elsint17 είπε:
ο κωνσταντινος καψασκης αν δεν κανω λαθος δεν ηταν ο ιδρυτης της τραπεζας εργασιας;βασικος μετοχος,στυλοβατης και αγαπημενος της πλειοψηφιας των υπαλληλων;
Ναι, αυτός ήταν!
Κωνσταντίνος Καψάσκης
Πρωτοπόρος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος
«Προσοχή στις Σειρήνες» ήταν η τελευταία του προτροπή. Λόγια που έρχονται και επανέρχονται. Και καθίστανται, ατυχώς, διαχρονικά επίκαιρα...
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΪΛΑΚΗ
Σε μια εποχή που στο τραπεζικό σκηνικό κυριαρχούσε ο δημόσιος τομέας και οι περισσότερες τράπεζες ουσιαστικά ελέγχονταν από το Δημόσιο, δημιουργήθηκε η Τράπεζα Εργασίας από τραπεζικά στελέχη και ιδιώτες. Μία τράπεζα πολυμετοχική με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Σ. Καψάσκη -η οποία λειτούργησε από το 1975 έως το 2000 που συγχωνεύθηκε με την Eurobank. Ηταν η πρώτη πολυμετοχική τράπεζα στην Ελλάδα, οριοθετώντας ένα νέο για την εποχή του τραπεζικό πρότυπο.
Προικισμένος με δημιουργικό και στρατηγικό πνεύμα ο Κωνσταντίνος Καψάσκης (1923 - 1993) υπήρξε πρωτοπόρος στη μεταβολή του τραπεζικού συστήματος, αλλά και ένας από τους πιο ικανούς τραπεζίτες στην πρόσφατη ιστορία. Η φιλοσοφία του ήταν η τράπεζα να λειτουργεί σε μια ανταγωνιστική οικονομία με αμιγώς τραπεζικά κριτήρια, μακριά δηλαδή από το Δημόσιο και την πολιτική.
Προσωπικότητα
Το βιβλίο του Μανόλη Αρκολάκη «Κωνσταντίνος Καψάσκης - ο οραματιστής τραπεζίτης» (εκδ. Διόνικος) έρχεται να σκιαγραφήσει την πολύπτυχη προσωπικότητα του ιδρυτή της Τράπεζας Εργασίας, αλλά και να φωτίσει πλαγίως τα όσα κρύβονται πίσω από τη δημιουργία ενός τόσο απαιτητικού εγχειρήματος. Και βέβαια, τίποτα δεν είναι τυχαίο από τη στιγμή που κάποιος καταφέρνει να εμπνέει τους συνεργάτες του, να μοιράζεται τα οράματά του και να δρομολογεί την υλοποίηση των αποφάσεών του.
Ολα δείχνουν ότι ο Καψάσκης γνώριζε τα μυστικά της ανθρώπινης φύσης και έδινε στον καθένα την εντύπωση ότι τον θεωρούσε μοναδικό, τονώνοντας το εγώ του και κάνοντάς τον να μεγιστοποιεί τις προσπάθειές του. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η Τράπεζα Εργασίας δεν άργησε να μετεξελιχθεί σε μία από τις πλέον κερδοφόρες τράπεζες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι το εξής: Κάθε χρόνο ένα ποσό από τα κέρδη της τράπεζας δινόταν υπό μορφή μετοχών στους υπαλλήλους, με τη σύσταση να τις κρατήσουν όσο περισσότερο ήταν δυνατό.
Σκοπός αυτής της πρακτικής ήταν να κάνει τους υπαλλήλους να βλέπουν την τράπεζα και σαν δικό τους «μαγαζί», συμμετέχοντας και στη λήψη αποφάσεων μέσω των γενικών συνελεύσεων. Η επιλογή των υπάλληλων, πάλι, γινόταν με ένα σύστημα διαγωνισμών όπου το βάρος έπεφτε στη συνολική συγκρότηση της προσωπικότητας του υποψηφίου υπαλλήλου και όχι μόνο στα τυπικά του προσόντα.
Βίωμα
«Η ανθρωποκεντρική προσέγγιση του Καψάσκη ήταν βίωμα, αυτοσκοπός και όχι τεχνική αντιλήψεων», σημειώνει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σπυρόπουλος στον κατατοπιστικό πρόλογο της παρούσας έκδοσης και προσθέτει: «Υπήρξε στοχαστής και διορατικός. Απεχθάνετο κάθε τι το αβαθές, το επιφανειακό, το πρόχειρο και επιζητούσε σε κάθε ενέργεια τη συνέχεια. Αεικίνητος και παραστατικός, τόσο στις αφηγήσεις του όσο και στη διατύπωση θέσεων και απόψεων επιζητούσε πάντοτε το διά ταύτα. Αυθόρμητος και καθʼ ολοκληρίαν αδέσμευτος, θωρακισμένος με τη στάση ζωής του έναντι μικροτήτων και κακόβουλων σκοπιμοτήτων, συχνά δεν γινόταν άμεσα κατανοητός από αυτούς που τον πρωτογνώριζαν.
Σε κάθε περίπτωση, ήθελε να ακούει τις απόψεις απλών ατόμων, που κάποιοι άλλοι αγνοούσαν επιδεικτικά, με μία και μόνη προϋπόθεση: όλοι να έχουν το εθνικό συμφέρον υπέρτερο του ατομικού. Αυτή η αφοσίωση στο εθνικό κυρίευε τις σκέψεις του, ποδηγετούσε τις αποφάσεις του σε ατομικό, οικογενειακό, αλλά και επιχειρηματικό επίπεδο». Οσο για τη σημερινή κρίση, ο Δημήτρης Σπυρόπουλος επισημαίνει: «Ο Κ. Καψάσκης δεν έζησε για να υποστεί την κρίση του τραπεζικού συστήματος, που αστήρικτα συνδυάζεται, γιατί έτσι βολεύει, με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Την έβλεπε, όμως, να έρχεται. Και γιʼ αυτό δεν προχωρούσε εύκολα σε δήθεν εκσυγχρονιστικές τραπεζικές προσεγγίσεις, παρά το δέλεαρ της κερδοφορίας, σε βαθμό ώστε ανταγωνιστές του στον τραπεζικό χώρο να τον θεωρούν οπισθοδρομικό, αν και πάσχιζαν με πάθος να εργασθούν στο σχήμα της Τράπεζας Εργασίας. Θυμάμαι τα βουρκωμένα μάτια του Καψάσκη -σε νοσοκομειακό κρεβάτι- όταν του έδωσα το στυλό και τον πίεσα να υπογράψει ως πρόεδρος τον ισολογισμό του έτους 1992, τον τελευταίο που φέρει την υπογραφή του. "Προσοχή στις Σειρήνες" ήταν η τελευταία του προτροπή. Λόγια που έρχονται και επανέρχονται. Και καθίστανται, ατυχώς, διαχρονικά επίκαιρα»...
Πηγή αναδημοσιευσης του παραπάνω άρθρου :
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27721&subid=2&pubid=112839315