iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Inferno (1980, Dario Argento)
http://www.imdb.com/title/tt0080923/
Ηθοποιοί: Leigh McCloskey, Daria Nicolodi, Alida Valli, Irene Miracle, Eleonora Giorgi, Gabriele Lavia, Leopoldo Mastelloni, Sacha Pitoeff, Veronica Lazar
Υπόθεση: Μια νεαρή γυναίκα, αφού αγοράσει ένα βιβλίο από έναν αντικέρ που αφορά την ιστορία των "τριών μητέρων", ανακαλύπτει ότι το κτίριο στο οποίο μένει, είναι στην πραγματικότητα το άνδρο μιας από αυτές. Γεμάτη ανασφάλεια γράφει στον αδερφό της στην Ιταλία, ζητώντας του να έρθει στην Αμερική για να την βοηθήσει.
Sequel του αριστουργηματικού Suspiria, το Inferno συνεχίζει τον μύθο των "τριών μητέρων" και μας εισάγει στον εφιαλτικό, απειλητικό κόσμο της Mater Tenebrarum (Μητέρα του Σκοταδιού). Σίγουρα, το Inferno, δεν είναι η καλύτερη ταινία του Argento, και αν δεν υπολείπεται των άλλων ταινιών του στα 70'ς, είναι τουλάχιστον κατώτερο από τα Suspiria και Profondo Rosso. Αλλά το Inferno είναι η πιο εντυπωσιακή εικαστικά ταινία που σκηνοθέτησε ο μαέστρος του ιταλικού τρόμου. Εκεί που το Suspiria ακολουθούσε τη δομή ενός στοιχειωμένου παραμυθιού, το Inferno ακολουθεί τη λογική των ονείρων. Η σουρεαλιστική, σχεδόν, προσέγγιση του σκηνοθέτη, δημιουργεί μια αφήγηση που δεν είναι καθαρά γραμμική και δίνει την εντύπωση μιας αλληλουχίας απο εικόνες που αφορούν το ασυνείδητο του ανθρώπινου μυαλού. Η δομή της ταινίας, έχει την ασυνέχεια και την παράλογη αίσθηση ενός εφιάλτη, εκεί που μια λάθος στροφή μπορεί να σε οδηγήσει από μια απλή βιβλιοθήκη στο εργαστήριο κάποιου μεσαιωνικού αλχημιστή. Οι διάδρομοι είναι ερεβώδεις λαβύρινθοι που μπορούν να μεταφέρουν τους χαρακτήρες σε ένα υπνωτικό ταξίδι στον χώρο, οικοδομώντας μια εφιαλτική αίσθηση αβεβαίοτητας και ασυνέχειας. Ο Argento συνδυάζει τον λυρισμό και την κινηματογραφική ποίηση με τον σουρεαλιστικό τρόμο για να δώσει ένα αποτέλεσμα που λειτουργεί απέναντι στις αισθήσεις και στο υποσυνείδητο του θεατή και όχι στη λογική του. Τα έντονα χρώματα, ο εξαιρετικός φωτισμός, τα σουρεαλιστικά σκηνικά δημιουργούν την εντύπωση ενός ρευστού κόσμου που μπορεί να μεταβληθεί ανα πάσα στιγμή. Η γνωστή παράφορη σκηνοθετική τεχνική του Argento, με την εξαιρετική κίνηση της κάμερας, τις όμορφες γωνίες, τις παραμορφώσεις, τα ελλειπτικά πλάνα, στο Inferno βρίσκεται στην απόλυτη μορφή της. Η ονειρική ατμόσφαιρα είναι παράλληλα όμορφη και ανατριχιαστική, χωρίς ποτέ να χάνει κάτι από τον απειλητικό της τόνο αλλά και την υπνωτική της ρευστότητα. Το Inferno, σε όλη τη διάρκειά του, διατηρεί την παραισθησιακή του μορφή, αφήνοντας πάντα στον θεατή την αίσθηση ότι βλέπει μια ιδιοσυγκρασιακή χορογραφία μεταξύ εικόνων, σχεδίων και χρωμάτων. Οι χαρακτήρες της ταινίας κινούνται ασυντόνιστα μέσα σουρεάλ σκηνικά, μετακινούνται ασυνείδητα μεταξύ ρευστών εικόνων, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να είναι κύριοι των επιλογών τους. Ο οπερατικός τόνος, οι γκροτέσκες εικόνες, τα χορογραφημένα πλάνα, ο ποιητικός λυρισμός, οι βουβές σκηνές, η πανέμορφη φωτογραφία, κάνουν το Inferno να στέκει ανάμεσα στις πιο όμορφες ταινίες τρόμου του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώ παράλληλα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που μοιάζει με ασύνδετα κομμάτια ενός σουρεαλιστικού παζλ. Αρκετά καλή η μουσική της ταινίας που συνδυάζει τον Verdi με τον Keith Emerson. Αν αναζητάτε ταινίες τρόμου με λογική και πλήρη αποκάλυψη των κινήτρων, δεν είστε στο στοιχείο σας. Όποιος όμως αποφασίσει να δει το Inferno, να είναι σίγουρος ότι θα βιώσει μια εκπληκτική εμπειρία. Αφήστε την λογική στην άκρη και απολαύστε την ονειρική παραδοξότητα του παράλογου οράματος του Argento.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0080923/
Ηθοποιοί: Leigh McCloskey, Daria Nicolodi, Alida Valli, Irene Miracle, Eleonora Giorgi, Gabriele Lavia, Leopoldo Mastelloni, Sacha Pitoeff, Veronica Lazar
Υπόθεση: Μια νεαρή γυναίκα, αφού αγοράσει ένα βιβλίο από έναν αντικέρ που αφορά την ιστορία των "τριών μητέρων", ανακαλύπτει ότι το κτίριο στο οποίο μένει, είναι στην πραγματικότητα το άνδρο μιας από αυτές. Γεμάτη ανασφάλεια γράφει στον αδερφό της στην Ιταλία, ζητώντας του να έρθει στην Αμερική για να την βοηθήσει.
Sequel του αριστουργηματικού Suspiria, το Inferno συνεχίζει τον μύθο των "τριών μητέρων" και μας εισάγει στον εφιαλτικό, απειλητικό κόσμο της Mater Tenebrarum (Μητέρα του Σκοταδιού). Σίγουρα, το Inferno, δεν είναι η καλύτερη ταινία του Argento, και αν δεν υπολείπεται των άλλων ταινιών του στα 70'ς, είναι τουλάχιστον κατώτερο από τα Suspiria και Profondo Rosso. Αλλά το Inferno είναι η πιο εντυπωσιακή εικαστικά ταινία που σκηνοθέτησε ο μαέστρος του ιταλικού τρόμου. Εκεί που το Suspiria ακολουθούσε τη δομή ενός στοιχειωμένου παραμυθιού, το Inferno ακολουθεί τη λογική των ονείρων. Η σουρεαλιστική, σχεδόν, προσέγγιση του σκηνοθέτη, δημιουργεί μια αφήγηση που δεν είναι καθαρά γραμμική και δίνει την εντύπωση μιας αλληλουχίας απο εικόνες που αφορούν το ασυνείδητο του ανθρώπινου μυαλού. Η δομή της ταινίας, έχει την ασυνέχεια και την παράλογη αίσθηση ενός εφιάλτη, εκεί που μια λάθος στροφή μπορεί να σε οδηγήσει από μια απλή βιβλιοθήκη στο εργαστήριο κάποιου μεσαιωνικού αλχημιστή. Οι διάδρομοι είναι ερεβώδεις λαβύρινθοι που μπορούν να μεταφέρουν τους χαρακτήρες σε ένα υπνωτικό ταξίδι στον χώρο, οικοδομώντας μια εφιαλτική αίσθηση αβεβαίοτητας και ασυνέχειας. Ο Argento συνδυάζει τον λυρισμό και την κινηματογραφική ποίηση με τον σουρεαλιστικό τρόμο για να δώσει ένα αποτέλεσμα που λειτουργεί απέναντι στις αισθήσεις και στο υποσυνείδητο του θεατή και όχι στη λογική του. Τα έντονα χρώματα, ο εξαιρετικός φωτισμός, τα σουρεαλιστικά σκηνικά δημιουργούν την εντύπωση ενός ρευστού κόσμου που μπορεί να μεταβληθεί ανα πάσα στιγμή. Η γνωστή παράφορη σκηνοθετική τεχνική του Argento, με την εξαιρετική κίνηση της κάμερας, τις όμορφες γωνίες, τις παραμορφώσεις, τα ελλειπτικά πλάνα, στο Inferno βρίσκεται στην απόλυτη μορφή της. Η ονειρική ατμόσφαιρα είναι παράλληλα όμορφη και ανατριχιαστική, χωρίς ποτέ να χάνει κάτι από τον απειλητικό της τόνο αλλά και την υπνωτική της ρευστότητα. Το Inferno, σε όλη τη διάρκειά του, διατηρεί την παραισθησιακή του μορφή, αφήνοντας πάντα στον θεατή την αίσθηση ότι βλέπει μια ιδιοσυγκρασιακή χορογραφία μεταξύ εικόνων, σχεδίων και χρωμάτων. Οι χαρακτήρες της ταινίας κινούνται ασυντόνιστα μέσα σουρεάλ σκηνικά, μετακινούνται ασυνείδητα μεταξύ ρευστών εικόνων, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να είναι κύριοι των επιλογών τους. Ο οπερατικός τόνος, οι γκροτέσκες εικόνες, τα χορογραφημένα πλάνα, ο ποιητικός λυρισμός, οι βουβές σκηνές, η πανέμορφη φωτογραφία, κάνουν το Inferno να στέκει ανάμεσα στις πιο όμορφες ταινίες τρόμου του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώ παράλληλα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που μοιάζει με ασύνδετα κομμάτια ενός σουρεαλιστικού παζλ. Αρκετά καλή η μουσική της ταινίας που συνδυάζει τον Verdi με τον Keith Emerson. Αν αναζητάτε ταινίες τρόμου με λογική και πλήρη αποκάλυψη των κινήτρων, δεν είστε στο στοιχείο σας. Όποιος όμως αποφασίσει να δει το Inferno, να είναι σίγουρος ότι θα βιώσει μια εκπληκτική εμπειρία. Αφήστε την λογική στην άκρη και απολαύστε την ονειρική παραδοξότητα του παράλογου οράματος του Argento.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
