Θα μπορούσα να πω πολλά (μεγάλο θέμα ανοίξατε που θέλει χρόνο και κατεβατά ολόκληρα για να αναδειχτεί σε βάθος), αλλά επί της ουσίας καθένας έχει δικαίωμα στα ακούσματα και στις προτιμήσεις του. Οπότε ας ληφθεί υπόψιν πρώτα αυτό και έπειτα οτιδήποτε άλλο γράψω εφεξής.
Τον Joey τον έχω γνωρίσει από κοντά και παρά το νεαρό της ηλικίας του τον θεωρώ ιδιαίτερα αξιόλογο άτομο με ιδιαίτερα αναπτυγμένο το αίσθημα της τιμής και της δικαιοσύνης. Εν μέρει δεν τον αδικώ, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν έχει διαμορφώσει ακόμα συνολική εικόνα του θέματος που πραγματεύεται.
Βάσει της λογικής πολλών παλιών μεταλλάδων υπό απόλυτους όρους οι Maiden είναι εδώ και καιρό ξεπουλημένοι, franchise, εισηγμένοι στο χρηματιστήριο και γενικά μια καλοστημένη εμπορική επιχείρηση. Για μερικούς από αυτούς μάλιστα που θέλουν να το παίξουν βασιλικότεροι του βασιλέως δεν υπάρχουν καν πραγματικοί Maiden μετά τον Paul DiAnno(!).
Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Στην παραπάνω λογική ανέκαθεν ήταν αντίθετη εξ αρχής μια πολύ μεγάλη μερίδα οπαδών, στους οποίους αν θέλετε ανήκω κι εγώ. Αυτοί σε γενικές γραμμές ισχυρίζονται ότι αν δεν υπήρχαν οι Maiden:
α) Η μισή metal σκηνή είτε θα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη ή θα είχε πολύ διαφορετικότερο (πιθανότατα προς το χειρότερο - βλ. thrash) ήχο. Τα συγκροτήματα που τους αντέγραψαν ή επηρεάστηκαν αριθμούν κάλλιστα πολλές χιλιάδες και απαρτίζουν ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό στο σύνολο της σκηνής διαχρονικά (για τεκμηρίωση μπορώ να αναφέρω άπειρα κουραστικά κατεβατά αν προκληθώ
).
β) Σαφώς υπήρξαν αξιολογότατες NWOBHM μπάντες, οι οποίες όμως θα παρέμεναν για πάντα στην αφάνεια ή σε υποτυπώδη επίπεδα αναγνώρισης, αν το σαρωτικό φαινόμενο που άκουγε στο όνομα Iron Maiden δεν ξεπερνούσε τα στερεότυπα στεγανά της με συνθέσεις τύπου Phantom of the Opera κλπ κλπ και δεν έπαιρνε στις πλάτες του μαζί με Priest, Saxon και Μetallica το συνολικό σχεδόν βάρος της ευρύτερης ανερχόμενης τότε metal σκηνής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το NWOBHM απέκτησε αναδρομικά την έστω πεπεραμένη παγκόσμια δημοφιλία που κατέχει σήμερα, αφού οι Maiden έγιναν πρώτα φίρμα και ανάγκασαν πολύ κόσμο να ασχοληθεί με τις μουσικές ρίζες τους.
γ) Πολλές από τις μπάντες που πλασσάρονται σήμερα ως σούπερ ντούπερ 80s cult underground δε θα είχαν υπάρξει ποτέ (μια και κατά τρομακτικό ποσοστό αντέγραφαν άμεσα ή έμμεσα σωρηδόν τους Maiden). Κι ας μη γελιόμαστε: στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτοί οι underground heroes αποτελούσαν απλά κακέκτυπά του συγκροτήματος, υστερώντας κατά κανόνα παρασάγγας σε συνθετική, στιχουργική και εκτελεστική δεινότητα. Άλλο βέβαια αν στην σημερινή λειψυδρία ακόμα κι αυτοί φαντάζουν πια ως μικρές οάσεις...
δ) Ας μην (ξανα)γελιόμαστε, ΚΑΝΕΝΑ συγκρότημα με μια σχετική απήχηση, αλλά και αξιοπρεπή συναυλιακή & δισκογραφική δραστηριότητα δεν παίζει για την ψυχή της μάνας του ή για αποκλειστικά ιδεολογικούς σκοπούς. Αν το δούμε εντελώς κυνικά, η μουσική βιομηχανία αποτελεί ένα ακόμα είδος εμπορίου και επομένως είναι εντελώς φυσιολογικό επακόλουθο οι δημοφιλέστεροι εκπρόσωποι ενός (ιδιαίτερα προσοδοφόρου) μουσικού κλάδου να λειτουργούν με βάση τους πιο σκληροπυρηνικούς καπιταλιστικούς /κερδοσκοπικούς όρους της αγοράς (σφικτά συμβόλαια, καλοσχεδιασμένο marketing, αυστηρό management, promotion μπλα μπλα).
Προσωπικά, ενεργώντας περισσότερο με τα συναισθηματικά κριτήρια του οπαδού (και όχι τόσο με την λογική), όσο διαθέτω φράγκα και στις συναυλίες τους θα πηγαίνω και θα τους τα σκάω, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για το πόσα πολλά έχουν προσφέρει στην μουσική που αγαπώ. Δεν περιμένω να δω την απόδοση των 80s, αλλά πάντα αναμένω και τελικά εισπράττω μια καθ' όλα αξιοπρεπή παρουσία (δεδομένης της ηλικίας των μελών, της φυσικής φθοράς του χρόνου κλπ). Μου αρέσει να ακολουθώ την μουσική πορεία και εξέλιξη ενός αγαπημένου συγκροτήματος και είμαι της γνώμης ότι ο οπαδός μια μπάντας αποδεικνύει το ενδιαφέρον και την αφοσίωσή του με το να στέκεται στο πλάι της και να την υποστηρίζει κυρίως στα δύσκολα ή έστω σε καιρούς που δεν απολαμβάνει το ζενίθ της δημοτικότητας.
Αυτό μπορεί στα μάτια αρκετών να φαντάζω ως ιδανική περίπτωση οπαδού-θύματος, αλλά το μέταλ στην αυθεντική του μορφή ήταν ανέκαθεν και υπόθεση οπαδισμού. Όταν κάτι σε αγγίζει, το αγαπάς και σε εμπνέει, θέλεις και το στηρίζεις.
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την ακατάσχετη φλυαρία μου. Θα επανέλθω αν χρειαστεί.
