Και οι δύο αυτές ταινίες είναι (κατά τη γνώμη μου) από τις καλύτερες του Βέγγου της πρώιμης εποχής.
Το πιθάρι (σκηνοθεσία του Δημήτρη Σκλάβου, 1962) είναι μια απλή, καθάρη και "πειθαρχημένη" κωμωδία που κινείται και στα όρια του νεορεαλισμού και θυμίζει πολύ μια άλλη σπάνια ταινία που έπαιζε ο Βέγγος, τους Φτωχοδιάβολους (σκηνοθεσία του Γιάννη Χριστοδούλου, 1964).
Ο Ιππόλυτος και το βιολί του (Πάνος Γλυκοφρύδης, 1963), είναι μια απολαυστική κωμωδία χαμηλών τόνων στην οποία δίνει ρέστα ο - πάντα βαρύς - Γιάννης Αργύρης και θυμίζει μια ταινία με τον Charlie Chaplin (Τα Φώτα της Πόλης, 1931), αλλά δεν εξελίσεται σεναριακά και τελειώνει απότομα και "εύκολα".
Πάντως αξίζουν πολύ και οι δύο.
Άντε να δούμε πότε και αν θα βάλει κανένα περιοδικό και μία άλλη super σπάνια ταινία με τον Βέγγο (που είναι μαζί με τον Βουτσά νομίζω για μοναδική φορά), τους "Αστροναύτες για Δέσιμο" (Σωκρ. Καψάσκης, 1962).