Η αλήθεια είναι, ότι...
...το quality control τμήμα της Hewson, έκανε πάρα πολύ καλά την δουλειά του και επομένως το παιχνίδι είναι τεχνικά άρτιο και στους τρεις βασικούς οκτάμπιτους.
Βέβαια, οι περιορισμοί που θέτει το κάθε μηχάνημα, είναι εμφανείς, γι' αυτόν τον λόγο θα δούμε στους Amstrad και Commodore χαμηλότερη ανάλυση, σχετικά με τον Spectrum, στον οποίο παρατηρείται υψηλότερη λεπτομέρεια στον σχεδιασμό των σκηνικών, πάσχει όμως, ως συνήθως, από colour clash, το οποίο όμως είναι αρκετά καμουφλαρισμένο, στην περίπτωση αυτή, με τη χρήση κατά κύριο λόγο μονόχρωμων sprites. Οι ανυπαρξία χρώματος όμως, που παρατηρείται στις εκρήξεις, τις κάνει τουλάχιστον, πολύ λιγότερο φαντασμαγορικές.
Όσον αφορά το animation, πιο "fluidly" κίνηση, παρατηρείται στον Commodore, γεγονός λογικό, με την υποστήριξη και χρήση στο εν λόγω μηχάνημα, hardware sprites. Αναμενόμενη και η μουντάδα των χρωμάτων, που παρατηρείται στην εν λόγω έκδοση και οφείλεται στην παλέτα του μηχανήματος, η οποία δυστυχώς, δεν περιλαμβάνει ζωηρά χρώματα, αλλά πιο απαλές, παστέλ, θα έλεγα, αποχρώσεις.Την καλύτερη, λοιπόν, χρήση χρώματος βλέπουμε στον Amstrad, ο οποίος εμφανίζει σωστά, πολλά και ζωηρά χρώματα, με "μεταλλική" γυαλάδα.
Εκεί που απογοητεύει ο Commodore, ενώ δεν θα το περίμενε κανείς, είναι στον τομέα του ήχου, που ακούγεται ψεύτικος και άτονος, με αδιάφορες εκρήξεις, παντελή απουσία του εφέ του πυροβολισμού και ήχους να χάνονται εντελώς, όταν "πέφτουν" ο ένας πάνω στον άλλο... Το εισαγωγικό κομμάτι, σώζει κάπως την κατάσταση, καθώς, αν και μάλλον υποκειμενική η άποψη αυτή, ακούγεται λίγο καλύτερο, από των άλλων δύο εκδόσεων. Εδώ λοιπόν, την παράσταση έρχεται και κλέβει και πάλι ο Amstrad, προσφέροντας τον πιο γεμάτο ήχο, από τις τρεις εκδόσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ισχυρές μπάσες εκρήξεις, το πιο "βαρύ" εφέ πυροβολισμού και οι ρεαλιστικοί μεταλλικοί ήχοι που βγαίνουν στον αέρα, όταν εξοστρακίζονται τα πυρά του αστροναύτη μας, σε μεταλλικές επιφάνειες. Από κοντά ακολουθεί o Spectrum στην "παχιά" του έκδοση, την 128, κυρίως λόγω του ότι μοιράζεται, το ίδιο τσιπάκι ήχου με τον Amstrad, εξακολουθεί όμως να υπολείπεται της έκδοσης του Amstrad, καθώς του λείπει το "βάθος" και τα πολλά μπάσα, που προσφέρουν τα μηχανήματα του Alan Sugar.
Δεύτερος, στην ταχύτητα κίνησης, έρχεται ο Spectrum, με τον Amstrad να ακολουθεί όμως, από πάρα πολύ κοντά, με ανεπαίσθητη σχεδόν μείωση, των FPS. Στον Spectrum επίσης, παρατηρείται το καλύτερο και πιο "responsive control". Υψηλής δηλαδή, απόκρισης και ακρίβειας χειρισμός, με τους Commodore και Amstrad, να έρχονται δεύτεροι, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, κάποιος από τους δύο.
Μικροδιαφορές, λοιπόν, υπάρχουν μεν, όχι ικανές δε, να διαφοροποιήσουν το playability του παιχνιδιού, που από μηχάνημα σε μηχάνημα, παίζει το ίδιο.