Προχτές που πέρασα από τη Νέα Σμύρνη, μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Ήταν κάτι που είχα μισο-ακούσει, μάλιστα το είχα γράψει και στο σχετικό θέμα περί Νέας Σμύρνης, αλλά που τελικά έγινε πραγματικότητα.
Μια "περίεργη" πινακίδα "ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ Α.Ε." είχε τοποθετηθεί πάνω από την είσοδο του κτηρίου του (πρώην, πλέον) Ωδείου Αττικής, στη γωνία Πλαστήρα και Σάρδεων, στη Νέα Σμύρνη.
Έχοντας μια υπερδεκαετή βιωματική σχέση με το Ωδείο αυτό, θέλω να γράψω δυο λόγια, κι αν κάποιος άλλος προθυμοποιηθεί, συμπληρώνει και τα δικά του βιώματα.
Στο Εθνικό Ωδείο, παράρτημα Νέας Σμύρνης, ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο το Σεπτέμβρη του 1979. Το Ωδείο τότε νοίκιαζε δύο κτήρια : το πρώτο ήταν το "παλιό". Βρισκόταν στη Βενιζέλου, ένα παλιό διώροφο, γκρεμισμένο τώρα, δίπλα από το Δημαρχείο προς τη μεριά της πλατείας, όπου γίνονταν τα θεωρητικά μαθήματα αλλά και η μελέτη των μαθητών που δεν είχαν δικό τους πιάνο (όπως ο ομιλών, εκείνη την εποχή), σε κάτι πανάρχαια πιάνα με εκείνη τη γοητευτική μυρωδιά της τσόχας που την αργοτρώει ο σκόρος... Θέρμανση με σόμπες υγραερίου, κι εκεί και τα πρώτα solfege : Mi-la Si-Do-Si-La, Mi-La-Si-Do-SI-La, Mi-Si Do-Re-Do-Si...Ακόμα απ'έξω τα θυμάμαι...Τέλος πάντων.
Για μάθημα, πήγαινα στον άλλο χώρο που νοίκιαζε, που ήταν κάτω από το Ταχυδρομείο της Νέας Σμύρνης. Εκείνος ο χώρος αν και υπόγειος, είχε αρκετές αίθουσες, και μια μικρή αίθουσα "συναυλιών". Εκεί πήρα τα πρώτα μου "δεκάρια" από την κυρία Χαμουδοπούλου (μεγάλο στέλεχος του "κεντρικού" "Εθνικού Ωδείου", που ερχόταν επιτροπή στις εξετάσεις), και δίπλα την αναγραφή "Χωρίς πιάνο !!!" (όταν τους έλεγα ότι μελετάω εκτός σπιτιού, τα πρώτα εκείνα χρόνια).
Μιλάμε για 1979 έως '82, και πάντα για "Εθνικό Ωδείο-Παράρτημα Νέας Σμύρνης".
Ψυχή και διευθύντρια του παραρτήματος η κυρία Μαίρη Νίκα-Κωνσταντάρα. Μια εμβληματική φυσιογνωμία, που σου θυμιζε κάτι από Άννα Καλουτά, κάτι από την "Κασταφιόρε" στον Τεν-Τεν, και που τέλος πάντων με τίποτα δεν ήταν δυνατό να πιστέψεις ότι δεν ασχολούνταν με κάτι στο χώρο της μουσικής, βλέποντας την εικόνα που απέπνεε (παρένθεση : κατά δήλωση της Πέγκυς Ζήνα, ήταν η δασκάλα της στη φωνητική - solfege- και σε κάποια παλιά επετειακή εκπομπή του Μ. Τριανταφυλλόπουλου όπου τραγούδησε η Πέγκυ, εμφανίστηκε σε βίντεο η κυρία Κωνσταντάρα και μίλησε για εκείνη την εποχή). Αξίζει να διαβάσετε το συνημμένο με το όνομά της κείμενο μέχρι το τέλος.
Γιος της κυρίας Κωνσταντάρα είναι ο Κωστής Κωνσταντάρας, γνωστός στο χώρο των χορωδιών από τη "Fons Musicalis", μια ιδιαίτερα διακριθείσα χορωδία που έχει ιδρύσει. Ο Κωστής έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Ωδείου στη συνέχεια. Αλλά ποιά ήταν η συνέχεια;
Οι καλές σχέσεις (μαμάς) Κωνσταντάρα-Μελίνας, αλλά και τα αρκετά χρήματα που επενδύονταν στον πολιτισμό μετά το 1981, έδωσαν την ώθηση στη φιλόδοξη διευθύντρια, αναζητώντας πόρους, να κάνει το όνειρό της χειροπιαστό : να αναγείρει σε ιδιόκτητο οικόπεδο, το δικό της, πλέον Ωδείο. Έτσι, ένα πενταόροφο κτήριο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Σκανδάλη (αν θυμάμαι καλά) είχε ήδη δημιουργηθεί μερικά χρόνια μετά, στη γωνία Πλαστήρα και Σάρδεων. Εκεί λοιπόν έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής ο Κωστής, όλη η προηγούμενη "διασύνδεση" με τον τίτλο "Εθνικό Ωδείο" αποτέλεσε παρελθόν, και ένα πραγματικά πρωτοποριακό Ωδείο ξεκίνησε στη Νέα Σμύρνη, από εκεί που τερμάτισε το παλιό Εθνικό Ωδείο, μέσα στη μυρωδιά των καφέ γερμανικών κρουαζέ πιάνων...(δεύτερη παρένθεση : το Εθνικό Ωδείο-Παράρτημα Νέας Σμύρνης εξακολουθεί να υπάρχει έως σήμερα, με έτος ίδρυσης 1974, επέζησε δηλαδή τελικά από αυτό το "διαχωρισμό")
Για τους μαθητές δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Εφόσον ήθελαν να μεταβούν στη νέα κατάσταση, έχοντας τους παλιούς τους καθηγητές, συνέχισαν σαν να μην έγινε τίποτα. Για οικονομικά μη με ρωτάτε, αν ήταν πιο ακριβό το καινούργιο Ωδείο και πιο φτηνό το παλιό, εμένα από την πρώτη χρονιά που άρχισα, στο Εθνικό Ωδείο, η μουσική μου φαινόταν ΠΑ-ΝΑ-ΚΡΙ-ΒΗ. Εγγραφές, δίδακτρα, εξέταστρα, μετά ειδικά μαθήματα...Αλλά εφόσον πλήρωναν οι γονείς, εμένα φυσικά τι λόγος να μου πέφτει...Δεν έλειψαν βέβαια, και τα καλοπροαίρετα "ελληνικά" σχόλια του τύπου "Πήρε τους μαθητές κι έκανε δικό της Ωδείο", κλπ. Αλλά το θέμα "Ωδεία" παίρνει πολλή συζήτηση έτσι κι αλλιώς, δε θα την κάνουμε τώρα...
Η αρχή λειτουργίας του νέου Ωδείου πέρασε από μια κρίση ονόματος, μέσα από μια σειρά από ΦΕΚ. Αρχικά ονομάστηκε "Μουσική Σχολή Αθηνών" και μετέπειτα "Ωδείο Νέας Σμύρνης". Επειδή όμως λειτουργούσε σε υψηλά πρότυπα, και δεν άρεσε σε κανέναν ο τίτλος να περιορίζεται στα στενά όρια της πόλης μας, επιδιώχθηκε η μετονομασία σε "Ωδείο Αττικής". Η νέα ονομασία δεν "έκατσε" με την πρώτη όμως, αφού κάποιο ανταγωνιστικό Ωδείο με παραπλήσιο τίτλο (δε θυμάμαι ποιό, και ίσως να μη θυμάμαι και ακριβώς την ιστορία) προσέβαλε το όνομα, με αποτέλεσμα να "καθυστερήσει" η μετονομασία, η οποία όμως ήταν και η τελική.
Το Ωδείο άρχισε να δημιουργεί σταδιακά πολύ καλό όνομα. Άρχισαν να διδάσκουν σε αυτό και καθηγητές του Ωδείου Αθηνών, όπως η δική μου Σοφία Γαρουφαλή, και γενικά να παρέχει υψηλού επιπέδου μουσική παιδεία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαθητές που έρχονταν από επαρχιακά Ωδεία με πτυχίο, για να κάνουν δίπλωμα, σε κατατακτήριες εξετάσεις τους υποβίβαζε ακόμα και στη Μέση σχολή, ακριβώς επειδή άλλα Ωδεια τους δίναν χαρτιά πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Αυτό όμως είναι άλλη, πολύ πονεμένη ιστορία, που δεν είναι του παρόντος...
Στον τελευταίο όροφο, το "ρετιρέ", μερικές από τις καλύτερες ώρες που έχω περάσει εκεί μέσα, ήταν το μάθημα χορωδίας με τον Κωστή Κωνσταντάρα. Η απογείωση της συλλογικής προσπάθειας, της λειτουργίας μέσα σε ομάδα. Ασκήσεις αναπνοής, φωνητικά ανεβοκατεβάσματα "ο-ο-ο" και άλλα, να τραγουδάμε "leader" και "spirituals", με γερμανική και νέγρικη προφορά αντίστοιχα, και με ανοιχτά παράθυρα να μας ακούν στις γύρω πολυκατοικίες... "Certainly, lord", "Kumbaya", "αντιέ, τσουρ γκούτεν ναχτ"... Ήταν λύτρωση από πολλά προβλήματα της καθημερινότητας που εν τω μεταξύ είχαν ενσκήψει...
Μουσική ποτέ δε διάβασα με τις ώρες. Ήταν φορές που πήγαινα για μάθημα τόσο αδιάβαστος, που πραγματικά ντρεπόμουν. Άλλοτε πάλι όμως, μου είχαν πει ότι αν και δε διαβάζω "χαμαλήδικα" με τις ώρες, διαβάζω με "μυαλό" κι αναπληρώνω το χαμαλίκι που άλλοι, ακόμα κι αν το κάνουν, δεν τα καταφέρνουν. Δεν ήμουν ποτέ παιδί-θαύμα, έτσι κι αλλιώς κοίταγα πότε θα βρώ ευκαιρία να χτυπήσω κανα-δυο τζαζιές πάνω στο πιάνο, όταν δε θα με έβλεπε κανείς, ή να παίξω κανένα Χατζηδάκι, κανένα Θεοδωράκη... (άσε που εμφανιζόμουν και σε live με πολιτιστικούς συλλόγους, με την ψυχή στο στόμα μήπως και κάποιος από το Ωδείο με δει...) Απαγορευμένα πράγματα αυτά τότε, σε έναν "ναό" της μουσικής. Στο μέλλον όμως οι απόψεις αμβλύνθηκαν, κι έτσι είδαμε Ωδεία να μαθαίνουν στα παιδιά μπουζούκι, τζαζ και πολλά άλλα. Πάλι καλά...
Η σχέση μου με το Ωδείο τελειώνει το 1992, πάνω στα "γρουσούζικα" 13 χρόνια... Το Πολυτεχνείο φτάνει στο τελευταίο έτος, το πιάνο στην Τρίτη Ανωτέρα, κι εγώ, ήδη με τελειωμένα τα υποχρεωτικά ανώτερα θεωρητικά, θα πρέπει να διαλέξω ποιό καρπούζι θα κρατήσω κάτω από τη μασχάλη. Τη διπλωματική του Πολυτεχνείου ή το πρόγραμμα του Πτυχίου Πιάνου; Πεπεισμένος ότι το πιάνο στη ζωή μου έχει φτάσει πια να έχει το χώρο και την κατεύθυνση που του δίνω εγώ, και ότι "δεν είμαι για παραπάνω" στην κλασική του μορφή, νομίζω πως παίρνω τη σωστή απόφαση.
Τρία χρόνια μετά μετακομίζω πολύ μακριά από τη Νέα Σμύρνη. Σαν το δολοφόνο όμως, πηγαίνοντας από το 1995 ως σήμερα για κούρεμα στο "Χαρίκο-Γιώργο" στην οδό Ιωνίας, πάντα περνάω συχνά από τον "τόπο του εγκλήματος". Ανακατεμένες μουσικές από πιάνα και άλλα όργανα φτάνουν στ' αυτιά μου κάθε φορά που στρίβω εκείνη τη γωνία.
Ώσπου προχτές αντικρύζω το "ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ Α.Ε.". Και θυμάμαι τα λόγια του αδερφού μου κανα εξάμηνο πριν : "Ρε συ, ο Κωνσταντάρας κλείνει το Ωδείο και πουλάει τα πιάνα, μήπως ενδιαφέρεσαι;"
Γιατί, αλήθεια, να ενδιαφέρομαι; Για το μαύρο ΥΑΜΑΗΑ με ουρά, της αίθουσας συναυλιών, που ζαχάρωνα τόσο, και το ακουμπούσα μόνο μια φορά το χρόνο, σαν ιεροτελεστία, όταν έδινα εξετάσεις;
Τώρα το δικό μου πιάνο με ουρά έτσι κι αλλιώς στολίζει το σαλόνι μου. Όμως ποτέ δεν κατάφερα να το κάνω να αντηχήσει στη σπουδή του Chopin "Black Keys"...Ναι, αυτή που παίζεται σχεδόν μόνο στα μαύρα πλήκτρα. Που έπαιξα, κάποτε, στα μαύρα πλήκτρα του YAMAHA της αίθουσας συναυλιών...Ούτε καν η ευκολότερη "Στρατιωτική" Polonaise μπορεί πια να βγει από τα δάχτυλά μου...Μόνο τζαζιές, έντεχνα ελληνικά, ροκιές, σουίνγκ, δωδεκάμετρα, μπλουζ...Αυτά που κάποια στιγμή διάλεξα...
Έχει απομείνει μόνο η "αύρα" των κλασικών σπουδών στα χέρια, κι από κάτω από το σκαμνί, παλιοί έλεγχοι και βιβλία του Ωδείου...
Ορκίζομαι ότι γυρνώντας σπίτι, θα τα φωτογραφήσω και θα τα ανεβάσω, διάολε, γιατί μπορεί και κανείς άλλος να μη γράψει γι αυτό το θέμα.
Αλλά το Ωδείο μου, δυστυχώς δε μένει πια εκεί...
Όπως από ένα πραγματικά πολύ μικρό ψάξιμο που έκανα στο Ίντερνετ κατάλαβα, το Ωδείο Αττικής έχει αφήσει μια πολύ καλή "μαγιά" μουσικών σαν παρακαταθήκη πολιτισμού στη σημερινή νεοελληνική υποκουλτούρα...Και, όπως και η κυρία Κωνσταντάρα αναφέρει στην "προτροπή της στο σπουδαστή", φαντάζομαι ότι δε θα ξεχάσουν πού έκαναν τα πρώτα τους βήματα, όπως άλλωστε δεν ξέχασα κι εγώ, ο πολύ πιο ασήμαντος μουσικά...
Σαν υστερόγραφο, αναφέρω ονόματα καθηγητών μου : στο πιάνο η Ελένη Κοντίστα και μετά η Σοφία Γαρουφαλή, στα θεωρητικά ο (+) Απόστολος Βαλληνδράς, η Ελένη Τσιγκούνη, ο Κωστής Κωνσταντάρας, ο Χάρης Κουρής, η κυρία Γκαζαριάν με το τσέλο της, στη μουσική δωματίου, και δεκάδες ακόμη, που άλλοι "είχαν" κι εμένα, κι άλλων τα ονόματα έβλεπα καθημερινά στις πόρτες... Πολύ λίγα ξέρω για το τι έχουν απογίνει όλοι αυτοί, έχουν περάσει άλλωστε και 20 χρόνια. Και 20 χρόνια μετά, πολύ δύσκολα παίρνεις θάρρος να ρωτήσεις. Αν λοιπόν κάποιος άλλος μαθητής δώσει καμιά πληροφορία παραπάνω, θα τη διαβάσω με αγωνία...
Υστερόγραφο δεύτερο : ο "Ιωάννης Πιπερίδης" δεν ήταν παρά η εταιρία στο διπλανό μαγαζί, με έπιπλα κήπου, κρεβάτια, εποχιακά κλπ...
Υστερόγραφο τρίτο : θα παρακαλούσα για το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Έβαλα ένα link για τον Κωστή Κωνσταντάρα, που παραπέμπει στο facebook του. Εγώ, για διάφορους λόγους, δεν έχω facebook, αλλά θα ήθελα να διαβάσει το παραπάνω κείμενο. Όποιος λοιπόν έχει την ευγενή καλοσύνη, ας βοηθήσει...
[edit] Δεν υπάρχουν τα συνημμένα [edit]
Μια "περίεργη" πινακίδα "ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ Α.Ε." είχε τοποθετηθεί πάνω από την είσοδο του κτηρίου του (πρώην, πλέον) Ωδείου Αττικής, στη γωνία Πλαστήρα και Σάρδεων, στη Νέα Σμύρνη.
Έχοντας μια υπερδεκαετή βιωματική σχέση με το Ωδείο αυτό, θέλω να γράψω δυο λόγια, κι αν κάποιος άλλος προθυμοποιηθεί, συμπληρώνει και τα δικά του βιώματα.
Στο Εθνικό Ωδείο, παράρτημα Νέας Σμύρνης, ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο το Σεπτέμβρη του 1979. Το Ωδείο τότε νοίκιαζε δύο κτήρια : το πρώτο ήταν το "παλιό". Βρισκόταν στη Βενιζέλου, ένα παλιό διώροφο, γκρεμισμένο τώρα, δίπλα από το Δημαρχείο προς τη μεριά της πλατείας, όπου γίνονταν τα θεωρητικά μαθήματα αλλά και η μελέτη των μαθητών που δεν είχαν δικό τους πιάνο (όπως ο ομιλών, εκείνη την εποχή), σε κάτι πανάρχαια πιάνα με εκείνη τη γοητευτική μυρωδιά της τσόχας που την αργοτρώει ο σκόρος... Θέρμανση με σόμπες υγραερίου, κι εκεί και τα πρώτα solfege : Mi-la Si-Do-Si-La, Mi-La-Si-Do-SI-La, Mi-Si Do-Re-Do-Si...Ακόμα απ'έξω τα θυμάμαι...Τέλος πάντων.
Για μάθημα, πήγαινα στον άλλο χώρο που νοίκιαζε, που ήταν κάτω από το Ταχυδρομείο της Νέας Σμύρνης. Εκείνος ο χώρος αν και υπόγειος, είχε αρκετές αίθουσες, και μια μικρή αίθουσα "συναυλιών". Εκεί πήρα τα πρώτα μου "δεκάρια" από την κυρία Χαμουδοπούλου (μεγάλο στέλεχος του "κεντρικού" "Εθνικού Ωδείου", που ερχόταν επιτροπή στις εξετάσεις), και δίπλα την αναγραφή "Χωρίς πιάνο !!!" (όταν τους έλεγα ότι μελετάω εκτός σπιτιού, τα πρώτα εκείνα χρόνια).
Μιλάμε για 1979 έως '82, και πάντα για "Εθνικό Ωδείο-Παράρτημα Νέας Σμύρνης".
Ψυχή και διευθύντρια του παραρτήματος η κυρία Μαίρη Νίκα-Κωνσταντάρα. Μια εμβληματική φυσιογνωμία, που σου θυμιζε κάτι από Άννα Καλουτά, κάτι από την "Κασταφιόρε" στον Τεν-Τεν, και που τέλος πάντων με τίποτα δεν ήταν δυνατό να πιστέψεις ότι δεν ασχολούνταν με κάτι στο χώρο της μουσικής, βλέποντας την εικόνα που απέπνεε (παρένθεση : κατά δήλωση της Πέγκυς Ζήνα, ήταν η δασκάλα της στη φωνητική - solfege- και σε κάποια παλιά επετειακή εκπομπή του Μ. Τριανταφυλλόπουλου όπου τραγούδησε η Πέγκυ, εμφανίστηκε σε βίντεο η κυρία Κωνσταντάρα και μίλησε για εκείνη την εποχή). Αξίζει να διαβάσετε το συνημμένο με το όνομά της κείμενο μέχρι το τέλος.
Γιος της κυρίας Κωνσταντάρα είναι ο Κωστής Κωνσταντάρας, γνωστός στο χώρο των χορωδιών από τη "Fons Musicalis", μια ιδιαίτερα διακριθείσα χορωδία που έχει ιδρύσει. Ο Κωστής έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Ωδείου στη συνέχεια. Αλλά ποιά ήταν η συνέχεια;
Οι καλές σχέσεις (μαμάς) Κωνσταντάρα-Μελίνας, αλλά και τα αρκετά χρήματα που επενδύονταν στον πολιτισμό μετά το 1981, έδωσαν την ώθηση στη φιλόδοξη διευθύντρια, αναζητώντας πόρους, να κάνει το όνειρό της χειροπιαστό : να αναγείρει σε ιδιόκτητο οικόπεδο, το δικό της, πλέον Ωδείο. Έτσι, ένα πενταόροφο κτήριο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Σκανδάλη (αν θυμάμαι καλά) είχε ήδη δημιουργηθεί μερικά χρόνια μετά, στη γωνία Πλαστήρα και Σάρδεων. Εκεί λοιπόν έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής ο Κωστής, όλη η προηγούμενη "διασύνδεση" με τον τίτλο "Εθνικό Ωδείο" αποτέλεσε παρελθόν, και ένα πραγματικά πρωτοποριακό Ωδείο ξεκίνησε στη Νέα Σμύρνη, από εκεί που τερμάτισε το παλιό Εθνικό Ωδείο, μέσα στη μυρωδιά των καφέ γερμανικών κρουαζέ πιάνων...(δεύτερη παρένθεση : το Εθνικό Ωδείο-Παράρτημα Νέας Σμύρνης εξακολουθεί να υπάρχει έως σήμερα, με έτος ίδρυσης 1974, επέζησε δηλαδή τελικά από αυτό το "διαχωρισμό")
Για τους μαθητές δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Εφόσον ήθελαν να μεταβούν στη νέα κατάσταση, έχοντας τους παλιούς τους καθηγητές, συνέχισαν σαν να μην έγινε τίποτα. Για οικονομικά μη με ρωτάτε, αν ήταν πιο ακριβό το καινούργιο Ωδείο και πιο φτηνό το παλιό, εμένα από την πρώτη χρονιά που άρχισα, στο Εθνικό Ωδείο, η μουσική μου φαινόταν ΠΑ-ΝΑ-ΚΡΙ-ΒΗ. Εγγραφές, δίδακτρα, εξέταστρα, μετά ειδικά μαθήματα...Αλλά εφόσον πλήρωναν οι γονείς, εμένα φυσικά τι λόγος να μου πέφτει...Δεν έλειψαν βέβαια, και τα καλοπροαίρετα "ελληνικά" σχόλια του τύπου "Πήρε τους μαθητές κι έκανε δικό της Ωδείο", κλπ. Αλλά το θέμα "Ωδεία" παίρνει πολλή συζήτηση έτσι κι αλλιώς, δε θα την κάνουμε τώρα...
Η αρχή λειτουργίας του νέου Ωδείου πέρασε από μια κρίση ονόματος, μέσα από μια σειρά από ΦΕΚ. Αρχικά ονομάστηκε "Μουσική Σχολή Αθηνών" και μετέπειτα "Ωδείο Νέας Σμύρνης". Επειδή όμως λειτουργούσε σε υψηλά πρότυπα, και δεν άρεσε σε κανέναν ο τίτλος να περιορίζεται στα στενά όρια της πόλης μας, επιδιώχθηκε η μετονομασία σε "Ωδείο Αττικής". Η νέα ονομασία δεν "έκατσε" με την πρώτη όμως, αφού κάποιο ανταγωνιστικό Ωδείο με παραπλήσιο τίτλο (δε θυμάμαι ποιό, και ίσως να μη θυμάμαι και ακριβώς την ιστορία) προσέβαλε το όνομα, με αποτέλεσμα να "καθυστερήσει" η μετονομασία, η οποία όμως ήταν και η τελική.
Το Ωδείο άρχισε να δημιουργεί σταδιακά πολύ καλό όνομα. Άρχισαν να διδάσκουν σε αυτό και καθηγητές του Ωδείου Αθηνών, όπως η δική μου Σοφία Γαρουφαλή, και γενικά να παρέχει υψηλού επιπέδου μουσική παιδεία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαθητές που έρχονταν από επαρχιακά Ωδεία με πτυχίο, για να κάνουν δίπλωμα, σε κατατακτήριες εξετάσεις τους υποβίβαζε ακόμα και στη Μέση σχολή, ακριβώς επειδή άλλα Ωδεια τους δίναν χαρτιά πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Αυτό όμως είναι άλλη, πολύ πονεμένη ιστορία, που δεν είναι του παρόντος...
Στον τελευταίο όροφο, το "ρετιρέ", μερικές από τις καλύτερες ώρες που έχω περάσει εκεί μέσα, ήταν το μάθημα χορωδίας με τον Κωστή Κωνσταντάρα. Η απογείωση της συλλογικής προσπάθειας, της λειτουργίας μέσα σε ομάδα. Ασκήσεις αναπνοής, φωνητικά ανεβοκατεβάσματα "ο-ο-ο" και άλλα, να τραγουδάμε "leader" και "spirituals", με γερμανική και νέγρικη προφορά αντίστοιχα, και με ανοιχτά παράθυρα να μας ακούν στις γύρω πολυκατοικίες... "Certainly, lord", "Kumbaya", "αντιέ, τσουρ γκούτεν ναχτ"... Ήταν λύτρωση από πολλά προβλήματα της καθημερινότητας που εν τω μεταξύ είχαν ενσκήψει...
Μουσική ποτέ δε διάβασα με τις ώρες. Ήταν φορές που πήγαινα για μάθημα τόσο αδιάβαστος, που πραγματικά ντρεπόμουν. Άλλοτε πάλι όμως, μου είχαν πει ότι αν και δε διαβάζω "χαμαλήδικα" με τις ώρες, διαβάζω με "μυαλό" κι αναπληρώνω το χαμαλίκι που άλλοι, ακόμα κι αν το κάνουν, δεν τα καταφέρνουν. Δεν ήμουν ποτέ παιδί-θαύμα, έτσι κι αλλιώς κοίταγα πότε θα βρώ ευκαιρία να χτυπήσω κανα-δυο τζαζιές πάνω στο πιάνο, όταν δε θα με έβλεπε κανείς, ή να παίξω κανένα Χατζηδάκι, κανένα Θεοδωράκη... (άσε που εμφανιζόμουν και σε live με πολιτιστικούς συλλόγους, με την ψυχή στο στόμα μήπως και κάποιος από το Ωδείο με δει...) Απαγορευμένα πράγματα αυτά τότε, σε έναν "ναό" της μουσικής. Στο μέλλον όμως οι απόψεις αμβλύνθηκαν, κι έτσι είδαμε Ωδεία να μαθαίνουν στα παιδιά μπουζούκι, τζαζ και πολλά άλλα. Πάλι καλά...
Η σχέση μου με το Ωδείο τελειώνει το 1992, πάνω στα "γρουσούζικα" 13 χρόνια... Το Πολυτεχνείο φτάνει στο τελευταίο έτος, το πιάνο στην Τρίτη Ανωτέρα, κι εγώ, ήδη με τελειωμένα τα υποχρεωτικά ανώτερα θεωρητικά, θα πρέπει να διαλέξω ποιό καρπούζι θα κρατήσω κάτω από τη μασχάλη. Τη διπλωματική του Πολυτεχνείου ή το πρόγραμμα του Πτυχίου Πιάνου; Πεπεισμένος ότι το πιάνο στη ζωή μου έχει φτάσει πια να έχει το χώρο και την κατεύθυνση που του δίνω εγώ, και ότι "δεν είμαι για παραπάνω" στην κλασική του μορφή, νομίζω πως παίρνω τη σωστή απόφαση.
Τρία χρόνια μετά μετακομίζω πολύ μακριά από τη Νέα Σμύρνη. Σαν το δολοφόνο όμως, πηγαίνοντας από το 1995 ως σήμερα για κούρεμα στο "Χαρίκο-Γιώργο" στην οδό Ιωνίας, πάντα περνάω συχνά από τον "τόπο του εγκλήματος". Ανακατεμένες μουσικές από πιάνα και άλλα όργανα φτάνουν στ' αυτιά μου κάθε φορά που στρίβω εκείνη τη γωνία.
Ώσπου προχτές αντικρύζω το "ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ Α.Ε.". Και θυμάμαι τα λόγια του αδερφού μου κανα εξάμηνο πριν : "Ρε συ, ο Κωνσταντάρας κλείνει το Ωδείο και πουλάει τα πιάνα, μήπως ενδιαφέρεσαι;"
Γιατί, αλήθεια, να ενδιαφέρομαι; Για το μαύρο ΥΑΜΑΗΑ με ουρά, της αίθουσας συναυλιών, που ζαχάρωνα τόσο, και το ακουμπούσα μόνο μια φορά το χρόνο, σαν ιεροτελεστία, όταν έδινα εξετάσεις;
Τώρα το δικό μου πιάνο με ουρά έτσι κι αλλιώς στολίζει το σαλόνι μου. Όμως ποτέ δεν κατάφερα να το κάνω να αντηχήσει στη σπουδή του Chopin "Black Keys"...Ναι, αυτή που παίζεται σχεδόν μόνο στα μαύρα πλήκτρα. Που έπαιξα, κάποτε, στα μαύρα πλήκτρα του YAMAHA της αίθουσας συναυλιών...Ούτε καν η ευκολότερη "Στρατιωτική" Polonaise μπορεί πια να βγει από τα δάχτυλά μου...Μόνο τζαζιές, έντεχνα ελληνικά, ροκιές, σουίνγκ, δωδεκάμετρα, μπλουζ...Αυτά που κάποια στιγμή διάλεξα...
Έχει απομείνει μόνο η "αύρα" των κλασικών σπουδών στα χέρια, κι από κάτω από το σκαμνί, παλιοί έλεγχοι και βιβλία του Ωδείου...
Ορκίζομαι ότι γυρνώντας σπίτι, θα τα φωτογραφήσω και θα τα ανεβάσω, διάολε, γιατί μπορεί και κανείς άλλος να μη γράψει γι αυτό το θέμα.
Αλλά το Ωδείο μου, δυστυχώς δε μένει πια εκεί...
Όπως από ένα πραγματικά πολύ μικρό ψάξιμο που έκανα στο Ίντερνετ κατάλαβα, το Ωδείο Αττικής έχει αφήσει μια πολύ καλή "μαγιά" μουσικών σαν παρακαταθήκη πολιτισμού στη σημερινή νεοελληνική υποκουλτούρα...Και, όπως και η κυρία Κωνσταντάρα αναφέρει στην "προτροπή της στο σπουδαστή", φαντάζομαι ότι δε θα ξεχάσουν πού έκαναν τα πρώτα τους βήματα, όπως άλλωστε δεν ξέχασα κι εγώ, ο πολύ πιο ασήμαντος μουσικά...
Σαν υστερόγραφο, αναφέρω ονόματα καθηγητών μου : στο πιάνο η Ελένη Κοντίστα και μετά η Σοφία Γαρουφαλή, στα θεωρητικά ο (+) Απόστολος Βαλληνδράς, η Ελένη Τσιγκούνη, ο Κωστής Κωνσταντάρας, ο Χάρης Κουρής, η κυρία Γκαζαριάν με το τσέλο της, στη μουσική δωματίου, και δεκάδες ακόμη, που άλλοι "είχαν" κι εμένα, κι άλλων τα ονόματα έβλεπα καθημερινά στις πόρτες... Πολύ λίγα ξέρω για το τι έχουν απογίνει όλοι αυτοί, έχουν περάσει άλλωστε και 20 χρόνια. Και 20 χρόνια μετά, πολύ δύσκολα παίρνεις θάρρος να ρωτήσεις. Αν λοιπόν κάποιος άλλος μαθητής δώσει καμιά πληροφορία παραπάνω, θα τη διαβάσω με αγωνία...
Υστερόγραφο δεύτερο : ο "Ιωάννης Πιπερίδης" δεν ήταν παρά η εταιρία στο διπλανό μαγαζί, με έπιπλα κήπου, κρεβάτια, εποχιακά κλπ...
Υστερόγραφο τρίτο : θα παρακαλούσα για το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Έβαλα ένα link για τον Κωστή Κωνσταντάρα, που παραπέμπει στο facebook του. Εγώ, για διάφορους λόγους, δεν έχω facebook, αλλά θα ήθελα να διαβάσει το παραπάνω κείμενο. Όποιος λοιπόν έχει την ευγενή καλοσύνη, ας βοηθήσει...
[edit] Δεν υπάρχουν τα συνημμένα [edit]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
