H περιπέτεια μιας μακέτας

[joe]

Κατα καιρους δημοσιευονται εδω παλιες καταχωρησεις απο αγαπημενα προιοντα. Πολλες απο αυτες μας μεταφερουν πισω στο χρονο αναλογιζομενους τα περιοδικα που τις φιλοξενουσαν, τοσο καθημερινα προιοντα που αλλαξαν ή επαψαν να υπαρχουν. Ομως ποιοι εφτιαχναν αυτες τις διαφημισεις? Και πως γινοταν?

Η πρωτη απαντηση ειναι ευκολη αν και για μερικους ακομη και σημερα οχι αυτονοητη. Οι γραφιστες δημιουργουσαν και δημιουργουν το σχεδιασμο καθε εντυπης και ηλεκτρονικης πλεον, οπτικης επικοινωνιας.

Η δευτερη απαντηση ερχεται με την μορφη της αναδημοσιευσης ενος υπεροχου κειμενου απο το μελος Onart στο VCDC. Μεσα σε αυτο το αρτιο κειμενο θα παρετε μια ιδεα για το πως γινοταν μια βασικη μακετα προ υπολογιστων. Ελπιζω να το απολαυσετε οπως ολοι οσοι το χαρηκαμε στο vcdc. Προσωπικα δεν προλαβα αυτον τον τροπο δουλειας, αν και ακομη διδασκοταν στην σχολη, αλλα παντα με καταλαμβανει δεος οταν σκεφτομαι ποσο προχωρησαμε τεχνολογικα και ποσα αδιανοητα εγιναν δεδομενα.

Παραθετω το αυθεντικο link

http://www.vcdc.gr/forum/viewtopic.php?f=75&t=5550

και το κειμενο.

Παρατηρώντας διάφορες καταχωρήσεις και σελίδες περιοδικών, επανήλθε στη μνήμη μου η διαδικασία κατασκευής μιας μακέτας, όπως γινόταν στο παρελθόν, πριν την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Συζητάμε στην ουσία για μια κατάσταση που επικρατούσε μόλις 10 με 15 χρόνια πίσω, που όπως όμως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, αποτελεί πλέον επιστημονική φαντασία (όχι προς το μέλλον όμως, αλλά αντίστροφα) και μόνο σαν μυθιστορηματική μπορούμε πλέον να την αντιμετωπίσουμε.Αναζήτησα σε διάφορες πηγές στο Δίκτυο πληροφορίες καταγεγραμμένες για το συγκεκριμένο θέμα, δεν βρήκα σχεδόν τίποτα, οπότε αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα τυπικό παράδειγμα εκείνης της διαδικασίας. Σε μερικά σημεία του κειμένου γίνομαι επίτηδες αναλυτικότερος, μια και η διάθεσή μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι καθόλου ρετρό, αλλά αντίθετα το αντιμετωπίζω σαν μια πολύ χρήσιμη γνώση, κυρίως για τους συναδέλφους που σπούδασαν και εργάζονται χωρίς να είχαν εκ των πραγμάτων τη δυνατότητα να διδαχτούν ή έστω να πληροφορηθούν όλα αυτά.

Η περιπέτεια μιας μακέτας λοιπόν.

Ας υποθέσουμε πως το ζητούμενο είναι η κατασκευή μιας μακέτας για εκτύπωση.

Το παράδειγμα που έχω επιλέξει είναι μια εξαιρετικά απλή σελίδα εντύπου (ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι και μια τυπική καταχώρηση).

Η μακέτα στην τελική εκτυπωμένη της μορφή θα πρέπει να είναι έτσι:



Όπως παρατηρείτε έχει ένα εντελώς απλό στήσιμο, πράγμα που σημαίνει οτι με την σημερινή τεχνολογία, ο χρόνος κατασκευής της, με τις φωτό έτοιμες ψηφιοποιημένες, το κείμενο ήδη πληκτρολογημένο και σε ηλεκτρονική μορφή και το λογότυπο να το έχουμε μόλις βρεί από το brandsoftheworld.com, δεν θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τυπικά τα 15 με 30 λεπτά το πολύ.

Τα τότε δεδομένα όμως απαιτούσαν τα παρακάτω στάδια:

- Αρχικά σκιτσάριζες (ή στο έδιναν έτοιμο) το βασικό στήσιμο της μακέτας. Είχες στα χέρια σου δηλαδή κάτι ανάλογο:



Το υπόλοιπο υλικό που είχες στη διάθεσή σου ήταν

1. το κείμενο, σχεδόν πάντα σε χειρόγραφη μορφή (σπάνια πληκτρολογημένο σε γραφομηχανή)

2. το λογότυπο και

3. οι 2 φωτογραφίες

Να επισημάνω οτι όλες οι τότε μακέτες σχεδιαζόντουσαν μόνο σε ασπρόμαυρη μορφή. Ο χαρακτηρισμός των χρωμάτων γινόταν στο τέλος, πάνω σε ένα ριζόχαρτο που σκέπαζε όλη τη μακέτα, όπου σημείωνες με έγχρωμους μαρκαδόρους τις δυνάμεις της 4χρωμίας (ή Pantone) για κάθε τι και οποιαδήποτε άλλη διευκρίνηση χρειαζόταν το ατελιέ των διαχωρισμών που θα παραλάμβανε την μακέτα ατη συνέχεια. Αυτό σημαίνει κυρίως, οτι χρειαζόταν να αναπτύξεις μεγάλη εμπειρία στο να μπορείς ενώ δουλεύεις με ασπρόμαυρο υλικό, να φαντάζεσαι την τελική έγχρωμη μορφή του. Αυτό για κάποιους ήταν μια μεγάλη μαθητεία πάνω στο ασπρόμαυρο σχεδιαστικό πεδίο, με παράλληλη κατανόηση και εκτίμηση της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, της φόρμας, του φωτισμού και των δυνάμεων του μαύρου. Δεν αναλύω άλλο, με φρενάρω.

1. Τα λογότυπα, αφού βέβαια δεν υπήρχαν σε ηλεκτρονική μορφή:

- στην καλύτερη περίπτωση τα είχες σε μορφή ασπρόμαυρης μακέτας που ήδη είχε φτιάξει κάποιος άλλος (ή εσύ) και σε μέγεθος μικρότερο ή μεγαλύτερο από αυτό που χρειαζόσουν. Στην μακέτα αυτή υπήρχαν καταγεγραμμένα και τα ποσοστά των χρωμάτων της 4χρωμίας που αφορούσαν το λογότυπο.

- στην χειρότερη περίπτωση, είχες ένα κακό τυπωμένο πρωτότυπο, το οποίο έπρεπε στην ουσία να το ξανασχεδιάσεις αν όχι από την αρχή, τουλάχιστον να το συνεφέρεις. Πράγμα που σημαίνει οτι κάποια μέρη του για να μην έχουν "γρέζια" (κάτι ανάλογο με τα ορατά pixels στα όρια ενός bitmap λογότυπου σε χαμηλή ανάλυση, που επειδή δεν είναι vector, η ανάλυσή του αποκαλύπτει προβλήματα) έπρεπε να διορθωθούν. Παρακάτω θα δούμε, αν υποθέσουμε πως το λογότυπο Bird Life του παραδείγματός μας ανήκει σ' αυτή την περίπτωση, με ποιό τρόπο επεμβαίναμε και το φτιάχναμε.

2. Τις φωτογραφίες τις είχες τυπωμένες έγχρωμες ή σε slides. Την περίπτωση που θα έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα από ομάδα slides και αυτό θα σήμαινε αρκετή ώρα κοίταγμα με τη λούπα πάνω στη φωτοτράπεζα για την τελική επιλογή και κατ' επέκταση στοιχειώδεις γνώσεις φωτογραφίας και αντίληψη καδραρίσματος, την παρακάμπτω.

- Στη περίπτωση λοιπόν που είχες τυπωμένες φωτό, μπορούσες στη μακέτα σου απλά να σχεδιάσεις το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα έμπαινε η φωτό, αλλά απαραίτητα μαζί με τη μακέτα σου στο τέλος, θα έπρεπε να συνοδεύεις και τη φωτογραφία με την ένδειξη της τελικής της διάστασης. Αν ήθελες πιο ελεγχόμενο αποτέλεσμα, κολλούσες στη μακέτα ένα φωτογραφικό αντίγραφο της πρωτότυπης φωτό, με τη χρήση του βασικού εργαλείου του γραφίστα της εποχής, του repromaster. Γι' αυτό το μηχάνημα όμως θα μιλήσουμε πιο κάτω.

- Αν είχες slides, χρησιμοποιούσες ή το repromaster ή τοποθετούσες το slide σε έναν μεγενθυτήρα, πρόβαλλες το slide πάνω στη μακέτα σου και με έναν γαλάζιο μαρκαδόρο (χρώμα που δεν επηρέαζε τη δουλειά των διαχωριστών) σχεδίαζες τα βασικά περιγράμματα του θέματος του slide κατευθείαν πάνω στη μακέτα. Αυτό βοηθούσε αυτόν που θα παραλάμβανε τη μακέτα για διαχωρισμούς, να καταλάβει το ποσοστό μεγέθυνσης και το καδράρισμα της φωτό, ώστε να την διαχωρήσει έτσι.

Με την προϋπόθεση λοιπόν οτι ήδη πάνω στο σχεδιαστήριό σου είχες κολλήσει ένα μακετόχαρτο :



(συνήθως χαρτί Scheller 120 με 150 gr.) και είχες σχεδιάσει βάσει του προσχεδίου τις διαστάσεις της μακέτας σου (βλέπε μολύβι, χάραξη, ραπιδογράφος, γραμμές κοπής και σταυροί σύμπτωσης!!) μπορούσες σε πρώτη φάση να "ξεμπερδέψεις" με τα κείμενα.

3. Τα κείμενα είπαμε οτι ήταν συνήθως χειρόγραφα. Αυτό σημαίνει οτι αφού ήδη είχες αποφασίσει για τις γραμματοσειρές που θα χρησιμοποιούσες, θα έπρεπε να υπολογίσεις "θεωρητικά" για το τί στιγμές θα ήταν το κείμενο, ώστε να μπορέσει να σου "κάτσει" στον προβλεπόμενο χώρο γι αυτό. Και εξηγούμαι:

Την περίοδο εκείνη υπήρχαν επιχειρήσεις που αναλάμβαναν με μηχανήματα φωτοστοιχειοθεσίας, να πληκτρολογούν οποιοδήποτε κείμενο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (γραμματοσειρά, στιγμές, normal, bold, italic, συγκεκριμένο kerning κλπ) και να στο παραδίδουν σε ειδικό λευκό φωτογραφικό χαρτί σε μονοκόματα ρολλά.

Για το λόγο αυτό κυκλοφορούσαν, σύμφωνα με το "software" των μηχανών τους, καταλόγους με τις γραμματοσειρές που διέθεταν. Οι κατάλογοι αυτοί εκτός από το τυπωμένο δείγμα της κάθε γραμματοσειράς, παρουσίαζαν με μορφή ψευδοκειμένου παραγράφους με διάφορες στιγμές.

Αν λοιπόν αποφάσιζες οτι ήθελες για το κείμενο, στη μακέτα που έφτιαχνες, για παράδειγμα Helvetica 9άρια, αρχικά μέτραγες το σύνολο των γραμμάτων του χειρόγραφου πρωτότυπου κειμένου (κατά προσέγγιση) και στη συνέχεια συμβουλευόσουν το αντίστοιχο ψευδοκείμενο του καταλόγου για να μπορέσεις να καταλάβεις αν γράμματα με τέτοιο μέγεθος θα σε χωρέσουν.

Αν αυτό ακούγεται απίστευτο σήμερα, φανταστείτε οτι επειδή τότε ήταν κανόνας, υπήρχαν συνάδελφοι που χωρίς να συμβουλευτούν κανένα δείγμα καταλόγου, μπορούσαν με μια μόνο ματιά στο χειρόγραφο και μια στον διαθέσιμο χώρο, να υπολογίσουν άμεσα και με ακρίβεια οτι χρειάζονται ας πούμε 7,5άρια Times italic και στην πράξη το κείμενο να τους έρχεται ακριβώς έτσι!

Αφού λοιπόν μελετώντας όλα τα παραπάνω κατέληγες στο τι θέλεις, σημείωνες πάνω στο χειρόγραφο πρωτότυπο κείμενο, χαρακτηρίζοντας πλήρως ποιά γραμματοσειρά έχεις διαλέξει, το μέγεθός της, σε ποιά σημεία θέλεις γύρισμα παραγράφου, γενικά οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελεί τυπογραφικό χαρακτηριστικό του κειμένου. Όταν τελείωνες, το έστελνες στην εταιρεία της φωτοστοιχειοθεσίας, που πολλοί την έλεγαν και φωτοσύνθεση και περίμενες να στο στείλουν πληκτρολογημένο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Η περιπέτεια της μακέτας ουσιαστικά ξεκινούσε από αυτό το σημείο!

Σου ερχόταν λοιπόν ένα ρολλό φωτογραφικό λεπτό χαρτί, με το κείμενο πληκτρολογημένο με τα χαρακτηριστικά που είχες ζητήσει, σε μονόστηλο κατεβατό, με πλάτος στήλης όσο αυτό που χρειαζόσουν από το μέτρημα που είχες κάνει για το τρίστηλο κείμενο της μακέτας του παραδείγματός μας.

Έκοβες το χαρτί σχεδόν στις άκρες της στήλης δεξιά-αριστερά και η πρώτη σου δουλειά ήταν να επιβεβαιώσεις οτι αν το έκοβες σε 3 κομμάτια (για να έχεις το τρίστηλό σου) σε χωράει στο χώρο της μακέτας σου. Αν είχες κάνει λάθος στο μέτρημα, που δεν έπρεπε, ή αναγκαζόσουν να το ξαναπαραγγείλεις ή αν η απόκλιση ήταν μικρή, κλέβοντας λίγο από εδώ λίγο από εκεί χώρο, το ταίριαζες να σου κάτσει, χωρίς να χαλάσει το σύνολο του προβλεπόμενου στησίματος.

Αν όλα ήταν εντάξει, άλειφες το πίσω μέρος του χαρτιού του κειμένου με βενζινόκολλα και προσεκτικά το κόλλαγες πάνω στη μακέτα στη θέση που έπρεπε.

Γιατί βενζινόκολλα; Η συγκεκριμένη κόλλα έχει την ιδιότητα να μπορεί να κολλήσει πολύ καλά 2 χαρτιά μεταξύ τους και όσο είναι ακόμη νωπή να σου επιτρέπει να μετακινείς το φωτογραφικό χαρτί πάνω στη μακέτα για να μπορείς να το ελέγξεις ως προς την ευθυγράμμιση του κειμένου πάνω στο μακετόχαρτο. Ταυτόχρονα βολεύει οτι ακόμα κι αν έχει κολλήσει και στεγνώσει, αν έχει γίνει κάποιο λάθος, να μπορείς να αποκολλήσεις τα 2 χαρτιά με σχετική προσοχή, χωρίς να χαλάσει ούτε το μακετόχαρτο ούτε το φωτογραφικό χαρτί.

Εννοείται βέβαια οτι όσο η κόλλα ήταν ακόμη νωπή, για να ελέγξεις την ευθυγράμμιση του κειμένου πάνω στη μακέτα, χρησιμοποιούσες τον παράλληλο χάρακα που είχαν τα σχεδιαστήρια ή τον ταφ χάρακα, μαζί με τρίγωνα για τον έλεγχο της καθετότητας της στήλης σου. Όταν τέλος τα κείμενα είχαν κολληθεί στη σωστή τους θέση, χρειαζόταν να καθαρίσεις τα υπολείματα της κόλλας που ξέφευγαν γύρω από τα κολημένα χαρτιά.

Γι αυτό χρησιμοποιούσες μικρά κομμάτια από κρέπ (κάτι αντίστοιχο σε μέγεθος και λειτουργία όπως οι γόμες) με τα οποία τρίβοντας τα σημεία που είχαν ανεπιθύμητη κόλλα, το κρέπ την μάζευε πάνω του, αφήνωντας μια καθαρή μακέτα. Μέρος της αξίας ενός γραφίστα εκείνης της περιόδου, ήταν και το πόσο καθαρές μακέτες παραδίδει!

Μετά από το καθάρισμα έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο:



Σημειώνω ακόμη εδώ οτι η βενζινόκολλα παρ' όλο που πουλιόταν σε ειδικευμένα μαγαζιά (το Πλαίσιο τότε πούλαγε τέτοια πράγματα), υπήρχαν γραφίστες που ήταν τόσο τρελαμένοι με τη δουλειά τους που έφτιαχναν μόνοι τους βενζινόκολλα (δεν ήταν άλλωστε δύσκολο) και για να γλυτώσουν το έξοδο του έτοιμου, αλλά και γιατί είχαν συγκεκριμένες απαιτήσεις για την πυκνότητα και τη ρευστότητα της κόλλας τους. Κάτι σαν σεφ βενζινόκολλας!

Σκεφτείτε βέβαια οτι τα πράγματα με τα κείμενα δεν ήταν και τόσο ρόδινα, αν το κείμενο είχε από λάθος πληκτρολόγηση ορθογραφικά λάθη ή παραλείψεις.

Τότε ήσουν υποχρεωμένος, αν δεν υπήρχε χρόνος και χρήμα (και που συνήθως δεν υπήρχε) να επέμβεις χειρουργικά πάνω στο κείμενο και με κοπίδια να αφαιρέσεις λανθασμένα ας πούμε γράμματα της πληκτρολόγησης και να τα αντικαταστήσεις με τα σωστά. Μιλάμε δηλαδή για μικροεπεμβάσεις που θα έπρεπε να είναι άψογες, μέσα σε μερικά τετραγωνικά χιλιοστά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που συνήθως, αν υπήρχε η δυνατότητα, κάθε κείμενο το παρήγγελνες 2 φορές, ώστε να έχεις ρεζέρβα γράμματα ή λέξεις για πιθανές διορθώσεις. Αν δεν είχες τη δυνατότητα αυτή, τότε κατέφευγες στο περίφημο repromaster.

Είναι η ώρα όμως να πούμε μερικά πράγματα για αυτό το μηχάνημα, που αποτελούσε το δεξί χέρι του γραφίστα και οι γνώσεις χειρισμού του ήταν άκρως απαραίτητες.

Τι είναι το repromaster?



Το repromaster είναι ένα φωτογραφικό μηχάνημα. Λειτουργεί μόνο σε συνθήκες σκοτεινού φωτογραφικού θαλάμου κι αυτό γιατί χρησιμοποιούνται στη λειτουργία του φωτοευαίσθητα φωτογραφικά χαρτιά και ζελατίνες.

Κάθε λοιπόν σχεδιαστήριο διέθετε ένα δωμάτιο, έναν σκοτεινό θάλαμο, για να φιλοξενεί το repromaster, το εμφανιστήριο, το στεγνωτήριο, τα χημικά φωτογραφικά υγρά και τα ειδικά φωτογραφικά χαρτιά.

Η λογική της λειτουργίας του ήταν ιδιαίτερα απλή. Στην ουσία επρόκειτο για έναν μεγενθυτήρα που σου έδινε την δυνατότητα να αποτυπώνεις πάνω σε χαρτί το μεγενθυμένο ή σμικρυμένο θέμα σου, άσχετα αν το πρωτότυπο ήταν χαρτί ή slide.

Αποτελείτο από 3 βασικά μέρη:

α. Την κάτω επιφάνεια στην οποία τοποθετούσες το προς φωτογράφηση θέμα σου.

Η επιφάνεια αυτή έκλεινε αεροστεγώς με ένα γυάλινο καπάκι, που εγκλώβιζε πάνω της το θέμα σου. Δεξιά και αριστερά της επιφάνειας υπήρχαν δύο δυνατές λάμπες, που τη στιγμή της φωτογράφησης άναβαν για συγκεκριμένο χρόνο, ώστε να "γράψει" το φωτογραφιζόμενο θέμα πάνω στο φωτογραφικό χαρτί.

β. Τον φωτογραφικό φακό στη μέση.

Αυτός κοίταζε κάθετα το θέμα σου και έκανε όλη τη δουλειά. Μπορούσες να τον μετακινήσεις κάθετα για zoom ή unzoom, χειροκίνητα με μανιβέλες ή ηλεκτρονικά με χειριστήριο ανάλογα με το μοντέλο του repromaster.

γ. Την πάνω επιφάνεια, που εκτός από τα όργανα κίνησης και νεταρίσματος του φακού και τα κουμπιά ενεργοποίησης των λαμπών, διέθετε μια γυάλινη επίπεδη πλάκα, συνήθως και με μετρικές ενδείξεις για το κέντρο του φακού, πάνω στην οποία μπορούσες να δείς και νασκοπεύσεις το προς φωτογράφηση θέμα. Σε αυτή την επιφάνεια, όταν είχες ολοκληρώσει με την σκόπευση, τοποθετούσες, σε σκοτάδι πάντα, το ειδικό φωτογραφικό χαρτί με την φωτοευαίσθητη πλευρά του προς τα κάτω (να κοιτάει το θέμα), έκλεινες αεροστεγώς το καπάκι της και ενεργοποιούσες τις λάμπες για χρόνο που είχες ήδη καθορίσει ανάλογα με τις απαιτήσεις της φωτογράφησης.

Όταν αυτή τελείωνε, έπαιρνες το φωτοευαίσθητο χαρτί και το πέρναγες μαζί με το χαρτί αποτύπωσης μέσα από το εμφανιστήριο. Κρατούσες τα δύο βρεγμένα πλέον χαρτιά κολλημένα μεταξύ τους για μερικά δευτερόλεπτα και στη συνέχεια αποκολλώντας τα, το θέμα σου είχε αποτυπωθεί πάνω στο ειδικό χαρτί. Το πέρναγες μέσα από το στεγνωτήριο ή το στέγνωνες με σεσουάρ και είχες τελειώσει. Όπως καταλαβαίνετε όλο αυτό για να γίνει ήθελε εκπαίδευση, κατανόηση της εργασίας σε σκοτεινό φωτογραφικό θάλαμο, επαφή με φακούς, ειδικά χαρτιά, χημικά υγρά και μεθοδικότητα. Οι γραφίστες βέβαια με προβλήματα κλειστοφοβίας είχαν ένα μεγάλο εμπόδιο στη δουλειά τους!

Γιατί όμως όλη αυτή η ιστορία με το repromaster? Στη μακέτα του παραδείγματός μας σε τί θα εξυπηρετούσε;

Είχαμε σταματήσει στο κόλλημα των κειμένων. Αφού λοιπόν είχες διαλέξει τις 2 φωτό που θα χρησιμοποιούσες, αυτές με κάποιο τρόπο έπρεπε να τοποθετηθούν ασπρόμαυρες πάνω στη μακέτα στις συγκεκριμένες θέσεις. Οπότε τις έπαιρνες και τις φωτογράφιζες στο repromaster και με τον ίδιο τρόπο που είχαν κολληθεί τα κείμενα, κόλαγες και αυτές.

Το αποτέλεσμα τώρα πλέον ήταν αυτό:



και το μόνο που είχε μείνει ήταν το λογότυπο στο κάτω μέρος. Έχουμε ήδη πεί οτι αυτό σαν πρωτότυπο έπασχε, οπότε θα χρειαζόταν φτιάξιμο.

Το πρώτο βήμα ήταν να το φωτογραφήσεις στο repromaster όσο το δυνατόν μεγαλύτερο γίνεται. Και αυτό γιατί θα μπορούσες έτσι να επανασχεδιάσεις το τμήμα με το πουλί, έχοντας σαν οδηγό τη μεγέθυνση. Αυτό γινόταν συνήθως βάζοντας ένα ριζόχαρτο πάνω από τη μεγέθυνση και με ραπιδογράφο και καμπυλόγραμμους χάρακες γινόταν ο επανασχεδιασμός σε outline. Στη συνέχεια κάθε τμήμα μελανονότανε και επαναφωτογραφιζότανε στο repromaster, καλοσχεδιασμένο πλέον, στην σμίκρυνση που το ήθελες.

Το υπόλοιπο μέρος του λογότυπου, την επωνυμία Bird Life, αν θεωρήσουμε οτι είχε κάποια ιδιαιτερότητα σαν γράμμα και δεν υπήρχε σαν γραμματοσειρά ώστε να το παραγγείλεις στη φωτοστοιχειοθεσία, θα έπρεπε ή να το επανασχεδιάσεις όπως και το πουλί ή αν ήσουν τυχερός να ανακαλύπτες οτι υπάρχει σαν γραμματοσειρά, σε έτοιμες μεταφερόμενες γραμματοσειρές που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο τότε. Αυτές διατίθονταν από εταιρείες όπως η Letraset ή η Mecanorma και ήταν ειδικές μεμβράνες με γράμματα πάνω τους που όταν ασκούσες πίεση πάνω τους, αυτά ξεκολλούσαν από την μεμβράνη και κολλούσαν πάνω στη μακέτα σου. Αυτές τις χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα σε δημιουργία υπέρτιτλων ή λογότυπων μια και ήταν γραμματοσειρές αρκετά ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές.

Δείγμα τέτοιων επιφανειών είναι το παρακάτω:



Με τον συνδυασμό λοιπόν του σχεδιασμού του πουλιού και της χρήσης των ειδικών μεμβρανών, κατάφερνες να επανασχεδιάσεις σωστά ένα προβληματικό λογότυπο και να το τοποθετήσεις με το γνωστό τρόπο στη μακέτα.

Σχεδιάζοντας τέλος και την οριζόντια λουρίδα κάτω από τις φωτό με το ραπιδογράφο, η μακέτα ολοκληρωνόταν:



Τέλος!!

Τρελλή περιπέτεια ομολογουμένως με τα σημερινά δεδομένα. Το μόνο που απέμενε μετά από όλο αυτό, ήταν να σκεπάσεις τη μακέτα με ένα ριζόχαρτο και να σημειώσεις πάνω του στα αντίστοιχα σημεία, τα χρώματα της 4χρωμίας και επιμέρους οδηγίες για το ατελιέ των διαχωρισμών:



Είναι πάντως ενδιαφέρον όταν συνειδητοποιεί κανείς κατ' αυτό τον τρόπο, το πόσο τεράστια αλλαγή έφερε στο χώρο ο υπολογιστής. Σκεφτείτε το πως γινόταν όλη αυτή η διαδικασία σε περιοδικά ή βιβλία. Πόσο σημαντική ας πούμε ήταν για τονσυγκεκριμένο χώρο η εμφάνιση ενός Quark express, ενός Illustrator ή Coreldraw πόσο μάλλον ενός Photoshop...

Thanks,

Dennis