Οι 12 ένορκοι (12 angry men)
Ειναι μια ταινια γυρισμενη το 1956 σε σκηνοθεσια Sidney Lumet. Ακουγα εδω και καιρο παρα πολλα καλα λογια γι' αυτην, αλλα μολις πριν απο μερικες μερες πηρα την αποφαση να την παρακολουθησω. Γνωριζα τι πραγματευοταν και νομιζα πως θα με κουραζε, δεδομενου μαλιστα οτι ολη η ιστορια της εκτυλισσεται μεσα σε μια αιθουσα οπου δωδεκα ενορκοι καλουνται να βγαλουν μια αποφαση. Λογικο ομως, αφου η ταινια βασιστηκε στο ομωνυμο θεατρικο του Reginald Rose.
Eνα 18χρονο αγορι κατηγορειται οτι μαχαιρωσε μεχρι θανατου τον πατερα του. Οι 12 ενορκοι αποσυρονται σε μια αιθουσα για να βγαλουν την αποφαση τους η οποια θα εχει ισχυ μονο εφοσον θα ειναι ομοφωνη. Εαν πιστευουν οτι το αγορι ειναι ενοχο, τοτε αυτο θα καταδικαστει σε θανατο στην ηλεκτρικη καρεκλα.
Ο σκηνοθετης δειχνει αρχικα τους ενορκους απροθυμους και βιαστικους. Βαριουνται, χασμουριουνται, βηχουν, ιδρωνουν...Ολα αυτα πολυ ρεαλιστικα, πραγμα που με ενοχλησε γιατι ειμαι αντιθετη στον απολυτο ρεαλισμο οσον αφορα τις ταινιες. Επισης με παραξενεψε γιατι δεν περιμενα να δω κατι τετοιο σε εργο του 1956. Ειναι ζητημα αν εχω δει αλλα δυο - τρια εργα της εποχης εκεινης με τοσο ρεαλιστικες εικονες.
Ο σκηνοθετης βεβαια, οπως αποκαλυφθηκε σιγα σιγα, ειχε το σκοπο του. Οι ανθρωποι αυτοι ηταν στην πλειονοτητα τους καποιοι τυποι που δε νοιαζονταν διολου για το παιδι που περιμενε εναγωνιως την αποφαση τους. Μια αποφαση ζωης η θανατου. Σχεδον καθενας απο αυτους ηθελε να ψηφισει και να τελειωνει. Αλλωστε εκεινο το καλοκαιρινο απογευμα ειναι ιδιαιτερα ζεστο και πνιγηρο.
Ετσι λοιπον, υστερα απο αρκετη ασκοπη καθυστερηση, δινουν ολοι την αποφαση τους: Ενοχος. Πλην ενος, που τον υποδυεται ο Henry Fonda.
Kι εκει που ολοι πιστευαν οτι θα ξεμπερδευαν μεσα σε λιγα λεπτα, ανατρεπονται ολα. Ποιος ειναι αυτος που θα πει "Αθωος", ποιος ειναι αυτος που θα παει αντιθετα σε αυτο που πιστευουν οι πολλοι και γιατι; Ο Fonda με επιχειρηματα ανατρεπει το κατα τα φαινομενα στερεο οικοδομημα της ενοχης του αγοριου και γινεται νεα ψηφοφορια, μυστικη. Αυτη τη φορα εκεινοι που ψηφιζουν υπερ της αθωωσης ειναι δυο.
Τωρα πια η συγκρουσεις ειναι αναποφευκτες και γινονται ολοενα και περισσοτερες, με κυριο στοχο συνηθως τον πρωταγωνιστη και πρωτοστατη που τολμησε να διατυπωσει τη γνωμη του. Δεν ειναι σιγουρος για την αθωοτητα του νεαρου, αλλα ουτε και για την ενοχη του. Γι' αυτο του δινει το τεκμηριο της αμφιβολιας και ερχεται αντιμετωπος με ολους και με ολα.
Οι ψηφοφοριες επαναλαμβανονται πολλες φορες και το αποτελεσμα τους ειναι καθε φορα διαφορετικο. Ο πρωταγωνιστης δε λυγιζει. Επιμενει μεχρις εσχατων, εκτος ισως απο το σημειο κοντα στο φιναλε οπου κι αυτος ο ιδιος δεν εχει τιποτα να πει. Τοτε η λυση ερχεται απο εκει που κανεις δεν την περιμενει.
Στην τελευταια σκηνη βλεπουμε το δρομο εξω απο το Δικαστηριο απεραντο, βρεγμενο και ξεπλυμενο υστερα απο καταιγιδα, συμβολο της καθαρσης που επηλθε. Πανω σε αυτον οι ηρωες χωριζονται για παντα τραβοντας ο καθενας τους σε αλλη κατευθυνση, ιδιοι αλλα και πολυ διαφορετικοι απο αυτο που ηταν ολη την προηγουμενη ζωη τους.
Οι 12 ενορκοι ανηκει στις ταινιες που τις βλεπεις μια φορα και δεν τις ξεχνας ποτε.
Αν μετανιωνω για κατι, ειναι που δε θελησα να την παρακολουθησω νωριτερα.