perlastar
RetroJunkie™
- Joined
- 30 Αύγ 2013
- Μηνύματα
- 2.077
- Αντιδράσεις
- 1.103
Mε αφορμή αυτό το θέμα θυμήθηκα τις εκδρομές μας συγκεκριμένα στα δασάκια της περιοχής μας, απ'όπου έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις, κι αναρωτιέμαι αν γίνονται ακόμα τέτοιες εκδρομές. Εννοώ ειδικά τις απρογραμμάτιστες εξορμήσεις στα δασάκια, αυτές που τελευταία στιγμή ανακοινώνονταν και πηγαίναμε όλοι μαζί με τα πόδια σαν καραβάνι. Γινόταν κυρίως στο Δημοτικό, αλλά κάποιες φορές και στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Τουλάχιστον στα προάστια της Αθήνας αυτό ήταν πολύ συνηθισμένο τότε, καθώς πολλές περιοχές είχαν τα δικά τους δασάκια. Δεν ξέρω αν συνηθιζόταν και στην υπόλοιπη Ελλάδα, αν και είδα κάποιες αναφορές από άτομα που δεν μεγάλωσαν στην Αθήνα.
Θυμάμαι ότι από την αρχή καταλαβαίναμε ότι είναι πολύ πιθανό να μας πάνε, όταν βλέπαμε ότι έχει πολύ καλή και ηλιόλουστη μέρα. Όλο το σχολείο συζητούσε μόνο γι'αυτό και είχαμε μία κρυφή λαχτάρα. Κρεμόμασταν από τα χείλη των δασκάλων μέχρι να ακούσουμε τη μαγική λέξη "εκδρομή" και μόλις την ακούγαμε γινόταν χαμός: φωνές, ουρλιαχτά, χοροπηδηχτά, αγκαλιάσματα. Καμιά φορά δεν μας το λέγανε από την αρχή, δηλαδή μόλις τελείωνε η προσευχή, και πρώτα πηγαίναμε στις τάξεις, όπου έμπαιναν μετά οι δάσκαλοι και το ανακοίνωναν. Σε μία τέτοια περίπτωση, θυμάμαι ότι μπήκε μέσα ο δάσκαλος κι ενώ ήμασταν σίγουροι ότι θα πηγαίναμε εκδρομή, χωρίς να πει τίποτα έπιασε την κιμωλία και όλοι πέσαμε από τα σύννεφα. Με έκπληξη όμως διαπιστώσαμε ότι αντί για άσκηση αυτό που είχε γράψει στον πίνακα ήταν η μαγική λέξη "εκδρομή" και η αίθουσα σείστηκε από τις χαρούμενες φωνές μας. Έπειτα μαζευόμασταν πάλι στην αυλή όλοι ανά τάξεις και ξεκινούσαμε για ένα αρκετά μεγάλο δασάκι της περιοχής. Στο δρόμο φωνάζαμε πάλι εκδρομή και διάφορα άλλα, όπως το όνομα του σχολείου μας. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν στις λεωφόρους για να περάσουμε και οι δάσκαλοι πήγαιναν παράλληλα με μας, προσέχοντάς μας και ανοίγοντας δρόμο για να περάσουμε. Γίνονταν παραπάνω νευρικοί απ'ότι συνήθως και τότε δεν το καταλαβαίναμε, μόνο πολύ αργότερα κατάλαβα την μεγάλη ευθύνη που είχαν για τόσα πολλά παιδιά. Όλη η διαδρομή ήταν ανηφορική και σε κάποια στιγμή φαινόταν το δασάκι να δεσπόζει στην κορυφή και να μας περιμένει και η ανυπομονησία μας γινόταν μεγαλύτερη.
Μόλις φτάναμε, ξεχυνόμασταν ελεύθεροι προς όλες τις πλευρές. Το συγκεκριμένο δασάκι, είχε ένα πρώτο επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν όλες οι κούνιες, τσουλήθρες, τραμπάλες, μία γεφυρούλα με σανίδες κι ένας λαβύρινθος που παίζαμε κρυφτό. Σε όλα αυτά πηγαίναμε περισσότερο τα κορίτσια. Επίσης, κυρίως την Άνοιξη μαζεύαμε λουλούδια ή κυνηγούσαμε πεταλούδες. Λίγο πιο πάνω, ήταν ένα γήπεδο, όπου μαζεύονταν τα αγόρια και δίπλα στο γήπεδο μία αράχνη όπως το λέγαμε, δηλαδή εκείνο το παιχνίδι με τα σχοινιά που ανεβαίνεις όλο και πιο πάνω. Οι περισσότεροι μέναμε πιασμένοι στους πρώτους ασφαλείς "ιστούς", ενώ λίγοι τολμηροί και γυμνασμένοι κατάφερναν να φτάσουν μέχρι το κέντρο της αράχνης και καμάρωναν πιασμένοι στα σχοινιά σαν μαϊμουδάκια. Οι δάσκαλοι, κάθονταν όλοι για κουβεντούλα σ'ένα ανοιχτό υπερυψωμένο μέρος με παγκάκια γύρω γύρω, και από κει μας έριχναν ματιές επιτήρησης που και που, εκείνος ο χώρος ήταν σαν να πλάστηκε ειδικά γι'αυτούς.
Πάνω από τον δασκαλοχώρο και το γήπεδο, άρχιζε το κανονικό δάσος και απαγορευόταν αυστηρά να πάμε για να μη χαθούμε. Υπήρχε δρομάκι που πήγαινε γύρω γύρω από τα δέντρα και τις πρασινάδες κι όλο ανέβαινε. Στο τέρμα του, βρισκόταν η κορυφή του δάσους, από την οποία είχε καταπληκτική θέα και φαινόταν μεγάλο μέρος της πόλης, μέχρι και η θάλασσα που χρύσιζε στο βάθος. Κάπου εκεί βρισκόταν και το λευκό ομώνυμο εκκλησάκι, από το οποίο είχε πάρει το όνομά του και το δασάκι. Από ένα σημείο και μετά, το δάσος χωριζόταν και σε άλλα δρομάκια, από τα οποία θα μπορούσες όντως να χαθείς μέσα στο πράσινο αν ήσουν μικρός και πράγματι έκαναν καλά που μας απαγόρευαν όλο εκείνο το κομμάτι. Ακριβώς όμως αυτή η απαγόρευση έκανε εμένα κι άλλα παιδιά που δεν συμβιβαζόμασταν εύκολα και μας τραβούσε το μυστήριο, να θέλουμε απελπισμένα να πάμε και με τη φαντασία μας πλάθαμε χίλιους κινδύνους για το απαγορευμένο μέρος.
Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού δεν τολμούσαμε να παραβούμε την εντολή των δασκάλων, αλλά αργότερα εγώ ήμουν από τους λίγους που δεν αρκέστηκα στα παιχνίδια και τραβώντας τις φίλες μου πήγαμε κρυφά στα απαγορευμένα για εξερεύνηση. Φτάσαμε μέχρι την κορυφή με το εκκλησάκι και μετά παρατηρήσαμε ότι υπήρχε κι άλλο ένα μονοπάτι, το οποίο σε πήγαινε πραγματικά στο ψηλότερο σημείο του δάσους. Κάποιες από την παρέα δίστασαν να έρθουν, κι έτσι πήγα εγώ με την καλύτερή μου φίλη, που είχαμε την ίδια λόξα για περιπέτεια και κίνδυνο. Καθώς ανεβαίναμε το μονοπάτι, είδαμε με έκπληξη ότι υπήρχαν ένα-δύο χαμόσπιτα στα πλαινά του με κάτι κοτούλες απέξω. Δεν είχαμε ιδέα ότι κατοικούσαν άνθρωποι εκεί. Στο τέρμα του μονοπατιού, υπήρχε ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος, και η πιο εκπληκτική θέα της πόλης, αφού βρισκόμασταν στην κορυφή. Από την άλλη πλευρά ξεκινούσε άλλο μονοπατάκι, που κατέβαινε και σε έβγαζε από την πίσω πλευρά του δάσους. Νιώθαμε ένα υπέροχο αίσθημα ικανοποίησης που είχαμε φτάσει στο τέρμα και δεν υπήρχε πια ανεξερεύνητο σημείο για μας. Όσο για το αν βρήκαμε κάτι, τα μόνα που βρήκαμε ήταν μία πεσμένη σύριγγα ναρκομανών και ένα πτώμα σκύλου μέσα σε κάτι φυλλωσιές.
Όταν φεύγαμε από το δασάκι, ήμασταν όλοι αναψοκοκκισμένοι και ξεθεωμένοι από το παιχνίδι, αλλά πολύ ευτυχισμένοι. Είχαμε φροντίσει να πιούμε δέκα λίτρα νερό ο καθένας από τις βρυσούλες και κατεβαίναμε το δρόμο με προορισμό το σχολείο. Οι φωνές και τα συνθήματα του στυλ "αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε" έδιναν κι έπαιρναν ασφαλώς. Μόλις φτάναμε στο σχολείο, παίρναμε τις τσάντες μας και κατευθείαν σπίτι, όπου λόγω κούρασης τρώγαμε με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη το φαγητό που μας είχε ετοιμάσει η μαμά και ήμασταν τόσο χαρούμενοι που δεν θα είχαμε να διαβάσουμε τίποτα για την επόμενη μέρα.
Αυτό το φαινόμενο λοιπόν δεν το έχω δει να συμβαίνει εδώ και χρόνια και έμαθα από πολλά παιδιά που πάνε Δημοτικό στην περιοχή που μεγάλωσα, αλλά και σε άλλες ότι δεν τους έχουν πάει ποτέ επειδή φοβούνται για την ασφάλειά τους, κι ότι οι εκδρομές τους είναι πάντα προγραμματισμένες και με πούλμαν. Στενοχωρήθηκα πολύ όταν το άκουσα, γιατί αυτό ήταν μία πολύ ξεχωριστή ρετροεμπειρία της δικής μας γενιάς και πιστεύω ότι τα παιδιά το έχουν ανάγκη αυτό. Μέχρι και η αγωνία για το εάν θα πάμε και το πανηγύρι μας μετά αποτελούν ξεχωριστές εμπειρίες. Καλές οι εκπαιδευτικές εκδρομές, αλλά τα παιδιά χρειάζονται και το ελεύθερο παιχνίδι στην εξοχή. Έτσι θα εκτονώσουν την ενέργειά τους και παράλληλα θα κοινωνικοποιηθούν. Τόσο επικίνδυνη έχει γίνει η κοινωνία μας πια, ή αποτελεί κι αυτό άλλο ένα μέτρο υπερπροστασίας που χαλάει τα ανέμελα παιδικά χρόνια; Κάποιες φορές έχω επισκεφτεί μόνη μου ή με παρέα το παλιό αγαπημένο μου δασάκι, και μοιάζει ερημωμένο χωρίς τις επισκέψεις των σχολείων. Μπορεί να υπάρχουν λίγα παιδιά που παίζουν υπό την επίβλεψη των γονιών τους, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη ζωντάνια του τότε. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι αναπολώ εκείνα τα χρόνια και μου έρχονται ωραίες εικόνες: Τα άδεια, μελαγχολικά παιχνίδια γεμίζουν με παιδιά και είναι σαν να αντηχούν στα αυτιά μου οι χαρούμενες φωνές και τα γέλια τους που ομορφαίνουν το τοπίο και του δίνουν ζωή. Και στα σκονισμένα ξύλινα παγκάκια δάσκαλοι να κουβεντιάζουν, να γελάνε ανέμελα και να χαλαρώνουν.
Μπορείτε να μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας εμπειρίες από τέτοιες εκδρομές-έκπληξη στα δασάκια όπως και να μου πείτε όσοι ξέρετε από τα δικά σας παιδιά ή από τη δουλειά σας ως εκπαιδευτικοί αν όντως αυτού του είδους οι εξορμήσεις ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Θυμάμαι ότι από την αρχή καταλαβαίναμε ότι είναι πολύ πιθανό να μας πάνε, όταν βλέπαμε ότι έχει πολύ καλή και ηλιόλουστη μέρα. Όλο το σχολείο συζητούσε μόνο γι'αυτό και είχαμε μία κρυφή λαχτάρα. Κρεμόμασταν από τα χείλη των δασκάλων μέχρι να ακούσουμε τη μαγική λέξη "εκδρομή" και μόλις την ακούγαμε γινόταν χαμός: φωνές, ουρλιαχτά, χοροπηδηχτά, αγκαλιάσματα. Καμιά φορά δεν μας το λέγανε από την αρχή, δηλαδή μόλις τελείωνε η προσευχή, και πρώτα πηγαίναμε στις τάξεις, όπου έμπαιναν μετά οι δάσκαλοι και το ανακοίνωναν. Σε μία τέτοια περίπτωση, θυμάμαι ότι μπήκε μέσα ο δάσκαλος κι ενώ ήμασταν σίγουροι ότι θα πηγαίναμε εκδρομή, χωρίς να πει τίποτα έπιασε την κιμωλία και όλοι πέσαμε από τα σύννεφα. Με έκπληξη όμως διαπιστώσαμε ότι αντί για άσκηση αυτό που είχε γράψει στον πίνακα ήταν η μαγική λέξη "εκδρομή" και η αίθουσα σείστηκε από τις χαρούμενες φωνές μας. Έπειτα μαζευόμασταν πάλι στην αυλή όλοι ανά τάξεις και ξεκινούσαμε για ένα αρκετά μεγάλο δασάκι της περιοχής. Στο δρόμο φωνάζαμε πάλι εκδρομή και διάφορα άλλα, όπως το όνομα του σχολείου μας. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν στις λεωφόρους για να περάσουμε και οι δάσκαλοι πήγαιναν παράλληλα με μας, προσέχοντάς μας και ανοίγοντας δρόμο για να περάσουμε. Γίνονταν παραπάνω νευρικοί απ'ότι συνήθως και τότε δεν το καταλαβαίναμε, μόνο πολύ αργότερα κατάλαβα την μεγάλη ευθύνη που είχαν για τόσα πολλά παιδιά. Όλη η διαδρομή ήταν ανηφορική και σε κάποια στιγμή φαινόταν το δασάκι να δεσπόζει στην κορυφή και να μας περιμένει και η ανυπομονησία μας γινόταν μεγαλύτερη.
Μόλις φτάναμε, ξεχυνόμασταν ελεύθεροι προς όλες τις πλευρές. Το συγκεκριμένο δασάκι, είχε ένα πρώτο επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν όλες οι κούνιες, τσουλήθρες, τραμπάλες, μία γεφυρούλα με σανίδες κι ένας λαβύρινθος που παίζαμε κρυφτό. Σε όλα αυτά πηγαίναμε περισσότερο τα κορίτσια. Επίσης, κυρίως την Άνοιξη μαζεύαμε λουλούδια ή κυνηγούσαμε πεταλούδες. Λίγο πιο πάνω, ήταν ένα γήπεδο, όπου μαζεύονταν τα αγόρια και δίπλα στο γήπεδο μία αράχνη όπως το λέγαμε, δηλαδή εκείνο το παιχνίδι με τα σχοινιά που ανεβαίνεις όλο και πιο πάνω. Οι περισσότεροι μέναμε πιασμένοι στους πρώτους ασφαλείς "ιστούς", ενώ λίγοι τολμηροί και γυμνασμένοι κατάφερναν να φτάσουν μέχρι το κέντρο της αράχνης και καμάρωναν πιασμένοι στα σχοινιά σαν μαϊμουδάκια. Οι δάσκαλοι, κάθονταν όλοι για κουβεντούλα σ'ένα ανοιχτό υπερυψωμένο μέρος με παγκάκια γύρω γύρω, και από κει μας έριχναν ματιές επιτήρησης που και που, εκείνος ο χώρος ήταν σαν να πλάστηκε ειδικά γι'αυτούς.
Πάνω από τον δασκαλοχώρο και το γήπεδο, άρχιζε το κανονικό δάσος και απαγορευόταν αυστηρά να πάμε για να μη χαθούμε. Υπήρχε δρομάκι που πήγαινε γύρω γύρω από τα δέντρα και τις πρασινάδες κι όλο ανέβαινε. Στο τέρμα του, βρισκόταν η κορυφή του δάσους, από την οποία είχε καταπληκτική θέα και φαινόταν μεγάλο μέρος της πόλης, μέχρι και η θάλασσα που χρύσιζε στο βάθος. Κάπου εκεί βρισκόταν και το λευκό ομώνυμο εκκλησάκι, από το οποίο είχε πάρει το όνομά του και το δασάκι. Από ένα σημείο και μετά, το δάσος χωριζόταν και σε άλλα δρομάκια, από τα οποία θα μπορούσες όντως να χαθείς μέσα στο πράσινο αν ήσουν μικρός και πράγματι έκαναν καλά που μας απαγόρευαν όλο εκείνο το κομμάτι. Ακριβώς όμως αυτή η απαγόρευση έκανε εμένα κι άλλα παιδιά που δεν συμβιβαζόμασταν εύκολα και μας τραβούσε το μυστήριο, να θέλουμε απελπισμένα να πάμε και με τη φαντασία μας πλάθαμε χίλιους κινδύνους για το απαγορευμένο μέρος.
Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού δεν τολμούσαμε να παραβούμε την εντολή των δασκάλων, αλλά αργότερα εγώ ήμουν από τους λίγους που δεν αρκέστηκα στα παιχνίδια και τραβώντας τις φίλες μου πήγαμε κρυφά στα απαγορευμένα για εξερεύνηση. Φτάσαμε μέχρι την κορυφή με το εκκλησάκι και μετά παρατηρήσαμε ότι υπήρχε κι άλλο ένα μονοπάτι, το οποίο σε πήγαινε πραγματικά στο ψηλότερο σημείο του δάσους. Κάποιες από την παρέα δίστασαν να έρθουν, κι έτσι πήγα εγώ με την καλύτερή μου φίλη, που είχαμε την ίδια λόξα για περιπέτεια και κίνδυνο. Καθώς ανεβαίναμε το μονοπάτι, είδαμε με έκπληξη ότι υπήρχαν ένα-δύο χαμόσπιτα στα πλαινά του με κάτι κοτούλες απέξω. Δεν είχαμε ιδέα ότι κατοικούσαν άνθρωποι εκεί. Στο τέρμα του μονοπατιού, υπήρχε ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος, και η πιο εκπληκτική θέα της πόλης, αφού βρισκόμασταν στην κορυφή. Από την άλλη πλευρά ξεκινούσε άλλο μονοπατάκι, που κατέβαινε και σε έβγαζε από την πίσω πλευρά του δάσους. Νιώθαμε ένα υπέροχο αίσθημα ικανοποίησης που είχαμε φτάσει στο τέρμα και δεν υπήρχε πια ανεξερεύνητο σημείο για μας. Όσο για το αν βρήκαμε κάτι, τα μόνα που βρήκαμε ήταν μία πεσμένη σύριγγα ναρκομανών και ένα πτώμα σκύλου μέσα σε κάτι φυλλωσιές.
Όταν φεύγαμε από το δασάκι, ήμασταν όλοι αναψοκοκκισμένοι και ξεθεωμένοι από το παιχνίδι, αλλά πολύ ευτυχισμένοι. Είχαμε φροντίσει να πιούμε δέκα λίτρα νερό ο καθένας από τις βρυσούλες και κατεβαίναμε το δρόμο με προορισμό το σχολείο. Οι φωνές και τα συνθήματα του στυλ "αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε" έδιναν κι έπαιρναν ασφαλώς. Μόλις φτάναμε στο σχολείο, παίρναμε τις τσάντες μας και κατευθείαν σπίτι, όπου λόγω κούρασης τρώγαμε με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη το φαγητό που μας είχε ετοιμάσει η μαμά και ήμασταν τόσο χαρούμενοι που δεν θα είχαμε να διαβάσουμε τίποτα για την επόμενη μέρα.
Αυτό το φαινόμενο λοιπόν δεν το έχω δει να συμβαίνει εδώ και χρόνια και έμαθα από πολλά παιδιά που πάνε Δημοτικό στην περιοχή που μεγάλωσα, αλλά και σε άλλες ότι δεν τους έχουν πάει ποτέ επειδή φοβούνται για την ασφάλειά τους, κι ότι οι εκδρομές τους είναι πάντα προγραμματισμένες και με πούλμαν. Στενοχωρήθηκα πολύ όταν το άκουσα, γιατί αυτό ήταν μία πολύ ξεχωριστή ρετροεμπειρία της δικής μας γενιάς και πιστεύω ότι τα παιδιά το έχουν ανάγκη αυτό. Μέχρι και η αγωνία για το εάν θα πάμε και το πανηγύρι μας μετά αποτελούν ξεχωριστές εμπειρίες. Καλές οι εκπαιδευτικές εκδρομές, αλλά τα παιδιά χρειάζονται και το ελεύθερο παιχνίδι στην εξοχή. Έτσι θα εκτονώσουν την ενέργειά τους και παράλληλα θα κοινωνικοποιηθούν. Τόσο επικίνδυνη έχει γίνει η κοινωνία μας πια, ή αποτελεί κι αυτό άλλο ένα μέτρο υπερπροστασίας που χαλάει τα ανέμελα παιδικά χρόνια; Κάποιες φορές έχω επισκεφτεί μόνη μου ή με παρέα το παλιό αγαπημένο μου δασάκι, και μοιάζει ερημωμένο χωρίς τις επισκέψεις των σχολείων. Μπορεί να υπάρχουν λίγα παιδιά που παίζουν υπό την επίβλεψη των γονιών τους, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη ζωντάνια του τότε. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι αναπολώ εκείνα τα χρόνια και μου έρχονται ωραίες εικόνες: Τα άδεια, μελαγχολικά παιχνίδια γεμίζουν με παιδιά και είναι σαν να αντηχούν στα αυτιά μου οι χαρούμενες φωνές και τα γέλια τους που ομορφαίνουν το τοπίο και του δίνουν ζωή. Και στα σκονισμένα ξύλινα παγκάκια δάσκαλοι να κουβεντιάζουν, να γελάνε ανέμελα και να χαλαρώνουν.
Μπορείτε να μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας εμπειρίες από τέτοιες εκδρομές-έκπληξη στα δασάκια όπως και να μου πείτε όσοι ξέρετε από τα δικά σας παιδιά ή από τη δουλειά σας ως εκπαιδευτικοί αν όντως αυτού του είδους οι εξορμήσεις ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
