Brazil (1985)

[iggylebowski]

Brazil (1985, Terry Gilliam)

http://www.imdb.com/title/tt0088846/

Ηθοποιοί: Jonathan Pryce, Kim Greist, Katnerine Helmond, Ian Holm, Michael Palin, Peter Vaughan, Ian Richardson, Jim Broadbent, Barbara Hicks, Charles McKeown, Robert de Niro, Bob Hoskins, Derrick O'Connor

Υπόθεση: Ο Sam Lowry, ζει και εργάζεται σε μια φουτουριστική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ένα πιεστικό, γραφειοκρατικό σύστημα. Συνεχώς ονειρεύεται ότι ξεφεύγει από τα γρανάζια της ακατανίκητης γραφειοκρατίας και της στείρας τεχνολογίας και πετάει μακριά με τη γυναίκα των ονείρων του. Κάποια στιγμή, στην προσπάθειά του να διορθώσει μια λάθος σύλληψη ενός πολίτη, συναντά τη γυναίκα που βλέπει στα όνειρά του. Παράλληλα, το καθεστώς ανακαλύπτει ποιος κρύβεται πίσω από μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων, με αποτέλεσμα τόσο η ζωή του Sam όσο και της γυναίκας που αναζητά να βρεθούν σε κίνδυνο.

Ό,τι και να πεις για το Brazil είναι λίγο μπροστά στο μέγεθός του και την κινηματογραφική του αξία, που οι περισσότεροι από εμάς, σίγουρα, θα έχουμε απολαύσει, γιατί η συγκεκριμένη ταινία συγκαταλέγεται μέσα στις καλύτερες, εντυπωσιακότερες και πιο πρωτοποριακές ταινίες, όχι μόνο στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αλλά και ολόκληρης της κινηματογραφικής ιστορίας. Ποτέ ο υδροκεφαλισμός, η γραφειοκρατία και ο απολυταρχισμός μιας μελλοντικής κοινωνίας δεν παρουσίαστηκε με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει παράλληλα κωμικός και δραματικός, σαρκαστικός και τραγικός, σατιρικός και τρομακτικός. Το Brazil αποτελεί την κορυφαία στιγμή της καριέρας του εξαίρετου κυριου Gilliam, ο οποίος αν και συνέχισε να δημιουργεί εξαιρετικές ταινίες ποτέ δεν κατάφερε να ξεπέρασει, κάτι που άλλωστε είναι αδύνατο. Το Brazil είναι μια φουτουριστική, τραγελαφική ιλαροτραγωδία που παντρεύει τον οργουελικό ολοκληρωτισμό με την καφκική γραφειοκρατία για να παρουσιάσει μια τραγική, και ταυτόχρονα ξεκαρδιστική, ιστορία αγάπης, κάνοντας παράλληλα κριτική στον καταναλωτισμό, τον πολιτικό αρτηριοσκληρωτισμό, την κρατική εξουσία, την αστυνομοκρατία, την στείρα γραφειοκρατία, τον ακραίο εθισμό στην τεχνολογίά, τον ναρκισσισμό, την ανθρώπινη ματαιοδοξία και την ψυχαναγκαστική ανάγκη των ανθρώπων να παραμείνουν νέοι. Συνδυάζοντας φουτουριστικές εικόνες, ρετρό αισθητική, σουρεαλιστικά σκηνικά, χορογραφημένα ονειρικά ιντερλούδια, αφηρημένη ατμόσφαιρα και μια εξαιρετική πολυχρωμία, ο Gilliam στήνει ένα πραγματικό αριστούργημα που θυμίζει το αναρχικό κλίμα των Monty Python, φιλτραρισμένο μέσα από ιδέες που φαίνεται σαν να έχουν βγει απευθείας από τα έργα του Kafka και του Orwell και δομημένο πάνω σε κώδικες που θυμίζουν θέατρο του παραλογου. Ο Gilliam δημιουργεί μια εσκεμμένα συγκεχυμένη αίσθηση σύγχυσης και οικοδομώντας μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, που είναι ταυτόχρονα αδιέξοδα σκοτεινή, υστερικά χιουμοριστική, μακάβρια υπνωτική, μελαγχολικά πεσιμιστική, σατιρικά αλληγορική, παραμυθένια ρομαντική και ξεκαρδιστικά τρομακτική, υφαίνει μια εθιστική μοναδικότητα που κινείται γύρω από ένα εφιαλτικό φαύλο κύκλο που παίρνει το σχήμα ενός λαβύρινθου κανονισμών και βίαιων κρατικών επεμβάσεων. Σκηνοθετικά, ο Gilliam, βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα με τις περίεργες γωνίες λήψης, τις γκροτέσκες εικόνες, την pulp noir αισθητική, τα παράλογα πλάνα, τις ιδιότροπες κινήσεις της κάμερας, την εξαιρετική κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων, τις χρωματικές αντιθέσεις, το φρενήρες μοντάζ, την εναλλαγή μεταξύ της εξωτικής πολυχρωμίας και σκοτεινών χρωματικών τόνων, τους συμβολισμούς και τον εκκεντρικό ρυθμό, και παρά το γεγονός ότι το story παραμένει εξαιρετικά πολύπλοκο καταφέρνει να το παρουσιάσει με ένα πανέμορφο απλό τρόπο, χωρίς να μπλέκεται με βαρύγδουπους διαλόγους, αδιέξοδα σύμβολα και αμπελοφιλοσοφίες, χειραγωγώντας τον θεατή με κάποια στοιχεία μυστηρίου. Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ, με cameo εμφανίσεις από τους Robert de Niro και Bob Hoskins, κυρίως όμως από την Katherine Helmond και τον Michael Palin. Το Brazil είναι μια εκπληκτική ταινία που δεν θέλεις να τελειώσει. Απλά, ένα καθαρό αριστούργημα.

Trailer:

 

[Wally]

Ταινιαρα και εξαιρετικη η παρουσιαση σου!

 

[Thor]

...τι να πρωτοπείς για την ταινία και τον σκηνοθέτη της... Ο ονειροπόλος ήρωας που βρίσκει καταφύγιο σε μια ονειρική ουτοπία για να ξεφύγει από μια τραγική ή/και γελοία πραγματικότητα άλλες φορές το όνειρο υπερισχύει της πραγματικότητας (βλέπε Μινχάουζεν ή Ο βασιλιάς της μοναξιάς) και άλλοτε η πραγματικότητα επί του ονείρου (Brazil ή Οι 12 πυθικοί)... Αγαπημένη ταινία από ένα αγαπημένο σκηνοθέτη (που δυστυχώς μετά το Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας δεν έχει καταφέρει να σταθεί στο δημιουργικό επίπεδο που μας είχε συνηθίσει)...

 

[RIO]

Aπό τις καλύτερες ταινίες των 80ς.

 

[joe]

To Brazil δεν ειναι μια ταινια που καταλαβαινεις, αλλα μια ταινια που νιωθεις. Το να μιλησω για αυτη την ταινια σε καποιον που δεν την ειχε δει, παντα μου θυμιζε την προσπαθεια που κανουμε να διηγηθουμε ενα ονειρο. Αν εισαι τυχερος θα μεταφερεις το 20% της ατμοσφαιρας. Ρετροφουτουριστικη αισθητικη, σουρεαλισμος, μαυρο χιουμορ. Καποιοι το χαρακτηριζουν ως το 1984 μεσα απο τα γυαλια των Μοντυ Παιθον και ισως να μην πεφτουν πολυ εξω αν πρεπει οπωσδηποτε να βαλουμε ενα ταμπελακι. Υπαρχουν σκηνες που γελαω δυνατα, αλλα και σκηνες που νιωθω ενα μαγκωμα παρομοιο με τις καλυτερες ταινιες τρομου. Αυτο συμβαινει απο την εξυπνη παρουσιαση ενος γελοια θανατηφορου γραφειοκρατικου συστηματος.

Καθολη την διαρκεια του εργου καταλαβαινουμε οτι υπαρχει ενα απολυταρχικο καθεστως, αλλα σχεδον μεχρι την μεση της ταινιας ερχομαστε σε επαφη μονο με την γελοια πλευρα του. Δαιδαλωδεις διαδικασιες, συμπεριφορα ''δημοσιου'' σε αντιθεση με αλλες αντιστοιχες δυστοπιες οπου τα παντα λειτουργουν υποδειγματικα. Καθετι, ακομη και ο κλιματισμος των σπιτιων, θελει ειδικα εγκεκριμενους μαστορες, με εγκεκριμενες φορμες 200 παραγραφων, καθετων, σφραγιδων και υπογραφων. Ειναι τοση δε η προσυλωση στην γραφειοκρατια που η οποιαδηποτε παρακαμψη της (ακομα και οι μη εγκεκριμενες επισκευες) αποτελει εγκλημα και οι παραβατες χαρακτηριζονται εχθροι της κοινωνιας. Φυσικα υπαρχουν συλληψεις, αλλα ειναι τοσο υπερβολικες στην εκτελεση τους, ωστε καταντουν κωμικες. Καποια στιγμη ομως, οταν ο Σαμ σταματα εξω απο την πορτα του γραφειου του κολλητου του, προσεχει μια κηλιδα αιματος στο πατωμα. Περνωντας στον προθαλαμο μια γραμματεας με ακουστικα ενω πληκτρολογει σε ενα πολυγραφο, τον ρωτα με ευγενικη αδιαφορια τι θα ηθελε και τοτε ο Σαμ καταλαβαινει οτι κρατα λεπτομερεστατα πρακτικα ενος βασανισμου που γινεται στο επομενο δωματιο. Εκει καταλαβαινουμε οτι το καθεστως εκτος απο γελοιο, ειναι και δολοφονικα επικινδυνο για να προστεθει και το κυνικο οταν συνειδητοποιουμε οτι τα εξοδα βασανισμου/ανακρισης/εκτελεσης επιβαρυνουν την οικογενεια του θυματος.

Φυσικα δυνατοτερη ολων ειναι η τελευταια σκηνη που αποκωδικοποιει και την συνδεση με το τραγουδι που παιζει αρκετες φορες.

Μου αρεσει το οτι υπαρχουν πολλοι συμβολισμοι χωρις να γινεται κουραστικο ή ψευτοδιδακτικο το εργο. Οι περισσοτεροι κρυμμενοι μεσα σε κωμικες στιγμες. Παντα γελαω με την αντιπαλοτητα Μπομπ Χοτσκις και Ρομπερτ ντε Νιρο, οσο και με την γραφειοκρατικη εκδικητικοτητα του πρωτου απεναντι στον Σαμ. Μερικες φορες σκεφτομαι τον Χαρυ Κλυν σε αυτο το ρολο και γελαω περισσοτερο.

 

[noxrider]

Terry Gilliam=θεότητα.

 

[RIO]

 

[Always Somewhere]

Στην Ελλάδα θυμάμαι ότι είχε κυκλοφορήσει σε βιντεοκασέτα και με αυτό το εξώφυλλο.