Η τηλεόραση στα χειρότερα της. Μια εκπομπή παρωδία, ένα κακέκτυπο talk show, που προσπάθησε ανεπιτυχώς να μιμηθεί ανάλογες εκπομές στο εξωτερικό με τρεις μετριότατους παρουσιαστές, άγνωστους στο ευρύ κοινό, και καλεσμένους όλες τις ασημαντότητες του καλλιτεχνικού στερεώματος που σημάδεψαν αρνητικά τις μαύρες και άραχνες δεκαετίες "70 και "80, εποχές απόλυτης πολιτιστικής παρακμής της Ελλάδας μας και φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η τηλεόραση μας και η ασήμαντη εκπομπή "Καλλιτεχνικό Καφενείο".
Όσο σκέφτομαι τα διαμάντια talk shows και τις ενημερωτικές εκπομπές διαστημικά υψηλού επιπέδου με παρουσιαστές εγνωσμένου κύρους που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, χαίρομαι για την αλματώδη εξέλιξη του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας μας, γιατί γίναμε πράγματι ευρωπαική χώρα με τα παγκοσμίου φήμης και αποδοχής reality shows,που προάγουν μια ολόκληρη γενιά υψηλού διανοητικού και πολιτισμικού επιπέδου.
Μετά από επανειλημμένες συστάσεις των ιδιοκτητών της πνευματικής ιδιοκτησίας των παραμυθιών του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σταματάω εδώ το παραλήρημα αγανάκτησης ως αποτέλεσμα του απίστευτου τρολαρίσματος που πραγματοποίησα αναλογιζόμενος πως ήταν η τηλεόραση μας και πως κατάντησε. Μεγαλύτερη τιμωρία των υπαιτίων της ολισθηρής παρακμής είναι το μεγάλο όπλο που έχουν οι τηλεθεατές. Το τηλεκοντρόλ και συγκεκριμένα το κουμπί που κλείνει τον δέκτη.
Μετά, όταν το διάβασα όλο, κατάλαβα ότι ήταν τρολάρισμα...
