Μία «χορευτική» επταμελής ορχήστρα που έπαιζε σε δεξιώσεις, στην «Αργώ» της Βουλιαγμένης και στο «Ακροπόλ Παλάς» της Πατησίων, έγινε, από τη μία μέρα στην άλλη, το κορυφαίο συγκρότημα της Ελληνικής ποπ. Πέντε εκείνοι που απέμειναν στην τελική μορφή του γκρουπ, όταν έφυγε ο ένας από τους δύο τραγουδιστές του (ο Θύμιος Πέτρου) και ο percussionist Ευγνώμων: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ψυχή και απόθεμα μεγάλου ταλέντου του συγκροτήματος, ο Βασίλης Μπακόπουλος (χημικός και κιθαρίστας), ο Κώστας Σκόκκος (ντράμμερ), ο Σωτήρης Αρνής (αρχιτέκτων και μπασίστας) και ο Τάσος Παπασταμάτης (τραγουδιστής). Το πρώτο ρεσιτάλ τους στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη, σημάδεψε το φαινόμενο της υστερίας α λα Μπητλς. Το πρώτο συντριπτικό hit τους (το Jeronimo Yanka) ξεκίνησε σαν χορευτικό παραλήρημα στη «Ρέμβη» της Θεσσαλονίκης και έγινε χρυσό 45αράκι μέσα σε μία εβδομάδα. Ελάχιστοι, όμως, ξέρουν τι είναι ο Jeronimo για τον οποίο, στο τέλος του κομματιού, ακούγεται και μια υστερική κραυγή (από τη φωνή του Παπαθανασίου): Ο Βαγγέλης είχε από μικρός ένα τρελό όνειρο. Ήθελε να μπορούσε να καλωδιώσει με κρυφά μεγάφωνα όλες τις πολυκατοικίες της Αθήνας και μία νύχτα ν' ανέβει με το μικρόφωνο στον Λυκαβητό και να ουρλιάξει «Τζερόνιμοοοοοοοοο», για να δει χιλιάδες ανθρώπους να πηδάνε πανικόβλητοι από τα μπαλκόνια.
Αυτό το όνειρο μπορεί να μην το πραγματοποίησε ποτέ του, αλλά το έκανε ηχητική πραγματικότητα στο φινάλε της μεγαλύτερης επιτυχίας των Forminx, το θρυλικό πια Jeronimo(oooooo) Yanka. Το ίδιο άγνωστη με την ιστορία αυτή είναι και η προέλευση του ονόματος Forminx που ακούγεται ξένο, αλλά είναι...Ομηρικό, όπως και η προέλευση της αρχαίας Φόρμιγκος («η Φόρμινξ - της Φόρμιγκος») που δεν είναι παρά ελληνικό μουσικό έγχορδο. Η «μαγκιά» στην περίπτωση αυτή, ήταν ένα καθαρά ελληνικό όνομα που με λατινικούς χαρακτήρες μπορούσε να περάσει σαν ξένο - και σαν ποπ. Οι Φόρμιγκες (όπως θα ήταν ο σωστός πληθυντικός τους) υπήρξαν παραγωγικοί για την εταιρεία τους, την Music Box του Μαρτέν και της Μαρίκας Γκεσάρ.
Μέχρι και ταινία έκαναν (με πρώτο αλλά όχι μοναδικό σκηνοθέτη τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο), μία ταινία που δυστυχώς δεν τελείωσε ποτέ εγκαίρως για να παιχτεί στα σινεμά, τον καιρό που το όνομα και μόνο του συγκροτήματος θα γέμιζε τις αίθουσες. Tο φαινόμενο το είχαμε δει, όταν κάναμε ένα δεκαπεντάλεπτο ντοκιμαντέρ (κυρίως από μια συναυλία στο «Κεντρικό») και οι πιτσιρικάδες της εποχής πήγαιναν σινεμά, έβλεπαν το ντοκιμαντέρ ουρλιάζοντας και μετά έφευγαν χωρίς να δουν την ταινία! Οι Forminx γεφύρωσαν το χάσμα μεταξύ «χορευτικής ορχήστρας» και «σούπερ-γκρουπ» κι έγιναν αιτία συγκροτηματομανίας και αναλόγου εμπορικού πολέμου ανάμεσα στις εταιρείες δίσκων.
Τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος, γράφτηκαν από τον Βαγγέλη και μένα. Γράφονταν, συνήθως, στο πόδι, με έμπνευση της στιγμής. Τα δυο καλύτερα τραγούδια μας, το And Maybe More και το Our Last September, γράφτηκαν μέσα σε μια νύχτα, στην BP του Καλαμακίου. Ερωτευμένοι με μια Άσπα ο καθένας, ο Βαγγέλης κι εγώ, θέλαμε να γράψουμε ο καθένας ένα τραγούδι για την Άσπα του. «Αν μου γράψεις στίχους για τη δική μου Άσπα, θα σου γράψω μουσική για τη δική σου» είπε ο Βαγγέλης. Πήρα ένα μπλοκάκι λογαριασμών από τον σερβιτόρο, ο Βαγγέλης έκατσε στο πιάνο και τρεις ώρες αργότερα είχε φέξει - κι είχαμε δυο υπέροχα τραγούδια έτοιμα. Κι έτσι συνεχίσαμε να γράφουμε όλα τα τραγούδια των Forminx, με δυο-τρεις εξαιρέσεις τραγουδιών που έγραψαν ο Αρνής, ο Παπασταμάτης (Until The End) και ο Βασίλης Μπακόπουλος. Το παράξενο είναι πως αυτό το ένα και μοναδικό τραγούδι του Μπακόπουλου (Love Without Love) είναι σήμερα το δημοφιλέστερο ανάμεσα στους νεαρότερους post-mortem fans του άλλοτε νούμερο ένα ελληνικού γκρουπ.
