iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Naked Lunch (1991, David Cronenberg)
http://www.imdb.com/title/tt0102511/
Ηθοποιοί: Peter Weller, Judy Davis, Ian Holm, Roy Scheider, Julian Sands, Monique Mercure, Joseph Scoren, Michael Zelniker, Nicholas Campbell
Υπόθεση: Ο Bill Lee, ένας εξολοθρευτής εντόμων, που μαζί με την γυναίκα του έχει εθιστεί στη χρήση της σκόνη απεντόμωσης που χρησιμοποιεί στη δουλειά του ως ναρκωτικό, συλλαμβάνεται από την αστυνομία ως ύποπτος για χρήση ναρκωτικών, αναγκάζεται να συμμετάσχει σε μια αποστολή που αφορά την παρακολούθηση της γυναίκας του. Όταν, κατά λάθος, σκοτώνει τη γυναίκα του, φεύγει στην Interzone όπου θα πρέπει να ετοιμάσει την έκθεσή του.
Το Naked Lunch είναι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου έργου του William Burroughs από τον γνωστό Καναδό σκηνοθέτη David Cronenberg. Η προσπάθεια του Cronenberg όμως, δεν αφορά την πιστή μεταφορά του βιβλίου, αλλά επιλέγει μια χαλαρή μεταφορά που την εμπλουτίζει με βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή του Burroughs, κομμάτια από άλλα έργα του, προσωπικές εξομολογήσεις του συγγραφέα, οι εμπειρίες του ίδιου του Cronenberg από την επαφή του με τα έργα του Burroughs και μια προσπάθεια ερμηνείας του εθισμού του συγγραφέα με τα ναρκωτικα, με αποτέλεσμα το Naked Lunch να μετατρέπεται σε μια προσπάθεια με αποσκοπεί στην μυθολογική αναπαράσταση της ίδιας της συγγραφής του ομώνυμου λογοτεχνικού έργου. Στην βάση της ταινίας, ο Cronenberg συλλαμβάνει αρκετά καλά σε εικόνες, το λογοτεχνικό ύφος του Burroughs, που χαρακτηριζόταν από ένα ειρωνικό ύφος, προκλητικές και απωθητικές περιγραφές της καθημερινής ζωής και μια σαρκαστικά αντισυμβατική διάθεση, με αποτέλεσμα το Naked Lunch εν τέλει να καταφέρνει να αναπαράγει ένα φιλμικό σύμπαν σουρεαλιστικό, κατακερματισμένο και ιδιότροπο. Η ταινία κινείται μέσα σε διάφορα θεματικά επίπεδα που συνδυάζουν την μυθοπλασία με τα βιογραφικά στοιχεία, έχοντας πάντα στο κέντρο της την ταύτιση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα με τον ίδιο τον συγγραφέα. Ακόμη και διάφορα άλλα πρόσωπα της ιστορίας ταυτίζονται με πραγματικά πρόσωπα της ζωής του Burroughs, όπως η γυναίκα του, ο Kerouac και ο Ginsberg. O Cronenberg δημιουργεί μια αλληλουχία εικόνων που είναι παράλληλα ενοχλητικές, παραισθησιακές και κωμικές, οι οποίες πλησιάζουν αρκετά την αισθητική των έργων του Burroughs, και παρά το γεγονός ότι η χαλαρή συνοχή μπορεί να φανεί κάπως αμήχανη και επιτηδευμένη, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός από ευρηματικές, ευφάνταστες και προκλητικές σκηνές που αποτυπώνονται στο μυαλό του κινηματογραφικού κοινού. Αυτή τη φορά ο Cronenberg εγκαταλείπει το body horror και την περίτεχνη κινηματογράφηση, για χάρη μιας νωχελικά cool σκηνοθετικής προσέγγισης που συνδυάζεται με τις υπνωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το jazz soundtrack της ταινίας. Η κάθοδος στον ψυχισμό ενός χρήστη ναρκωτικών, η χρήση τους ως πηγή έμπνευσης, τα παραισθησιακά όνειρα που προκαλούν συνδυάζονται με τις ιδιότροπες φαντασιώσεις του σκηνοθέτη, σχεδόν ίδιας φύσης με το προγενέστερο Videodrome, κάνοντας το Naked Lunch να μοιάζει σε μια διεστραμμένη, πορνογραφική ματιά στις πολυπλοκότητες της κατάχρησης και του εθισμού στα ναρκωτικά. Η μαεστρική σκηνοθεσία του Cronenberg καταφέρνει να οικοδομήσει μια εξαιρετικα υπνωτική ατμόσφαιρα, που είναι παράλληλα μακάβρια ειρωνική και εφιαλτικά παραισθησιακή, βγάζοντας μια σκοτεινή γοητεία που είναι αδύνατο να μην υποβάλει τον θεατή. Το στρεβλωμένο φιλμικό σύμπαν που δημιουργεί ο σκηνοθέτης με το παρακμιακό ύφος, την περιθωριακή εκκεντρικότητα των χαρακτήρων, της αναφορές στην beat κουλτούρα, την ακραία σεξουαλικότητα, το λαβυρινθώδες πεδίο δράσης, την πολυπλοκότητα των θεματικών επιπέδων, την συνειρμική σχεδόν προσέγγιση στην πλοκή και την σουρεαλιστική διάθεση, φαίνεται να είναι το τέλειο πλαίσιο για την απεικόνιση της δημιουργικής διαδικασίας που θα οδηγήσει στην ίδια τη συγγραφή του Naked Lunch. Εκπληκτικές οι ερμηνείες του Peter Weller στον πρωταγωνιστικό ρόλο και της Judy Davis, όπως εκπληκτικό είναι και το jazz soundtrack του μονιμου συνεργάτη του Cronenberg, Howard Shore, ο οποίος εδώ έχει την βοήθεια του μεγάλου τζαζίστα Ornette Coleman. Πολύ ιδιαίτερη ταινία που θα ικανοποιήσει αυτούς που αγαπάνε τον Burroughs και αυτούς που λατρεύουν τον Cronenberg.
http://www.imdb.com/title/tt0102511/
Ηθοποιοί: Peter Weller, Judy Davis, Ian Holm, Roy Scheider, Julian Sands, Monique Mercure, Joseph Scoren, Michael Zelniker, Nicholas Campbell
Υπόθεση: Ο Bill Lee, ένας εξολοθρευτής εντόμων, που μαζί με την γυναίκα του έχει εθιστεί στη χρήση της σκόνη απεντόμωσης που χρησιμοποιεί στη δουλειά του ως ναρκωτικό, συλλαμβάνεται από την αστυνομία ως ύποπτος για χρήση ναρκωτικών, αναγκάζεται να συμμετάσχει σε μια αποστολή που αφορά την παρακολούθηση της γυναίκας του. Όταν, κατά λάθος, σκοτώνει τη γυναίκα του, φεύγει στην Interzone όπου θα πρέπει να ετοιμάσει την έκθεσή του.
Το Naked Lunch είναι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου έργου του William Burroughs από τον γνωστό Καναδό σκηνοθέτη David Cronenberg. Η προσπάθεια του Cronenberg όμως, δεν αφορά την πιστή μεταφορά του βιβλίου, αλλά επιλέγει μια χαλαρή μεταφορά που την εμπλουτίζει με βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή του Burroughs, κομμάτια από άλλα έργα του, προσωπικές εξομολογήσεις του συγγραφέα, οι εμπειρίες του ίδιου του Cronenberg από την επαφή του με τα έργα του Burroughs και μια προσπάθεια ερμηνείας του εθισμού του συγγραφέα με τα ναρκωτικα, με αποτέλεσμα το Naked Lunch να μετατρέπεται σε μια προσπάθεια με αποσκοπεί στην μυθολογική αναπαράσταση της ίδιας της συγγραφής του ομώνυμου λογοτεχνικού έργου. Στην βάση της ταινίας, ο Cronenberg συλλαμβάνει αρκετά καλά σε εικόνες, το λογοτεχνικό ύφος του Burroughs, που χαρακτηριζόταν από ένα ειρωνικό ύφος, προκλητικές και απωθητικές περιγραφές της καθημερινής ζωής και μια σαρκαστικά αντισυμβατική διάθεση, με αποτέλεσμα το Naked Lunch εν τέλει να καταφέρνει να αναπαράγει ένα φιλμικό σύμπαν σουρεαλιστικό, κατακερματισμένο και ιδιότροπο. Η ταινία κινείται μέσα σε διάφορα θεματικά επίπεδα που συνδυάζουν την μυθοπλασία με τα βιογραφικά στοιχεία, έχοντας πάντα στο κέντρο της την ταύτιση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα με τον ίδιο τον συγγραφέα. Ακόμη και διάφορα άλλα πρόσωπα της ιστορίας ταυτίζονται με πραγματικά πρόσωπα της ζωής του Burroughs, όπως η γυναίκα του, ο Kerouac και ο Ginsberg. O Cronenberg δημιουργεί μια αλληλουχία εικόνων που είναι παράλληλα ενοχλητικές, παραισθησιακές και κωμικές, οι οποίες πλησιάζουν αρκετά την αισθητική των έργων του Burroughs, και παρά το γεγονός ότι η χαλαρή συνοχή μπορεί να φανεί κάπως αμήχανη και επιτηδευμένη, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός από ευρηματικές, ευφάνταστες και προκλητικές σκηνές που αποτυπώνονται στο μυαλό του κινηματογραφικού κοινού. Αυτή τη φορά ο Cronenberg εγκαταλείπει το body horror και την περίτεχνη κινηματογράφηση, για χάρη μιας νωχελικά cool σκηνοθετικής προσέγγισης που συνδυάζεται με τις υπνωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το jazz soundtrack της ταινίας. Η κάθοδος στον ψυχισμό ενός χρήστη ναρκωτικών, η χρήση τους ως πηγή έμπνευσης, τα παραισθησιακά όνειρα που προκαλούν συνδυάζονται με τις ιδιότροπες φαντασιώσεις του σκηνοθέτη, σχεδόν ίδιας φύσης με το προγενέστερο Videodrome, κάνοντας το Naked Lunch να μοιάζει σε μια διεστραμμένη, πορνογραφική ματιά στις πολυπλοκότητες της κατάχρησης και του εθισμού στα ναρκωτικά. Η μαεστρική σκηνοθεσία του Cronenberg καταφέρνει να οικοδομήσει μια εξαιρετικα υπνωτική ατμόσφαιρα, που είναι παράλληλα μακάβρια ειρωνική και εφιαλτικά παραισθησιακή, βγάζοντας μια σκοτεινή γοητεία που είναι αδύνατο να μην υποβάλει τον θεατή. Το στρεβλωμένο φιλμικό σύμπαν που δημιουργεί ο σκηνοθέτης με το παρακμιακό ύφος, την περιθωριακή εκκεντρικότητα των χαρακτήρων, της αναφορές στην beat κουλτούρα, την ακραία σεξουαλικότητα, το λαβυρινθώδες πεδίο δράσης, την πολυπλοκότητα των θεματικών επιπέδων, την συνειρμική σχεδόν προσέγγιση στην πλοκή και την σουρεαλιστική διάθεση, φαίνεται να είναι το τέλειο πλαίσιο για την απεικόνιση της δημιουργικής διαδικασίας που θα οδηγήσει στην ίδια τη συγγραφή του Naked Lunch. Εκπληκτικές οι ερμηνείες του Peter Weller στον πρωταγωνιστικό ρόλο και της Judy Davis, όπως εκπληκτικό είναι και το jazz soundtrack του μονιμου συνεργάτη του Cronenberg, Howard Shore, ο οποίος εδώ έχει την βοήθεια του μεγάλου τζαζίστα Ornette Coleman. Πολύ ιδιαίτερη ταινία που θα ικανοποιήσει αυτούς που αγαπάνε τον Burroughs και αυτούς που λατρεύουν τον Cronenberg.
