Dr.Jekyll and Mr.Hyde: Τρεις γνωστές ταινίες (1920, 1931, 1941)

[perlastar]

Η νουβέλα του Robert Louis Stevenson, που αφηγείται την ιστορία του επιστήμονα που πειραματίστηκε με την ανθρώπινη φύση, και χώρισε τον καλό του εαυτό από τον κακό, άσκησε ασφαλώς πολύ μεγάλη επιρροή σε κινηματογράφο, τηλεόραση, θέατρο, μέχρι και σε κινούμενα σχέδια. Τόση ήταν η επιρροή, που αρκεί να πεις τον τίτλο για να καταλάβει ο άλλος ότι αναφέρεσαι σε κάποιον με διπλή προσωπικότητα. Οι ταινίες που έχουν ως θέμα αυτήν την ιστορία, είναι πάρα πολλές και με χιλιάδες παραλλαγές, εδώ όμως θα αναφέρω τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου και ταυτόχρονα πιό πιστές στο βιβλίο. Εσείς αν θέλετε μπορείτε φυσικά να αναφέρετε κι άλλες που σας άρεσαν.

Στην βουβή ταινία του 1920, έχουμε έναν εκπληκτικό ηθοποιό στο διπλό ρόλο του Jekyll και Ηyde, τον John Barrymore. Kαταφέρνει να μεταδώσει όλο τον τρόμο κατά την αλλαγή του σε Hyde, και δεν περιμένει απλά να γίνει η μεταμόρφωση όπως κάποιοι άλλοι σε μεταγενέστερες ταινίες, αλλά παίζει πραγματικά με όλο του το σώμα και τις εκφράσεις. Θεωρώ ότι η ερμηνεία του είναι το δυνατό σημείο όλης της ταινίας. Η ταινία είναι η μόνη από τις τρεις που δείχνει τον κακό εαυτό Hyde να μπαίνει στον δόκτωρα Jekyll και όταν αυτός κοιμάται, συμφωνώντας έτσι με το βιβλίο. Μάλιστα η αντίστοιχη σκηνή είναι εκπληκτική, κυρίως αν σκεφτούμε και την εποχή που γυρίστηκε: Δείχνει τον Hyde σε μορφή αράχνης να πηγαίνει σιγά σιγά και να μπαίνει μέσα στον Jekyll. Επίσης, και σ'αυτήν την ταινία, όπως και στις άλλες δύο, βλέπουμε τον Jekyll να είναι αρραβωνιασμένος με μία κοπέλα της υψηλής κοινωνίας που ζει με τον πατέρα της, αλλά και να γνωρίζει μία από τις "φθηνές" γυναίκες που δούλευαν τη νύχτα. Το ερωτικό αυτό κομμάτι δεν υπήρχε στο βιβλίο, όλες οι ταινίες το πήραν από την πρώτη θεατρική εκδοχή της ιστορίας, η οποία έγινε το 1887 από τον Thomas Russell Sullivan. Απλά στην εκδοχή του '20 δεν τονίζεται πολύ το ειδύλλιο, και ο Jekyll είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην επιστήμη του, σε αντίθεση με τις άλλες δύο ταινίες που προβάλλεται αρκετά αυτό το κομμάτι. Κατά τα άλλα, είναι μία πολύ ωραία ταινία, μιλώντας πάντα για τον βουβό κινηματογράφο εδώ, καθώς δεν θα ήταν σωστό να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα.

Προβολή συνημμένου 111162

 

[RIO]

Η αγαπημένη μου με αυτό το θέμα, είναι η ταινία με τον Spencer Tracy. Από τις πιο καινούργιες , αρκετά καλή είναι η ταινία του 1988 με τον Μάικλ Κέιν.

 

[αριαδνη]

Πολύ καλή όλη η παρουσίαση, εχω δει μόνο όμως την ταινία με τον Μάλκοβιτς και την Ρόμπερτς. Μου κάνει εντύπωση πως δεν υπήρχε υπηρέτρια που να δουλευει στο σπίτι του Τζεκιλ και να ξέρει το μυστικό του στο πρωτότυπο και φυσικά να είναι και ερωτευμένη μαζί του, μου αρεσε κάπως ετσι. Μαλλον με βαση την λογικη πρόκειται για αλληγορια του καλου και κακού εαυτου μας και πως τα δυο μερη αντιμάχονται.

ταινια του 96' και σχεδόν ρετρο , το καλύτερο είναι πως ναι υπάρχει και βιβλίο με τον ιδιο τιτλο, περλα εχεις ακούσει για το βιβλίο mairy reilly

 

[perlastar]

Όχι, δεν είχα ακούσει για το βιβλίο Αριάδνη, από σένα το μαθαίνω.(Εν τω μεταξύ ξέρεις τι έχω πάθει; Όταν βλέπω το νέο σου αβαταρ μου παίρνει λίγη ώρα να καταλάβω ότι δεν είσαι η Bambinella)

 

[αριαδνη]

Χα ,χα και μου το 'πε η μπαμπι πως θα το παθουμε για λίγες μερες μονο, μετα θα επιστρεψω στην καντυ πανυγηρικως

την ταινια με την Ρόμπερτς την εχεις δει;

το βιβλίο:

http://www.goodreads.com/book/show/274975.Mary_Reilly

 

[perlastar]

Τώρα που το άλλαξες ξανά Αριάδνη, δεν μπερδεύομαι και τόσο! Ούτε την ταινία έχει τύχει να δω ακόμα, αν και την έχω ακουστά.

 

[αριαδνη]

Περλα μου, ηθελα να κάνω αφιερωμα σε αυτην την ταινια αλλά ηταν του 96'στο απόγειο της δόξας για την Τζουλια που κατ'εμε δινει την καλύτερη ερμηνεια της καριέρας της. θα δεις αν δεις την ταινια φυσικά πως είναι ένα πληγωμενο, κακοποιημένο και φτωχό πλάσμα που ερωτευεται σιγα , σιγα τον σκοτεινό , περιεργο κύριο της. Επίσης η Γκλέν Κλοουζ είναι πολύ καλή στο ρολο μιας που εχει ''σπιτι'' με κοπέλες το οποιο και επισκέπτεται ο Τζεκιλ με απρόβλεπτα αποτελέσματα

 

[αριαδνη]

η αφισα της ταινιας

 

[αριαδνη]

το βιβλιο και η διττη προσωπικότητα του ανθρωπου, το καλό και το κακο που ενυπάρχουν στην ιδια φυση

 

[perlastar]

Αριάδνη, θα ήθελα πολύ να διάβαζα και το βιβλίο κάποτε, εσύ το έχεις διαβάσει; Τέτοια αριστουργήματα είναι καλό να τα διαβάζει κιόλας κανείς, ειδικά αν τον ενδιαφέρει η λογοτεχνία, κι όχι να περιορίζεται απλά στις ταινίες. Επίσης, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που το βιβλίο γράφτηκε την εποχή που γράφτηκε και συγκεκριμένα από τον Βρετανό Stevenson. Η συγκεκριμένη εποχή αλλά και γενικότερα η κουλτούρα της Βρετανικής κοινωνίας ήταν πάντα συντηρητική, με φαινομενική ευγένεια και αξιοπρέπεια, και η έκφραση των συναισθημάτων ή το να είσαι γενικά ο εαυτός σου θεωρούταν λάθος. Οι άνθρωποι έπρεπε να λειτουργούν σε καλούπια, σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνίας και να μην εξωτερικεύουν σκέψεις και συναισθήματα. Γι'αυτό λοιπόν, εκτός από την ωραία περιγραφή της διαταραχής της διττής προσωπικότητας, ο Hyde συμβολίζει ταυτόχρονα όλες τις ορμές του ανθρώπου που συγκρατεί μέσα του και δεν τολμάει να εκφράσει. Η Βρετανική κοινωνία αποτελούταν από πολλούς Jekylls, δηλαδή άτομα που μιλούσαν και συμπεριφέρονταν πολύ διακριτικά, όμως αυτή η καταπίεση του πραγματικού εαυτού, καταλήγει στο να βγάλει προς τα έξω το σύμβολο Hyde. Ενώ σε πιο νότιες χώρες οι άνθρωποι είναι πιο εκφραστικοί από τη φύση τους, γι'αυτό δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να βγει από εκεί το έργο αυτό. Και εδώ που τα λέμε, το προφίλ του Jekyll-Hyde ταιριάζει απόλυτα και σε μία συνήθεια που έχουν αρκετές βόρειες κουλτούρες: Να έχουν το προσωπείο του Jekyll την ημέρα, και το βράδυ, με τη βοήθεια του αλκοόλ να ανοίγονται και να μοιάζουν πολύ περισσότερο στον Ηyde.

 

[RIO]

Αριάδνη, θα ήθελα πολύ να διάβαζα και το βιβλίο κάποτε, εσύ το έχεις διαβάσει; Τέτοια αριστουργήματα είναι καλό να τα διαβάζει κιόλας κανείς, ειδικά αν τον ενδιαφέρει η λογοτεχνία, κι όχι να περιορίζεται απλά στις ταινίες. Επίσης, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που το βιβλίο γράφτηκε την εποχή που γράφτηκε και συγκεκριμένα από τον Βρετανό Stevenson. Η συγκεκριμένη εποχή αλλά και γενικότερα η κουλτούρα της Βρετανικής κοινωνίας ήταν πάντα συντηρητική, με φαινομενική ευγένεια και αξιοπρέπεια, και η έκφραση των συναισθημάτων ή το να είσαι γενικά ο εαυτός σου θεωρούταν λάθος. Οι άνθρωποι έπρεπε να λειτουργούν σε καλούπια, σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνίας και να μην εξωτερικεύουν σκέψεις και συναισθήματα. Γι'αυτό λοιπόν, εκτός από την ωραία περιγραφή της διαταραχής της διττής προσωπικότητας, ο Hyde συμβολίζει ταυτόχρονα όλες τις ορμές του ανθρώπου που συγκρατεί μέσα του και δεν τολμάει να εκφράσει. Η Βρετανική κοινωνία αποτελούταν από πολλούς Jekylls, δηλαδή άτομα που μιλούσαν και συμπεριφέρονταν πολύ διακριτικά, όμως αυτή η καταπίεση του πραγματικού εαυτού, καταλήγει στο να βγάλει προς τα έξω το σύμβολο Hyde. Ενώ σε πιο νότιες χώρες οι άνθρωποι είναι πιο εκφραστικοί από τη φύση τους, γι'αυτό δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να βγει από εκεί το έργο αυτό. Και εδώ που τα λέμε, το προφίλ του Jekyll-Hyde ταιριάζει απόλυτα και σε μία συνήθεια που έχουν αρκετές βόρειες κουλτούρες: Να έχουν το προσωπείο του Jekyll την ημέρα, και το βράδυ, με τη βοήθεια του αλκοόλ να ανοίγονται και να μοιάζουν πολύ περισσότερο στον Ηyde.

Eξαιρετικό το σχόλιο σου....

 

[perlastar]

Thanks Rio

 

[αριαδνη]

δυστυχως πέρλα όχι δεν εχω διαβασει το βιβλιο αν και το΄χω ψαξει αρκετα, για σενα που θαρρω θα ξερεις απταιστα αγγλικα θα είναι πολύ ευκολο να βρεθει

εδωσες το πλαισιο της εποχής και της κουλτουρας του λαου στην οποια αναφέρεται( κατι εχεις γραψει σχετικα και στην ωστεν) και μας εκανες πιο σοφους, τωρα ο γιατρος τι ηταν θύμα η θυτης;;; μεγαλοφυης ή καταστροφεας;

 

[perlastar]

Αριάδνη, εγώ πιστεύω ότι ο Dr.Jekyll ήταν ταυτόχρονα θύτης και θύμα. Έτσι συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, και συχνά βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι αποκλειστικά το ένα ή το άλλο. Ήταν θύμα μιάς αυστηρής κοινωνίας που τον έκανε να καταπιέζει τις ορμές του, και αυτό με τη σειρά του τον έκανε θύτη, όταν πειραματίστηκε με την ανθρώπινη φύση. Ομοίως πιστεύω ότι ήταν ταυτόχρονα μεγαλοφυής και καταστροφέας. Εννοείται βέβαια ότι έκανε τις επιλογές του και είχε τις δικές του ευθύνες για το δρόμο που ακολούθησε.