iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 675
Breathless (1960, Jean Luc Godard)
http://www.imdb.com/title/tt0053472/
Ηθοποιοί: Jean Paul Belmondo, Jean Seberg
Υπόθεση: Ένας μικροκακοποιός, που έχει ως είδωλα τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες του Humphrey Bogart, αφού κλέβει ένα αυτοκίνητο, πυροβολεί έναν αστυνομικό που τον είχε ακολουθήσει. Έχοντας στο κατόπι του την αστυνομία και χωρίς λεφτά ζητάει βοήθεια από μια αμερικανίδα, φοιτήρια φίλη του, η οποία τον κρύβει στο διαμέρισμά της.
Ταινία σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, το Breathless, μαζί με το 400 Blows του Truffaut, σηματοδότησε την απαρχή του γαλλικού νέου κύματος, ενός κινηματογραφικού ρεύματος που έφερε πολλές καινοτόμες ιδέες στην σκηνοθετική προσέγγιση. Ο Godard, στο Breathless, είναι σαφώς επηρρεασμένος από τον ιταλικό νεοεραλισμό αλλά και από τα αμερικάνικα αστυνομικά θρίλερ των δεκαετιών '30 και '40. Όμως η προσέγγιση του Godard στο είδος δεν έχει να κάνει με ένα τυπικό αστυνομικό θρίλερ. Αποφεύγοντας αρχικά να μας δώσει τα κίνητρα του βασικού χαρακτήρα, κάνοντας κάπως αόριστη την εξέλιξη της ιστορίας και ανατρέποντας την κλασική αφήγηση, χρησιμοποιώντας παρεκβάσεις που φαίνεται να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πλοκή, καταφέρνει τελικά να χαρίσει στην ταινία ένα ρεαλιστικό ύφος που δεν υπήρχε στις χολιγουντιανές ταινίες. Επιπλέον προσθέτει κι έναν υπαρξιστικό τόνο στο story. Οι χαρακτήρες της ταινίας θέλουν να έχουν τον έλεγχο της μοίρας τους, θέλουν οι πράξεις τους να καθορίζουν το περπωμένο τους. Όλοι θέλουν να έιναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να είναι. Οι βασικοί όμως χαρακτήρες του Breathless, δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά αντιφάσεις, αφού ποτέ δεν είναι ανεξάρτητοι και ελεύθεροι έχοντας τόσα πολλά εξωγενή στοιχεία που καθορίζουν τη δράση τους. Μερικοί θεατές μπορεί να βρουν την ταινία αργή και τις εκτεταμένες παρεκβάσεις της κουραστικές, νομίζοντας ότι στην πραγματικότητα δεν γίνεται τίποτα μπροστά στην οθόνη. Απλά όμως, ο Godard εμμένει στην λεπτομέρεια της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αποδοχή του αφηρημένου της ανθρώπινης φύσης. Όσο για την σκηνοθεσία, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορεί να πει κανείς, από τη στιγμή που ο Godard θεωρείται, μαζί με τον Hitchcok και τον Welles, από τους πιο καινοτόμους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το φρενήρες μοντάζ, οι απότομες αλλαγές στις σκηνές, οι αυτοσχέδιοι διάλογοι, οι ασυνέχειες στα πλάνα από τα πρωτοπόρα για την εποχή jump cuts, οι περίεργες γωνίες λήψεις, τα ελλειπτικά πλάνα, η κάμερα στο χέρι, στοιχεία που κόπιαραν μετέπειτα σκηνοθέτες και αποτέλεσαν την μετάβαση σε ένα νέο είδος κινηματογράφου, χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά από τον Godard. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την κάμερα για να παίξει με το κοινό της ταινίας, ενισχύοντας την αίσθηση οτι μια ταινία είναι μια σειρά από εικόνες, δημιουργώντας ένα εικονοκλαστικό αριστούργημα ανεξάρτητα της έξυπνης χρήσης των σκιών και του φωτισμού και των υπνωτικών εικόνων. Η νωχελική αύρα που βγάζει το Breathless, η ασπρόμαυρη φωτογραφία και ο χαλαρός τρόπος κινηματογράφησης του Godard προσδίδουν μια cool ατμόσφαιρα στην ταινία. Ο Belmondo είναι απίστευτα γοητευτικός έτσι όπως κοπιάρει τους μανιερισμούς και τις χαρακτηριστικές κινήσεις του Bogart, και η Seberg, αυτή η κυνηγημένη ηθοποιός που τόσο άδικα έφυγε (ή την ανάγκασαν να φύγει) από τη ζωή, είναι γλυκύτατη στον ρόλο της αμερικανίδας φίλης του πρωταγωνιστή. Το Breathless είναι μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες του 20ου αιώνα.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0053472/
Ηθοποιοί: Jean Paul Belmondo, Jean Seberg
Υπόθεση: Ένας μικροκακοποιός, που έχει ως είδωλα τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες του Humphrey Bogart, αφού κλέβει ένα αυτοκίνητο, πυροβολεί έναν αστυνομικό που τον είχε ακολουθήσει. Έχοντας στο κατόπι του την αστυνομία και χωρίς λεφτά ζητάει βοήθεια από μια αμερικανίδα, φοιτήρια φίλη του, η οποία τον κρύβει στο διαμέρισμά της.
Ταινία σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, το Breathless, μαζί με το 400 Blows του Truffaut, σηματοδότησε την απαρχή του γαλλικού νέου κύματος, ενός κινηματογραφικού ρεύματος που έφερε πολλές καινοτόμες ιδέες στην σκηνοθετική προσέγγιση. Ο Godard, στο Breathless, είναι σαφώς επηρρεασμένος από τον ιταλικό νεοεραλισμό αλλά και από τα αμερικάνικα αστυνομικά θρίλερ των δεκαετιών '30 και '40. Όμως η προσέγγιση του Godard στο είδος δεν έχει να κάνει με ένα τυπικό αστυνομικό θρίλερ. Αποφεύγοντας αρχικά να μας δώσει τα κίνητρα του βασικού χαρακτήρα, κάνοντας κάπως αόριστη την εξέλιξη της ιστορίας και ανατρέποντας την κλασική αφήγηση, χρησιμοποιώντας παρεκβάσεις που φαίνεται να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πλοκή, καταφέρνει τελικά να χαρίσει στην ταινία ένα ρεαλιστικό ύφος που δεν υπήρχε στις χολιγουντιανές ταινίες. Επιπλέον προσθέτει κι έναν υπαρξιστικό τόνο στο story. Οι χαρακτήρες της ταινίας θέλουν να έχουν τον έλεγχο της μοίρας τους, θέλουν οι πράξεις τους να καθορίζουν το περπωμένο τους. Όλοι θέλουν να έιναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να είναι. Οι βασικοί όμως χαρακτήρες του Breathless, δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά αντιφάσεις, αφού ποτέ δεν είναι ανεξάρτητοι και ελεύθεροι έχοντας τόσα πολλά εξωγενή στοιχεία που καθορίζουν τη δράση τους. Μερικοί θεατές μπορεί να βρουν την ταινία αργή και τις εκτεταμένες παρεκβάσεις της κουραστικές, νομίζοντας ότι στην πραγματικότητα δεν γίνεται τίποτα μπροστά στην οθόνη. Απλά όμως, ο Godard εμμένει στην λεπτομέρεια της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αποδοχή του αφηρημένου της ανθρώπινης φύσης. Όσο για την σκηνοθεσία, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορεί να πει κανείς, από τη στιγμή που ο Godard θεωρείται, μαζί με τον Hitchcok και τον Welles, από τους πιο καινοτόμους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το φρενήρες μοντάζ, οι απότομες αλλαγές στις σκηνές, οι αυτοσχέδιοι διάλογοι, οι ασυνέχειες στα πλάνα από τα πρωτοπόρα για την εποχή jump cuts, οι περίεργες γωνίες λήψεις, τα ελλειπτικά πλάνα, η κάμερα στο χέρι, στοιχεία που κόπιαραν μετέπειτα σκηνοθέτες και αποτέλεσαν την μετάβαση σε ένα νέο είδος κινηματογράφου, χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά από τον Godard. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την κάμερα για να παίξει με το κοινό της ταινίας, ενισχύοντας την αίσθηση οτι μια ταινία είναι μια σειρά από εικόνες, δημιουργώντας ένα εικονοκλαστικό αριστούργημα ανεξάρτητα της έξυπνης χρήσης των σκιών και του φωτισμού και των υπνωτικών εικόνων. Η νωχελική αύρα που βγάζει το Breathless, η ασπρόμαυρη φωτογραφία και ο χαλαρός τρόπος κινηματογράφησης του Godard προσδίδουν μια cool ατμόσφαιρα στην ταινία. Ο Belmondo είναι απίστευτα γοητευτικός έτσι όπως κοπιάρει τους μανιερισμούς και τις χαρακτηριστικές κινήσεις του Bogart, και η Seberg, αυτή η κυνηγημένη ηθοποιός που τόσο άδικα έφυγε (ή την ανάγκασαν να φύγει) από τη ζωή, είναι γλυκύτατη στον ρόλο της αμερικανίδας φίλης του πρωταγωνιστή. Το Breathless είναι μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες του 20ου αιώνα.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: