CORE
RetroN00b
- Joined
- 3 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 66
- Αντιδράσεις
- 17
Flashback: Launch of the AMIGA in 1985
Το 1985, την χρονιά που θα άλλαζε τον κόσμο των υπολογιστών, ζούσα στην Γερμανία. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα από κάθε λογής υπολογιστές: ΙΒΜ, Schneider (στην Ελλάδα λεγότανε Amstrad), Sony MSX, Thomson, Atari και φυσικά Commodore. Οι ΙΒΜ ήταν καθαρά υπολογιστές γραφείου, πανάκριβοι και επιβλητικοί, παρόλο που έβλεπα να κυκλοφορούν και κάποια παιχνίδια (θυμάμαι ακόμα έναν εξομοιωτή πτήσης). Επιβλητικοί μεν, αλλά αυστηρά για συγκεκριμένες «επιχειρηματικές» εφαρμογές και από την άλλη.. χαρακτηριστικά «ασπρόμαυροι» και με ηχητικές δυνατότητες που ούτε σαν «βούισμα» δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Τα μηχανήματα που κυριαρχούσαν στον χώρο ήταν κυρίως ο Commodore 64 (ο παγκοσμίως πιο επιτυχημένος σπιτικός υπολογιστής μέχρι εκείνη τον εποχή), και κάποια μοντέλα Atari. Οι Schneider δεν ξέρω καν αν μπορούσαν να ακολουθήσουν έστω την αγορά (εγώ και ο φιλικός μου κύκλος ούτε που τους δίναμε σημασία). Σύντομα έκανε την εμφάνισή του και ο Commodore 128, ο διάδοχος του ʽ64, ο οποίος παρόλο που τον ενσωμάτωνε και τον επέκτεινε (και ακριβώς γιʼ αυτόν τον λόγο), δεν αξιοποιήθηκε από τις εταιρίες λογισμικού στον βαθμό που μπορούσε.
Η μάχη χρηστών και εταιριών διαδραματιζότανε ουσιαστικά μεταξύ Commodore 64 και Atari 260 ST, και αργότερα, μεταξύ Commodore 128 και Atari 520 ST, με σαφή προβάδισμα της Commodore, όχι επειδή οι Atari δεν ήταν καλοί (ειδικά ο 520 ήταν πολύ καλός υπολογιστής με ορισμένα ανώτερα χαρακτηριστικά), αλλά κυρίως επειδή ο συνολικός συνδυασμός υλικού και λογισμικού των Commodore 64 και 128, υπερτερούσε στα κρίσιμα σημεία, άσχετα από τα όποια πλεονεκτήματα των υπολογιστών Atari και κυρίως του 520 ST, οι οποίοι παρέμειναν στον μεγαλύτερο βαθμό η προτίμηση των μουσικών. Η καθημερινότητα εκείνη την εποχή είχε ως εξής: τόσο όσοι είχαν ήδη κάποιον υπολογιστή, αλλά κυρίως εκείνοι που δεν είχαν, ήταν σχεδόν καθημερινοί θαμώνες στα διάφορα καταστήματα, όπου υπήρχαν τα πάντα με έναν πραγματικά πλουσιοπάροχο τρόπο, ο οποίος τρόπος άργησε δυστυχώς πολύ να έρθει στην Ελλάδα.
Κάθε φορά που επισκεπτόμουνα τα δύο αγαπημένα μου καταστήματα, ακόμα και όταν είχα σταδιακά γίνει κάτοχος ενός Commodore Plus/4 και ενός Commodore 128, ήταν όπως όταν επισκέπτεται κανείς μία λέσχη ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Παιδιά που δοκίμαζαν τα πειρατικά παιχνίδια τους με την ανοχή των καταστηματαρχών, άλλα που περίμεναν να αντιγράψουν (και να ανταλλάξουν έτσι) αυτά που είχαν με αυτά που επιθυμούσαν, και άλλοι, απλοί θεατές, υποψήφιοι αγοραστές, ή γκαντέμηδες που δεν θα αποκτούσαν ποτέ αυτά τα μαγικά μηχανήματα, όλοι βοηθούσαν περισσότερο ή λιγότερο σε αυτή την μοναδική ατμόσφαιρα που δεν είχε προηγούμενο, αλλά και που δεν θα διαρκούσε για πολλά χρόνια…
Και τότε, κάπου στο 1986 (δεν θυμάμαι ακριβή μήνα) έφτασε η μέρα της κρίσης. Επισκέφτηκα το κατάστημα που σύχναζα συνήθως, κατευθύνθηκα στην «συνηθισμένη κατεύθυνση» του τμήματος Commodore και Atari, μακριά από το τμήμα των IBM, αλλά σχεδόν πριν προλάβω να το κάνω, άκουσα έναν ήχο κιθάρας με τρομερή ηχητική πιστότητα, που (σαν σπουδαστής και χομπίστας μουσικός στα Keyboards τότε) μου τράβηξε την προσοχή. Μπα.. σκέφτηκα, τι κάνουν στο τμήμα των IBM.. έβαλαν να παίξει CD, ή έφεραν κανένα synthesizer; Προχωράω λίγο και βλέπω μία στοίβα κόσμο να στέκεται πάνω από έναν υπολογιστή για τον οποίο είχαν δημιουργήσει έξτρα χώρο. Δεν μπορούσα να δω τι έβλεπαν, αλλά είδα κάτω από το γραφείο ένα CD-κασετόφωνο 3D (δηλ. με τρία ηχεία) που το είχαν συνδέσει σε έναν καινούριο υπολογιστή για να ακούγεται πιο καλά. Αυτή ήταν η άφιξη του Commodore AMIGA 1000!
Ότι είχα δει, ακούσει και βιώσει με τον μαγικό κόσμο του Commodore 64, δεν μπορούσε να συγκριθεί με την μηχανή που βρισκότανε πια μπροστά στα μάτια μου, μια μηχανή που για ορισμένο διάστημα οι καταστηματάρχες δεν μας άφηναν καν να την πλησιάσουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που άκουσα τον καταστηματάρχη να λέει «Μην τον πειράζετε αυτόν. Αυτός δεν είναι για παιχνίδια». Που να ήξερε ο άνθρωπος τι έλεγε.. όλα αυτά άλλαξαν μέσα σε ελάχιστους μήνες, αν όχι σε εβδομάδες. Τα γραφικά του Commodore 64 χαρακτηρίζονταν από συνδυασμό 4 χρωμάτων (ή λίγο περισσότερων με διάφορα κολπάκια) και ο ήχος (αν και πολύ ικανοποιητικός λόγω του synthesizer-chip), δεν ήταν απαλλαγμένος βουίσματος. Ο νέος υπερυπολογιστής, ο Amiga, έβαλε μονομιάς ένα τέλος σε όλα αυτά. Η παρουσίαση εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρωμάτων ταυτοχρόνως στην οθόνη και ένας ήχος που συχνά δεν ξεχώριζε από τον ήχο ενός CD (αν και ακόμα λίγοι από μας είχαμε ακούσει CD εκείνη την εποχή), εισήγαγε μια νέα εποχή χωρίς προηγούμενο και τολμάω να πω και χωρίς επόμενο.
Πριν τον Amiga υπήρχε μια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την άφιξη του Amiga και όταν αυτός πια σταμάτησε να παράγεται, δεν υπήρξε τίποτα στον κόσμο των υπολογιστών που να συγκρίνεται μαζί του. Καμία βελτίωση, καμία τεχνολογία των μετέπειτα PC μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω σε ένα υπερσύγχρονο PC 3GHz με 3GB RAM και με κάρτα γραφικών χιλιάδες φορές ταχύτερη από τα AGA του Amiga, δεν μου προξένησε το δέος ή έστω έναν αντίστοιχης έντασης θαυμασμό και την εμπειρία χρήσης που κάθε θεατής ή χρήστης ενός υπολογιστή Amiga ένοιωθε καθημερινά.. τόσα χρόνια νωρίτερα. Ότι κι αν παρουσίασαν τα λεγόμενα «PC» έπειτα από αρκετά χρόνια, ήταν πράγματα που είχαν ήδη καλυφθεί από την τεχνολογία και το λογισμικό του Amiga.
Χιλιάδες χρώματα (αργότερα και εκατομμύρια) είχε και ο Amiga, ποιοτικό ήχο είχε και ο Amiga, έγχρωμο λειτουργικό σύστημα με παράθυρα είχε και ο Amiga κτλ. Το ότι η 24μπιτη εικόνα του Amiga εξελίχθηκε σε 32μπιτη στα PCʽs, αυτό δεν μου θάμπωσε και πολύ τα μάτια. Θα έλεγα μάλιστα ότι δυσκολεύτηκα και να το προσέξω.
Ό,τι ήταν να ανακαλυφθεί λοιπόν, ανακαλύφθηκε και ενσωματώθηκε στον Amiga. Όλα τα υπόλοιπα από τότε μέχρι και σήμερα (από τη σκοπιά του χρήστη), δεν ήταν παρά βελτιώσεις της αρχικής επανάστασης, που φυσικά δεν σταματάνε ποτέ.
Ο Amiga ήτανε κυριολεκτικά ένας απλησίαστος υπερυπολογιστής. Κόστιζε αρχικά 3995 μάρκα, όταν ο Commodore 64 κόστιζε (με οθόνη και floppy) γύρω στα 1500 μάρκα, ποσό ήδη σεβαστό, αφού ξεπερνούσε έναν συνήθη μηνιαίο μισθό (έναν ελληνικό μισθό.. ας πούμε γύρω στα 1200 των ημερών μας) και σε μία εποχή που οι υπολογιστές δεν είχαν στην κοινωνία την θέση που έχουν σήμερα, όπου τους θεωρούμε αναγκαίους (3995 μάρκα --> ~3200 σημερινά Ευρώ). Εκείνη την εποχή τους αγοράζαμε με την βασική δικαιολογία «για να μάθουμε πράγματα», αλλά καταλήγαμε να τους χρησιμοποιούμε κυρίως για να.. «παίξουμε πράγματα». Βέβαια.. η αλήθεια είναι ότι ως έναν βαθμό, η μάθηση ερχότανε με το παιγνίδι και αυτό είναι κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ, ούτε σταμάτησα ποτέ να το λέω μέχρι σήμερα, παρόλο που προσωπικά αφιέρωσα αμέτρητες εργατοώρες στην εκμάθηση προγραμματισμού.
Όλοι μας ξέρουμε ότι η εμφάνιση αυτού του υπολογιστή, τάραξε τα νερά σε παγκόσμιο επίπεδο και έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω για αρκετά χρόνια. Η NASA χρησιμοποιούσε έναν (τροποποιημένο) AMIGA 1000 μέχρι κάποιο έτος της δεκαετίας του ʽ90 (δεν θυμάμαι ακριβώς μέχρι ποιό), για να κατευθύνει «μεγάλα» πράγματα στο διάστημα, παρόλο που το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν υπερβολικά (!) γερασμένο και η Commodore ήταν στα πρόθυρα, ή είχε ήδη πάψει να υφίσταται σαν εταιρία, προκαλώντας έτσι την αρχή του τέλους για ένα καταπληκτικό και πιο «δημοκρατικό» μέλλον, το οποίο τελικά κυριαρχήθηκε άδοξα από το μονοπώλιο των συμβατών-IBM και τα Windows της Microsoft.
Έτσι, δεν είναι παράξενο που όταν πριν λίγες μέρες είδα για πρώτη φορά στο Google ένα απόσπασμα από την πρεμιέρα παρουσίασης του Amiga 1000 στις ΗΠΑ, ήταν σαν να ζούσα για πρώτη φορά το όνειρο, παρά το ότι αυτές τις 2 δεκαετίες από τότε μέχρι σήμερα, βίωσα την εξέλιξη της τεχνολογίας σε πολύ μεγάλο μέρος του μεγαλείου της. Ήρθα στη θέση εκείνων των τυχερών καλεσμένων της πρεμιέρας και καθώς εξελίσσονταν η παρουσίαση ήξερα επακριβώς τον λόγο που χειροκροτούσαν έκπληκτοι όταν είδαν και τα 4096 χρώματα να παρουσιάζονται ταυτόχρονα την οθόνη του υπολογιστή. Ήξερα επακριβώς την αιτία του ενθουσιασμού τους όταν άκουσαν να βγαίνει από τα σωθικά αυτού του μηχανήματος ο μεγαλοπρεπής ήχος ενός τύμπανου και στη συνέχεια μιας ηλεκτρικής κιθάρας χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Αυτά που είχαν συνηθίσει να βλέπουν από τους ΙΒΜ, δεν ήταν παρά οθόνες με μονόχρωμα γραφικά και με ήχους που το βούισμα μύγας ακουγότανε πολύ καλύτερα. Αλλά ήξερα επίσης επακριβώς την ψυχολογία του αξιέπαινου παρουσιαστή Robert Pariseau, ο οποίος είχε ήδη γευτεί αυτή την τεχνολογία πριν την παρουσιάσει και γνώριζε ακριβώς από πριν, τι θα προκαλέσει τον ακραίο θαυμασμό του κοινού ενώ την παρουσίαζε.
Αυτό είναι το πρώτο μου επίσημο μήνυμα στην ελληνική κοινότητα των «Αμιγκάδων», έπειτα από μία δεκαετία AmIRC και mIRC.. και παραπέμπω στο σχετικό βίντεο, το οποίο είναι κρίμα που δεν υπάρχει με ελληνικούς υπότιτλους, ώστε, όπως ο Amiga, έτσι κι αυτό να είναι για όλους. Αλλά δεν πειράζει. Όπως λέει και o Robert Pariseau στην παρουσίαση, «το σύστημα μιλάει από μόνο του».
Flashback λοιπόν στο «Launch of the Amiga»:
http://video.google.com/videoplay?docid=1199004375595376444
Υ.Γ. Πρωτοαναρτήθηκε στο: http://www.amigahellas.gr/modules/sections/index.php?op=viewarticle&artid=15
Το 1985, την χρονιά που θα άλλαζε τον κόσμο των υπολογιστών, ζούσα στην Γερμανία. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα από κάθε λογής υπολογιστές: ΙΒΜ, Schneider (στην Ελλάδα λεγότανε Amstrad), Sony MSX, Thomson, Atari και φυσικά Commodore. Οι ΙΒΜ ήταν καθαρά υπολογιστές γραφείου, πανάκριβοι και επιβλητικοί, παρόλο που έβλεπα να κυκλοφορούν και κάποια παιχνίδια (θυμάμαι ακόμα έναν εξομοιωτή πτήσης). Επιβλητικοί μεν, αλλά αυστηρά για συγκεκριμένες «επιχειρηματικές» εφαρμογές και από την άλλη.. χαρακτηριστικά «ασπρόμαυροι» και με ηχητικές δυνατότητες που ούτε σαν «βούισμα» δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Τα μηχανήματα που κυριαρχούσαν στον χώρο ήταν κυρίως ο Commodore 64 (ο παγκοσμίως πιο επιτυχημένος σπιτικός υπολογιστής μέχρι εκείνη τον εποχή), και κάποια μοντέλα Atari. Οι Schneider δεν ξέρω καν αν μπορούσαν να ακολουθήσουν έστω την αγορά (εγώ και ο φιλικός μου κύκλος ούτε που τους δίναμε σημασία). Σύντομα έκανε την εμφάνισή του και ο Commodore 128, ο διάδοχος του ʽ64, ο οποίος παρόλο που τον ενσωμάτωνε και τον επέκτεινε (και ακριβώς γιʼ αυτόν τον λόγο), δεν αξιοποιήθηκε από τις εταιρίες λογισμικού στον βαθμό που μπορούσε.
Η μάχη χρηστών και εταιριών διαδραματιζότανε ουσιαστικά μεταξύ Commodore 64 και Atari 260 ST, και αργότερα, μεταξύ Commodore 128 και Atari 520 ST, με σαφή προβάδισμα της Commodore, όχι επειδή οι Atari δεν ήταν καλοί (ειδικά ο 520 ήταν πολύ καλός υπολογιστής με ορισμένα ανώτερα χαρακτηριστικά), αλλά κυρίως επειδή ο συνολικός συνδυασμός υλικού και λογισμικού των Commodore 64 και 128, υπερτερούσε στα κρίσιμα σημεία, άσχετα από τα όποια πλεονεκτήματα των υπολογιστών Atari και κυρίως του 520 ST, οι οποίοι παρέμειναν στον μεγαλύτερο βαθμό η προτίμηση των μουσικών. Η καθημερινότητα εκείνη την εποχή είχε ως εξής: τόσο όσοι είχαν ήδη κάποιον υπολογιστή, αλλά κυρίως εκείνοι που δεν είχαν, ήταν σχεδόν καθημερινοί θαμώνες στα διάφορα καταστήματα, όπου υπήρχαν τα πάντα με έναν πραγματικά πλουσιοπάροχο τρόπο, ο οποίος τρόπος άργησε δυστυχώς πολύ να έρθει στην Ελλάδα.
Κάθε φορά που επισκεπτόμουνα τα δύο αγαπημένα μου καταστήματα, ακόμα και όταν είχα σταδιακά γίνει κάτοχος ενός Commodore Plus/4 και ενός Commodore 128, ήταν όπως όταν επισκέπτεται κανείς μία λέσχη ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Παιδιά που δοκίμαζαν τα πειρατικά παιχνίδια τους με την ανοχή των καταστηματαρχών, άλλα που περίμεναν να αντιγράψουν (και να ανταλλάξουν έτσι) αυτά που είχαν με αυτά που επιθυμούσαν, και άλλοι, απλοί θεατές, υποψήφιοι αγοραστές, ή γκαντέμηδες που δεν θα αποκτούσαν ποτέ αυτά τα μαγικά μηχανήματα, όλοι βοηθούσαν περισσότερο ή λιγότερο σε αυτή την μοναδική ατμόσφαιρα που δεν είχε προηγούμενο, αλλά και που δεν θα διαρκούσε για πολλά χρόνια…
Και τότε, κάπου στο 1986 (δεν θυμάμαι ακριβή μήνα) έφτασε η μέρα της κρίσης. Επισκέφτηκα το κατάστημα που σύχναζα συνήθως, κατευθύνθηκα στην «συνηθισμένη κατεύθυνση» του τμήματος Commodore και Atari, μακριά από το τμήμα των IBM, αλλά σχεδόν πριν προλάβω να το κάνω, άκουσα έναν ήχο κιθάρας με τρομερή ηχητική πιστότητα, που (σαν σπουδαστής και χομπίστας μουσικός στα Keyboards τότε) μου τράβηξε την προσοχή. Μπα.. σκέφτηκα, τι κάνουν στο τμήμα των IBM.. έβαλαν να παίξει CD, ή έφεραν κανένα synthesizer; Προχωράω λίγο και βλέπω μία στοίβα κόσμο να στέκεται πάνω από έναν υπολογιστή για τον οποίο είχαν δημιουργήσει έξτρα χώρο. Δεν μπορούσα να δω τι έβλεπαν, αλλά είδα κάτω από το γραφείο ένα CD-κασετόφωνο 3D (δηλ. με τρία ηχεία) που το είχαν συνδέσει σε έναν καινούριο υπολογιστή για να ακούγεται πιο καλά. Αυτή ήταν η άφιξη του Commodore AMIGA 1000!
Ότι είχα δει, ακούσει και βιώσει με τον μαγικό κόσμο του Commodore 64, δεν μπορούσε να συγκριθεί με την μηχανή που βρισκότανε πια μπροστά στα μάτια μου, μια μηχανή που για ορισμένο διάστημα οι καταστηματάρχες δεν μας άφηναν καν να την πλησιάσουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που άκουσα τον καταστηματάρχη να λέει «Μην τον πειράζετε αυτόν. Αυτός δεν είναι για παιχνίδια». Που να ήξερε ο άνθρωπος τι έλεγε.. όλα αυτά άλλαξαν μέσα σε ελάχιστους μήνες, αν όχι σε εβδομάδες. Τα γραφικά του Commodore 64 χαρακτηρίζονταν από συνδυασμό 4 χρωμάτων (ή λίγο περισσότερων με διάφορα κολπάκια) και ο ήχος (αν και πολύ ικανοποιητικός λόγω του synthesizer-chip), δεν ήταν απαλλαγμένος βουίσματος. Ο νέος υπερυπολογιστής, ο Amiga, έβαλε μονομιάς ένα τέλος σε όλα αυτά. Η παρουσίαση εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρωμάτων ταυτοχρόνως στην οθόνη και ένας ήχος που συχνά δεν ξεχώριζε από τον ήχο ενός CD (αν και ακόμα λίγοι από μας είχαμε ακούσει CD εκείνη την εποχή), εισήγαγε μια νέα εποχή χωρίς προηγούμενο και τολμάω να πω και χωρίς επόμενο.
Πριν τον Amiga υπήρχε μια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την άφιξη του Amiga και όταν αυτός πια σταμάτησε να παράγεται, δεν υπήρξε τίποτα στον κόσμο των υπολογιστών που να συγκρίνεται μαζί του. Καμία βελτίωση, καμία τεχνολογία των μετέπειτα PC μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω σε ένα υπερσύγχρονο PC 3GHz με 3GB RAM και με κάρτα γραφικών χιλιάδες φορές ταχύτερη από τα AGA του Amiga, δεν μου προξένησε το δέος ή έστω έναν αντίστοιχης έντασης θαυμασμό και την εμπειρία χρήσης που κάθε θεατής ή χρήστης ενός υπολογιστή Amiga ένοιωθε καθημερινά.. τόσα χρόνια νωρίτερα. Ότι κι αν παρουσίασαν τα λεγόμενα «PC» έπειτα από αρκετά χρόνια, ήταν πράγματα που είχαν ήδη καλυφθεί από την τεχνολογία και το λογισμικό του Amiga.
Χιλιάδες χρώματα (αργότερα και εκατομμύρια) είχε και ο Amiga, ποιοτικό ήχο είχε και ο Amiga, έγχρωμο λειτουργικό σύστημα με παράθυρα είχε και ο Amiga κτλ. Το ότι η 24μπιτη εικόνα του Amiga εξελίχθηκε σε 32μπιτη στα PCʽs, αυτό δεν μου θάμπωσε και πολύ τα μάτια. Θα έλεγα μάλιστα ότι δυσκολεύτηκα και να το προσέξω.
Ό,τι ήταν να ανακαλυφθεί λοιπόν, ανακαλύφθηκε και ενσωματώθηκε στον Amiga. Όλα τα υπόλοιπα από τότε μέχρι και σήμερα (από τη σκοπιά του χρήστη), δεν ήταν παρά βελτιώσεις της αρχικής επανάστασης, που φυσικά δεν σταματάνε ποτέ.
Ο Amiga ήτανε κυριολεκτικά ένας απλησίαστος υπερυπολογιστής. Κόστιζε αρχικά 3995 μάρκα, όταν ο Commodore 64 κόστιζε (με οθόνη και floppy) γύρω στα 1500 μάρκα, ποσό ήδη σεβαστό, αφού ξεπερνούσε έναν συνήθη μηνιαίο μισθό (έναν ελληνικό μισθό.. ας πούμε γύρω στα 1200 των ημερών μας) και σε μία εποχή που οι υπολογιστές δεν είχαν στην κοινωνία την θέση που έχουν σήμερα, όπου τους θεωρούμε αναγκαίους (3995 μάρκα --> ~3200 σημερινά Ευρώ). Εκείνη την εποχή τους αγοράζαμε με την βασική δικαιολογία «για να μάθουμε πράγματα», αλλά καταλήγαμε να τους χρησιμοποιούμε κυρίως για να.. «παίξουμε πράγματα». Βέβαια.. η αλήθεια είναι ότι ως έναν βαθμό, η μάθηση ερχότανε με το παιγνίδι και αυτό είναι κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ, ούτε σταμάτησα ποτέ να το λέω μέχρι σήμερα, παρόλο που προσωπικά αφιέρωσα αμέτρητες εργατοώρες στην εκμάθηση προγραμματισμού.
Όλοι μας ξέρουμε ότι η εμφάνιση αυτού του υπολογιστή, τάραξε τα νερά σε παγκόσμιο επίπεδο και έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω για αρκετά χρόνια. Η NASA χρησιμοποιούσε έναν (τροποποιημένο) AMIGA 1000 μέχρι κάποιο έτος της δεκαετίας του ʽ90 (δεν θυμάμαι ακριβώς μέχρι ποιό), για να κατευθύνει «μεγάλα» πράγματα στο διάστημα, παρόλο που το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν υπερβολικά (!) γερασμένο και η Commodore ήταν στα πρόθυρα, ή είχε ήδη πάψει να υφίσταται σαν εταιρία, προκαλώντας έτσι την αρχή του τέλους για ένα καταπληκτικό και πιο «δημοκρατικό» μέλλον, το οποίο τελικά κυριαρχήθηκε άδοξα από το μονοπώλιο των συμβατών-IBM και τα Windows της Microsoft.
Έτσι, δεν είναι παράξενο που όταν πριν λίγες μέρες είδα για πρώτη φορά στο Google ένα απόσπασμα από την πρεμιέρα παρουσίασης του Amiga 1000 στις ΗΠΑ, ήταν σαν να ζούσα για πρώτη φορά το όνειρο, παρά το ότι αυτές τις 2 δεκαετίες από τότε μέχρι σήμερα, βίωσα την εξέλιξη της τεχνολογίας σε πολύ μεγάλο μέρος του μεγαλείου της. Ήρθα στη θέση εκείνων των τυχερών καλεσμένων της πρεμιέρας και καθώς εξελίσσονταν η παρουσίαση ήξερα επακριβώς τον λόγο που χειροκροτούσαν έκπληκτοι όταν είδαν και τα 4096 χρώματα να παρουσιάζονται ταυτόχρονα την οθόνη του υπολογιστή. Ήξερα επακριβώς την αιτία του ενθουσιασμού τους όταν άκουσαν να βγαίνει από τα σωθικά αυτού του μηχανήματος ο μεγαλοπρεπής ήχος ενός τύμπανου και στη συνέχεια μιας ηλεκτρικής κιθάρας χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Αυτά που είχαν συνηθίσει να βλέπουν από τους ΙΒΜ, δεν ήταν παρά οθόνες με μονόχρωμα γραφικά και με ήχους που το βούισμα μύγας ακουγότανε πολύ καλύτερα. Αλλά ήξερα επίσης επακριβώς την ψυχολογία του αξιέπαινου παρουσιαστή Robert Pariseau, ο οποίος είχε ήδη γευτεί αυτή την τεχνολογία πριν την παρουσιάσει και γνώριζε ακριβώς από πριν, τι θα προκαλέσει τον ακραίο θαυμασμό του κοινού ενώ την παρουσίαζε.
Αυτό είναι το πρώτο μου επίσημο μήνυμα στην ελληνική κοινότητα των «Αμιγκάδων», έπειτα από μία δεκαετία AmIRC και mIRC.. και παραπέμπω στο σχετικό βίντεο, το οποίο είναι κρίμα που δεν υπάρχει με ελληνικούς υπότιτλους, ώστε, όπως ο Amiga, έτσι κι αυτό να είναι για όλους. Αλλά δεν πειράζει. Όπως λέει και o Robert Pariseau στην παρουσίαση, «το σύστημα μιλάει από μόνο του».
Flashback λοιπόν στο «Launch of the Amiga»:
http://video.google.com/videoplay?docid=1199004375595376444
Υ.Γ. Πρωτοαναρτήθηκε στο: http://www.amigahellas.gr/modules/sections/index.php?op=viewarticle&artid=15
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
