J.R.R. Tolkien (Τ.Ρ.Ρ. Τόλκιν)

[stayros]

Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν.Ο Δημιουργος των: "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" -"Το Χομπίτ"-"Σιλμαρίλλιον" και πολλων αλλων υπεροχων βιβλιων...πληροφοριες εδω...

και εδω θα δειτε μερικα απο τα εξωφυλλα των διασημων βιβλιων του...

 

[D@redevil]

Από τους εκπληκτικότερους συγγραφείς, αν και μπορώ να πω, ότι σε αρκετά έργα του κάνει εκτεταμένες περιγραφές -μερικές φορές, κουραστικές.

Κρίμα που αναγνωρίστηκε μόλις γυρίστηκε ο "Άρχοντας των δαχτυλιδιών" σε ταινία, ενώ υπάρχουν και άλλα έργα του, εξίσου αριστουργηματικά.

Μπορώ να πω ότι έχω ταξιδέψει στις σελίδες των βιβλίων του και η πλοκή πάντα μου κρατάει το ενδιαφέρον!

 

[Metalcandyman]

Σεβομαι τον J.R.R Tolkien αλλα προσωπικα δεν μαρεσουν καθολου οι ταινιες ο αρχοντας του δαχτυλιδιων και της ειδα μια φορα και με το ζορι καθως βρισκομουν κατω απο γυναικια πιεση αλλα ουτε τα βιβλια που προσπαθωντας να διαβασω καποια βαρεθηκα πριν φτασω καλα καλα στην μεση.

 

[Rakeesh]

Για το φαινόμενο Τολκιν ο,τι και να πουμε ειναι λιγο. Υπαρχει πολυς κοσμος που εχει "καεί" με τον κόσμο και τις ιστοριες, τους λαους και τις γλωσσες και ονοματα που δημιουργησε. Απο οσο ξερω στις ρετρό εποχες ειχε γινει pop culture φαινομενο σε καποιους κυκλους (χιπυς, θρησκευτικες οργανωσεις κλπ). Τα RPG και αλλες μορφες φαντασιας δεν θα ειχαν δημιουργηθει αν δεν υπηρχαν αυτα τα βιβλια.

Παροτι εμεις οι φιλοι της φαντασιας τα εχουμε λατρεψει, ειναι πολυ ιδιαιτερα βιβλια και δεν εκπλησσομαι καθολου οταν καποιος δεν μπορει να τα διαβασει

 

[stayros]

Ο Τόλκιν σε ταξιδευει σε αλλους,δικους του,φαναταστικους τοπους.Οι περιγραφες του ειναι τοσο αναλυτικες για το καθε τι που πραγματικα νομιζεις οτι το ζεις, οτι εισαι ο ηρωας του βιβλιου.Προσωπικα ειμαι "καμενος" με τον "Άρχοντα των Δακτυλιδιών"... και με τα βιβλια αλλα και με τις ταινιες (αν και λειπουν κεφαλαια ολοκληρα απο αυτες)...τα διαβαζω και τις βλεπω ξανα και ξανα .

 

[Maddog]

Μου αρέσει ο Tolkien από το 1983 που πρωτοέπαιξα το text adventure The Hobbit στον Spectrum μου.

Και τα βιβλία του τα διάβασα χρόνια πριν γίνουν "μόδα" από τις ταινίες και τα θεωρώ αριστουργήματα. Κάθε οπαδός της ηρωικής φαντασίας και των role playing games χρωστάει πολλά στον γέρο-Τόλκιν.

 

[TallMan]

Και τα βιβλία του τα διάβασα χρόνια πριν γίνουν "μόδα" από τις ταινίες και τα θεωρώ αριστουργήματα. Κάθε οπαδός της ηρωικής φαντασίας και των role playing games χρωστάει πολλά στον γέρο-Τόλκιν.

Είχα τη χαρά να πρωτοδιαβάσω Τόλκιν κάπου μέσα στη δεκαετία του '90. Μάλιστα το πρώτο του βιβλίο που διάβασα ήταν το Σιλμαρίλιον και που θεωρώ το καλύτερο, αν και ανολοκλήρωτο, έργο του συγγραφέα.

Τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον διάβασα λίγα χρόνια αργότερα, αλλά κατάφερα και διάβασα και τα τρία βιβλία μέσα σε μια εβδομάδα...

0

(ναι, είμαι βιβλιοφάγος κατά διαστήματα...)

Αν ξέρουμε για elves, dwarves, orcs, μάγους κλπ ως στερεότυπα μάλλον το οφείλουμε σε αυτόν. Η D&D σκηνή δεν θα υπήρχε χωρίς τις επιρροές από τα βιβλία του (και γενικά ό,τι θα είχε σχέση με το fantasy θα ήταν μάλλον πολύ φτωχότερο).

 

[D@redevil]

Γενικότερα, υπήρξε το έναυσμα για πολλές δραστηριότητες, είτε στο gaming, είτε στον κινηματογράφο.

Είχα διαβάσει το Χόμπιτ & την τριλογία κάπου στο '90 κι εγώ, όταν άρχισα ν' ακούω Blind Guardian. Για όσους δε γνωρίζετε το συγκρότημα, η καλλιτεχνική τους έμπνευση & η δισκογραφία τους, ήταν βασισμένα στην ιστορία του άρχοντα των δαχτυλιδιών.

Θυμάμαι ότι αμέσως μετά τον Τόλκιν, είχα κάνει τη μετάβαση και στον Λάβκραφτ. Ωραία χρόνια!

 

[Wally]

Πρωτη επαφη μου με Τολκιν ηταν οπως και του Γιατρου στο Spectrum. Ηταν ομως ολιγολεπτη. Μολις πηρα χαμπαρι οτι δεν παιζει με χειρηστηριο και δεν σκοτωνεις εξωγηινους-χοροπηδας σε πλατφορμες, εφαγε μονιμο reset.

Αργοτερα οταν διαβασα τα βιβλια του (ευτυχως με τη σωστη σειρα - μετα απο συμβουλη) ειδα οτι ο τυπος εφτιαξε ενα απιθανο universe και τα "ρουφηξα". Εγραφε λεπτομερειες ασημαντες κατ αρχην που μετα σε 2 και 3 βιβλια βλεπεις οτι ηταν μεγαλης σημασιας.

Μεχρι και ενα ειδος γλωσσας εγραψε για το συμπαν του.

Τεραστιος παραμυθας (με την καλη εννοια). Τα εργα του μπορουν να διαβαστουν απο ολες σχεδον τις ηλικιες.

Μου αρεσαν οι κινηματογραφικες μεταφορες του Jackson. Περιμενω εναγωνιως και το κινηματογραφικο Hobbit

 

[Kambia]

Ξεκίνησα από το Χόμπιτ (γυμνάσιο ήμουν) το οποίο μου άρεσε αρκετά. Ακολούθησε το Σιλμαρίλιον λίγο αργότερα και στο καπάκι η τριλογία του άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Με κούρασαν όμως στο διάβασμά τους! Πολλά κεφάλαια τα προσπέρασα πχ εκείνο με το Τζο Μπορμπαντιλ. Είχε μια τάση να πετάει κάτι ξεκάρφωτα κεφάλαια...

Παράλληλα με το διάβασμα των βιβλίων του κάθησα να μελετήσω και την περίφημη Quenya. Από γραμματοσειρές στο pc μέχρι λεξικά και σχετικά βιβλία!

 

[Aardvark]

Δεν ουτε μικρος ουτε μεγαλυτερος,τον Τολκιν τον εμαθα για τα καλα ,περα απο κατι τυχαιες αναφορες στο ονομα του απο τις ταινιες.Maλλον μου ξεφυγε..


Ειμαι παιδι του Julius Vern.

 

[TallMan]

Θυμάμαι ότι αμέσως μετά τον Τόλκιν, είχα κάνει τη μετάβαση και στον Λάβκραφτ. Ωραία χρόνια!

Όφ τόπικ

0

Ας είναι καλά οι Εκδόσεις Ωρόρα

 

[Metalcandyman]

Και γω ειμαι παιδι του Stephen King

 

[Domenica]

Το θρεντ που θα ηθελα να ανοιξω αλλα δεν τολμησα! Λοιπον... ναι παραμυθας μεγας κτλ. αλλα ειμαι η μονη που επαθε ενα κατι με το ηθικοπλαστικο, συντηριτικο, αγγελικα φτιαγμενο συμπαν του μαστερ? Ξερετε τωρα, το κακο τιμωρειται, το καλο ανταμοιβεται, ο καθενας να ξερει την θεση του στον κοσμο τουτο που ομως σε περιπτωση αναγκης ολοι μαζι πρεπει να αγωνιστουμε για να σωσουμε και τον διατηρησουμε ιδιο και απαραλαχτο. Α, ναι να μην ξεχασω την κακομοιρα την Εογουιν-συμβουλη στα ατακτα κοριτσακια να αφησουν τα οπλα και τις φαντασιωσεις για τον βασιλια και να βολευτουν με τον καλο, βαρετο πριγκηπα που ερχεται για παρηγορια.

Αγαπημενο μου ολων ειναι το ᾽Χομπιτ᾽ το οποιο ειναι κομματακι πιο ανθρωπινο και με λιγοτερες φανφαρες. Τον Ἀρχοντα᾽ τον προτιμω στην κινηματογραφικη του εκδοχη.

 

[Rakeesh]

το κακο τιμωρειται, το καλο ανταμοιβεται

Ετσι πρεπει να ειναι. Το λεει και η Αποκαλυψη

 

[D@redevil]

...αλλα ειμαι η μονη που επαθε ενα κατι με το ηθικοπλαστικο, συντηριτικο, αγγελικα φτιαγμενο συμπαν του μαστερ? Ξερετε τωρα, το κακο τιμωρειται, το καλο ανταμοιβεται, ο καθενας να ξερει την θεση του στον κοσμο τουτο που ομως σε περιπτωση αναγκης ολοι μαζι πρεπει να αγωνιστουμε για να σωσουμε και τον διατηρησουμε ιδιο και απαραλαχτο. ......

Ωραία περιγραφή!

Δεν ξέρω αν είσαι η μόνη - ίσως κι εγώ αν το διάβαζα τώρα, να με ξένιζε αυτό το μοτίβο "good vs bad & good wins", μιας κι έχω γίνει πιο ρεαλίστρια. Επειδή όμως ήμουν έφηβη και ήμουν ιδεολόγος, μου "έκατσε" μια χαρά σαν ιστορία! Ικανοποίησε τρεις βασικές ανάγκες μου:

α) Την παιδική μου ανάγκη για παραμύθι

β) Την ιδεολογική μου ανάγκη για δικαιοσύνη (το μοτίβο good vs bad, που λέγαμα)

γ) Την ηθοπλαστική μου ανάγκη να θέλω να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς τους ήρωες, που ήταν μαζί, χωρίς να λογαριάζουν τις επιπτώσεις.

Ειδικά στο τελευταίο, πέτυχε διάνα!

 

[Juanita]

Η πρώτη μου αντίδραση όταν μου έκαναν δώρο το Σιλμαρίλιον ήταν : "Μα καλά... lease: κοτζάμ γαϊδούρα, παραμύθια για μάγους και ξωτικά θα διαβάζω;;;; "


Αλλά επειδή σπάνια αφήνω αδιάβαστο βιβλίο, είπα να το διαβάσω...


Ε... αυτό ήταν... κόλλησα... :burn:

 


Έκτοτε, ότι (επανα)κυκλοφορεί σε Τόλκιν το ξεζουμίζω...

 


Όσο για την Εογουιν, θα διαφωνήσω με τη Domenica...


Δεν (θυμάμαι να) ήξερε πως ο Άραγκορν προαλείφεται για βασιλιάς οπότε αρχικά ερωτεύτηκε τον γεναίο πολεμιστή. :heartcloud:


Ούτε συμβιβάστηκε με τον Φάραμιρ, ο οποίος νομίζω πως της ταίριαζε πολύ περισσότερο...


Τώρα... για το πόσο γρήγορα ξεπέρασε ένα άπιαστο όνειρο και ερωτεύτηκε κάποιον άλλον μπορούμε να συζητάμε με τις μέρες... Άλλωστε η ιστορία επαναλαμβάνεται συχνά. πχ: Κάντυ - Τέρρυ - Άλμπερτ.

 

[Domenica]

Ασχετο αλλα οσον αφορα την Καντυ πιστευω πως τελικα ταιριαζε με τον Αλμπερτ περισσοτερο και πως ο Τερυ με την Σουζανα ηταν ιδανικο ζευγαρι!(εχω αναπτυξει τις αποψεις μου σχετικα). Αναφερα την Εογουιν διοτι ειναι κλισε των ηρωικων ιστοριων των παιδικων και εφηβικων μας χρονων ο καλος ηρωας να διαλεγει την πιο βαρετη ηρωιδα σε σχεση με την δυναμικη της αντιζηλο πχ στους Αθλιους ο Μαριος διαλεγει την Τιτικα αντι για την Επονινα, ο Ιβανοης την Ραβενα αντι για την Ρεβεκκα κτλ.

Εγω ανακαλυψα πρωτα το 'Χομπιτ᾽ οταν ημουν 12 και αν και το εξωφυλλο εμοιαζε με παιδικο το περιεχομενο αποδειχτηκε μια πολυ ευχαριστη εκπληξη! Ειδικα μου αρεσε το Γκολουμ, χαρακτηρας υπερβολικα σκοτεινος και αντιφατικος. Νομιζω κιολας πως σε πολλα θεματα το 'Χομπιτ᾽ ειναι πιο ανατρεπτικο απο τον Ἀρχοντα᾽. (αναλυση αργοτερα). ''Ο Αρχοντας των δαχτυλιδιων´᾽ και το ᾽᾽Σιλμαριλιον᾽᾽ ακολουθησαν λιγους μηνες μετα και μαλιστα τα διαβαζα κρυφα διοτι τοτε ο Τολκιν στην Ελλαδα ηταν σχετικα αγνωστος και δεν ειχε το στατους που του αξιζε (?). Οι δικοι μου δεν γνωριζαν περι εδρας στην Οξφορδη και της φημης περι ογκολιθου των αγγλικων γραμματων. Καπου εκει με τον Τολκιν ξεκινησε η λογοκρισια στο σπιτι ενω μεχρι τοτε κυκλοφορουσα ανεμελα με την Κριστιανε Φ. και διαφορα αλλα υπο μαλης. Ειχαμε διαφορους οικογενειακους φιλους που ειχαν πρωτοποριακες αποψεις για την εκπαιδευση και μια απο αυτες ηταν πως το sci fi και οι ιστοριες φαντασιας οδηγουν στην τρελλα, τον ολεθρο και την σχολικη αποτυχια.

Παντως θυμαμαι πως ο Αρχοντας με ειχε εξοργισει τοσο που οταν γυρω στα 15 ανακαλυψα τον Μ.Μουρκοκ και τον Ελρικ (στα αγγλικα τοτε) ειχα καταχαρει-το ιδιο παραμυθι απο την αναποδη και με αγριες διαθεσεις! (περισσοτερα στο σχετικο θρεντ). Κριμα παντως τοσο κρυφτουλι για να διαβασω τον Αρχοντα και τελικα ελεγε τα ιδια με αυτα που μας μαθαιναν στο σχολειο.

Ειχαμε αργοτερα και τις αγγλοφωνες εκδοσεις του Τολκιν ('Χομπιτ᾽ και Ἀρχοντα των δαχτυλιδιων᾽), αυτες με την φοβερη εικονογραφηση αλλα οταν τοτε ενα εφηβο ξαδερφακι ηρθε επισκεψη και μαγευτηκε του τα χαρισαμε ολα και ελληνικα και αγγλικα. Τα εχει ακομα στολισμενα σε περιοπτες θεσεις στην βιβλιοθηκη και δεν ανοιγονται σχεδον ποτε για να μην χαλασουν. Το 'Χομπιτ´ ακομα το κλαιω καθε φορα που το βλεπω.

 

[Amigovios]

Τον Tolkien τον έμαθα το '99 στο στρατό...από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, ακούγοντας Dead can Dance και στην συνέχεια διαβάζοντας Edgar alan Poe & H.P. Lovecraft...είναι εκρηκτικός συνδιασμός, δεν μπορείτε να πείτε !!! πάντως πιστεύω πως αν κάποιος θελει να ασχοληθεί με το έργο του πρέπει να ξεκινήσει από το Silmarilion...(χμμμ...υπήρχε μια εταιρεία παιχνιδιών amiga που λεγόταν Silmarils !!!)

 

[herco]

Τα γραπτα και η διαθεση ειναι σχεδον παντα θεμα καταστασεων. Ειναι πολυ ευκολο να καταπιαστεις να δωθεις να λατρεψεις αντισυμβατικους ψαγμενους και ταγμενους σε αλλες μορφες ηθικης ηρωες, οταν ζεις σε ενα περιβαλλον που σου δινει την ευκαιρια να το κανεις.

Ο Αρχοντας ομως ξεκινησε να γραφεται το 1937 και τελειωσε - με καποιες διακοπες - το 1948. Σε ενα κοσμο που καιγοταν απο τον πολεμο και τον δαιμονοποιημενο εχθρο - ηταν πιο "ανθρωπινο" να αναδειξει αξιες και συμπεριφορες που κινδυνευαν.

Επισης οι επιρροες του ηταν στο ιδιο στυλ - εχω ξαναγραψει εδω για τον Rider Haggard και τα οσα εχει προσφερει στο συγχρονο fantasy - αλλα και η αδελφικη του (συγγραφικα) σχεση με τον Lewis (Pilgrim's Regress) - ηταν καταλυτικη.

Και παροτι η κριση για ενα λογοτεχνικο εργο ειναι προσωπικο και μη διαπραγματευσιμο θεμα - ειναι λιγο αδικο για το ιδιο το εργο να κρινεται με αλλα (ισως σημερινα) δεδομενα.