Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Green Beret (1986)
Το Green Beret κυκλοφόρησε από την Konami (licensed by Imagine) το 1986. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα παιχνίδια του Commodore 64 και πιστεύω πως όσοι ασχολούνταν με τα home micros του `80 είναι σχεδόν βέβαιο πως το γνωρίζουν.
Η αποστολή του «πρασινομπερέ» είναι η διάσωση των αιχμάλωτων συντρόφων του από τα χέρια του εχθρού. Ο εχθρός βέβαια βλέποντας το παγωμένο τοπίο μπορούμε να υποψιαστούμε ποιος είναι.
Το παιχνίδι ξεκινά με τον πεζοναύτη να βρίσκεται εντός του αντιπάλου στρατοπέδου και τις σειρήνες να ηχούν εντονότατα, οπότε το παιχνίδι μας προϊδεάζει εξ’ αρχής για το τι θα ακολουθήσει. Μετά το τέλος του συναγερμού σειρά παίρνουν τα τύμπανα τα οποία πάλλονται σε στρατιωτικούς σκοπούς και η μάχη αρχίζει.
Η πρώτη πίστα του παιχνιδιού η οποία σε βάζει αμέσως... στα βαθιά
Στη διάθεσή του ο πεζοναύτης έχει μόνο ένα μαχαίρι το οποίο δεν αποχωρίζεται ακόμη κι όταν χάσει κάποια ζωή. Στην πορεία θα βρει ακόμη φλογοβόλα, μπαζούκας και χειροβομβίδες, τα οποία όμως έχουν περιορισμένο αριθμό βολών (3 για το φλογοβόλο και τις χειροβομβίδες και 4 για το μπαζούκα). Τα όπλα αυτά τα οποία είναι εξαιρετικά χρήσιμα, μπορεί να τα προμηθευθεί σκοτώνοντας ένα στρατιώτη ο οποίος φορά λευκά ρούχα (μοιάζει με ναύτη).
Το μπαζούκας ίσως είναι το πιο χρήσιμο όπλο του παιχνιδιού.
Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν κι αλεξίπτωτα αλλά εμείς εφορμούμε πάνω τους με γενναιότητα.
Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά δύσκολο μιας και οι αντίπαλοι δε διαθέτουν απλώς μαχαίρια όπως ο ήρωάς μας, αλλά οι περισσότεροι κρατούν όπλα τα οποία αν και δε χρησιμοποιούν αρκετά συχνά είναι ταχύτατα και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Σαν να μην έφθανε αυτό οποιαδήποτε επαφή με τον αντίπαλο (έστω και με το τακούνι της αρβύλας
) έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια μιας ζωής από τις συνολικά 2 που ξεκινά ο gamer το παιχνίδι. Άλλος ένας αντίπαλος στο παιχνίδι είναι και οι διάφορες νάρκες που βρίσκονται σε ορισμένα σημεία κάθε πίστας. Αν ο ήρωας καθυστερήσει για αρκετή ώρα σε ένα σημείο, ένα αντίπαλο αεροσκάφος θα εμφανιστεί και θα επιχειρήσει να βομβαρδίσει τη θέση που βρίσκεται ο πεζοναύτης.
Φλογοβόλο και καθαρίζουμε... εύκολα.
Οι αντίπαλοι είναι συνήθως στρατιώτες οι οποίοι μπορεί να είναι οπλισμένοι με αυτόματα όπλα, μπαζούκας, χειροβομβίδες, όλμους και άλλοι οι οποίοι μοιάζουν με καρατέκα και μπορούν να εξολοθρεύσουν τον πεζοναύτη με εναέριες κλωτσιές.
Παρόλα τα όπλα αυτά, ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να χάσει κάποιος μια ζωή, είναι από επαφή με το σώμα του αντιπάλου το οποίο βέβαια δημιουργεί απίστευτα μεγάλη δυσκολία στο παιχνίδι. Το αποτέλεσμα εκτός από την απώλεια μιας ζωής είναι και το να χάσες όποιο όπλο είχες εκείνη τη στιγμή επάνω σου, εκτός από το μαχαίρι.
Η προτελευταία πίστα του παιχνιδιού και οι αντίπαλοι πλέον είναι αναρίθμητοι.
Οι συνολικές πίστες είναι 4 στο τέλος των οποίων ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει ένα συγκεκριμένο αριθμό αντιπάλων ο οποίο περιλαμβάνει από στρατιώτες, καρατέκα και σκυλιά, μέχρι κι ελικόπτερα. Ένας καλός τρόπος να αποφεύγει κανείς σφαίρες κι αντιπάλους είναι κάνοντας άλματα ή σκύβοντας ώστε οι σφαίρες να περνάνε φυσικά πάνω και κάτω από τον χαρακτήρα. Σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν και τα διάφορα επίπεδα στα οποία ανεβαίνοντας μπορεί κάποιος να προχωρά αφήνοντας πίσω (μάλλον από κάτω) τους αντιπάλους. Αρκετά περίεργος και ίσως αστείος είναι ο τρόπος που πεθαίνουν οι αντίπαλοι αφού για ένα δευτερόλεπτο, μετατρέπονται σε ακτινογραφίες ανθρώπων.
Τα χρώματα του παιχνιδιού είναι σωστά χρησιμοποιημένα. Τα γραφικά λόγω εποχής που κυκλοφόρησε δεν είναι το δυνατό σημείο του παιχνιδιού αλλά το γεμάτο ένταση gameplay και η ανεβαστική του μουσική ιδίως στους αρχικούς τίτλους του παιχνιδιού το κατέστησαν ένα από τα πιο γνωστά παιχνίδια σχεδόν σε όλα τα formats.
Για μένα το Green Beret αποτελεί ένα από τα πρώτα παιχνίδια (κι αγαπημένα) που δοκίμασα στον Commodore 64. Αξιοπερίεργο είναι, πως η συγκεκριμένη έκδοση που είχα απαιτούσε να απενεργοποιήσει κανείς το 1541 disk drive για να ξεκινήσει το παιχνίδι!!!
Mission Accomplished.
Το Green Beret κυκλοφόρησε από την Konami (licensed by Imagine) το 1986. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα παιχνίδια του Commodore 64 και πιστεύω πως όσοι ασχολούνταν με τα home micros του `80 είναι σχεδόν βέβαιο πως το γνωρίζουν.
Η αποστολή του «πρασινομπερέ» είναι η διάσωση των αιχμάλωτων συντρόφων του από τα χέρια του εχθρού. Ο εχθρός βέβαια βλέποντας το παγωμένο τοπίο μπορούμε να υποψιαστούμε ποιος είναι.
Το παιχνίδι ξεκινά με τον πεζοναύτη να βρίσκεται εντός του αντιπάλου στρατοπέδου και τις σειρήνες να ηχούν εντονότατα, οπότε το παιχνίδι μας προϊδεάζει εξ’ αρχής για το τι θα ακολουθήσει. Μετά το τέλος του συναγερμού σειρά παίρνουν τα τύμπανα τα οποία πάλλονται σε στρατιωτικούς σκοπούς και η μάχη αρχίζει.
Η πρώτη πίστα του παιχνιδιού η οποία σε βάζει αμέσως... στα βαθιά
Στη διάθεσή του ο πεζοναύτης έχει μόνο ένα μαχαίρι το οποίο δεν αποχωρίζεται ακόμη κι όταν χάσει κάποια ζωή. Στην πορεία θα βρει ακόμη φλογοβόλα, μπαζούκας και χειροβομβίδες, τα οποία όμως έχουν περιορισμένο αριθμό βολών (3 για το φλογοβόλο και τις χειροβομβίδες και 4 για το μπαζούκα). Τα όπλα αυτά τα οποία είναι εξαιρετικά χρήσιμα, μπορεί να τα προμηθευθεί σκοτώνοντας ένα στρατιώτη ο οποίος φορά λευκά ρούχα (μοιάζει με ναύτη).
Το μπαζούκας ίσως είναι το πιο χρήσιμο όπλο του παιχνιδιού.
Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν κι αλεξίπτωτα αλλά εμείς εφορμούμε πάνω τους με γενναιότητα.
Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά δύσκολο μιας και οι αντίπαλοι δε διαθέτουν απλώς μαχαίρια όπως ο ήρωάς μας, αλλά οι περισσότεροι κρατούν όπλα τα οποία αν και δε χρησιμοποιούν αρκετά συχνά είναι ταχύτατα και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Σαν να μην έφθανε αυτό οποιαδήποτε επαφή με τον αντίπαλο (έστω και με το τακούνι της αρβύλας
) έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια μιας ζωής από τις συνολικά 2 που ξεκινά ο gamer το παιχνίδι. Άλλος ένας αντίπαλος στο παιχνίδι είναι και οι διάφορες νάρκες που βρίσκονται σε ορισμένα σημεία κάθε πίστας. Αν ο ήρωας καθυστερήσει για αρκετή ώρα σε ένα σημείο, ένα αντίπαλο αεροσκάφος θα εμφανιστεί και θα επιχειρήσει να βομβαρδίσει τη θέση που βρίσκεται ο πεζοναύτης.
Φλογοβόλο και καθαρίζουμε... εύκολα.
Οι αντίπαλοι είναι συνήθως στρατιώτες οι οποίοι μπορεί να είναι οπλισμένοι με αυτόματα όπλα, μπαζούκας, χειροβομβίδες, όλμους και άλλοι οι οποίοι μοιάζουν με καρατέκα και μπορούν να εξολοθρεύσουν τον πεζοναύτη με εναέριες κλωτσιές.
Παρόλα τα όπλα αυτά, ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να χάσει κάποιος μια ζωή, είναι από επαφή με το σώμα του αντιπάλου το οποίο βέβαια δημιουργεί απίστευτα μεγάλη δυσκολία στο παιχνίδι. Το αποτέλεσμα εκτός από την απώλεια μιας ζωής είναι και το να χάσες όποιο όπλο είχες εκείνη τη στιγμή επάνω σου, εκτός από το μαχαίρι.
Η προτελευταία πίστα του παιχνιδιού και οι αντίπαλοι πλέον είναι αναρίθμητοι.
Οι συνολικές πίστες είναι 4 στο τέλος των οποίων ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει ένα συγκεκριμένο αριθμό αντιπάλων ο οποίο περιλαμβάνει από στρατιώτες, καρατέκα και σκυλιά, μέχρι κι ελικόπτερα. Ένας καλός τρόπος να αποφεύγει κανείς σφαίρες κι αντιπάλους είναι κάνοντας άλματα ή σκύβοντας ώστε οι σφαίρες να περνάνε φυσικά πάνω και κάτω από τον χαρακτήρα. Σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν και τα διάφορα επίπεδα στα οποία ανεβαίνοντας μπορεί κάποιος να προχωρά αφήνοντας πίσω (μάλλον από κάτω) τους αντιπάλους. Αρκετά περίεργος και ίσως αστείος είναι ο τρόπος που πεθαίνουν οι αντίπαλοι αφού για ένα δευτερόλεπτο, μετατρέπονται σε ακτινογραφίες ανθρώπων.
Τα χρώματα του παιχνιδιού είναι σωστά χρησιμοποιημένα. Τα γραφικά λόγω εποχής που κυκλοφόρησε δεν είναι το δυνατό σημείο του παιχνιδιού αλλά το γεμάτο ένταση gameplay και η ανεβαστική του μουσική ιδίως στους αρχικούς τίτλους του παιχνιδιού το κατέστησαν ένα από τα πιο γνωστά παιχνίδια σχεδόν σε όλα τα formats.
Για μένα το Green Beret αποτελεί ένα από τα πρώτα παιχνίδια (κι αγαπημένα) που δοκίμασα στον Commodore 64. Αξιοπερίεργο είναι, πως η συγκεκριμένη έκδοση που είχα απαιτούσε να απενεργοποιήσει κανείς το 1541 disk drive για να ξεκινήσει το παιχνίδι!!!
Mission Accomplished.
...ετσι gtsamour? 
