[Disney] Ο Βασιλιάς των Λιονταριών - The Lion King (1994)

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας BETTY BOOP
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Πραγματικά ένα υπέροχο δημιούργημα της Disney, για μένα η τελευταία αναλαμπή πριν χαλάσουν εντελώς οι ταινίες της, άντε και μία τελευταία αξιοπρεπής προσπάθεια η Ποκαχόντας, που φυσικά όμως δεν έφτανε τον Βασιλιά των Λιονταριών. Δεν είχα την τύχη να το δω στο Σινεμά, αλλά το είχαμε δει στο σχολείο και ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Εννοείται ότι μας είχε συγκινήσει πολύ, μας είχε κάνει κομμάτια. Συμφωνώ και για τη μεταγλώττιση που είναι πολύ πετυχημένη. Τη θυμάμαι την επιρροή που είχε γενικά η ταινία και το πόσο δημοφιλής ήταν στα παιδιά τότε. Την ίδια χρονιά η τάξη μου είχε φτιάξει την πρώτη της εφημερίδα, την είχαμε ονομάσει Σχολικό Χρυσάνθεμο, και στο εξώφυλλο δεν γινόταν να ποζάρει άλλος εκτός από τον Σίμπα :)

Θεωρώ τη δική μου γενιά τυχερή ως προς το ότι πρόλαβε ίσα ίσα τις τελευταίες εξαιρετικές δημιουργίες κινουμένων σχεδίων, σε αντίθεση με τα παιδιά των επόμενων γενιών που έβλεπαν μεν ταινίες με πολύ περισσότερο ανεπτυγμένη τεχνολογία, αλλά που δεν συγκρίνονταν με τις παλιότερες. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο και δεν αντέχω να τις δω, είναι ο τρόπος που μεταδίδουν πλέον τα συναισθήματα στα πρόσωπα. Και καλά έτσι είναι πιο ρεαλιστικά, αλλά για μένα το νευρόσπαστο στυλ και οι χίλιες συσπάσεις της φάτσας το λεπτό με μάτια, φρύδια, μέτωπο, όλα να κινούνται τρελά, εκτός από πολύ κουραστικό, δεν είναι και καθόλου ρεαλιστικό. Έτσι κουνιούνται οι φάτσες των ανθρώπων στην πραγματικότητα; Έπειτα τα κινούμενα σχέδια σε μεταφέρουν στο δικό τους κόσμο και είναι ωραία γι'αυτό που είναι, δεν χρειάζεται να προσπαθούν να αποδώσουν τέλεια και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ήδη είχαν αρχίσει να το κάνουν αυτό κι από τα 90's, αλλά πιο ελεγχόμενα, μετά ξέφυγαν τελείως.
 
Ευτυχως που το αναστησατε,γιατι αλλιως δεν θα το επαιρνα χαμπαρι.... :sleep:

Lion King.....

τι να πρωτοπω για αυτη την ταινια....ΤΑΙΝΙΑΡΑ με τα ολα της!!!!
smiley-score010.gif
"]
smiley-score010.gif
[/url]

Τι θες και δεν το εχει....

Μουσικη,Περιπετεια,Αγωνια,Συγκινηση,Γελιο....απ' ωπου και να την δεις ειναι αριστουργημα.... :wub: ....αλλωστε την εχω μεσα στην 10αδα μου!!! :)

Ολα τα λεφτα.... o Zazu!!! :D

giphy.gif


Ακομα χτυπιεμαι γιατι δεν πηρα τοτε το παιγνιον στο MEGA DRIVE..... :banghead: :banghead: :banghead:
 
nwntas είπε:
Σαν θεματολογία η ταινία ξεφεύγει λίγο από το "παιδικό", "παραμυθικό" στοιχείο και περνά σε κάτι πιο "ενήλικο", το πώς διαχειρίζεται ένα άτομο το θάνατο και την κληρονομιά που του δίνεται (υλική και πνευματική).
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Η πρώτη τέτοια ταινία της Disney ήταν ο Ντάμπο (Dumbo), πίσω στο 1941. Μια ταινία που συγκίνησε για τον ίδιο λόγο που περιγράφεις, φίλε Νώντα.

Όταν κυκλοφόρησε ο Βασιλιάς των Λιονταριών, πολλοί κριτικοί έκαναν τον παραλληλισμό ανάμεσα στο θάνατο του μπαμπά λιονταριού και της μαμάς ελεφαντίνας.

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ένας καλλιτέχνης (στην προκειμένη περίπτωση ο καλλιτεχνικός οργανισμός Disney), να γυρνάει πίσω στις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος του για βρει ξανά κάτι από τη «μαγεία» που τον έκανε αυτό που είναι.
 
Να ρωτήσω κάτι παιδιά? Για ποιο θάνατο της μαμάς ελεφαντίνας λέτε? Η μαμά του Ντάμπο δεν πεθαίνει. Ζει και βασιλεύει και καμαρώνει το γιο της που πετάει με αυτά τα θεόρατα αυτάκια του. Στον Μπάμπι πεθαίνει η μαμά του. Το ελαφάκι. ʼλλο κλάμα που είχα κάνει εκεί. Και δεν έχω την ταινία. Είναι από τις ελάχιστες που μου έχουν ξεφύγει. Μάλλον γι' αυτό θα μιλάτε.

​Επίσης, νομίζω ότι η πρώτη ταινία του Disney ήταν η Χιονάτη. Το 1939 νομίζω.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
TZELASO είπε:
Να ρωτήσω κάτι παιδιά? Για ποιο θάνατο της μαμάς ελεφαντίνας λέτε? Η μαμά του Ντάμπο δεν πεθαίνει. Ζει και βασιλεύει και καμαρώνει το γιο της που πετάει με αυτά τα θεόρατα αυτάκια του. Στον Μπάμπι πεθαίνει η μαμά του. Το ελαφάκι. λλο κλάμα που είχα κάνει εκεί. Και δεν έχω την ταινία. Είναι από τις ελάχιστες που μου έχουν ξεφύγει. Μάλλον γι' αυτό θα μιλάτε.
​Επίσης, νομίζω ότι η πρώτη ταινία του Disney ήταν η Χιονάτη. Το 1939 νομίζω.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Για το ότι δεν πεθαίνει η μητέρα του Ντάμπο έχεις δίκιο, απ'ότι θυμάμαι απλά τη χωρίζουν από αυτόν. Ενώ στον Μπάμπι όπως λες πεθαίνει και είναι πολύ συγκινητικό. Αν όμως δεν πάρουμε υπόψη μας το θάνατο, απλά τον αποχωρισμό από το γονιό, τότε όντως ο Ντάμπο το δείχνει πρώτα αυτό, αφού είναι λίγο παλαιότερη ταινία από τον Μπάμπι.

Όσο για την πρώτη ταινία της Disney, ασφαλώς και ήταν η Χιονάτη, ο Αισυμνήτης δεν λέει ότι ο Ντάμπο ήταν η πρώτη, αλλά αυτό που είπα πριν, η πρώτη που ανέφερε ένα τέτοιο θέμα.
 
perlastar είπε:
Για το ότι δεν πεθαίνει η μητέρα του Ντάμπο έχεις δίκιο, απ'ότι θυμάμαι απλά τη χωρίζουν από αυτόν. Ενώ στον Μπάμπι όπως λες πεθαίνει και είναι πολύ συγκινητικό. Αν όμως δεν πάρουμε υπόψη μας το θάνατο, απλά τον αποχωρισμό από το γονιό, τότε όντως ο Ντάμπο το δείχνει πρώτα αυτό, αφού είναι λίγο παλαιότερη ταινία από τον Μπάμπι.

Όσο για την πρώτη ταινία της Disney, ασφαλώς και ήταν η Χιονάτη, ο Αισυμνήτης δεν λέει ότι ο Ντάμπο ήταν η πρώτη, αλλά αυτό που είπα πριν, η πρώτη που ανέφερε ένα τέτοιο θέμα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση. Ναι, αν το δεις από αυτή την άποψη κάθε χωρισμός από το γονιό κοστίζει όπως και να είναι. Δεν είναι η μόνη συγκινητική σκηνή του Ντάμπο. Είναι τόσο συγκινητική και η σκηνή που όλες οι ελεφαντίνες κοροϊδεύουν το μικρό για την "ανωμαλία" του και η μαμά του το παίρνει μακριά απ' όλες και το νανουρίζει. Μάλλον πάει εκείνος και τη βρίσκει που τους έχουν χωρίσει και τον νανουρίζει στην προβοσκίδα της μέσα από τα κάγκελα. Και μου αρέσει τόσο στο τέλος, όταν πια ο Ντάμπο γίνεται η φίρμα του τσίρκου, η μαμά του είναι τόσο περήφανη γι' αυτόν. Παίρνει την εκδίκησή της. :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η διαφορά του θανάτου είναι ότι στο Μπάμπι δε γίνεται 100% ορατός, όπως στο Βασιλιά των Λιονταριών, που ο θάνατος συμβαίνει μπροστά στα μάτια του Σίμπα, ο οποίος, μάλιστα, πλησιάζει το πτώμα του πατέρα του. Επίσης, στην περίπτωση του Βασιλιά των Λιονταριών, ο Σίμπα χρεώνεται το θάνατο του πατέρα του και ζει με τις τύψεις του. Οπότε το θέμα του θανάτου όχι απλά είναι κεντρικό και ορατό, αλλά και οι επιπτώσεις του βασανίζουν περισσότερο από την απώλεια τον ήρωα. Κάτι που δεν ανέφερα πριν είναι ότι η υπόθεση του Βασιλιά των Λιονταριών είναι βασισμένη στον Άμλετ του Σέξπιρ.
 


Ή, όπως θα το έθετε με πιο εύγλωττο τρόπο ο... Μπάστερ Κίτον :P :



Συγγνώμη παιδιά... Γλώσσα λανθάνουσα μωρίας λέγει...

Τουλάχιστον καταλάβατε τί ήθελα να πω.

Πάλι καλά. Ευτυχώς η κατάστασή μου δεν είναι ακόμα πολύ ανησυχητική... ;)

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την κατανόησή σας.

Δεν έχω πάρει και τα χάπια μου σήμερα...

Πάντως, συνήθως δεν την πατάω τόσο μεγαλοπρεπώς.

Την πατάω περισσότερο... :o

12m575.jpg

12m482.jpg
 
Έλα βρε Αισυμνήτη, δεν παρεξηγούμε! Ίσα ίσα ήταν αφορμή για κουβέντα και περαιτέρω ανάλυση ;)

Το meme σου μου θύμισε αυτό:

[h=1]Τι θέλει τώρα τούτο δω... το πιθήκι!![/h]

 
Για να δούμε. Ποιο τραγούδι σας αρέσει πιο πολύ από την ταινία?

Για μένα όλα είναι 1 και 1 αλλά ένα κλικ πιο πάνω το "Be prepared"

Υπερπαραγωγή το video clip :D
 
Για να δούμε. Ποιο τραγούδι σας αρέσει πιο πολύ από την ταινία?Για μένα όλα είναι 1 και 1 αλλά ένα κλικ πιο πάνω το "Be prepared"

 
Είναι όλα ένα κι ένα, αλλά θα ξεχωρίσω κι εγώ τον Κύκλο ζωής. Ίσως η καλύτερη και η πιο επική έναρξη ταινίας κινουμένων σχεδίων. Και μετά το Υπ' ατμόν. Τέτοιο νεύρο και πάθος, και μια ενδεικτική απεικόνιση της δίψας για εξουσία. Μου αρέσει και η μεταφορά των ελληνικών στίχων στην ελληνική αργκό.

Βέβαια, πρέπει να αναφέρω ότι το Θε να γίνω εγώ βασιλιάς μου θυμίζει το παιχνίδι στο Game Gear!

Και φυσικά, το οσκαρικό Αγάπη νιώσε στη νυχτιά, που μου αρέσει στην ελληνική του έκδοση, παρά στην ορίτζιναλ του Έλτον Τζον. Το βρίσκω πολύ γλυκανάλατο, αλλά στην εκδοχή της ταινίας μου αρέσει πολύ η πιο δυναμική εκτέλεση του ρεφρέν, σε ένα χορωδιακό στυλ και σε συνδυασμό με την εικόνα.

Can you feel the love tonight (greek)

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αγάπη για την Ντίσνεϊ, αλλά αυτή είναι μία από τις ταινίες που μου άρεσαν μικρή. Δεν τρελάθηκα ποτέ γιατί μου την έσπαγε το μέρος με τον Τιμόν και τον Πούμπα. Σαν ιστορία θα μου άρεσε πολύ περισσότερο άν έλλειπαν. Επίσης βλέποντας την χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι με στεναχωρούσε υπερβολικά ο θάνατος του Μουφάσα. Σε γενικες γραμμες τέτοιες σκηνές δεν με πείραζαν, αυτή όμως ήταν πολύ έντονη. Ούτε η μουσική με τράβηξε, αλλά εκεί που τραγουδάνε οι ύαινες και το σκηνικό θυμίζει λίγο κόλαση το απολάμβανα. Αγαπημένη σκηνή φυσικά αυτή που τα λιοντάρια πολεμάνε τις ύαινες και ο θάνατος του Σκαρ που κατασπαράζεται από τις πολυαγαπημένες του ύαινες!

 


Και για να μην μου θυμώσετε που κακολόγησα την ταινία:

last-time-im-letting-them-watch-the-lion-king.jpg
 
[edit] αφαίρεση Quote [edit]

αφαίρεσε την εικόνα, με στενοχωρει... :precry:
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
η βιντεοκασετα που ειχα με την ταινια ''Ο βασιλιας των λιονταριων''

(περιειχε i) αυτοκολλητα ''ο βασιλιας των λιονταριων'', ii) μια μεγαλη προσφορα από το nesquik φραπέ και iii) ενα διαγωνισμο disney)

image.JPG
 
Be Prepared για μένα.

Ειδικά εκεί που λέει "Be prepared for SENSATIONAL news" και ποζάρει σαν μοντέλο. Εκεί το χάνω πάντα. :P

..
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Kambia είπε:
Για να δούμε. Ποιο τραγούδι σας αρέσει πιο πολύ από την ταινία?
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Χακουνα Ματατα σημαίνει... έξω καρδιά!!! ;)

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα