Όλα τα χρόνια ύπαρξης της Ελληνικής τηλεόρασης, υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι έκαναν επιτυχίες με κάθε δημιούργημα τους, κάποιοι άλλοι εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, γενικότερα, έχουν περάσει αρκετοί όλα αυτά τα χρόνια, αυτά τα 60 περίπου χρόνια ζωής που συμπληρώνει η Ελληνική Τηλεόραση.
Παρόλα αυτά, σίγουρα έχει συμβεί με κάποιους συγκεκριμένους σεναριογράφους, να προβάλλονται και να προωθούνται κατά κόρον από τα κανάλια, να απορούμε για το πως έκαναν επιτυχία, τι βρίσκει όλος ο υπόλοιπος κόσμος και δεν καταλαβαίνουμε εμείς κτλ. Ίσως έχει να κάνει ότι πολλοί από αυτούς έπιασαν σωστά το σφυγμο του κοινού, ίσως είχε να κάνει με τις εκάστοτε συνθήκες, με το αν είχαν ουσιώδη ανταγωνισμό κ.α.
Ξεκινάω την αναφορά μου με όσους σεναριογράφους προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την επιτυχία τους, εφόσον δεν μπορώ να δω οποιαδήποτε σειρά γραμμένη από την πένα τους, σημαίνει ότι δεν μου κάνει το κλικ για κάποιον λόγο. Και εννοείται πως αναφερόμαστε σε όλα τα είδη σειρών, όχι σε κάποιο συγκεκριμένο.
Βασίλης Νεμέας
Η πηγή έμπνευσης αυτού του θέματος συζήτησης. Βλέποντας το πρόσφατο σίριαλ του στην κρατική τηλεόραση, πραγματικά απορώ το πώς έχει αποθεωθεί το όποιο δημιουργικό έργο του. Έχει γράψει μερικά απο τα πιο κλασικά πλέον έργα στην τηλεόραση (ότι γνωρίζω από ιδιωτική, πιθανόν να έχει γράψει και για την κρατική τηλεόραση παλαιότερα) όπως Οι Αυθαίρετοι, Εκμέκ Παγωτό, Κάτι Τρέχει Με Τους Δίπλα.
Δεν έχω δει το δεύτερο έργο, έχω όμως επαφή από το πρώτο και το τρίτο από όσα ανέφερα. Με το Κάτι Τρέχει...., έχω ασχοληθεί περισσότερο καθώς, έχω δει όλα τα επεισόδια σε κάποια επανάληψη και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι τρέχει με αυτό το σίριαλ. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα καραόκε της Ματσούκα, τα κ. Μάνο μου που έλεγε όλη την ώρα, γενικά, απλά δείχνει την καθημερινότητα δύο ζευγαριών και πως αυτή η καθημερινότητα μπλέκεται, δεν βρίσκω κάτι το ενδιαφέρον σε αυτό.
Όπως και στους αυθαίρετους, μπορεί να μη γέλασα, απλά κάθομαι και παρακολουθώ τους διαλόγους, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι ως σεναριογράφος, τα πηγαίνει καλά στη σκιαγράφηση χαρακτήρων & σε θέμα ηθογραφίας.
Ρήγας - Αποστόλου
Ναι, οι Δύο Ξένοι είναι από τα πιο επιτυχημένα σίριαλ και θεωρείται πλέον από τα καλύτερα. Παρακολουθώντας το, οφείλω να ομολογήσω ότι έχει έξυπνες και βιτριόλικες ατάκες, η συνεχόμενη υστερία όμως όλων των χαρακτήρων, είναι πραγματικά ανυπόφορη από ένα σημείο και έπειτα. Μπορεί να εξυπηρετεί κωμικά αλλά το ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι μονίμως στην τσίτα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία, κουράζει από ένα σημείο και έπειτα. Υποτίθεται βλέπω μια κωμωδία για να χαλαρώσω, όχι για να πονοκεφαλιάσω.
Όχι τόσο σε αυτό το σίριαλ, όσο στις επόμενες δουλειές τους, βασίστηκαν κυρίως στο υβρεολόγιο και στην επαναλαμβανόμενη υστερία. Καταλαβαίνω γιατί οι βρισιές θεωρούνται αστείες, απορώ όμως πως έκανε επιτυχία αυτό το δίδυμο, βασισμένο σε αυτά τα χαρακτηριστικά κυρίως.
Ελένη Μαβίλη
Η ηθική αυτουργός των Χάι Ροκ, Λαβ Σορρι και ενός άλλου που δεν θυμάμαι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Όταν πρωτοξεκίνησε η έρευνα μου για ρετρό και παλιές σειρές όπου έκαναν επιτυχία, έπεσα πρώτα στο Χάι Ροκ, εφόσον είμαι φανατικός της ροκ μουσικής, ο τίτλος μου έκανε απευθείας το κλικ, γνώριμο και συμπαθές από άλλες δουλειές το πρωταγωνιστικό καστ συνεπώς, γιατί να μην το δω, ακούγεται σαν το πιο κουλ πράγμα. Κι όμως, πόσο έξω έπεσα....
Έτυχε ένα καλοκαίρι να προβάλλει και τα δύο σίριαλ (δεν θυμάμαι βέβαια αν ήταν το ίδιο καλοκαίρι, σίγουρα πάντως ήταν καλοκαίρι που τα έχω πετύχει σε επανάληψη, ίσως βέβαια να μην είχε δείξει και τα δύο σίριαλ το ίδιο καλοκαίρι) και πετυχαίνω το Χάι Ροκ. Μέσα σε δύο λεπτά, είχα αλλάξει κανάλι. Καμία απολύτως σχέση με το κουλ που είχα φανταστεί έχοντας κατά νου τον τίτλο και τους συντελεστές, αυτό που είδα, ήταν η μιζέρια προσωποποιημένη και απόρησα πως θεωρείται κωμικό αυτό το δημιούργημα.
Μετά, πετυχαίνω το Λαβ Σορρι. Καταρχήν, με ένα τέτοιο λογοπαίγνιο το οποίο ιδρύει τη σχολή Σεφερλή πριν από τον ίδιο τον Σεφερλή, καταλαβαίνει κάποιος τι φιασκο έρχεται, κρίνοντας από το ευφυολόγημα του τίτλου. Παρακαλώ Πολύ, η αγαπημένη ατάκα της πρωταγωνίστριας την οποία είχε ψωμοτυρι. Υπέβαλα τον εαυτό μου στο μαρτύριο να δω ολόκληρο επεισόδιο και πραγματικά έχασα το λογαριασμό με το πόσες φορές αναφέρθηκε η ατάκα. Επίσης, είχα τύχει ένα εκνευριστικό επεισόδιο όπου μια νεαρή κορασίδα που έπαιζε, ήταν άρρωστη, πηγαίνει στο γιατρό και γενικότερα, όλη την ώρα γκρινιάζει με το "Δεν είμαι μικρή" ενώ η συνεχής επανάληψη αυτού, το αντίθετο δείχνει.
Γενικά, braindead χιούμορ, ίσως γι'αυτό και ήταν για όλη την οικογένεια βέβαια αλλά, πραγματικά απορώ και εξισταμαι για την επιτυχία. ΒΕΒΑΙΑ, κάπου είχα διαβάσει ότι είχε το μονοπώλιο την εποχή που προβαλλόταν, δεν υπήρχε ισχυρό αντίβαρο για να τραβήξει το ενδιαφέρον επομένως, έκανε επιτυχία.
Αυτοί οι δημιουργοί μου έρχονται κατά νου, επειδή το είδος το οποίο έχω "μελετήσει" περισσότερο, είναι οι κωμωδίες, εννοείται πως στις αναφορές σας, μπορείτε να αναφερθειτε και σε άλλους δημιουργούς και σε άλλα είδη. Αναμένω τις τοποθετήσεις σας.....
Παρόλα αυτά, σίγουρα έχει συμβεί με κάποιους συγκεκριμένους σεναριογράφους, να προβάλλονται και να προωθούνται κατά κόρον από τα κανάλια, να απορούμε για το πως έκαναν επιτυχία, τι βρίσκει όλος ο υπόλοιπος κόσμος και δεν καταλαβαίνουμε εμείς κτλ. Ίσως έχει να κάνει ότι πολλοί από αυτούς έπιασαν σωστά το σφυγμο του κοινού, ίσως είχε να κάνει με τις εκάστοτε συνθήκες, με το αν είχαν ουσιώδη ανταγωνισμό κ.α.
Ξεκινάω την αναφορά μου με όσους σεναριογράφους προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την επιτυχία τους, εφόσον δεν μπορώ να δω οποιαδήποτε σειρά γραμμένη από την πένα τους, σημαίνει ότι δεν μου κάνει το κλικ για κάποιον λόγο. Και εννοείται πως αναφερόμαστε σε όλα τα είδη σειρών, όχι σε κάποιο συγκεκριμένο.
Βασίλης Νεμέας
Η πηγή έμπνευσης αυτού του θέματος συζήτησης. Βλέποντας το πρόσφατο σίριαλ του στην κρατική τηλεόραση, πραγματικά απορώ το πώς έχει αποθεωθεί το όποιο δημιουργικό έργο του. Έχει γράψει μερικά απο τα πιο κλασικά πλέον έργα στην τηλεόραση (ότι γνωρίζω από ιδιωτική, πιθανόν να έχει γράψει και για την κρατική τηλεόραση παλαιότερα) όπως Οι Αυθαίρετοι, Εκμέκ Παγωτό, Κάτι Τρέχει Με Τους Δίπλα.
Δεν έχω δει το δεύτερο έργο, έχω όμως επαφή από το πρώτο και το τρίτο από όσα ανέφερα. Με το Κάτι Τρέχει...., έχω ασχοληθεί περισσότερο καθώς, έχω δει όλα τα επεισόδια σε κάποια επανάληψη και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι τρέχει με αυτό το σίριαλ. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα καραόκε της Ματσούκα, τα κ. Μάνο μου που έλεγε όλη την ώρα, γενικά, απλά δείχνει την καθημερινότητα δύο ζευγαριών και πως αυτή η καθημερινότητα μπλέκεται, δεν βρίσκω κάτι το ενδιαφέρον σε αυτό.
Όπως και στους αυθαίρετους, μπορεί να μη γέλασα, απλά κάθομαι και παρακολουθώ τους διαλόγους, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι ως σεναριογράφος, τα πηγαίνει καλά στη σκιαγράφηση χαρακτήρων & σε θέμα ηθογραφίας.
Ρήγας - Αποστόλου
Ναι, οι Δύο Ξένοι είναι από τα πιο επιτυχημένα σίριαλ και θεωρείται πλέον από τα καλύτερα. Παρακολουθώντας το, οφείλω να ομολογήσω ότι έχει έξυπνες και βιτριόλικες ατάκες, η συνεχόμενη υστερία όμως όλων των χαρακτήρων, είναι πραγματικά ανυπόφορη από ένα σημείο και έπειτα. Μπορεί να εξυπηρετεί κωμικά αλλά το ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι μονίμως στην τσίτα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία, κουράζει από ένα σημείο και έπειτα. Υποτίθεται βλέπω μια κωμωδία για να χαλαρώσω, όχι για να πονοκεφαλιάσω.
Όχι τόσο σε αυτό το σίριαλ, όσο στις επόμενες δουλειές τους, βασίστηκαν κυρίως στο υβρεολόγιο και στην επαναλαμβανόμενη υστερία. Καταλαβαίνω γιατί οι βρισιές θεωρούνται αστείες, απορώ όμως πως έκανε επιτυχία αυτό το δίδυμο, βασισμένο σε αυτά τα χαρακτηριστικά κυρίως.
Ελένη Μαβίλη
Η ηθική αυτουργός των Χάι Ροκ, Λαβ Σορρι και ενός άλλου που δεν θυμάμαι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Όταν πρωτοξεκίνησε η έρευνα μου για ρετρό και παλιές σειρές όπου έκαναν επιτυχία, έπεσα πρώτα στο Χάι Ροκ, εφόσον είμαι φανατικός της ροκ μουσικής, ο τίτλος μου έκανε απευθείας το κλικ, γνώριμο και συμπαθές από άλλες δουλειές το πρωταγωνιστικό καστ συνεπώς, γιατί να μην το δω, ακούγεται σαν το πιο κουλ πράγμα. Κι όμως, πόσο έξω έπεσα....
Έτυχε ένα καλοκαίρι να προβάλλει και τα δύο σίριαλ (δεν θυμάμαι βέβαια αν ήταν το ίδιο καλοκαίρι, σίγουρα πάντως ήταν καλοκαίρι που τα έχω πετύχει σε επανάληψη, ίσως βέβαια να μην είχε δείξει και τα δύο σίριαλ το ίδιο καλοκαίρι) και πετυχαίνω το Χάι Ροκ. Μέσα σε δύο λεπτά, είχα αλλάξει κανάλι. Καμία απολύτως σχέση με το κουλ που είχα φανταστεί έχοντας κατά νου τον τίτλο και τους συντελεστές, αυτό που είδα, ήταν η μιζέρια προσωποποιημένη και απόρησα πως θεωρείται κωμικό αυτό το δημιούργημα.
Μετά, πετυχαίνω το Λαβ Σορρι. Καταρχήν, με ένα τέτοιο λογοπαίγνιο το οποίο ιδρύει τη σχολή Σεφερλή πριν από τον ίδιο τον Σεφερλή, καταλαβαίνει κάποιος τι φιασκο έρχεται, κρίνοντας από το ευφυολόγημα του τίτλου. Παρακαλώ Πολύ, η αγαπημένη ατάκα της πρωταγωνίστριας την οποία είχε ψωμοτυρι. Υπέβαλα τον εαυτό μου στο μαρτύριο να δω ολόκληρο επεισόδιο και πραγματικά έχασα το λογαριασμό με το πόσες φορές αναφέρθηκε η ατάκα. Επίσης, είχα τύχει ένα εκνευριστικό επεισόδιο όπου μια νεαρή κορασίδα που έπαιζε, ήταν άρρωστη, πηγαίνει στο γιατρό και γενικότερα, όλη την ώρα γκρινιάζει με το "Δεν είμαι μικρή" ενώ η συνεχής επανάληψη αυτού, το αντίθετο δείχνει.
Γενικά, braindead χιούμορ, ίσως γι'αυτό και ήταν για όλη την οικογένεια βέβαια αλλά, πραγματικά απορώ και εξισταμαι για την επιτυχία. ΒΕΒΑΙΑ, κάπου είχα διαβάσει ότι είχε το μονοπώλιο την εποχή που προβαλλόταν, δεν υπήρχε ισχυρό αντίβαρο για να τραβήξει το ενδιαφέρον επομένως, έκανε επιτυχία.
Αυτοί οι δημιουργοί μου έρχονται κατά νου, επειδή το είδος το οποίο έχω "μελετήσει" περισσότερο, είναι οι κωμωδίες, εννοείται πως στις αναφορές σας, μπορείτε να αναφερθειτε και σε άλλους δημιουργούς και σε άλλα είδη. Αναμένω τις τοποθετήσεις σας.....
