Το καλύτερο δώρο...
Κάθε πρωτοχρονιάτικο δώρο (τα δώρα μας, συνήθως, τα ανοίγαμε πρωτοχρονιά με τον αδερφό μου) συνοδευόταν από το ίδιο αίσθημα ανυπομονησίας, αγωνίας, έκπληξης, ικανοποίησης, χαράς. Οι γονείς μας, συνήθως, μας ρωτούσαν τι θα ζητούσαμε από τον Άγιο Βασίλη, ή γράφαμε ένα υποτυπώδες γράμμα. Βέβαια, όταν κάποια στιγμή, στα 7 μου, κατάλαβα, και με τη βοήθεια του αδερφού μου, ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, ζητούσαμε απ' ευθείας το δώρο μας από τους γονείς μας, και πηγαίναμε μαζί στο παιχνιδάδικο/βιβλιοπωλείο της γειτονιάς για να το πάρουμε. Από τα 9 μου κι έπειτα, αγόραζα ο ίδιος τα δώρα μου, με τα λεφτά από τα κάλαντα, οπότε απλά αγγάρευα τους γονείς μου να με πάνε στου Μουστάκα (γιατί, σιγά σιγά, το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς δεν έφερνε τα παιχνίδια που ήθελα).
Θυμάμαι με έκπληξη τη Γραφούλα, που μου την είχαν πάρει για να μάθω τα γράμματα, τον κόκκινο Power Ranger, το Scrabble, την Αυτοκολλητομηχανή και την Απαγορευμένη Γέφυρα. Θυμάμαι με ικανοποίηση τον προτζέκτορα του Μίκυ και το Furby.
Αλλά δύο δώρα θα τα θυμάμαι περισσότερο... (προσοχή, εκτός ρετρό είναι τα Χριστούγεννα, όχι τα δώρα
. Τα δώρα είναι εντός ρετρο-ορίων!
)
Το πρώτο ήταν το PlayStation (το πρώτο, φυσικά). Χριστούγεννα 1999, και με τον αδερφό μου είχαμε αλώσει δύο περιοχές για να μαζέψουμε το απαιτούμενο ποσό. Αρωγοί της προσπάθειας οι γονείς μας, συγγενείς και γνωστοί. Βέβαια, έπρεπε να κρατήσω κι ένα ποσό στην άκρη για το Furby, αλλά ό,τι εξτρά μου έμεινε (ο Furby έκανε 14.000) το έδωσα για το PlayStation, για να έχω κι εγώ τη δυνατότητα να παίζω Crash Bandicoot και Tekken 3, ειδάλλως δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηνε ο αδερφός μου. Στο τέλος μας έλειπε ένα μικροποσό (νομίζω τότε έκανε 70-75.000 το PlayStation), το οποίο συμπληρώθηκε από τον πατέρα μου. Είχαμε σταμπάρει μια προσφορά στην τότε Micro Land, με δεύτερο χειριστήριο και ένα παιχνίδι. Είχαμε ξενυχτήσει με τον αδερφό μου ακούγοντας ραδιόφωνο, στην ανυπομονησία μας να έρθει το απόγευμα της επόμενης ημέρας και να πάμε να πάρουμε το πολυπόθητο PlayStation, για το οποίο είχαμε ξεποδαριαστεί.
Μια και δυό, πήγαμε στο κατάστημα, μας το φέρνουν σετάκι με το δεύτερο χειριστήριο και μια κάρτα μνήμης, αλλά φευ... Δεν είχαν το παιχνίδι-δώρο... Φύγαμε, επιστρέψαμε σπίτι, ο αδερφός μου πήγε καρφί στο video club να ανοίξει λογαριασμό, και νοίκιασε το πρώτο του παιχνίδι (το Street Skater, γιατι δεν είχαν το Tony Hawk's Pro Skater 1). Ξαναπήγαμε στο κατάστημα μετά από καμιά βδομάδα, αλλά τίποτα. Αντ' αυτού, μας έδωσαν μια θήκη-τσάντα για το Ps1. Μετά από λίγο καιρό τσιπαρίστηκε και χορτάσαμε gaming...
Το δεύτερο ήταν ο πίνακας Magna Doodle. Χριστούγεννα 1997 και πιλατεύαμε τον πατέρα μας να μας πάει στο βιβλιοπωλείο για τα δώρα. Ο αδερφός μου ήθελε διακαώς ένα Subbuteo, εγώ, από την άλλη, το ακριβό "Έξυπνο Computer" της AS. Μια και δυο ξεκινάμε και βρίσκουμε ένα γεμάτο βιβλιοπωλείο, λες και ήταν Σεπτέμβρης και τρέχαμε για τα σχολικά. Μπανίζω το Έξυπνο Computer πάνω πάνω στα ράφια, και το δείχνω του πατέρα μου. Ρωτάει για την τιμή, και η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική... Ήταν πολύ ακριβό για να μου το πάρει. Στο μεταξύ, ο αδερφός μου είχε βρει το Subbuteo (την ειδική έκδοση Euro 1996), είχε πάρει παραμάσχαλα και δύο ομάδες (η μία ήταν ο Ολυμπιακός, η άλλη δε θυμάμαι), οπότε ήταν κομπλέ. Εγώ, πάλι, έπρεπε να διαλέξω κάτι άλλο, πιο προσιτό σε τιμή. Κοίταζα κάτι σετ αγγειοπλαστικής της Mediterraneo, αλλά δε μου γέμιζαν και πάρα πολύ το μάτι. Επιτραπέζια του Δεσύλλα είχαν μείνει μόνο με ερωτήσεις, και στα 7 μου χρόνια δεν είχα το ίδιο ενδιαφέρον για τέτοια επιτραπέζια (μετά μου προέκυψε). Οπότε είχε φτάσει η επιλογή του δώρου μου σε dead end...
Η απογοήτευση διάχυτη, η αδιαφορία για το δώρο να με κυριεύει, τίποτα που να μου κινεί την περιέργεια. Ρωτούσε ο πατέρας μου μια υπεύθυνη, για να μας δείξει κάποιο παιχνίδι σχετικό με την ηλικία μου, και μας δείχνει ένα πάγκο με παιχνίδια για ζωγραφική. Το μάτι μου έπεσε πάνω στον πίνακα Magna Doodle. Κοίταζα το κουτί από δω, κοίταζα το κουτί από κει, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για κάποιο πίνακα που γράφεις και σβήνει "μαγικά". "Αυτό θέλω", καταλήγω. "Είσαι σίγουρος;" με ρωτάει ο πατέρας μου. Πόσο σίγουρος να ήμουν, όταν για αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα... Πληρώνουμε και πάμε σπίτι. Ο αδερφός μου να χει κάνει πάρτι με το παιχνίδι του. Και ήρθε η σειρά να ανοίξω το δικό μου...
Δε μου πήρε πάνω από 5 λεπτά. Με το που έβαλα τη γραφίδα πάνω στον πίνακα και άρχισα να ζωγραφίζω, άρχισε να αλλάζει η διάθεσή μου. Κάνω έτσι το μοχλό για να σβήσει ο πίνακας, και ξαναζωγραφίζω. Αυτό ήταν. Τα είχα ξεχάσει όλα! Και τα computer (έξυπνα και χαζά), και τα ακριβά παιχνίδια, και τις απογοητεύσεις και όλα! Το αγάπησα αυτό το παιχνίδι! Από κει που ήταν για μένα το αουτσάιντερ, έγινε το απόλυτο φαβορί. Το έσερνα μαζί μου όποτε πηγαίναμε βόλτα στη γιαγιά μου. Μάθαινα να γράφω την ορθογραφία μου εκεί. Έγραφα κι έσβηνα ανηλεώς. Το πρόσεχα με θρησκευτική ευλάβεια. Δυστυχώς, έμελλε μια μοιραία μέρα να πέσει στα άτσαλα χέρια του αδερφού μου, ο οποίος με μανία έσερνε το σύρτη που έσβηνε τον πίνακα. Τα φτυσε ο σύρτης, πέθανε το Magna Doodle.
Ήταν ολόιδιο με αυτό στην πόρτα του Chandler και του Joey. Και έκανε πολύ λιγότερο από 45.000, που έκανε το "Έξυπνο computer". Μάλλον 4.500. Θα έχει για πάντα μια θέση στην καρδιά μου, και για μένα ήταν ένα πρώτο και δυνατό μάθημα, να μη στοχεύω στα ακριβά, αλλά σε αυτά που πραγματικά αξίζουν. Τα μικρά κι απλά κάνουν τη διαφορά!
και αναλογιζόμουν όλα τα όμορφα δώρα που μου έχει φέρει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ζητούσα, αλλά οι γονείς μου καταλάβαιναν τί ήθελα, κι έτσι έβρισκα πάντα ενδιαφέροντα πράγματα κάτω απ' το δέντρο, πόνυ, επιτραπέζια, κ.α.
