iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Ο μάστορας του sleaze, ο μαέστρος του sexploitation γεννήθηκε το 1930 στην Ισπανία. Λάτρης της jazz (φαίνεται από τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί: Clifford Brown, James P. Johnson) άρχισε να συνθέτει μουσική από μικρή ηλικία. Αφου δούλεψε ως κινηματογραφιστής δίπλα σε παλιότερους Ισπανούς σκηνοθέτες άρχισε να σκηνοθετεί από τα τέλη της δεκαετίας του '50. Σύμφωνα με το imdb, το βιογραφικό του βαραίνουν 194 τίτλοι! Το peak της πολύχρονης καριέρας του είναι η συμμετοχή του ως 2nd unit director στο Falstaff του Orson Welles. Η πολύχρονη καριέρα του μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1) από της αρχές της δεκαετίας του '60 εώς τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '70, που θεωρείται και η πιο επιτυχηνένη του, με μερικές ατμοσφαιρίκές ταινίες τρόμου και αρκετά ψυχεδελικά sexploitation, 2) από τα μέσα της δεκαετίας του '70 εώς τα μέσα του '80, εποχή που σηματοδοτείται από την γνωριμία του με τον παραγωγό/σκηνοθέτη Erwin C. Dietrich και την μαζική παραγωγή ταινιών w.i.p., nunsploitation φτάνοντας μέχρι τα hardcore πορνό και 3) από το 1985 περίπου και μέχρι σήμερα, όπου χρησιμοποιώντας απίστευτα μικρά μπάτζετ, θα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ καλά ώστε να βρείς κάποια αξιόλογη ταινία. Η πορεία του Franco στον κινηματογράφο ταυτίζεται με το αιώνιο ερώτημα αν έχει πραγματικό ταλέντο. Στην δεκαετία του '60 μέχρι και τα πρώτα χρόνια του '70, υπάρχουν ταινίες του Franco που δείχνουν σκηνοθετική ικανότητα, φτάνοντας στα b-movie αριστουργήματα Paroxismus (1969) και Vampyros Lesbos (1971), γεγονός που δίνει σοβαρά επιχειρήματα στους υπερασπιστές του (μεταξύ αυτών κι εγώ). Στην πραγματικότητα, ειδικά από το '75 και μετά είναι πολύ δύσκολο να τον κρίνεις, γιατί καμιά από τις τότε ταινίες του δεν κυκλοφορεί όπως τη γύρισε ο ίδιος. Η φιλμογραφία του Franco είναι ένα πραγματικό μυστήριο, και προκαλλεί πονοκέφαλο στους συλλέκτες, καθώς πέρα από τον αριθμό των τίτλων, κάθε ταινία του κυκλοφορεί σε 2-3 διαφορετικές version. Κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του είναι η ψυχεδελική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, η ηδονοβλεπτική σκηνοθετική οπτική, το γύρισμα της κάμερας σε κάτι άσχετο από την κύρια δράση της σκηνής (εκτός πλάνου δράσή; ίσως), τα φρενήρη zoom-in, η θολούρα από τα fade out, η κάμερα στο χέρι. κάποια περίεργα μονόπλανα, τα jazzy soundtrack και φυσικά η εμμονή του στο αναίτιο γυμνό. Ειδικά, από το '75 και μετά, η έλλειψη αξιοπρεπούς μπάτζετ, τον οδήγησε στη χρήση μίας μόνο κάμερας καθώς και στην απουσία τεχνήτου φωτισμού, οπτικών και ηχητικών εφέ. Κάτι σαν το δόγμα '95, ένα πράγμα (κοίτα που θα βγει και ο θείος Jess επιδραστικός!). Κάποια στιγμή ο Jess Franco, θεωρήθηκε από την φρανκική Ισπανία και την ισπανική καθολική εκκλησία ως ο πιο επικίνδυνος σκηνοθέτης, μαζί με τον Luis Bunuel. Σύμφωνα με τις φήμες, o Bunuel επεδίωξε να συναντηθεί και να γνωρίσει τον Franco. Λέγεται ακόμη ότι διατήρησαν για μικρό χρονικό διαστημα αλληλογραφία, με σκοπό μια "ανίερη" μεταξύ τους συνεργασία, που φυσικά δεν ευδοκίμησε. Δεν θα με παραξένευε αν αυτό είναι αλήθεια, δεδομένου του ιδαίτερου χιούμορ που αποδεδειγμένα είχε ο Bunuel. Άτυπος αντιστασιακός, λοιπόν, ο Franco, έγινε αποδιοπομπαίος τράγος του φρανκικού καθεστώτος, αντιστάθηκε ακούσια στον πουριτανισμό της καθολικής εκκλησίας, κάνοντας επίθεση με τον δικό του τρόπο. Ο Franco είναι επίσης γνωστός για την εμμονή του που είχε στο έργο του Sade, ενώ το δικό του Count Dracula (1970), προσωπικά, το θεωρώ μια από τις πιο πιστές μεταφορές του ομώνυμου ήρωα του Bram Stoker. Μούσα του υπήρξε η Soledad Miranda, μέχρι τον τραγικό της θάνατο σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από το 1970 και μετά, τη θέση της πήρε η μετέπειτα σύντροφος του στη ζωή Lina Romay, η οποία συνέχισε να εμφανίζεται στις ταινίες του μέχρι τον πρόσφατο θάνατό της (15 Φεβρουαρίου 2012) από καρκίνο. Σε ταινίες του έχουν συμμετάσχει ηθοποιοί όπως: Christopher Lee, Klaus Kinski, Maria Rohm, Herbert Lohm, Rosalba Neri, Helmut Berger, Brigitte Lahaie, Paul Muller, Howard Vernon, Dyanne Thorne κ.α. Ο Jess Franco θεωρειται μέλος της "αγίας τριάδας" του ευρωπαϊκού exploitation, μαζί με τον Jean Rollin και τον Walerian Borowczyk. Σαν φανατικός λάτρης των b-movies και κυνηγός "σκουπιδιών", έχω δει αρκετές ταινίες του, άλλες καλές, άλλες κακές, άλλες πραγματικά σκουπιδια. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσει προτεινόμενη φιλμογραφία.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
του με τον Ο. Γουέλς στον Δον Κιχώτη
