Orpheas
RetroWannaBe
- Joined
- 3 Ιουλ 2012
- Μηνύματα
- 53
- Αντιδράσεις
- 11
Άρχισε να ξεθωριάζει ο ουρανός, σημάδι μιας μέρας που φεύγει και μιας νύχτας που έρχεται...
κι εγώ, καθώς η μέρα εκεινη φεύγει και σιγά σιγά σβήνει και χάνεται...αναπολώ...νοσταλγώ...κι ονειρεύομαι....!
Η σκέψη μου γυρνά και ξαναγυρνά στην γειτονιά μου...στο πατρικό μου σπίτι...στον κήπο με τα λουλούδια της γιαγιά μου που
με τόση αγάπη φρόντιζε και τα είχε όλα με τόση τάξη αραδιασμένα...οι γλάστρες τις τόσες πολλές και τόσο ομοιόμορφα με ακρίβεια τοποθετημένες στον κήπο ...!Θυμάμαι τα χέρια της με πόση τρυφερότητα φρόντιζε
τα λουλούδια ...! Η γιαγιά μου ήταν ένα πρόσωπο λατρείας στα μάτια μου...
...απο την άλλη θυμάμαι την μητέρα μου να κλείνετε στην κουζίνα και να ετοιμάζει το φαγητό της ημέρας και πού και πού να μου ρίχνει καμιά κλεφτή ματιά και συνεχώς να μου φωνάζει απο το μικρό παραθυράκι να φύγω απο τα χώματα του κήπου και άλλοτε να φύγω απο τα νερά η να σκουπίσω καλά τα πόδια μου πριν ξαναμπώ στο σπίτι και κατά την διάρκεια της ημέρας να με φωνάζει για να με αγκαλιάσει...να με φιλήσει, να με πειράξει με τα χάδια της ....!
...θυμάμαι πάλι τον πατέρα μου που είχε εκείνα τα μαγικά χερια και καταπιανότανε με όλα και ότι έπιανε το έκανε καινούργιο, ή το διόρθωνε...μαστορεύε τα πάντα και εγώ πηγαίνα στο πλάι του και καθόμουν και τον χαζεύα με τις ώρες και συνεχώς να τον βομβαρδίζω με τις τόσες και αμέτρητες ερωτήσεις και απορίες που κάνει πάντα ένα παιδί....
Θυμάμαι το παιδικό μου δωμάτιο...το παράθυρο εκεί ακριβώς που ήταν και το μικρό μου γραφειάκι που καθόμουν και έπαιζα όταν ξύπναγα το πρωί, η όταν επέστρεφα απο το σχολείο καθόμουν και διάβαζα...η καθόμουν απλά χαμένος στις τότε σκέψεις μου και έβλεπα τον κόσμο που ανεβοκατέβαινε τον δρόμο, τα αυτοκίνητα που περνούσαν, τις σταγόνεςτης βροχής που χτυπούσαν στο τζάμι του παραθύρου μου! Υπήρχαν και οι φορές που ερχότανε και η γιαγιά μου κοντά μου και καθόμασταν εκεί δίπλα στο παράθυρο και μου έλεγε ιστορίες για τον πόλεμο...για τον παππού...για την ζωή της!
Ιστορίες που βυθιζόμουν μέσα σε αυτές...τις ζούσα! Πάντα θυμάμαι που στο τέλος κάθε ιστορία έτρεχα στην αγκαλιά της λες και ήθελα να τις απαλύνω τον πόνο...και εκείνη έβαζε το χέρι στην ποδιά της και άλλοτε μου έδινε δύο τρείς καραμέλες και άλλες φορές διάφορες λιχουδιές που λάτρευα!
Θυμάμαι αυτό το παράθυρο του δωματίου μου που μόλις το άνοιγες πλυμμυριζε το σπίτι άρωμα απο τις ανθισμένες γαζίες που ήταν αραδιασμένες στο πεζοδρόμιο...! Πόσα θυμάμαι απο εκείνα τα χρόνια...τα όμορφα χρόνια ...! Θυμάμαι επίσεις τα καλοκαίρια που με την μουσική και τα τραγούδια του πατέρα μου που αρκετές βραδιές του καλοκαιριού έπιανε την κιθάρα και μαζευόμασταν μαζί με φίλους, συγγενείς, και τραγουδούσαμε μέχρι το ξημέρωμα ....μα εγώ δεν άντεχα και τα μάτια μου κλείνανε μέσα απο τραγούδια και την ασφάλεια που ένιωθα καθώς γύριζα το κεφάλι μου και το ακουμπούσα στα πόδια της γιαγιάς και εκείνη έπιανε την εσάρπα της και την έριχνε επάνω μου σαν σκέπασμα! Η γιαγιά "έφυγε" μα είμαι σίγουρος πως φροντίζει με τόση τρυφερότητα τους κήπους του Παραδείσου....πάντα γυρνάει στην σκέψη μου...και πάντα βρίσκεται στην καρδιά μου!
Ποτέ μου δεν την ξέχασα...ποτέ μου δεν θα την ξεχάσω....και προπάντος δεν θα ξεχάσω την μεγάλη της αγκαλιά!
Πάντα σε όλη μου τη ζωή κουβαλάω μια φωτογραφία της γιαγιάς μαζί με μένα, (μια παλία θαμπή απο την πολυκαιρία φωτογραφία)! Κάποιοι μου είπαν πως ήθελε η γιαγιά μου να την δώσει σε ένα φωτογραφείο να τις την φτιάξουν και πάντα την είχε φυλαγμένη στα προσωπικά της πράγματα! Ποτέ δεν έγινε! Θα προσπαθήσω εγώ λοιπον......και μακάρι να μπορούσα να την δώσω και να τη πω.........
"Γιαγιά μου λείπεις...μα κάποια στιγμή θα ξανασυναστηθούμε"!
[video=youtube_share;5HDp6uA-JhE]
κι εγώ, καθώς η μέρα εκεινη φεύγει και σιγά σιγά σβήνει και χάνεται...αναπολώ...νοσταλγώ...κι ονειρεύομαι....!
Η σκέψη μου γυρνά και ξαναγυρνά στην γειτονιά μου...στο πατρικό μου σπίτι...στον κήπο με τα λουλούδια της γιαγιά μου που
με τόση αγάπη φρόντιζε και τα είχε όλα με τόση τάξη αραδιασμένα...οι γλάστρες τις τόσες πολλές και τόσο ομοιόμορφα με ακρίβεια τοποθετημένες στον κήπο ...!Θυμάμαι τα χέρια της με πόση τρυφερότητα φρόντιζε
τα λουλούδια ...! Η γιαγιά μου ήταν ένα πρόσωπο λατρείας στα μάτια μου...
...απο την άλλη θυμάμαι την μητέρα μου να κλείνετε στην κουζίνα και να ετοιμάζει το φαγητό της ημέρας και πού και πού να μου ρίχνει καμιά κλεφτή ματιά και συνεχώς να μου φωνάζει απο το μικρό παραθυράκι να φύγω απο τα χώματα του κήπου και άλλοτε να φύγω απο τα νερά η να σκουπίσω καλά τα πόδια μου πριν ξαναμπώ στο σπίτι και κατά την διάρκεια της ημέρας να με φωνάζει για να με αγκαλιάσει...να με φιλήσει, να με πειράξει με τα χάδια της ....!
...θυμάμαι πάλι τον πατέρα μου που είχε εκείνα τα μαγικά χερια και καταπιανότανε με όλα και ότι έπιανε το έκανε καινούργιο, ή το διόρθωνε...μαστορεύε τα πάντα και εγώ πηγαίνα στο πλάι του και καθόμουν και τον χαζεύα με τις ώρες και συνεχώς να τον βομβαρδίζω με τις τόσες και αμέτρητες ερωτήσεις και απορίες που κάνει πάντα ένα παιδί....
Θυμάμαι το παιδικό μου δωμάτιο...το παράθυρο εκεί ακριβώς που ήταν και το μικρό μου γραφειάκι που καθόμουν και έπαιζα όταν ξύπναγα το πρωί, η όταν επέστρεφα απο το σχολείο καθόμουν και διάβαζα...η καθόμουν απλά χαμένος στις τότε σκέψεις μου και έβλεπα τον κόσμο που ανεβοκατέβαινε τον δρόμο, τα αυτοκίνητα που περνούσαν, τις σταγόνεςτης βροχής που χτυπούσαν στο τζάμι του παραθύρου μου! Υπήρχαν και οι φορές που ερχότανε και η γιαγιά μου κοντά μου και καθόμασταν εκεί δίπλα στο παράθυρο και μου έλεγε ιστορίες για τον πόλεμο...για τον παππού...για την ζωή της!
Ιστορίες που βυθιζόμουν μέσα σε αυτές...τις ζούσα! Πάντα θυμάμαι που στο τέλος κάθε ιστορία έτρεχα στην αγκαλιά της λες και ήθελα να τις απαλύνω τον πόνο...και εκείνη έβαζε το χέρι στην ποδιά της και άλλοτε μου έδινε δύο τρείς καραμέλες και άλλες φορές διάφορες λιχουδιές που λάτρευα!
Θυμάμαι αυτό το παράθυρο του δωματίου μου που μόλις το άνοιγες πλυμμυριζε το σπίτι άρωμα απο τις ανθισμένες γαζίες που ήταν αραδιασμένες στο πεζοδρόμιο...! Πόσα θυμάμαι απο εκείνα τα χρόνια...τα όμορφα χρόνια ...! Θυμάμαι επίσεις τα καλοκαίρια που με την μουσική και τα τραγούδια του πατέρα μου που αρκετές βραδιές του καλοκαιριού έπιανε την κιθάρα και μαζευόμασταν μαζί με φίλους, συγγενείς, και τραγουδούσαμε μέχρι το ξημέρωμα ....μα εγώ δεν άντεχα και τα μάτια μου κλείνανε μέσα απο τραγούδια και την ασφάλεια που ένιωθα καθώς γύριζα το κεφάλι μου και το ακουμπούσα στα πόδια της γιαγιάς και εκείνη έπιανε την εσάρπα της και την έριχνε επάνω μου σαν σκέπασμα! Η γιαγιά "έφυγε" μα είμαι σίγουρος πως φροντίζει με τόση τρυφερότητα τους κήπους του Παραδείσου....πάντα γυρνάει στην σκέψη μου...και πάντα βρίσκεται στην καρδιά μου!
Ποτέ μου δεν την ξέχασα...ποτέ μου δεν θα την ξεχάσω....και προπάντος δεν θα ξεχάσω την μεγάλη της αγκαλιά!
Πάντα σε όλη μου τη ζωή κουβαλάω μια φωτογραφία της γιαγιάς μαζί με μένα, (μια παλία θαμπή απο την πολυκαιρία φωτογραφία)! Κάποιοι μου είπαν πως ήθελε η γιαγιά μου να την δώσει σε ένα φωτογραφείο να τις την φτιάξουν και πάντα την είχε φυλαγμένη στα προσωπικά της πράγματα! Ποτέ δεν έγινε! Θα προσπαθήσω εγώ λοιπον......και μακάρι να μπορούσα να την δώσω και να τη πω.........
"Γιαγιά μου λείπεις...μα κάποια στιγμή θα ξανασυναστηθούμε"!
[video=youtube_share;5HDp6uA-JhE]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
