Elric of Melnibone [Michael John Moorcock]

[Domenica]

Ενώ τον μελετάμε συνέχεια δεν έχω βρει θρεντάκι με τον αγαπημένο μας Ερλικ και είπα να ανοίξω ένα! Αν τυχον υπάρχει κάπου αλλου ας το μεταφέρουν οι admin.

Λοιπόν για όσους δεν γνωρίζουν ο Ερλικ ξεκίνησε από τον απίθανο κ. Μούρκοκ κάπου στα 60ς αν δεν κάνω λάθος και έγινε βιβλία, τραγούδια (απο τους Hawkind και Blue Oyster Cult οπου συμμετειχε ο Μουρκοκ) κομικς αλλά παραδόξως οχι ταινία (ή οχι ακόμα...) Η ιδέα ειχα διαβάσει σε συνεντευξη του Μουρκοκ ήταν μια εστία αντιστασης στο με χριστιανικές αναφορές συμπαν του Τόλκιν. Ο Ερλικ είναι παιδί της αμφισβήτησης και του ροκ! Τώρα ο Μούρκοκ έγραφε 5.000 λέξεις την μέρα σε διάφορα έντυπα, βιβλία και πρότζεκτ συνοδεία διάφορων ουσιών και αλκοόλ και αυτό φαίνεται στο εργο του αλλά τελοςπάντων ο Ερλικ νομίζω πως είναι οτι καλύτερο έχει κάνει.

Η ιστορια

Ο Ερλικ ειναι αυτοκράτορας του νησιωτικού κρατίδιου του Μελνιμπονέ του οποίου οι κάτοικοι δεν ειναι ακριβώς οτι καλύτερο. Ειναι στην πλειοψηφία τους κατι παρηκμασμένοι ευγενείς που έχουν πάρε δώσε με διάφορα σκοτεινά οντα. Ο Έρλικ έχει σχέση αγάπης -μίσους με τον τόπο του που κάποτε κυριαρχούσε σε όλο τον γνωστό κόσμο και αμφισβητεί τις παραδόσεις. Οι υπήκοοι του Έρλικ αντιλαμβάνονται τις φιλοσοφικές του ανησυχίες ως αδυναμία και θέλουν να συνεχίσουν να ζουν στον κόσμο τους αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω τους. Αυτό προβληματίζει κάπως τον Ερλικ του οποιου όμως τα κύρια προβλήματα ειναι

α. το γεγονός πως ειναι αλμπίνος και έχει συμπερασματικά κάτι θέματα υγείας

β. ο κακός του ξαδερφος-μάγος που θέλει να του πάρει τον θρόνο (και οχι μόνο).

Τώρα ο Ερλικ δεν ειναι ο τυπος του ανθρωπου που δέχεται τα χτυπήματα της μοιρας με στωικότητα και αξιοπρέπεια. Ξερει και αυτός από μαυρη μαγεία και κανει συμφωνία με τον Αρχοντα του Χαους και Δούκα της κόλασης (που στον κοσμο τους λέγεται Αριοχ) καθώς και διάφορα άλλα απίθανα όντα προκειμένου να περάσει στην αντεπίθεση. Εμείς ξέρουμε από τον Γκαίτε, τον Πόε, τον Στήβενσον και καμιά δεκαριά άλλους πως το να κάνεις τέτοιου είδους συμφωνίες είναι κάκιστη ιδέα ο Ερλικ όμως δεν έχει διαβάσει κανέναν από τους παραπάνω. Ο Ερλικ παίρνει στην κατοχή του ένα σπαθί που τον βοηθάει να ειναι υγιής με μονο αντάλλαγμα να σκοτώνει από καιρό σε καιρό κανέναν καθώς το σπαθί τρέφεται με ψυχές. Ο φιλος μας τώρα αρχικά δεν το θεωρεί και τοσο σοβαρό ζήτημα καθώς έχει απειρους εχθρούς υπάρχει όμως βεβαίως μια μικρή λεπτομέρεια. Ναι το βρήκατε! Το σπαθί-βαμπίρ έχει δική του θέληση και δεν αφήνει φυσικά τον Ερλικ να δει προκοπή. Το αποτέλεσμα ειναι ο Ερλικ να φέρνει τον κακο χαμό όπου πατάει το ποδι του, να καταστρέψει το νησί του, την αγαπημένη του και κάμποσους φιλους και γνωστούς και να καταλήξει περιπλανώμενος, άστεγος και μισητός από τους πάντες με το στιγμα του προδότη. Εδώ αρχίζουν και οι περιπέτειες του Ερλικ.

Για να λέμε την αλήθεια δεν φταιει μονο το σπαθί, ο Ερλικ ειναι αμοραλιστής, ακοινωνητος, εγωιστής και με ροπή προς την ψυχασθενεια. Ειναι ικανός να πέσει πολύ χαμηλά για να πετύχει αυτό που θέλει. Θεωρητικά αυτό που θέλει ειναι η ψυχική ηρεμία και για να ειμαστε εντάξει έχει κάνει μια δυο απόπειρες να βρεθεί στον ισιο δρόμο που φυσικά καταλήγουν σε καταστροφή. Ενίοτε έχει και κάτι περαστικές τύψεις. Το παράδοξο είναι πως όσο ο Έρλικ αρχίζει να αποκτά κάτι που μοιάζει με συνείδηση τόσο χειρότερα κάνει τα πράγματα για κοινον και τους άλλους γύρω του. Φυσικά και δεν καταλήγει καλά και το τέλος ειναι απαισιοδοξο και καταθλιπτικό.

Εγώ τα ειχα δυστηχώς στην οχι και πολύ πετυχημένη μετάφραση του Θ.Μαστακούρη και τα έδωσα στο παιδάκι φιλης που δεν ενθουσιάστηκε καθόλου!

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ειναι γιατί ο Ερλικ θεωρειται καλτ και ποπ ενω ο Τολκιν κλασσικό και σοβαρό έργο. Εντάξει σίγουρα ο Τολκιν γράφει με καλύτερο ύφος αλλά νομιζω πως η κριτική ήταν αδικη με τον Ερλικ!

Ειχα και αλμπινο χαμστεράκι και το φώναζα Ερλικ. Να πουμε εδώ πως ο Ερλικ ειναι ένας ακομα χαρακτήρας που έχουν κάνει έξαλλη την παγκοσμια ενώση αλμπίνων σε σχέση με τον τρόπο αντιμετώπισης τους στην τέχνη!

 

[Rakeesh]

Δεν εχω διαβασει ποτέ Έλρικ, αλλά είναι αρκετά κλασσικός. Να σημειώσω πάντως οτι ο 'κακός αλμπίνος' είναι αρχέτυπο που γενικώς υπάρχει εδω και πολλά χρόνια, με πιο γνωστό αυτόν του Κώδικα Νταβίντσι.

Πάντως είναι πολύ δύσκολο οποιοδήποτε έργο φαντασίας να συγκριθεί σε φιλολογική ποιότητα με τον Τόλκιν. Δεν θεωρώ τη γραφή και την έκφραση του Τόλκιν κάτι εξαιρετικό, αλλά η όλη φιλολογία και το βάθος του είναι μοναδικό, σε σημείο να έχει ακαδημαϊκό ενδιαφέρον.

ΥΓ. Έλρικ ή Έρλικ; Αποφασίστε

 

[freaktmp]

Γιατι σε ενοχλει που δεν ειναι respectable o Moorcock; Ουτε ο ιδιος ηθελε ποτε να ειναι. 1000 φορες να εισαι cult παρα σοβαρος. Εδω που τα λεμε, καλυτερα να ειναι νεκρος, παρα σοβαρος!

Dead God's Homecoming

You raise your eyes to the howling sky

Raise your sword to the haunted Moon

You raise your voice in a battle cry

And you raise your shield

You raise your shield

Against unholy doom

For they shan't possess your will's control

Shall not enslave your mortal soul

And won't divert you from your goal

Though dark war rules from pole to pole

You are the Lord of Ruins

Albino Prince of Ruins

And your sins shall save the world

Beyond the ocean brews a battle

Beyond the battle blood shall fall

If Elric's kinsman ventures with him

(Bearing a twin of that which he bears)

To a place where man-forsaken

Dwells the one who should not live

There's a bargain to be entered....

Elric's wife shall be restored

Elric's wife shall be restored

 

[Alucard]

...ο Ερλικ ειναι αμοραλιστής, ακοινωνητος, εγωιστής και με ροπή προς την ψυχασθενεια.

Ο αγαπημένος μου αντιήρωας.

Μπράβο Domenica για την αναφορά σου στον Elric.

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ειναι γιατί ο Ερλικ θεωρειται καλτ και ποπ ενω ο Τολκιν κλασσικό και σοβαρό έργο. Εντάξει σίγουρα ο Τολκιν γράφει με καλύτερο ύφος αλλά νομιζω πως η κριτική ήταν αδικη με τον Ερλικ!

Γιατί ο κόσμος θέλει συνήθως αίσιο τέλος στις ιστορίες που διαβάζει. Ξορκίζει τη δική του μοίρα έτσι.

 

[herco]

Πολυ καλο το ποστ του/της Domenica.

Οσον αφορα την απορια

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ειναι γιατί ο Ερλικ θεωρειται καλτ και ποπ ενω ο Τολκιν κλασσικό και σοβαρό έργο.

Ο Μουρκοκ εν ετη 2011 και σοβαρος και κλασσικος συγγραφεας ειναι - 2 τιτλους που ο ιδιος δεν δεχτηκε ποτε παντως. Βεβαια ειναι αδικο για αυτον να τον κρινουμε αποκλειστικα απο το καλοπουλημενο Ελρικ και οχι για αλλα αριστουργηματα του οπως η πολυβραβευμενη Γκλοριανα ή ακομα και απο τη σειρα του Κορουμ.
Απο την αλλη, η λογοτεχνια του Φανταστικου πασχει απο μια κριση ταυτοτητας, χαμενη σε κατηγοριες και υποκατηγοριες που μονο κακο εκαναν εδω και εναν αιωνα στο ειδος αυτο της λογοτεχνιας. Ο ιδιος ο Μουρκοκ ηταν και ειναι απο τους πολεμιους (μεταξυ αλλων) της κατηγοροποιησης και προσπαθουσε παντα να μιλαει για μια Φανταστικη Λογοτεχνια που τα περιεχει ολα (Φανταζυ, Επικ, Επιστημονικη, Χαμενων Κοσμων, Διαστημικη Οπερα, Κωμικη και ενας Θεος ξερει τι αλλο) και αυτο τον εχει φερει σε κοντρα με πολλους αλλους συγγραφεις και εκπροσωπους κατηγοριων με αποτελεσμα την οχι πληρη αποδοχη του απο το "κατεστημενο" σε πολλα σημεια που θα την αξιζε.

Αυτο ομως που τον βγαζει καποιες φορες εκτος των "κλασσικων" ειναι κυρια η χρονολογια των δημοσιευσεων του (1963 -> ) δηλαδη 50 χρονια μετα απο αυτες του Εντγκαρ Ραις Μπαροουζ και πολυ περισσοτερα απο τους Χαγκαρντ, Ποε και Βερν.

Το σιγουρο ειναι παντως οτι δεν τον ενδιαφερουν τετοιες ετικεττες και τα βιβλια του βρισκονται ευτυχως πολυ ευκολα αναμεσα μας. Θα σας προτεινα ενα απο τη σειρα του Κορουμ, το "Η Βαλανιδια και ο Κριος" , μια απο τις καλυτερες στιγμες του κατα τη γνωμη μου.

Οσο για το σχολιο του Aluc

Γιατί ο κόσμος θέλει συνήθως αίσιο τέλος στις ιστορίες που διαβάζει. Ξορκίζει τη δική του μοίρα έτσι.

θα συμφωνησω, αλλα και θα προσθεσω οτι την εποχη που εγραψε ο Τολκιν τον Αρχοντα πχ - η Ευρωπη ηταν σε μαυρο χαλι, με τη σκια του πολεμου να κρεμεται πανω απο τα εθνη της, οποτε εκτος απο το "θελει" πρεπει να βαλουμε και το "εχει αναγκη" , και ο κοσμος αλλα και ο συγγραφεας, ωστε καταληξει σε μια νεμεση και σε ενα καλο φιναλε, που θα καταδηξει και την αισιοδοξια που κατα βαθος κρυβει το βιβλιο του.

 

[Domenica]

᾽Ὀ Αρχοντας των δακτυλιδιών᾽᾽ θα συμφωνήσω πως είναι αισιόδοξο έργο. Αν δεν κάνω λάθος εκδόθηκε μετά τον πόλεμο (το εξαιρετικό ᾽᾽Χόμπιτ᾽᾽) εκδόθηκε πριν. Βέβαια ο κόσμος δεν είχε συνέλθει από το σοκ και είχε ὀντως ανάγκη από αντίστοιχες ιστορίες που γιορτάζουν την απόλυτη νίκη του καλού απέναντι στο κακό και χαιρετίζουν χαρμόσυνα την νέα εποχή που ξημερώνει. Αρκετοί πιστεύουν δεδομένου και του συντηριτισμού του Τόλκιν πως δεν αναφέρεται στο προφανές δηλ. στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αλλά στην ᾽᾽κουμουνιστική᾽᾽ απειλή. Διηγήται μια ιστορία νίκης από την πλευρά των νικητών και την ανάδειξη ενός από τους χαρακτήρες από παρία σε απόλυτο άρχοντα. Ενα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα στο έργο είναι το πόσο άμορφοι και χωρίς βάθος ή προσωπικότητα παρουσιάζονται οι κακοί με εξαίρεση το Γκόλουμ και σε λιγότερο βαθμό το Σάρουμαν. Ο αναρχικός Μούρκοκ μας αφηγήται ακριβώς το αντίθετο μια κατάμαυρη ιστορία απώλειας από την οπτική πλευρά του χαμένου που είναι ταυτόχρονα θύτης και θύμα και το πως ο (αντι)ήρωας μας χάνει σιγά-σιγά τα πάντα.

(και παραδόξως μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του).

Παρακαλώ τους φαν του Τόλκιν να μου συνγχωρέσουν την σύγκριση αλλά ο ἰδιος ο Μούρκοκ σε κάθε συνέντευξη δηλώνει πως ο Έρλικ γεννήθηκε ως αντεπερισπασμός στον Τόλκιν (τον οποίο και εκτιμώ) οπόταν μια αναφορά στο θεμα δεν είναι άσχετη. Νομίζω πως συμφωνώ με τον Rakeesh πως το ακαδημαικό επίτευγμα του Τόλκιν είναι τεράστιο, χάρησε σε έναν λαό μια δικιά του μυθολογία. Εμένα όμως, όπως και τον Μούρκοκ με ενοχλεί ειδικά στον Άρχοντα ο αφόρητος συντηριτισμός του, οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες και η ασπρόμαυρη οπτική συν το γεγονός πως ο καθένας από τους ήρωες αποδέχεται με χαρά τον ρόλο που του έχει δωθεί και τον φέρνει σε πέρας με ενθουσιασμό και επιτυχία (και αν οχι ο Τόλκιν τον επαναφέρει σύντομα στην τάξη ή τον τιμωρεί αναλόγως). Ο Μούρκοκ με σαδιστική απόλαυση δεν μας αφήνει στιγμή να ξεχάσουμε πως παρά τις γοερές διαμαρτυρίες του απέναντι στην άδικη μοίρα ο Έλρικ είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος των πραγμάτων που του συμβαίνουν λόγω της αδυναμίας του να ερμηνεύσει την πραγματικότητα. Και σίγουρα απευθύνεται σε έφηβους ενώ ο Τόλκιν παρά τα σκοτεινά σημεία μπορεί να διαβαστεί άνετα και από παιδιά. Ο κομματάκι ψυχοβγαλτικός Έλρικ νομίζω πως ταιριάζει και στην (απαισιόδοξη) εποχή μας, πολύ περισσότερο από οτι στα ελπιδοφόρα 60ς! (Παρά το γεγονός πως έχει μέσα drugs, (ολιγον) sex και το ολο σκηνικο ειναι ειναι πολύ rock and roll!).

Πάντως όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε το αντίθετο ενώ ο Μούρκοκ έχει πάρει αρκετά βραβεία και στο είδος του είναι καταξιωμένος δεν έχει καταφέρει να γίνει αποδεκτός πέρα από τις ᾽ἐτικετες᾽᾽. Δεν ξἐρω αν αυτό είναι λόγω των κατηγοριοποιήσεων που όντως αρκετοί συγγραφείς προώθησαν αλλά δεν έχει το στάτους άλλων συγγραφέων. Βέβαια από την λεγόμενη ᾽ἠρωική φαντασία᾽᾽ μόνο ο Τόλκιν και η Ούρσουλα Λε Γκεν πέρασαν στις ακαδημίες αντίθετα με δεκάδες συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας που έγιναν πλήρως αποδεκτοί ως ᾽᾽κανονικοί᾽᾽ συγγραφείς. Δεν βοήθησε βέβαια και το γεγονός πως έχει εκδόσει σχεδόν όλα όσα εχει γράψει. (δεν έχω διαβάσει την Γκλοριάνα ή την ᾽᾽Βελανιδιά και τον Κριό᾽᾽, ο Κόρουμ είναι όντως καλό αν και προσωπικά με γοητεύουν περισσότερο οι αντιφάσεις του Έλρικ). Θα επωφελούνταν αρκετά από ένα καλό editing αλλά σίγουρα έχει αδικηθεί αρκετά ως συγγραφέας. Μια κριτική απέναντι του αφορά τα αμέτρητα ᾽᾽δάνεια᾽᾽ από άλλα έργα. Ας πούμε ο Έλρικ έχει αναφορές στην ελληνική, γερμανική και κυρίως σκανδιναυική μυθολογία, στους Γκαίτε, Γκριμμ, Ουάιλντ, Μέρβιν Πάικ, Ουέλλς και Τόλκιν (και ίσως και άλλους) καθώς και σε διάφορους δημοφιλής μύθους που συναντώνται σε διάφορους πολιτισμούς (οι μύθοι του Κάιν και του Φάουστ, ο μύθος του καταραμένου καλλιτέχνη ή μάγου καθώς και του τραγικού ήρωα από το αρχαίο δράμα, των στοιχειωμένων αντικειμένων κ.τ.λ.) Νομίζω όμως πως αυτές οι αναφορές λειτουργούν σαν παιχνίδι μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη και φτιάχνουν ένα πρωτότυπο έργο. Ισως σε κάποια σημεία οι ιδέες να είναι καλλήτερες από την εκτέλεση αλλά αυτό εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί και τόσο.

Από Μουρκοκ μου άρεσε επίσης και ο Τζέρυ Κορνέλιους που έχει και χιούμορ (και ο Έρλικ έχει χιούμορ αλλά δεν πολυγελάς είναι αλήθεια!). Επίσης μου άρεσε το κονσεπτ των ᾽᾽παράλληλων συμπάντων᾽᾽και του ᾽᾽αιώνιου αγωνιστή᾽᾽.

Στα μουσικά ξέχασα και τους Blind Guardian (εμένα δεν μου πολυαρέσει το συγκεκριμένο αλλά τελοςπάντων...)

Σημείωση

Περιμένω με τρόμο το επόμενο σχόλιο να είναι από κάποιον που θα ουρλιάξει

᾽᾽Στην ηλικία σας και με παιδιά διαβάζετε τα ίδια σκουπίδια της εφηβείας σας; και τα παίρνετε και σοβαρά!᾽᾽ και να ξεκινήσουμε έναν ωραίο διάλογο περί ᾽᾽υποκουλτούρας᾽᾽ και εναλλακτικής λογοτεχνίας.

 

[Stratulator]

Σημείωση

Περιμένω με τρόμο το επόμενο σχόλιο να είναι από κάποιον που θα ουρλιάξει

᾽᾽Στην ηλικία σας και με παιδιά διαβάζετε τα ίδια σκουπίδια της εφηβείας σας; και τα παίρνετε και σοβαρά!᾽᾽ και να ξεκινήσουμε έναν ωραίο διάλογο περί ᾽᾽υποκουλτούρας᾽᾽ και εναλλακτικής λογοτεχνίας.

Και τι θες;; Να διαβάζουμε Βαμβουνάκη και ν' ακούμε Πυξ Λαξ;;!!... Για την μουσική, να προσθέσω ότι υπάρχει απάντηση στους Blind Guardian και ονομάζονται DOMINE. Αντλούν όλη την Θεματολόγια τους απο τον Έλρικ! Επίσης,Power Metal...

 

[Domenica]

Η αληθεια ειναι πως η Μαρω Βαμβουνάκη ειναι απο τους λιγους συγγραφεις που δεν εχω καταφερει να τελειωσω ουτε ένα βιβλίο τους και συνηθως ειμαι τοσο εμμονοληπτική που διαβαζω και έργα συγγραφεων που δεν μου αρεσουν αρκει να διαβάζονται. Και απο τους Πυξ Λαξ μου αρεσουν 5-6 τραγούδια. Απο την άλλη τώρα και απο το μεταλ μου αρεσουν καμμια εικοσαριά απο ολα τα ειδη.

Παντως εμένα ο Ελρικ μου αρεσε κυριως για τον κυνισμο που βγάζει γενικώς και αυτό το μειγμα αυτολυπήσης και σαρκασμού για τα πάντα του ήρωα που τελικά αποκαλύπτεται πως θα μπορούσε να ειναι μια χαρά άνθρωπος αν δεν είχε ασχημα παιδικά χρόνια και κακούς συγγενείς.

(τωρα που το βλέπω ειναι κάπως σοβαροφανές το ποστ μου με θεμα ᾽Ἐλρικ vs παληκάρια απο τον Αρχοντα των Δακτυλιδιών᾽᾽ )

 

[Thor]

Νομίζω ότι όταν ξεκινας να διαβασεις ένα βιβλίο του Τόλκιν ο συγγραφέας της εισαγωγής σου λέει για τον Τόκιν τι σπουδαίος επιστήμονας που ήταν, πώς έφτιαξε όλόκληρους κόσμους από το μυαλό του, πώς δούλευε για χρόνια ολόκληρα για να δημιουργήσει αυτον τον κόσμο με την ιστορία του, τις γλώσσες του τη γεωγραφία του κτλ. Στις εισαγωγές για βιβλία του Μούρκοκ ξεκινάμε με το πώς ο Μούρκοκ ξεκίνησε σαν χίπης, πώς πήγε να γυρήσει τον κόσμο σαν μουσικός (ανεπιτυχώς) πώς συνδέθηκε με συγκροτήματα σαν τους Μπλου Όιστερ Καλτ ή τους Χόκγουιντ, πώς ξεκίνησε να γραφει για βιοπορισμό και πώς οι ιστορίες του ξεκίνησαν να εκδίδονται σε καλτ περιοδικά φαντασίας. Συν το γεγονός ότι σαν ήρωας ο Έλρικ συνδέεται με του Κόναν του Ρ. Ε. Χάουαρντ και τπν Ταρζάν του Ε. Ρ. Μπάροους (είναι το αντίθετό τους αλλα εμφανίζεται να έχει δημιουργηθεί σαν απάντηση σ'αυτούς). Ενώ οι ήρωες του Τόλκιν αντιπαραβάλλονται μόνο με μυθικούς ή μεσαιωνικούς ήρωες. Για να μην μακρυγορω πριν ακόμα κάποιος ξεκινήσει να διαβάσει Τόκλιν ξέρει ότι πάει να διαβάσει το έργο ενός καθηγητή της Οξφόρδης ενώ αυτός που πάει να διαβάσει Μούρκοκ πάει να διαβάσει το έργο ενός καλτ συγγραφέα. Τώρα λογοτεχνικός κριτικός δεν είμαι (είμαι όμως κρητικός) για να μπορώ να απαντήσω για το δίκαιο της παραπάνω κρίσης αλλα προσωπικά σημέρα θα διάβαζα πιο ευχάριστα ένα βιβλίο του Μούρκοκ παρα του Τόλκιν...

 

[Domenica]

Εχω να τα διαβασω χροοονια αλλα θυμαμαι πολυ νοσταλγικα τον Μουρκοκ και σιγουρα προτιμω τα ηθικα διδαγματα απο αυτα του Τολκιν. Ισως να ειναι ιδεα μου αλλα ο Μουρκοκ περναει πιο αντιρατσιστικα και ουμανιστικα μυνηματα απο οτι ο Τολκιν. Ας πουμε στον Μουρκοκ θεωρηται αυτονοητο πως οι ανθρωποι μπορουν να αλλαξουν, πως κανεις δεν ειναι τελειος, πως η εκ γενετης σου θεση δεν σε καθοριζει και πως τα ατομα με αναπηριες και ασθενειες δεν διαφερουν σε τιποτα απο τους αλλους ανθρωπους. Ολοι οι ηρωες του εχουν καποιο προβλημα υγειας ή καποια αναπηρια ή ειναι με καποιον τροπο διαφορετικοι απο τους αλλους. Συγκεκριμενα με τον Ερλικ θεωρω πως ειναι πολυ ενδιαφερον πως εχει δεκαδες προβληματα οχι τοσο σωματικης αλλα κυριως ψυχικης υγειας. Την συνδεση με το μεταλ δεν την πολυκαταλαβαινω παντως διοτι τα εργα του Μουρκοκ δεν ειναι τοσο σοβαροφανη. Στον Μουρκοκ ολες οι εννοιες ειναι αμφισβητισιμες και αμφιλεγομενες.

Λιγο παραπανω αισιοδοξια ομως δεν θα εβλαπτε σου αφηνουν μια πολυ πικρη γευση στο τελος. Και να ηταν και λιγο πιο καλογραμμενα επισης!

 

[Thor]

...ε και ο Μούρκοκ δεν είναι εντελώς αθώος. Οι ήρωες του είναι αριστοκράτες ή πρίγκιπες που τους οδηγεί μέσω των παθών τους η μοίρα. Προσπαθούν και μερικώς καταφέρνουν να αρνηθούν την εκ γενετή θέση τους όμως τελικά αυτό φαίνεται να είναι η μοίρα τους. Είναι σίγουρα λιγότερο "πολιτικώς ορθοί" και διαβάζοντάς τον δεν έχεις (δηλ. δεν έχω) την αίσθηση της νομοτελειακής νίκης του καλού (και αυτό για μένα είναι καλό).

Τώρα το άλλο καυτό θέμα Μούρκοκ-μέταλ . (Προσωπική γνώμη πάντα) εκ γενετής το μέταλ ταυτίστηκε με τη φανταστική λογοτεχνία σε μια σχέση όπου το μέταλ έβρισκε ένα άλλοθι ποιότητας, ενώ η λογοτεχνία του φανταστικού έβρισκε υποψήφιους αναγνώστες (τόσο εγώ όσο και πολλοί φίλοι μου ανακαλύψαμε τους Τόλκιν, Μούρκοκ, Χάουαρντ, Λάβκραφτ κτλ όταν αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε το μεταλ, ενώ υπήρχε και η ατάκα το αβγ μεταλ συγκρότημα διαβάζει λογοτεχνία σ.σ. Κόναν και Ταρζάν, ενώ ο γβα λαϊκός τραγουδιστής θέλει μάνιουαλ για να ανοίξει βιβλίο). Αν προσθέσεις και ότι ο Μούρκοκ θεωρήθηκε καλτ επί τη εμφανίσει και συνδέθηκε σαν άτομο με ροκ συγκροτήματα (ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω εγώ) η ταύτιση έρχεται νομοτελειακά.

 

[Domenica]

Ναι, αλλα οι ηρωες δεν παρεμενουν πριγκηπες για πολυ και μετα καταληγουν ολοι καπως, και απο αυτα που εχω διαβασει του Μουρκοκ καποια εργα εχουν για πρωταγωνιστες και κοινους θνητους (περιπου). Τωρα για το μεταλ δεν θελω να εκφερω γνωμη διοτι οπως εχω ξαναπει δεν ειμαι καθολου φαν και το να διαβαζεις Μουρκοκ, Λαβκραφτ, Χαουαρντ, Τολκιν (συγνωμη...) κτλ. ας πουμε πως δεν ειναι για να το περηφανευεται κανεις ακριβως!

Εγω τον Ελρικ τον ειχα πετυχει στα αγγλικα πρωτα, σε κατι περιοδικα ενος ξαδερφου (τα οποια υποπτευομαι πως πρεπει να ειναι πλεον συλλεκτικα, τα εξαφανισε η μαμα του ξαδερφου ομως) και ημουν γυρω στα 15 οποταν ειχα ενθουσιαστει. Με γοητευε η ιδεα πως καποιος μπορει να ειναι πολλα αρνητικα πραγματα (κλεφτης, φονιας, προδοτης και ενιοτε εντελως χαμερπης προσωπικοτητα) και ο αναγνωστης να τον συμπαθει. Αυτο ειναι κατι συνηθισμενο βεβαια στην κανονικη λογοτεχνια αλλα οχι και στην ᾽᾽παραλογοτεχνια᾽᾽. Τωρα η πρωτοτυπια βρισκεται στο ακομη και οταν ο ηρωας μετανοει για τις κακες του πραξεις και κανει τελικα το καλο οχι μονο η ζωη του δεν βελτιωνεται αλλα γινεται ακομα χειροτερη μεχρι το τραγικο του τελος! Και τελειωνει με την απαισιοδοξη δηλωση πως το κακο θα εξακολουθησει να υπαρχει στον κοσμο οτι και να κανει κανεις. Επειδη εγω οταν το διαβαζα ημουν εφηβη ηθελα απλως ο Ελρικ να δωσει το καταραμενο σπαθι για παλιοσιδερα και να ζησει επιτελους φυσιολογικα με την καλη του (με την βοηθεια και ενος καλου ψυχολογου ισως).

Νομιζω πως οι ιστοριες λειτουργουν καλυτερα σαν αυτονομα διηγηματα εκτος της σαγκας. Ο Μουρκοκ εφτιαξε το επος αργοτερα μαζευοντας και δυστηχως ξαναδουλευοντας τις ιστοριες. Και μετα εγραψε και αλλα βιβλια εκτος της σαγκας για να βγαλει κατι παραπανω εξου και το ανισο του εργου του. Παντως σαν χαρακτηρας ο Ελρικ ειναι σιγουρα ενδιαφερον, συστηνω και ενα πολυ καλο κομικ του Νιλ Γκαιμαν οπου δεν θυμαμαι τιτλο αλλα ηρωας του ειναι ενα λιγο περιθωριοποιημενο αγορακι εθισμενο στις ιστοριες του Ελρικ. Για τους φαν υπαρχει και σε κομικ απο τον Φιλιπ Γκραιγκ Ρασελ οπου το σχεδιο ειναι πολυ καλο αλλα νομιζω πως ο χαρακτηρας ειναι λιγο βελτιωμενος ηθικα σε σχεση με το βιβλιο. Εμενα δεν μου αρεσουν τα επικ κομικ αλλα οσοι πιστοι... Υπαρχουν επισης και δεκαδες εικονογραφησεις (ειναι παραμυθι εξαλλου) καποιες καλες, αλλες οχι.

Η αγαπημενη μου ιστορια και μια απο τις πιο σκοτεινες ειναι το ᾽Ἐνω οι θεοι γελουν᾽᾽ που ειναι και ενα απο τα πιο ευαισθητα κειμενα που εχω διαβασει σχετικα με τους ανθρωπους με αναπηριες, πολυ καλυτερο απο διαφορα αλλα καπως διδακτικα.

 

[Cathy]

Το ''Ενω οι Θεοι γελουν'' ειναι η αγαπημενη μου απο τις ιστοριες αλλα ο Ελρικ σε αυτο συμπεριφερεται στο τελος πολυ ασχημα και σκληρα χωρις καν τις απαραιτητες για την ολοκληρωση της ιστοριας τυψεις! Παντως γενικα στην σαγκα οι γυναικειοι χαρακτηρες γενικα εχουν προσωπικοτητα σε αντιθεση με αλλα εργα του ειδους.