Dellamorte Dellamore (1994)

[iggylebowski]

Dellamorte Dellamore (aka The Cemetery Man) (1994, Michele Soavi)

http://www.imdb.com/title/tt0109592/

Ηθοποιοί: Rupert Everett, Anna Falchi, Francois Hadji-Lazaro

Δεν ξέρω αν μπορεί αυτή η ταινία να θεωρηθεί ακριβώς ρετρό, καθώς είναι γυρισμένη το 1994, αλλά σίγουρα είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους στη δεκαετία του '90 και σίγουρα από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές ταινίες του ιταλικού τρόμου. Τρόμου; Όχι ακριβώς, γιατί πέρα από κάποια στοιχεία τρόμου το έργο συμπεριλαμβάνει κωμικά στοιχεία και από ένα σημείο και μετά γίνεται σχεδον σουρεαλιστική. Ο Michele Soavi, που είναι κολλητός και μαθητής του Argento, όταν γύρισε την ταινία είχε ήδη στις πλάτες του τρεις πολύ καλές ταινίες, Stage Fright (1987), The Church (1989) και The Sect (1991), και θεώρηθηκε ως το next big thing του ιταλικού τρόμου, σίγουρα όχι άδικα. Εδώ υπογράφει την πιο φιλόδοξη δημιουργία του. To story έχει κάπως έτσι: ο Francesco Delllamorte, είναι συντηρητής του τοπικού κοιμητηρίου και αντιμετωπίζει προβλήματα σεξουαλικής ανεπάρκειας, γεγονός που τον κάνει να γίνεται στόχος πειραγμάτων από το σύνολο σχεδόν της πόλης. Αυτό που δεν ξέρουν όμως οι κάτοικοι της πόλης είναι ότι ο Francesco, μαζί με τον μουγκό Gnaghi, είναι το τελευταίο εμπόδιο που προστατεύει τους κατοίκους της πόλης από τους νεκρούς του νεκροταφείου, οι οποίοι, εξαιτίας μιας ανεξήγητης ασθένειας, έχουν την κακιά συνήθεια να ζωντανεύουν μετά από 7 μέρες. Η ανικανοποίητη συναισθηματική πλευρά του Francesco θα καλυφθεί στο πρόσωπο της Anna Falchi, χήρα ενός υπερήλικα. Με τα πολλά καταφέρνει να την ρίξει και καταλείγουν να ερωτοτροπούν πάνω στο τάφο του άντρα της, μέχρι που αυτός βγαίνει από τον τάφο και όπως είναι φυσικό δεν εκτιμά ιδιαίτερα αυτό που βλέπει και σκοτώνει την πρώην γυναίκα του πριν ο Francesco τον στείλει πάλι στους νεκρούς με έναν σταυρό στο κεφάλι. Αν νομίζετε ό,τι σας είπα όλο το story της ταινίας κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί αυτό είναι μόνο η αρχή. Από εδώ και πέρα ξεκινάει ένα παραλήρημα εικόνων και καταστάσεων, που μπλέκει διαφορετικού ύφους ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Francesco να βρίσκει και πάλι τον έρωτα στον πρόσωπο χαρακτήρων που όλοι ερμηνεύονται από την εκθαμβωτική Anna Falchi. Αρκετό αίμα, κωμικά στοιχεία, μακάβριος ερωτισμός, περιέργες εικόνες, ονειρική ατμόσφαιρα, παρανοϊκές καταστάσεις και σουρεαλιστική διάθεση. Η ταινία χωρίζεται σε μικρά, φαινομενικά ασύνδετα σκετσάκια, και ο Soavi επιλέγει μια περίπλοκη αφήγηση διάφορες περίεργες γωνίες λήψης και έναν καταιγιστικό βομβαρδισμό από περίεργες εικόνες, σκηνικά και καταστάσεις που κάνουν την ήδη παραισθησιακή αίσθηση ακόμη πιο έντονη κι αφηρημένη. Η ταινία είναι σίγουρα πιο εγκεφαλική από αυτές που προτιμά ο μέσος σπλατεράς, και πίσω από το αίμα, το γυμνό, την κωμωδία και τις όμορφες εικόνες, η ουσία είναι βαθύτερη, καθώς μέχρι να φτάσουμε στο πικρό φινάλε γινόμαστε μάρτυρες ενός συναρπαστικού διαλογισμού για τη φαινομενική διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, τη δυαδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την επαναλαμβανόμενη φάρσα που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή. Η ταινία ρίχνει μια φιλοσοφική ματιά στην παράνοια, στη μοναξιά και την αποξένωση, εμπλουτισμένη από μια περίεργη αίσθηση νοσταλγίας. Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία αγάπης που γίνεται όλο και πιο περίεργη καθώς πυκνώνει η αφήγηση και εν τέλει μια γκροτέσκα παράσταση της ίδιας της ζωής και πως αυτή καθορίζεται από τις επιλογές μας. Εκπληκτική σκηνοθεσία, πανέμορφη επιβλητική φωτογραφία, αδιαπέραστα σκοτεινή, εφιαλτική ατμόσφαιρα, εντυπωσιακές λήψεις, πρωτότυπη αφήγηση και ένα όμορφο soundtrack από τον Manuel de Sica. Μια πανέμορφη μείξη εντυπωσιακής καλλιτεχνικής αρτιότητας, που δεν φοβάται να βαδίσει σε δύσβατα μονοπάτια, πολύπλοκη, ερωτική, μακάβρια, τολμηρή και σίγουρα ιδιόρρυθμη.

Trailer:

 

[Thor]

Πολύ έξυπνη ταινία. Όταν την είχα πρωτοδει μου έκανε εντύπωση το πόσο έμοιαζε στο στυλ με το ιταλικό κομικ Ντυλαν Ντογκ. Αργότερα έμαθα ότι αφενός το σενάριο βασίστικε σε μυθιστόρημα του συγγραφέα του Ντύλαν Ντογκ, αφεταίρου ότι η εμφάνηση του Ντυλαν Ντογκ βασίστικε στον Ρούπετ Έβερετ. Το 2011 γυρίστικε και μια αμερικάνικη επίσημη ταινία για τον Ντυλαν Ντογκ, δεν την έχω δει αλλα δεν έχω ακούσει τίποτα θετικό σχετικά με αυτη. Το κόμικ όμως το προτείνω χωρίς σκεψη σε όποιον αρεσει η ταινία.

http://en.wikipedia.org/wiki/Dylan_Dog

 

[iggylebowski]

Πολύ έξυπνη ταινία. Όταν την είχα πρωτοδει μου έκανε εντύπωση το πόσο έμοιαζε στο στυλ με το ιταλικό κομικ Ντυλαν Ντογκ. Αργότερα έμαθα ότι αφενός το σενάριο βασίστικε σε μυθιστόρημα του συγγραφέα του Ντύλαν Ντογκ, αφεταίρου ότι η εμφάνηση του Ντυλαν Ντογκ βασίστικε στον Ρούπετ Έβερετ. Το 2011 γυρίστικε και μια αμερικάνικη επίσημη ταινία για τον Ντυλαν Ντογκ, δεν την έχω δει αλλα δεν έχω ακούσει τίπολα θετικό σχετικά με αυτη την ταινία. Το κόμικ όμως το προτείνω χωρίς σκεψη σε όποιον αρεσει η ταινία.
http://en.wikipedia.org/wiki/Dylan_Dog

Πράγματι για όσους έχουν διαβάσει Dylan Dog η ομοιότητα είναι εμφανής. Πολύ καλό κόμικ. Την ταινία Dylan Dog την είδα πριν κανένα τρίμηνο και είναι άθλια, ίσως λέω και λίγα. Κρίμα! Μου έχει μείνει παράπονο με τις μεταφορές κόμικ στον κινηματογράφο. Οι περισσότερες, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριες. Νομίζω πως το Dellamorte Dellamore έχει παίξει και στην ελληνική τηλεόραση. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι το έχω πετύχει είτε στο Star μεταμεσονύκτιες ώρες ή στην ΕΤ-3