Θυμάμαι ένα piano bar στη λ. Νίκης, στην Θεσσαλονίκη κάπου στις αρχές του '90.
Όλο το στυλ και η διακόσμηση ήταν παλαιομοδίτικη και θύμιζε την εποχή του '30.
Υπήρχε ένα παλαιό πιάνο με ουρά και ένας πληκτράς που μετά τις 9 έπαιζε διάφορα τραγούδια ρετρό, ελληνικά και ξένα.
Θυμαμαι χαρακτηριστικά πολλά τραγούδια του Aττίκ και του Χαιρόπουλου.
Τραγουδιστής δεν υπήρχε βέβαια, μόνον σόλο μουσική.
Μια φορά βρέθηκα εκεί με μια παρέα δικηγόρων, ήταν γύρω στις 8:30.
Μεταξύ αυτών ήταν και ένας στενός μου φίλος ο οποίος ήταν πιανίστας.
Έχω κάνει αρκετό πιάνο, περίπου τα μισά χρόνια, και επειδή ήταν αρκετά νωρίς ο πληκτράς δεν ήταν στη θέση του.
Κάθησα εγώ και άρχισα να παίζω ότι θυμόμουν.
Σύντομα με πλησίασε μια γυναίκα που πρέπει να ήταν ιδιοκτήτρια του καταστήματος. Άρχισε να με ρωτά για την μουσική.
Της αποκρίθηκα :
"Εγώ δεν μπορώ να παίξω καλά αλλά εκείνο το παιδί με τα σγουρά μαλιά στο τραπέζι μου μπορεί να σας εκπλήξει. Ζητήστε του να παίξει."
Η γυναίκα πήγε στο τραπέζι και είπε στο φίλο μου :
"Παρακαλώ κύριε ελάτε να δοκιμάσετε το πιάνο."
Ο φίλος μου με κοίταξε διστακτικά. "Να το κάνω ;" ρωτούσε με το βλέμμα του.
Σηκώθηκα και τον τράβηξα ελαφρά να καθήσει στα πλήκτρα.
Αυτό που ακολούθησε μετά δύσκολα περιγράφεται.
Ο φίλος μου εκείνο τον χρόνο επρόκειτο να δώσει ρεσιτάλ στο Βαφοπούλειο και ήταν στην ακμή των δυνάμεών του.
Έπαιξε όλο του το πρόγραμμα, πάνω από μια ώρα. Πρόβα generale και μάλιστα σε κοινό...
Το παλαιό πιάνο ήχησε με έναν πρωτοφανή τρόπο για τον κόσμο που βρισκόταν στο μπαρ.
Θυμάμαι ότι έπαιζε την Ballade op. 23 του Chopin και μια κοπέλα έβλεπε αποσβολωμένη.
Θυμάμαι ότι στο "liebestraum" του Liszt μιαν άλλη έσκυψε και είπε θαυμάζοντας "ω, τι 'ναι αυτό..."
Στο δε τρίτο μέρος από την appassionata του Beethoven κόπηκε η ανάσα όλων...
Προφανώς οι άνθρωποι δεν είχαν ξανακούσει τέτοια πράγματα και εντυπωσιάστηκαν.
Μετά από το εντυπωσιακότατο κλασσικό πρόγραμμα έπαιξε κι' άλλα, τραγούδια κλπ - δεν άφησε τον πληκτρά κάτσει καθόλου !
Φύγαμε μετά τις 4 το πρωί.
Όταν τον είδα μετά από δυο μέρες, μου είπε ότι δεν έπρεπε να τον "αφήσω να εκτεθεί έτσι".
"Αφηνίασες κυριολεκτικά" του απάντησα όπως σε κάποιο έργο...
Μήνες αργότερα ξαναβρεθήκαμε στο ίδιο μπαρ με άλλη συντροφιά.
Μόλις μας είδε η γυναίκα μας αναγνώρισε, μας πλησίασε και είπε "κύριε --- σας περιμέναμε. Τι θα μας παίξετε σήμερα ;"
"Πάμε να φύγουμε αμέσως - δεν το ξανακάνω" απάντησε ο φίλος μου....
-