12 Angry Men (1957)

RIO

Retro Horrormaniac
Joined
12 Νοέ 2009
Μηνύματα
20.653
Αντιδράσεις
66.168
83998.jpg
Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, δώδεκα ένορκοι συγκεντρώνονται σε μια αίθουσα του δικαστηρίου, για να βγάλουν ετυμηγορία για την δίκη που παρακολούθησαν. Αυτή είχε να κάνει με τη δολοφονία ενός Μεξικανού, από τον έφηβο γιο του. Όλα δείχνουν πως ο νεαρός είναι ένοχος και οι περισσότεροι βιάζονται να τελειώσουν. Μόνο ένας από τους ενόρκους (Peter Fonda) έχει αντιρρήσεις, καθώς πιστεύει πως δεν δόθηκε η προσοχή που έπρεπε, σε κάποια φαινομενικά ασήμαντα στοιχεία. Η γνώμη του θα συναντήσει της αντιδράσεις των υπόλοιπων, που απορούν γιατί επιμένει να τους καθυστερεί, για κάτι τόσο σίγουρο. Εκείνος όμως με ήρεμη αποφασιστικότητα, θα επιμείνει και μέσα στην αίθουσα θα κάνουν την εμφάνιση τους οι εμμονές, οι προκαταλήψεις και τα απωθημένα του καθενός, αποκαλύπτοντας τον αληθινό πρόσωπο των ενόρκων.

Αριστουργηματική ταινία του Sidney Lumet με εξαιρετικές ερμηνείες και πλούσιο καστ. Γυρίστηκε και ριμείκ το 1997, το οποίο αν και δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω , δύσκολα πιστεύω ότι θα μπορεί να πλησιάσει το πρωτότυπο.

http://www.imdb.com/title/tt0050083/

 
Αυτή η ταινία είναι πραγματικά φοβερή. Αρχικά μου κακοφάνηκε που εξελισσόταν ολόκληρη σε μία αίθουσα, με δώδεκα ενόρκους απλά να συζητούν και νόμιζα ότι θα βαρεθώ πολύ. Μετά όμως είδα ότι είχε τόσο πολύ ενδιαφέρον και με κράτησε σε αγωνία μέχρι τέλους. Η ταινία βάζει τα γυαλιά σε πολλές, και δείχνει αυτό που λέμε, ότι δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο. Επίσης δίνει ένα δυνατό μήνυμα για το πώς οι προκαταλήψεις επηρεάζουν τη στάση και τη συμπεριφορά των ανθρώπων, και το πόσο λάθος αποφάσεις μπορούν να παρθούν εάν δεν ανοίξεις λίγο περισσότερο το μυαλό σου και δεν δεις πιο αντικειμενικά τα πράγματα.
 
Οι 12 ένορκοι (12 angry men)

Ειναι μια ταινια γυρισμενη το 1956 σε σκηνοθεσια Sidney Lumet. Ακουγα εδω και καιρο παρα πολλα καλα λογια γι' αυτην, αλλα μολις πριν απο μερικες μερες πηρα την αποφαση να την παρακολουθησω. Γνωριζα τι πραγματευοταν και νομιζα πως θα με κουραζε, δεδομενου μαλιστα οτι ολη η ιστορια της εκτυλισσεται μεσα σε μια αιθουσα οπου δωδεκα ενορκοι καλουνται να βγαλουν μια αποφαση. Λογικο ομως, αφου η ταινια βασιστηκε στο ομωνυμο θεατρικο του Reginald Rose.

Eνα 18χρονο αγορι κατηγορειται οτι μαχαιρωσε μεχρι θανατου τον πατερα του. Οι 12 ενορκοι αποσυρονται σε μια αιθουσα για να βγαλουν την αποφαση τους η οποια θα εχει ισχυ μονο εφοσον θα ειναι ομοφωνη. Εαν πιστευουν οτι το αγορι ειναι ενοχο, τοτε αυτο θα καταδικαστει σε θανατο στην ηλεκτρικη καρεκλα.

Ο σκηνοθετης δειχνει αρχικα τους ενορκους απροθυμους και βιαστικους. Βαριουνται, χασμουριουνται, βηχουν, ιδρωνουν...Ολα αυτα πολυ ρεαλιστικα, πραγμα που με ενοχλησε γιατι ειμαι αντιθετη στον απολυτο ρεαλισμο οσον αφορα τις ταινιες. Επισης με παραξενεψε γιατι δεν περιμενα να δω κατι τετοιο σε εργο του 1956. Ειναι ζητημα αν εχω δει αλλα δυο - τρια εργα της εποχης εκεινης με τοσο ρεαλιστικες εικονες.

Ο σκηνοθετης βεβαια, οπως αποκαλυφθηκε σιγα σιγα, ειχε το σκοπο του. Οι ανθρωποι αυτοι ηταν στην πλειονοτητα τους καποιοι τυποι που δε νοιαζονταν διολου για το παιδι που περιμενε εναγωνιως την αποφαση τους. Μια αποφαση ζωης η θανατου. Σχεδον καθενας απο αυτους ηθελε να ψηφισει και να τελειωνει. Αλλωστε εκεινο το καλοκαιρινο απογευμα ειναι ιδιαιτερα ζεστο και πνιγηρο.

Ετσι λοιπον, υστερα απο αρκετη ασκοπη καθυστερηση, δινουν ολοι την αποφαση τους: Ενοχος. Πλην ενος, που τον υποδυεται ο Henry Fonda.

Kι εκει που ολοι πιστευαν οτι θα ξεμπερδευαν μεσα σε λιγα λεπτα, ανατρεπονται ολα. Ποιος ειναι αυτος που θα πει "Αθωος", ποιος ειναι αυτος που θα παει αντιθετα σε αυτο που πιστευουν οι πολλοι και γιατι; Ο Fonda με επιχειρηματα ανατρεπει το κατα τα φαινομενα στερεο οικοδομημα της ενοχης του αγοριου και γινεται νεα ψηφοφορια, μυστικη. Αυτη τη φορα εκεινοι που ψηφιζουν υπερ της αθωωσης ειναι δυο.

Τωρα πια η συγκρουσεις ειναι αναποφευκτες και γινονται ολοενα και περισσοτερες, με κυριο στοχο συνηθως τον πρωταγωνιστη και πρωτοστατη που τολμησε να διατυπωσει τη γνωμη του. Δεν ειναι σιγουρος για την αθωοτητα του νεαρου, αλλα ουτε και για την ενοχη του. Γι' αυτο του δινει το τεκμηριο της αμφιβολιας και ερχεται αντιμετωπος με ολους και με ολα.

Οι ψηφοφοριες επαναλαμβανονται πολλες φορες και το αποτελεσμα τους ειναι καθε φορα διαφορετικο. Ο πρωταγωνιστης δε λυγιζει. Επιμενει μεχρις εσχατων, εκτος ισως απο το σημειο κοντα στο φιναλε οπου κι αυτος ο ιδιος δεν εχει τιποτα να πει. Τοτε η λυση ερχεται απο εκει που κανεις δεν την περιμενει.

Στην τελευταια σκηνη βλεπουμε το δρομο εξω απο το Δικαστηριο απεραντο, βρεγμενο και ξεπλυμενο υστερα απο καταιγιδα, συμβολο της καθαρσης που επηλθε. Πανω σε αυτον οι ηρωες χωριζονται για παντα τραβοντας ο καθενας τους σε αλλη κατευθυνση, ιδιοι αλλα και πολυ διαφορετικοι απο αυτο που ηταν ολη την προηγουμενη ζωη τους.

Οι 12 ενορκοι ανηκει στις ταινιες που τις βλεπεις μια φορα και δεν τις ξεχνας ποτε.

Αν μετανιωνω για κατι, ειναι που δε θελησα να την παρακολουθησω νωριτερα.

attachment.php
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Από τις πιο δυνατες ταινιες! Καταπληκτικο σεναριο,σκηνοθεσια,ερμηνειες!!!
 
Σκεφτείτε πόσο λίγα λεφτά θα χρειάστηκε αυτή η ταινιάρα - δε θέλει κόπο θέλει τρόπο όπως πολύ ωραία σχολίασε ένας φίλος πιό πάνω. Τι να κόστισε δηλαδή? Τα ρούχα των ηθοποιών, 12 καρέκλες και ένα τραπέζι! Εκπληκτικό αν σκεφτεί κανείς τι χρήμα πέφτει αργότερα. Και όχι πάντα με καλά αποτελέσματα βέβαια! Και ο Φόντα μου άρεσε πάρα πολύ.
 
Δυνατή ταινία που επανακυκλοφόρησε στους κινηματογράφους αυτές τις μέρες. Αν θέλετε να μάθετε τι σημαίνει " διαλεκτική" και " τέχνη της πειθούς" αυτή η ταινία είναι για να σας εξηγήσει τις έννοιες. Είναι ένα δικαστικό δράμα χωρίς δικηγόρους και δικαστές! Ο Λιούμετ αξιοποίησε αυτό το δυνατό και πρωτότυπο σημείο του σεναρίου και τοποθέτησε τη δράση σε ένα δωμάτιο (για ελάχιστα λεπτά η δράση μεταφέρεται και στην τουαλέτα του δωματίου!), με υπερβολική ζέστη. Έτσι λοιπόν έχουμε διαφωνούντα πρόσωπα που όσο περνά η ώρα ιδρώνουν και πιο πολύ και γίνονται ολοένα και πιο μαχητικοί στον λόγο τους. Το σκηνοθετικό εύρημα είναι η χρήση των γκρο πλαν. Ο Λιούμετ ξεκινάει με γενικά πλάνα και περνάει σταδιακά σε κοντινά πλάνα στα ιδρωμένα πρόσωπα στο ύψος των ματιών μας για να καταλήξει σε πραγματικά γκρο πλαν με την κάμερα τοποθετημένη πολύ πιο κάτω από τα μάτια. Η ατμόσφαιρα γίνεται έτσι πνιγηρή. Τα τελευταία λεπτά της ταινίας είναι η Έξοδος με την μοναδική εξωτερική σκηνή.
Την ταινία αξίζει να την δείτε στον κινηματογράφο. Διαφέρει σημαντικά από την μικρή οθόνη. Έχω δει την ταινια και στα δυο μέσα και είναι πολύ μεγάλη η διαφορά στην ατμόσφαιρα που καλλιεργούν.
Συμπέρασμα: είναι βαρετή; ΟΧΙ για αυτούς που τους αρέσουν τα αστυνομικά πόσο μάλλον τα δικαστικά. Ο γιος μου 15ετης έφηβος και το παρακολούθησε...ασκαρδαμυκτί, το ρουφηξε στην κυριολεξία. Αλλά μάλλον του αρέσουν τα δικαστικά γιατί "η νύχτα του κυνηγού" δεν τον ενθουσίασε αντίστοιχα.
 
@laura ingalls Δωσε ενα μεγαλο μπραβο στον γιο σου απο μενα και ας μη με ξερει. Πες του πως ειναι απο καποια που λατρευει τον ασπρομαυρο κινηματογραφο οσο κανενα αλλο ειδος Τεχνης.
Παρεμπιπτοντως, Η νυχτα του κυνηγου ουτε κι εμενα μου αρεσε ιδιαιτερα. Αν μη τι αλλο, αυτο το παιδι εχει γουστο. :)
 
Bambinella ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Επίσης πέρυσι είχε εντυπωσιαστεί με το "Μαρτυς κατηγορίας" και τον Πήτερ Λώρε και γι αυτό τον πήραμε φέτος και στη "Νύχτα του Κυνηγού" αφού ο Λώρε ήταν σκηνοθέτης. Αλλά δεν του άρεσε γιατί του φαινόντουσαν όλα υπερβολικά: το παίξιμο, τα ρούχα,οι σκηνές της πάλης και το καλύτερο του φάνηκε ψεύτικο ότι η γυναίκα παντρεύτηκε έναν άγνωστο χωρίς να έχει δεσμό μόνο και μόνο επειδή της το πρότεινε η ηθική αφεντικίνα της.
 
Εμενα αυτο που κυριως μου κανει εντυπωση με τον γιο σου ειναι οτι 15 χρονων παιδι βλεπει ασπρομαυρο κινηματογραφο.
Δειχνει ανθρωπο που δεν μενει στην επιφανεια των πραγματων και δεν επηρεαζεται απο αυτα που κανουν οι συνομηλικοι του.
Αυτο απο μονο του δειχνει μεγαλη ωριμοτητα. Φαντασου δηλαδη να 30ρισει!
 
Τότε θα βλέπει ταινίες βωβού κινηματογράφου :p
 
Ωχ λέτε να βγάλει τότε τις τρέλες της εφηβείας; Κοιτάξτε να δείτε αναγκάζομαι να δω πολλά και κουραστικά σκουπίδια όπως τις ταινίες fast and furious με τα σουπερ καρς προκειμένου να βλέπουμε ταινίες ολοι μαζί. Του αρέσει όμως το σινεμά όπως αρέσει και σε μας πάρα πολύ. Είναι οικογενειακή διασκέδαση από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Υπάρχουν και καταπληκτικές ταινίες κινουμένων σχεδίων στο συνολο όλων αυτών των χρόνων ζωής του animation. Ταινίες συγκινητικές, ευχάριστες, με χιούμορ και με κοινωνικό σχόλιο. Το toy story με τα παιχνίδια που είναι ρετρό δεν τα παίζει φυσικά ο φοιτητής αλλά τα θέλει να είναι "ζωντανά", να έχουν λόγο ύπαρξης. Τον Νέμο το ψαράκι που πνιγόταν από την υπερπροστατευτικότητα και τα ψυχικά τραύματα του μπαμπά αλλά τελικά δε θα επιβίωνε χωρίς την βοήθεια φίλων, και το Αναζητώντας την Ντόρις που μας έμαθε τι σημαίνει Αλτσχάιμερ.
Όλες οι παιδικές ταινίες είναι μελετημένες πλέον και δίνουν πολλές αφορμές για συζήτηση με την οικογένεια μετά. Έμαθε να διαβάζει πίσω από τις γραμμές στον κινηματογράφο. Ίσως μας έχουν επηρεάσει και οι σπουδές που έχουμε κάνει σε σχέση με τον κινηματογράφο και την τέχνη και του χουμε μεταδώσει αυτή την αγάπη. Αλλά δεν τον βλέπω να χει τόσο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, μαλλον την ψιλοβαριέται. Αν η ιστορία είναι δυνατή, αν η προσωπικότητα του/της πρωταγωνιστή/πρωταγωνίστριας είναι δυνατή τότε το ασπρόμαυρο είναι ενισχυτής που διαχέει την δύναμη του έργου.
Βέβαια δεν έχει δει και πολλά ασπρόμαυρα ξενόγλωσσα, τέσσερα-πέντε όλα και όλα. Αλλά έχει δει και πολύ κινηματογράφο από προηγούμενες δεκαετίες, δεν έχει στεγανά του τύπου βλέπω μόνο τις τελευταίες ταινίες, η δυνατή ιστορία είναι το κριτήριο.
Αλλά να σας πω κάτι; Παρατηρώ ότι το σινεμά, καλή κακή ταινία δεν εξετάζω αυτό, δεν είναι μέρος της διασκέδασης των εφήβων. Εμείς πηγαίναμε ολόκληρες παρέες στα 15-16 μας να δούμε τον Ιντιάνα Τζόουνς, τα Γκρέμλινς ή άλλες περιπέτειες και κωμωδίες. Γεμίζαμε τους τεράστιους κινηματογράφους της Κυψέλης και της Πατησίων και καθόμασταν μέχρι και στα σκαλάκια του εξώστη και χαλάγαμε τον κόσμο με τα γέλια μας στις κωμωδίες και τις τσιρίδες στις περιπέτειες. Περνάγαμε ωραία στο σινεμά, ήταν εκτόνωση, βλέπαμε γνωστούς, χαζοφλερτάραμε. Έχετε δει εσείς αυτή την εικόνα στις σημερινές μέρες; Ο γιος μου όποτε έχει πάει σινεμά με φίλους το χει προτείνει αυτός πρώτος ακόμα και η παρέα που κανονίζει να δούνε ταινία στο σπίτι πάλι στο δικό μας σπίτι έρχονται.
 
Πίσω
Μπλουζα