα σε ενα ορυχειο πολυ μακρια σου, πολυ μακρια απο οτιδηποτε σε θυμιζει και προσπαθω να ξεχασω, να ξεπερασω τον χωρισμο μας και να συνεχισω τη ζωη μου. Ειναι ομως τοσο δυσκολο!
Οι μερες ειναι γεματες απο ιατρικα περιστατικα και τις νυχτες πεφτω κατακοπη για υπνο. Προσπαθω να κουραζομαι οσο το δυνατον περισσοτερο, ωστε να κραταω το μυαλο μου κοιμισμενο, να μην σκεφτομαι. Να μην σκεφτομαι, αγαπη μου, το τελος της σχεσης μας, να μην σκεφτομαι οτι δεν προκειται να σε ξαναδω ποτε, να σε νιωσω κοντα μου, να ακουσω τη φωνη σου...ποτε πια. Ολα εχουν τελειωσει και δεν μπορω να κανω τιποτα γιʼαυτο.
Ειναι νυχτα αλλα δεν μπορω να κοιμηθω. Παρολη την κουραση της ημερας, το μυαλο δεν θελει να αφησει το σωμα να ξεκουραστει. Επρεπε να σου μιλησω, να μοιραστω μαζι σου τις σκεψεις μου, αλλα το ξερω πως αυτο δεν ειναι δυνατο και δεν πρεπει να γινει. Γιʼαυτο και σκεφτηκα να γραψω ολα οσα δεν προκειται ποτε να σου πω. Δεν θα ηθελα να σε ενοχλησω με την παρουσια μου, να σου θυμισω τα παλια. Ισως να τα εχεις ολα ξεχασει και να συνεχιζεις την ζωη σου ηρεμος και ευχαριστημενος. Να πω την αληθεια, ευχομαι απο τα βαθυ της ψυχης μου να εισαι ευτυχισμενος. Θα εδινα και την ζωη μου γιʼαυτο. Τουλαχιστον, ενας απο τους δυο μας πρεπει να ειναι ευτυχισμενος. Δεν θα μπορουσα να νιωθω οτι εισαι στεναχωρημενος, οτι βασανιζεσαι απο τυψεις, απο δυσαρεστες σκεψεις. Καποτε με ανεβασες στο ασπρο σου αλογο για να ξεπερασω τις φοβιες μου. Θα ηθελα να μπορουσα εγω αυτη τη φορα να ερθω πανω σε ενα ασπρο αλογο και να διωξω μακρια τους φοβους και τις στεναχωριες σου. Αλλωστε, η αγαπη δεν σταματα επειδη δεν βλεπομαστε.
Εχω φερει στο νου μου εκατομμυρια φορες εκεινη τη νυχτα της πρεμιερας του «Ρωμαιος και Ιουλιετα», προσπαθωντας να καταλαβω αν μπορουσα να ειχα κανει κατι για να αλλαξω τα πραγματα, να αποφυγω τον επωδυνο χωρισμο, αυτον τον μικρο θανατο. Ομως το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο: ημουν ανισχυρη να κανω το οτιδηποτε, ουτε κʼεσυ μπορουσες αλλωστε. Ολα ειχαν τελειωσει στο χειρουργειο, εκει οπου η Σουζανα εχασε το ποδι της στην προσπαθεια της να σε σωσει απο τον προβολεα που λιγο ελειψε να σου στερησει τη ζωη.
Ειναι φορες που αισθανομαι απεριοριστη ευγνωμοσυνη γιʼαυτη την κοπελα, που μπορει να μου στερησε την αγαπη σου και την κοινη μας ζωη, αλλα σου ξαναχαρισε τη ζωη. Δεν ξερω τι θα ειχα κανει αν η Σουζανα δεν σε ειχε σωσει. Δεν θελω να το σκεφτομαι. Και στην αμυδρη υποψια σκεψης ανατριχιαζω. Τωρα τουλαχιστον ξερω οτι εισαι ζωντανος και υγιης, οτι βλεπεις τον ηλιο και χαιρεσαι την ζωη, οτι παιζεις στο θεατρο που τοσο αγαπας, οτι εχεις κοντα σου τη μητερα σου και μια γυναικα που σε λατρευει.
Μακαρι να ειχα ενα μαγικο ραβδακι και να τα αλλαζα ολα, να μας εδινα μια ζωη οπως την ειχα φανταστει: ευτυχισμενοι μαζι, για παντα. Αλλα αυτα συμβαινουν μονο στα παραμυθια ενω η πραγματικη ζωη ειναι πολυ πιο σκληρη και αμειλικτη. Ολες μου οι ελπιδες χαθηκαν, δεν υπαρχει τιποτα. Οσο και να θελω να πιστεψω οτι τετοιες μεγαλες αγαπες σαν τη δικια μας δεν τελειωνουν ποτε, η αληθεια ειναι οτι δεν εχουμε αλλη επιλογη: ολα τελειωσαν.
Πολλες φορες νιωθω οτι ζω απλα απο κεκτημενη ταχυτητα. Βαζω την ζωη μου σε κινδυνο στο ορυχειο για να νιωσω οτι ειμαι ζωντανη. Μονο οταν ερχεται κανεις κοντα στον θανατο μπορει να νιωσει την δυναμη της ζωης. Ειμαι μια χαρα ομως, παντα τα καταφερνω, γιατι ειμαι ο γνωστος Ταρζαν, γρηγορη, ευελικτη και δυνατη. Μακαρι και η καρδια μου να αποδειχτει τοσο δυνατη οσο τα μπρατσα μου.
Πολλες φορες αναρωτιεμαι που να βρισκεσαι και τι να κανεις, αν κοιτας κʼεσυ τον ιδιο ουρανο, αν νιωθεις την ζεστη του ιδιου ηλιου. Προχθες ειχε μια πανεμορφη πανσεληνο. Προσεξες αραγε το φεγγαρι, ποσο λαμπερο ηταν? Μπορει τα σωματα μας να ειναι μακρυα, αλλα φοβαμαι ειλικρινα οτι οπου και να πηγαινω σε εχω μεσα μου και η σκεψη μου ειναι μαζι σου...πότε θα περασει αυτο το συναισθημα? Ο χρονος ειναι γιατρος, αλλα δεν ειναι αρκετα καλος, γιατι αργει παρα πολυ. Ποσο θα ηθελα να υπηρχε ενα κουμπακι «OFF», να το πατουσα και να σταματουσα να ποναω, να σε αγαπαω και να σε σκεφτομαι! Απο την αλλη ομως, ειναι τοσο ομορφο που εχουμε αγαπηθει...μια τετοια αγαπη δεν συμβαινει καθε μερα. Συμβαινει πολυ σπανια και μονο στους πιο τυχερους ανθρωπους. Αισθανομαι τοσο τυχερη που την εζησα, τοσο σημαντικη που με αγαπησες.
Ναι, το ξερω πως με αγαπησες, βαθια και αληθινα, οπως μονο μια αγνη ψυχη θα μπορουσε να αγαπησει. Ξερω ποσο δυσκολο σου ηταν να αποφασισεις να μεινεις με την Σουζανα. Νιωθω τις τυψεις, την αγωνια, τον πονο σου. Η φωνη σου και τα δακρυα σου εκεινη τη νυχτα στις σκαλες ηταν η μεγαλυτερη αποδειξη των συναισθηματων σου. Αχ, αγαπη μου, ποσο θα ηθελα να τα αλλαξω ολα, να μην χρειαστει να πονεσεις. Προσπαθησα να φανω δυνατη τοτε, ενω μεσα μου κατερρεα. Αλλα τα καταφερα. Καταφερα να φυγω απο την Νεα Υορκη, καταφερα να φυγω απο κοντα σου. Αυτο ηταν το δυσκολοτερο πραγμα που εχω κανει στη ζωη μου. Ειχα κανει τοσα ονειρα, ειχα τοσες ελπιδες!
Τωρα αγωνιζομαι να ξανασταθω στα ποδια μου. Το ξερω πως μπορω, ναι, θα τα καταφερω. Παντα ημουν δυνατη και αντιμετωπιζα τα προβληματα της ζωης με χαμογελο και αισιοδοξια. Εχω κοντα μου ανθρωπους που με αγαπουν, την κυρια Πονυ, την αδερφη Μαρια, τον Αρτσυ, την Αννυ, την Παττυ, τον καλο μας Αλμπερτ και τοσους αλλους που θα μου συμπαρασταθουν και θα τρεξουν να με βοηθησουν οταν τους χρειαστω. Ειναι υπεροχο να εχει κανεις διπλα του καλους και αληθινους ανθρωπους, που ξερουν να αγαπουν και να νοιαζονται.
Μπορει να εχασα την αγαπη σου, αλλα παντα θα εισαι ενα τρυφερο κομματι της ζωης μου και οι ομορφες στιγμες που περασαμε μαζι θα εχουν μια ξεχωριστη θεση την καρδια μου. Ελπιζω τελικα να βρω κʼεγω την ευτυχια, που τοσο ευχομαι να εχεις ηδη βρει εσυ κοντα στη Σουζανα.
Ας εισαι καλα, οπου κʼαν εισαι, ο,τι και αν κανεις.
Σε φιλω γλυκα
Καντυ
Kαλη αναγνωση
=================
Τερρυ αγαπη μου,
Εχει περασει ενας μηνας απο εκεινη τη νυχτα στο νοσοκομειο, που ο χρονος σταματησε να μετραει τη στιγμη που ειπαμε το τελευταιο αντιο στις σκαλες. Δουλευω σαν νοσοκομα σε ενα ορυχειο πολυ μακρια σου, πολυ μακρια απο οτιδηποτε σε θυμιζει και προσπαθω να ξεχασω, να ξεπερασω τον χωρισμο μας και να συνεχισω τη ζωη μου. Ειναι ομως τοσο δυσκολο!
Οι μερες ειναι γεματες απο ιατρικα περιστατικα και τις νυχτες πεφτω κατακοπη για υπνο. Προσπαθω να κουραζομαι οσο το δυνατον περισσοτερο, ωστε να κραταω το μυαλο μου κοιμισμενο, να μην σκεφτομαι. Να μην σκεφτομαι, αγαπη μου, το τελος της σχεσης μας, να μην σκεφτομαι οτι δεν προκειται να σε ξαναδω ποτε, να σε νιωσω κοντα μου, να ακουσω τη φωνη σου...ποτε πια. Ολα εχουν τελειωσει και δεν μπορω να κανω τιποτα γιʼαυτο.
Ειναι νυχτα αλλα δεν μπορω να κοιμηθω. Παρολη την κουραση της ημερας, το μυαλο δεν θελει να αφησει το σωμα να ξεκουραστει. Επρεπε να σου μιλησω, να μοιραστω μαζι σου τις σκεψεις μου, αλλα το ξερω πως αυτο δεν ειναι δυνατο και δεν πρεπει να γινει. Γιʼαυτο και σκεφτηκα να γραψω ολα οσα δεν προκειται ποτε να σου πω. Δεν θα ηθελα να σε ενοχλησω με την παρουσια μου, να σου θυμισω τα παλια. Ισως να τα εχεις ολα ξεχασει και να συνεχιζεις την ζωη σου ηρεμος και ευχαριστημενος. Να πω την αληθεια, ευχομαι απο τα βαθυ της ψυχης μου να εισαι ευτυχισμενος. Θα εδινα και την ζωη μου γιʼαυτο. Τουλαχιστον, ενας απο τους δυο μας πρεπει να ειναι ευτυχισμενος. Δεν θα μπορουσα να νιωθω οτι εισαι στεναχωρημενος, οτι βασανιζεσαι απο τυψεις, απο δυσαρεστες σκεψεις. Καποτε με ανεβασες στο ασπρο σου αλογο για να ξεπερασω τις φοβιες μου. Θα ηθελα να μπορουσα εγω αυτη τη φορα να ερθω πανω σε ενα ασπρο αλογο και να διωξω μακρια τους φοβους και τις στεναχωριες σου. Αλλωστε, η αγαπη δεν σταματα επειδη δεν βλεπομαστε.
Εχω φερει στο νου μου εκατομμυρια φορες εκεινη τη νυχτα της πρεμιερας του «Ρωμαιος και Ιουλιετα», προσπαθωντας να καταλαβω αν μπορουσα να ειχα κανει κατι για να αλλαξω τα πραγματα, να αποφυγω τον επωδυνο χωρισμο, αυτον τον μικρο θανατο. Ομως το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο: ημουν ανισχυρη να κανω το οτιδηποτε, ουτε κʼεσυ μπορουσες αλλωστε. Ολα ειχαν τελειωσει στο χειρουργειο, εκει οπου η Σουζανα εχασε το ποδι της στην προσπαθεια της να σε σωσει απο τον προβολεα που λιγο ελειψε να σου στερησει τη ζωη.
Ειναι φορες που αισθανομαι απεριοριστη ευγνωμοσυνη γιʼαυτη την κοπελα, που μπορει να μου στερησε την αγαπη σου και την κοινη μας ζωη, αλλα σου ξαναχαρισε τη ζωη. Δεν ξερω τι θα ειχα κανει αν η Σουζανα δεν σε ειχε σωσει. Δεν θελω να το σκεφτομαι. Και στην αμυδρη υποψια σκεψης ανατριχιαζω. Τωρα τουλαχιστον ξερω οτι εισαι ζωντανος και υγιης, οτι βλεπεις τον ηλιο και χαιρεσαι την ζωη, οτι παιζεις στο θεατρο που τοσο αγαπας, οτι εχεις κοντα σου τη μητερα σου και μια γυναικα που σε λατρευει.
Μακαρι να ειχα ενα μαγικο ραβδακι και να τα αλλαζα ολα, να μας εδινα μια ζωη οπως την ειχα φανταστει: ευτυχισμενοι μαζι, για παντα. Αλλα αυτα συμβαινουν μονο στα παραμυθια ενω η πραγματικη ζωη ειναι πολυ πιο σκληρη και αμειλικτη. Ολες μου οι ελπιδες χαθηκαν, δεν υπαρχει τιποτα. Οσο και να θελω να πιστεψω οτι τετοιες μεγαλες αγαπες σαν τη δικια μας δεν τελειωνουν ποτε, η αληθεια ειναι οτι δεν εχουμε αλλη επιλογη: ολα τελειωσαν.
Πολλες φορες νιωθω οτι ζω απλα απο κεκτημενη ταχυτητα. Βαζω την ζωη μου σε κινδυνο στο ορυχειο για να νιωσω οτι ειμαι ζωντανη. Μονο οταν ερχεται κανεις κοντα στον θανατο μπορει να νιωσει την δυναμη της ζωης. Ειμαι μια χαρα ομως, παντα τα καταφερνω, γιατι ειμαι ο γνωστος Ταρζαν, γρηγορη, ευελικτη και δυνατη. Μακαρι και η καρδια μου να αποδειχτει τοσο δυνατη οσο τα μπρατσα μου.
Πολλες φορες αναρωτιεμαι που να βρισκεσαι και τι να κανεις, αν κοιτας κʼεσυ τον ιδιο ουρανο, αν νιωθεις την ζεστη του ιδιου ηλιου. Προχθες ειχε μια πανεμορφη πανσεληνο. Προσεξες αραγε το φεγγαρι, ποσο λαμπερο ηταν? Μπορει τα σωματα μας να ειναι μακρυα, αλλα φοβαμαι ειλικρινα οτι οπου και να πηγαινω σε εχω μεσα μου και η σκεψη μου ειναι μαζι σου...πότε θα περασει αυτο το συναισθημα? Ο χρονος ειναι γιατρος, αλλα δεν ειναι αρκετα καλος, γιατι αργει παρα πολυ. Ποσο θα ηθελα να υπηρχε ενα κουμπακι «OFF», να το πατουσα και να σταματουσα να ποναω, να σε αγαπαω και να σε σκεφτομαι! Απο την αλλη ομως, ειναι τοσο ομορφο που εχουμε αγαπηθει...μια τετοια αγαπη δεν συμβαινει καθε μερα. Συμβαινει πολυ σπανια και μονο στους πιο τυχερους ανθρωπους. Αισθανομαι τοσο τυχερη που την εζησα, τοσο σημαντικη που με αγαπησες.
Ναι, το ξερω πως με αγαπησες, βαθια και αληθινα, οπως μονο μια αγνη ψυχη θα μπορουσε να αγαπησει. Ξερω ποσο δυσκολο σου ηταν να αποφασισεις να μεινεις με την Σουζανα. Νιωθω τις τυψεις, την αγωνια, τον πονο σου. Η φωνη σου και τα δακρυα σου εκεινη τη νυχτα στις σκαλες ηταν η μεγαλυτερη αποδειξη των συναισθηματων σου. Αχ, αγαπη μου, ποσο θα ηθελα να τα αλλαξω ολα, να μην χρειαστει να πονεσεις. Προσπαθησα να φανω δυνατη τοτε, ενω μεσα μου κατερρεα. Αλλα τα καταφερα. Καταφερα να φυγω απο την Νεα Υορκη, καταφερα να φυγω απο κοντα σου. Αυτο ηταν το δυσκολοτερο πραγμα που εχω κανει στη ζωη μου. Ειχα κανει τοσα ονειρα, ειχα τοσες ελπιδες!
Τωρα αγωνιζομαι να ξανασταθω στα ποδια μου. Το ξερω πως μπορω, ναι, θα τα καταφερω. Παντα ημουν δυνατη και αντιμετωπιζα τα προβληματα της ζωης με χαμογελο και αισιοδοξια. Εχω κοντα μου ανθρωπους που με αγαπουν, την κυρια Πονυ, την αδερφη Μαρια, τον Αρτσυ, την Αννυ, την Παττυ, τον καλο μας Αλμπερτ και τοσους αλλους που θα μου συμπαρασταθουν και θα τρεξουν να με βοηθησουν οταν τους χρειαστω. Ειναι υπεροχο να εχει κανεις διπλα του καλους και αληθινους ανθρωπους, που ξερουν να αγαπουν και να νοιαζονται.
Μπορει να εχασα την αγαπη σου, αλλα παντα θα εισαι ενα τρυφερο κομματι της ζωης μου και οι ομορφες στιγμες που περασαμε μαζι θα εχουν μια ξεχωριστη θεση την καρδια μου. Ελπιζω τελικα να βρω κʼεγω την ευτυχια, που τοσο ευχομαι να εχεις ηδη βρει εσυ κοντα στη Σουζανα.
Ας εισαι καλα, οπου κʼαν εισαι, ο,τι και αν κανεις.
Σε φιλω γλυκα
Καντυ
