iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Long Weekend (1978, Colin Eggleston)
http://www.imdb.com/title/tt0079482/?ref_=sr_4
Ηθοποιοί: John Hargreaves, Briony Behets
Υπόθεση: Ένα ζευγάρι αστών, με σημαντικά προβλήματα μεταξύ τους, μαζί με το σκύλο τους αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε μια απομονωμένη παραλία. Όμως, η ασέβεια που δείχνουν απέναντι στη φύση, και καθώς αναπτύσσεται η ένταση μεταξύ τους, θα οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα.
Μια από τις πιο κλασσικές και γνωστότερες ταινίες θρίλερ (μαζί με το Last Wave του Peter Weir) που μας έδωσε το αυστραλέζικο σινεμά, το Long Weekend είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του οικολογικού τρόμου, ένα είδος που είχε ακμάσει κυρίως τη δεκαετία του '70. Το Long Weekend όμως, αν και κινείται πάνω στο γνωστό concept "η φύση εκδικείται", δεν μοιάζει καθόλου με τις αμερικάνικες b-movie του είδους. Στη συγκεκριμένη ταινία, το σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξη της έντασης και της αγωνίας παίζει η ψυχολογία των χαρακτήρων και ο ψυχολογικός τρόμος, αφού τις περισσότερες φορές ο σκηνοθέτης δεν κάνει εμφανές αν οι "επιθέσεις" αποτελούν μια "μεταφυσική" εκδίκηση της φύσης ή αν είναι φυσιολογικό επακόλουθο των συμπεριφορών του δυο χαρακτήρων. Ο Eggleston λοιπόν, αντί να παρουσιάσει μια βίαιη, αλλά πρακτικά ανεξήγητη, εκδίκηση της φύσης μέσω της συλλογικής επίθεσης κάποιων συγκεκριμένων ζώων ή φυτών, παρουσιάζει τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να μην καταλαβαίνει αν πραγματικά συμβαίνει κάτι ανεξήγητο ή αν όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο αντίληψης των πρωταγωνιστών. Αυτή η σημαντική διαφορά του Long Weekend με τις κλασσικές animal-attack ταινίες, είναι που κάνει τη συγκεκριμένη ταινία να ξεχωρίζει. Επομένως, δίνοντας βάση στη ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων, στα έντονα προβλήματα και τις εκρήξεις που έχουν ως ζευγάρι και στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση, διατηρώντας παράλληλα τον συμπληρωματικό ρόλο της αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους, ο σκηνοθέτης χαρίζει στην ταινία μια σημαντική πρωτοτυπία. Στην εξέλιξη της ταινίας, ο σκηνοθέτης παίζει με τις εντυπώσεις που αφήνουν κάποια τυχαία περιστατικά και με την ιδέα του μυστηρίου πίσω από μια προσωποποιημένη παρουσίαση της φύσης, ώστε να χειραγωγήσει τις αντιλήψεις του θεατή και να παίξει με τις προσδοκίες του. Ο συνδυασμός μεταφυσικού και ψυχολογικού τρόμου, σε συνδυασμό με κάποιους συμβολισμούς και μεταφορές αναφορικά με τα εσωτερικά προβλήματα του ζευγαριού, λειτουργεί εξαιρετικά στο σύνολό του, αν και μερικές φορές οι διάλογοι μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποια τηλεοπτική σαπουνόπερα. Ο Eggleston σκηνοθετεί εξαιρετικά τα φυσικά τοπία, δημιουργώντας μια στοιχειωμένη, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που καταφέρνει παραδόξως να αφήνει μια κλειστοφοβική αίσθηση παρά το γεγονός ότι όλα τα πλάνα είναι εξωτερικά. Εκπληκτική χρήση των φυσικών ήχων, πολύ καλή δουλειά με την κάμερα που αποκτά ένα ηδονοβλεπτικό χαρακτήρα, λες και εισέρχεται κρυφά στα σκοτεινά ενδότερα του προβληματικού ζευγαριού, κινηματογράφηση που αποπνέει μια υπνωτική, νωχελική αύρα και δυο πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, σε δυο ρόλους αρκούντως αντιπαθητικούς κι εκνευριστικούς, ολοκληρώνουν το αποτέλεσμα. Αν και κάπως κουρασμένο από τα χρόνια που το βαραίνουν, το Long Weekend είναι ένα πολύ καλό θρίλερ που αξίζει την προσοχή του κινηματογραφικού κοινού. Το 2008 γυρίστηκε ένα αμερικάνικο remake της ταινίας με μέτρια αποτελέσματα.
http://www.imdb.com/title/tt0079482/?ref_=sr_4
Ηθοποιοί: John Hargreaves, Briony Behets
Υπόθεση: Ένα ζευγάρι αστών, με σημαντικά προβλήματα μεταξύ τους, μαζί με το σκύλο τους αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε μια απομονωμένη παραλία. Όμως, η ασέβεια που δείχνουν απέναντι στη φύση, και καθώς αναπτύσσεται η ένταση μεταξύ τους, θα οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα.
Μια από τις πιο κλασσικές και γνωστότερες ταινίες θρίλερ (μαζί με το Last Wave του Peter Weir) που μας έδωσε το αυστραλέζικο σινεμά, το Long Weekend είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του οικολογικού τρόμου, ένα είδος που είχε ακμάσει κυρίως τη δεκαετία του '70. Το Long Weekend όμως, αν και κινείται πάνω στο γνωστό concept "η φύση εκδικείται", δεν μοιάζει καθόλου με τις αμερικάνικες b-movie του είδους. Στη συγκεκριμένη ταινία, το σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξη της έντασης και της αγωνίας παίζει η ψυχολογία των χαρακτήρων και ο ψυχολογικός τρόμος, αφού τις περισσότερες φορές ο σκηνοθέτης δεν κάνει εμφανές αν οι "επιθέσεις" αποτελούν μια "μεταφυσική" εκδίκηση της φύσης ή αν είναι φυσιολογικό επακόλουθο των συμπεριφορών του δυο χαρακτήρων. Ο Eggleston λοιπόν, αντί να παρουσιάσει μια βίαιη, αλλά πρακτικά ανεξήγητη, εκδίκηση της φύσης μέσω της συλλογικής επίθεσης κάποιων συγκεκριμένων ζώων ή φυτών, παρουσιάζει τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να μην καταλαβαίνει αν πραγματικά συμβαίνει κάτι ανεξήγητο ή αν όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο αντίληψης των πρωταγωνιστών. Αυτή η σημαντική διαφορά του Long Weekend με τις κλασσικές animal-attack ταινίες, είναι που κάνει τη συγκεκριμένη ταινία να ξεχωρίζει. Επομένως, δίνοντας βάση στη ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων, στα έντονα προβλήματα και τις εκρήξεις που έχουν ως ζευγάρι και στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση, διατηρώντας παράλληλα τον συμπληρωματικό ρόλο της αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους, ο σκηνοθέτης χαρίζει στην ταινία μια σημαντική πρωτοτυπία. Στην εξέλιξη της ταινίας, ο σκηνοθέτης παίζει με τις εντυπώσεις που αφήνουν κάποια τυχαία περιστατικά και με την ιδέα του μυστηρίου πίσω από μια προσωποποιημένη παρουσίαση της φύσης, ώστε να χειραγωγήσει τις αντιλήψεις του θεατή και να παίξει με τις προσδοκίες του. Ο συνδυασμός μεταφυσικού και ψυχολογικού τρόμου, σε συνδυασμό με κάποιους συμβολισμούς και μεταφορές αναφορικά με τα εσωτερικά προβλήματα του ζευγαριού, λειτουργεί εξαιρετικά στο σύνολό του, αν και μερικές φορές οι διάλογοι μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποια τηλεοπτική σαπουνόπερα. Ο Eggleston σκηνοθετεί εξαιρετικά τα φυσικά τοπία, δημιουργώντας μια στοιχειωμένη, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που καταφέρνει παραδόξως να αφήνει μια κλειστοφοβική αίσθηση παρά το γεγονός ότι όλα τα πλάνα είναι εξωτερικά. Εκπληκτική χρήση των φυσικών ήχων, πολύ καλή δουλειά με την κάμερα που αποκτά ένα ηδονοβλεπτικό χαρακτήρα, λες και εισέρχεται κρυφά στα σκοτεινά ενδότερα του προβληματικού ζευγαριού, κινηματογράφηση που αποπνέει μια υπνωτική, νωχελική αύρα και δυο πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, σε δυο ρόλους αρκούντως αντιπαθητικούς κι εκνευριστικούς, ολοκληρώνουν το αποτέλεσμα. Αν και κάπως κουρασμένο από τα χρόνια που το βαραίνουν, το Long Weekend είναι ένα πολύ καλό θρίλερ που αξίζει την προσοχή του κινηματογραφικού κοινού. Το 2008 γυρίστηκε ένα αμερικάνικο remake της ταινίας με μέτρια αποτελέσματα.
