iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Get Carter (1971, Mike Hodgess)
http://www.imdb.com/title/tt0067128/
Υπόθεση: Όταν ο αδελφός του σκοτώνεται, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ένας γκάνγκστερ από το Λονδίνο, επισκέπτεται το Νιούκαστλ για να ανακαλύψει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον θάνατό του.
Ηθοποιοί: Michael Caine, Ian Hendry, John Osborne, Britt Ekland, Bryan Mosley, George Sewell, Tony Beckley, Glynn Edwards, Alun Armstrong, Geraldine Moffat, Bernard Hepton, John Bindon, Petra Markham, Terence Rigby, Dorothy White, Rosemarie Dunham
Πρώτη κινηματογραφική δουλειά του σκηνοθέτη Mike Hodgess, το Get Carter αναγνωρίζεται από τους περισσότερους ως η σημαντικότερη gangster movie που μας παρέδωσε ο βρετανικός κινηματογράφος. Γυρισμένο στη αρχή των 70's, χρόνια που αντιπροσώπευαν ένα σύνολο ραγδαίων κοινωνικών αλλαγών στην Βρετανία, ο Hodgess καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά τη χαρακτηριστική κοινωνική κινητικότητα, την σχετική ευημερία και την ανοχή της τότε εποχής, δημιουργώντας παράλληλα ένα στιβαρό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί η στειρότητα και η ματαιότητα του criminal lifestyle. Τα σκοτεινά, βιομηχανικά τοπία του Newcastle κινηματογραφούνται με εκπληκτικό τρόπο, και γίνονται όπλο στα χέρια του Hodgess για να οικοδομήσει μια παρακμιακή, πεσιμιστική ατμόσφαιρα. Οι εικόνες από τα αστικά τοπία "μυρίζουν" διαφθορά, παρακμή, σήψη και απόγνωση και χρησιμοποιούνται για να παρουσιάσουν ένα μικρόκοσμο που κυριαρχεί το χρήμα και η βία. Η νατουραλιστική σκηνοθετική οπτική του Hodgess συνδυάζεται με αναφορές στην counter culture της εποχής, με τα μεγάλα, στατικά πλάνα να κάνουν τον θεατή να νιώθει ότι αποτελεί αυτόπτης μάρτυρας της δράσης και των συναλλαγών του βρετανικού υπόκοσμου. Η πεσιμιστική διάθεση στο ύφος που θα οδηγήσει στο απαισιόδοξο φινάλε της ταινίας, ο έντονος αντιηρωικός τόνος και η σκληρή ειρωνία, με τα οποία ενισχύει την ιστορία ο Hodgess, συνδυάζονται με την κλινική ψυχρότητα της έλλειψης συναισθημάτων και χαρίζουν στο Get Carter μια, σχεδόν, ντοκιμαντερίστικη αμεσότητα. Η παντελής έλλειψη συμπαθητικών χαρακτήρων, αφού και ο πρωταγωνιστής κάτω από τα στυλάτα κουστούμια του και τον ζωώδη μαγνητισμό που αποπνέει παραμένει ένας σκληρός, κυνικός εκπρόσωπος της παρανομίας, περιορίζουν τις δυνατότητες του θεατή να ταυτιστεί με κάποιο συγκεκριμένο ρόλο και κατ' επέκταση την πιθανότητα ηθικής ικανοποίησης. Η neo-noir σκηνοθεσία του Hodgess, που παρουσιάζει το αστικό περιβάλλον ως ένα ανήθικο σύμπαν υποκρισίας, απληστίας και διαφθοράς, κώδικες που αφορούν την αδυναμία των ανθρώπων να ορίσουν πλήρως τη μοίρα τους μέσα από τις πράξεις τους, η εμμονή στη σκιαγράφηση του αγχώδους πορτραίτου ενός εγκληματία, οι αναφορές στις ταξικές διαιρέσεις και στις αποτυχίες των ηδονιστικών swinging 60's, και τα κοινωνικά σχόλια έρχονται για να ενισχύσουν τον στιβαρό ρυθμό, το σκοτεινό ύφος και το σφιχτοδεμένο σενάριο του Get Carter, για να δώσουν ένα εντυπωσιακό τελικό αποτέλεσμα που στοίχειωσε τον σκηνοθέτη, αφού ποτέ του δεν κατάφερε να ξεπεράσει την πρώτη του δημιουργία. Εντυπωσιακός ο Michael Caine στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ιδιαίτερα ταιριαστό το μινιμαλιστικό score του Roy Budd.
http://www.imdb.com/title/tt0067128/
Υπόθεση: Όταν ο αδελφός του σκοτώνεται, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ένας γκάνγκστερ από το Λονδίνο, επισκέπτεται το Νιούκαστλ για να ανακαλύψει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον θάνατό του.
Ηθοποιοί: Michael Caine, Ian Hendry, John Osborne, Britt Ekland, Bryan Mosley, George Sewell, Tony Beckley, Glynn Edwards, Alun Armstrong, Geraldine Moffat, Bernard Hepton, John Bindon, Petra Markham, Terence Rigby, Dorothy White, Rosemarie Dunham
Πρώτη κινηματογραφική δουλειά του σκηνοθέτη Mike Hodgess, το Get Carter αναγνωρίζεται από τους περισσότερους ως η σημαντικότερη gangster movie που μας παρέδωσε ο βρετανικός κινηματογράφος. Γυρισμένο στη αρχή των 70's, χρόνια που αντιπροσώπευαν ένα σύνολο ραγδαίων κοινωνικών αλλαγών στην Βρετανία, ο Hodgess καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά τη χαρακτηριστική κοινωνική κινητικότητα, την σχετική ευημερία και την ανοχή της τότε εποχής, δημιουργώντας παράλληλα ένα στιβαρό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί η στειρότητα και η ματαιότητα του criminal lifestyle. Τα σκοτεινά, βιομηχανικά τοπία του Newcastle κινηματογραφούνται με εκπληκτικό τρόπο, και γίνονται όπλο στα χέρια του Hodgess για να οικοδομήσει μια παρακμιακή, πεσιμιστική ατμόσφαιρα. Οι εικόνες από τα αστικά τοπία "μυρίζουν" διαφθορά, παρακμή, σήψη και απόγνωση και χρησιμοποιούνται για να παρουσιάσουν ένα μικρόκοσμο που κυριαρχεί το χρήμα και η βία. Η νατουραλιστική σκηνοθετική οπτική του Hodgess συνδυάζεται με αναφορές στην counter culture της εποχής, με τα μεγάλα, στατικά πλάνα να κάνουν τον θεατή να νιώθει ότι αποτελεί αυτόπτης μάρτυρας της δράσης και των συναλλαγών του βρετανικού υπόκοσμου. Η πεσιμιστική διάθεση στο ύφος που θα οδηγήσει στο απαισιόδοξο φινάλε της ταινίας, ο έντονος αντιηρωικός τόνος και η σκληρή ειρωνία, με τα οποία ενισχύει την ιστορία ο Hodgess, συνδυάζονται με την κλινική ψυχρότητα της έλλειψης συναισθημάτων και χαρίζουν στο Get Carter μια, σχεδόν, ντοκιμαντερίστικη αμεσότητα. Η παντελής έλλειψη συμπαθητικών χαρακτήρων, αφού και ο πρωταγωνιστής κάτω από τα στυλάτα κουστούμια του και τον ζωώδη μαγνητισμό που αποπνέει παραμένει ένας σκληρός, κυνικός εκπρόσωπος της παρανομίας, περιορίζουν τις δυνατότητες του θεατή να ταυτιστεί με κάποιο συγκεκριμένο ρόλο και κατ' επέκταση την πιθανότητα ηθικής ικανοποίησης. Η neo-noir σκηνοθεσία του Hodgess, που παρουσιάζει το αστικό περιβάλλον ως ένα ανήθικο σύμπαν υποκρισίας, απληστίας και διαφθοράς, κώδικες που αφορούν την αδυναμία των ανθρώπων να ορίσουν πλήρως τη μοίρα τους μέσα από τις πράξεις τους, η εμμονή στη σκιαγράφηση του αγχώδους πορτραίτου ενός εγκληματία, οι αναφορές στις ταξικές διαιρέσεις και στις αποτυχίες των ηδονιστικών swinging 60's, και τα κοινωνικά σχόλια έρχονται για να ενισχύσουν τον στιβαρό ρυθμό, το σκοτεινό ύφος και το σφιχτοδεμένο σενάριο του Get Carter, για να δώσουν ένα εντυπωσιακό τελικό αποτέλεσμα που στοίχειωσε τον σκηνοθέτη, αφού ποτέ του δεν κατάφερε να ξεπεράσει την πρώτη του δημιουργία. Εντυπωσιακός ο Michael Caine στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ιδιαίτερα ταιριαστό το μινιμαλιστικό score του Roy Budd.
