Dr Quinn (Δρ Κουίν, Μόνη στην Άγρια Δύση)

retrofan

RetroMasteR
Joined
14 Δεκ 2009
Μηνύματα
1.204
Αντιδράσεις
339
Οικογενειακή σειρά με μεγάλη επιτυχία στην Αμερική, παίχτηκε για έξι συνεχόμενες σεζόν -από το 1993 μέχρι το 1998- και ήρθε και σε μας στην Ελλάδα, τα σαββατιάτικα μεσημέρια στο Mega.

Η Jane Seymour στον ρόλο της Μικέλα (Μάικλ) Κουίν, μικρότερης κόρης ενός γιατρού της Βοστώνης που, μετά τον θάνατό του και το τέλος του αμερικάνικου εμφυλίου, αποφασίζει να ασκήσει το ιατρικό της επάγγελμα (είναι απόφοιτος ενός από τα πρώτα ιατρικά κολλέγια που έκαναν δεκτές γυναίκες) εκεί όπου την έχουν πραγματικά ανάγκη, στην ανεξερεύνητη αμερικάνικη δύση.

Φτάνει στη συνοριακή πόλη Κολοράντο Σπρίνγκς και συναντά από τη μικρή αγροτική κοινότητά της την ίδια απροθυμία να δεχτούν γυναίκα - γιατρό που είχε συναντήσει και στην υψηλή κοινωνία της Βοστώνης.

Θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη με τρία παιδιά (η μαία της πόλης που την είχε καλοδεχτεί πεθαίνει από τσίμπημα φιδιού και της αναθέτει την ανατροφή των γιων και της κόρης της), θα αποκτήσει φιλικές σχέσεις με τους Ινδιάνους Τσεγιέν της περιοχής, θα κάνει ό,τι κουλή εγχείριση μπορεί να φανταστεί άνθρωπος το 1867 (από μετάγγιση αίματος μέχρι καισαρική και επέμβαση σε ανοιχτό εγκέφαλο :p ) και θα έχει πάντοτε θερμό υποστηρικτή στο πρόσωπο του Μπάιρον Σάλι (το μακρύ μαλλί του Joe Lando άφησε εποχή), κυνηγού, ανιχνευτή, ανθρακωρύχου, μεταφραστή του στρατού στις επαφές του με τους Ινδιάνους και χίλιες δυο ακόμα ιδιότητες :cool: .

Ιδού η αρχή της σειράς

http://www.youtube.com/watch?v=F7dCwH7YJ4s&feature=related

Η πινακοθήκη των χαρακτήρων ήταν ενδιαφέρουσα:

Ο γκρινιάρης μπακάλης κύριος Μπρέι, ο αμέσως μετά τον Σάλι "όμορφος" ιδιοκτήτης σαλούν Χανκ, ο λίγο αφελής τηλεγραφητής Οράτιος, ο μαύρος σιδεράς Ρόμπερτ Ι, ο κουρέας και μετέπειτα δήμαρχος Τζέικ, ο θεραπευτής Τσεγιέν "Σύννεφο που Χορεύει" (Cloud Dancing), η ανανήψασα πόρνη Μάιρα, η ιδιοκτήτρια εφημερίδας Ντόροθι και φυσικά, κάπου στο μέσο της σειράς, ο κυνικός τραπεζίτης Πρέστον Λοτζ Γ΄.

Μια πολύ προσεγμένη σειρά στο αμερικάνικο πρότυπο, με μπόλικα μηνύματα και ακόμα πιο μπόλικους αναχρονισμούς :cool: (η τρελή αγάπη που τρέφουν ο Σάλι και η ντόκτορ Μάικ για τους Ινδιάνους φαντάζει κάπως δύσκολη για λευκούς του 1870, το ίδιο και τα πρώιμα οικολογικά μηνύματα από τα οποία εμφορείται ο πρώτος :D ).

Οι αναχρονισμοί αυτοί όμως της επέτρεψαν να ασχοληθεί και με "δύσκολα" κομμάτια της αμερικανικής ιστορίας (όπως οι σφαγές των Ινδιάνων ή ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα), χωρίς να γίνεται εντελώς τραβηγμένη και χωρίς βέβαια να εγκαταλείπει την κλασική πουριτανική συνταγή περί αξίας της οικογένειας, της κοινωνικής προσφοράς, της εργασίας κλπ.

Σε προσωπικό επίπεδο σφραγίστηκε από τη γνωριμία της Jane Seymour με τον τέταρτο άντρα της, σκηνοθέτη James Keach και τη γέννηση των δίδυμων γιων της, που ονομάστηκαν Τζον και Κρις προς τιμήν του τραγουδιστή της κάντρι Τζόνι Κας (γκεστ σταρ σε πολλά επεισόδια της σειράς) και του φίλου του ζευγαριού Κρίστοφερ Ριβ.

Η σειρά άρχισε να φθίνει στην έκτη σαιζόν, καθώς ο πρωταγωνιστής Joe Lando είχε θελήσει ν' αποχωρήσει ήδη με το τέλος της πέμπτης και πείστηκε να επιστρέψει με τα χίλια ζόρια μια κι οι θεατές δεν διανοούνταν την σειρά (και την δρ. Κουίν ;) ) να συνεχίζει χωρίς τον Σάλι. Οι λιγοστές εμφανίσεις του, η αποτυχία ενός νέου προσώπου (του John Scheider στον ρόλο του φίλου του Ντάνιελ) να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού, οι σποραδικές εμφανίσεις άλλων βασικών συντελεστών (όπως της κόρης Κολίν Jessica Bowman που είχε σταλεί στο κολλέγιο για σπουδές) ανάγκασαν τους παραγωγούς να ρίξουν την αυλαία.

Ακολούθησαν δύο τηλεταινίες και κάπου εκεί, το 2001, η Μικέλα Κουίν με τον Σάλι και την παρέα τους μας εγκατέλειψαν οριστικά :flower: .
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
πάντως ιδανικός ρόλος για την υπέροχη Jane Seymour (και δεν είναι τυχαίο το καλλιτεχνικό όνομα που επέλεξε) ήταν της μοιραίας Wallis στο The Woman He Loved το 1988 :)

μετά από εκείνο, γιατρίνα, εχμμμμ, νταξ καλή ήταν ;)
 
Την Γουώλις Σίμπσον δεν μπόρεσα να την χωνέψω ποτέ ως ιστορικό πρόσωπο και οποιαδήποτε ταινία ή σειρά έδειχνε το βασιλορομάντζο της, ξεκινούσε από αρνητική αφετηρία :ban: .

Η Jane Seymour μου άρεσε περισσότερο (ως ερμηνεία αλλά και ως παρουσία) ως Εβραία Νάταλι στους "Ανέμους του Πολέμου" που έπαιζε τη νύφη του Ρόμπερτ Μίτσαμ.

Αλλά και ως δρ. Κουίν την έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση. Και κυρίως τη ζήλευα για το γεγονός ότι είχε καβατζάρει τον απίστευτα κουλ Σάλι :p .

Εκείνη έτρεχε δεξιά κι αριστερά, ανακατευόταν στα πάντα, είχε γνώμη για όλα, σε σημείο σιχτιρίσματος όμως κι αυτός εκεί ... βούδας :D

Ντένις Θάτσερ πριν από τον Ντένις Θάτσερ :p
 
Ο Σάλι ήταν όλα τα λεφτά... :cool: Σα σειρά την έβλεπα σχεδόν φανατικά...

Όσο για τις υπερβολές, θυμάμαι εκείνη την εγχείρηση ανοιχτού εγκεφάλου και ανατριχιάζω ακόμη, ή τη (δύσκολη) γέννηση του παιδιού της μέσα στα ρουμάνια... Απορώ πως επιβίωσε το μωράκι... (αλλά γιατρός αυτή... κάτι παραπάνω ήξερε... :p )

Η μεγάλη μου πάντως αδυναμία (και για ευνόητους λόγους) ήταν το μαγαζάκι του πατέρα της πρώτης γυναίκας του Σάλι που ήταν τίγκα στις λιχουδιές τα ζαχαρωτά και τα υπέροχα ΄-country style :p :p ) βαζάκια που λατρεύω!!!
 
Κι εμένα μου αρεσε η σειρά αυτή. Ιδιαίτερα μου άρεσε ο Chad Allen (το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας) και ο μικρούλης Brian...Μου άρεσε το σκηνικό της Αγριας Δύσης γενικότερα...Αν θυμάμαι καλά το έβαζε Κυριακή (ή και Σάββατο?) 1 το μεσημέρι και το έβλεπα φανατικά...
 
Ο Chad Allen κόντεψε να βρεθεί εκτός σειράς όταν, στο μέσο περίπου των seasons έκανε το περίφημο coming out. Δήλωσε δηλαδή δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος.

Οι παραγωγοί προβληματίστηκαν αρκετά κατά πόσο αυτό θα επηρέαζε τους θεατές (άρα και τις θεαματικότητες) μιας οικογενειακής σειράς. Τελικά όμως βρισκόμασταν ήδη στη δεκαετία του 90΄ και ο Μάθιου παρέμεινε στο Κολοράντο Σπρίνγκς.

Μία που πήρε πόδι και προσωπικά λυπήθηκα ιδιαίτερα ήταν η πρώτη κυρία Μοράλες (η Μεξικάνα δασκάλα). Μια πανέμορφη μελαχροινή, ολίγον τι ψυχρή και δύσκολη απέναντι στους ντόπιους. Φαίνεται όμως πως δεν ήταν δύσκολη μόνο απέναντι στους ντόπιους αλλά και απέναντι στους λοιπούς συντελεστές των γυρισμάτων και στην επόμενη σαιζόν από αυτή της εμφάνισής της, η Τερέζα Μοράλες παιζόταν από μια λιγότερο όμορφη (και για μένα λιγότερο πειστική).
 
απο τις πολυ, πολυ αγαπημενες σειρες, θυμάμαι πως οταν ηρθε η γιατρινα όλοι την ειδαν με αμφισβήτηση καθοτι γυναικα αλλα τους εβαλε συντομα τα γυαλιά..ο Αλλεν, κουκλι , γι' αυτον την εβλεπα κυριως την σειρά αλλα απο οτι καταλαβα ηταν αλλου ο νους του, βεβαια και η Σευμουρ ηταν απιστευτη στο ρόλο( νομιζω ο καλυτερος στην καριερα της, σου εδινε δυναμη σαν γιατρινα να παλεψεις και συ για τα δικαια σου , τιποτα τελικα δεν χάνεται)..αυτη τη σειρα και το Πιτ Πονυ καθως και το μικρο σπιτι στο λιβαδι, τις θεωρω τις τρεις καλυτερες , οικογενειακες σειρες!
 
Θυμάμαι ένα επεισόδιο όπου ήταν άρρωστη το κορίτσι της οικογένειας και η Jane Seymour/Dr. Quinn έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει καλά.
 
Τι ωραίες σειρές που βλέπαμε όταν είμασταν πιο μικροί. Τι θυμάμαι κι αυτή. Αρκετά καλή.
 
Εβλεπα στα πεταχτα αυτη τη σειρα. Για καποιο λογο μου φαινοταν γεματη οικογενειακα κλισε και κλασικα μοτιβα που βλεπαμε σε σειρες. Χωρις να τη δω ποτε, μου φαινοταν οτι την ηξερα ηδη (μια γυναικα ηρωιδα που προσπαθει να γινει αποδεκτη μπλα μπλα, σκληροτραχηλος μυστηριωδης γκομενος που εχει φαει τα δαση και τα βουνα με το κουταλι και μιλαει ινδιανικα μπλα μπλα) και δεν μου ειχε προξενησει καμια περιεργεια. Παντως με εθαμβωνε οποτε εβλεπα το κοριτσακι που επαιζε την "κορη" της Δρ. Κουιν (ή μηπως ηταν δυο; ) :wub:

Χαρακτηριστικα θυμαμαι το πρωτο επεισοδιο που ολοι την ελεγαν "κυρα" και τους απαντουσε "δεν ειμαι κυρια, ειμαι γιατρος" και σε μια αλλη φαση που ηθελε να την τρομαξει ενας οδοντιατρος, και για να δειξει ποσα κοτσια εχει, εκατσε να της βγαλει χωρις λογο ενα δοντι :eek: :brick:
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Α τωρα εξηγειται. Απιθανες και οι δυο :wub:
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πίσω
Μπλουζα