Bambinella
Extra Galactic RetroEntity!
- Joined
- 18 Mαϊ 2010
- Μηνύματα
- 18.119
- Αντιδράσεις
- 32.913
"Ου φονευσεις" προσταζει μια εκ των Δεκα Εντολων.
Ο φονος, η αφαιρεση ανθρωπινης ζωης, ειναι μια απο τις πιο αποτροπαιες πραξεις. Κολασιμη εδω και χιλιαδες χρονια, οχι μονο ποινικα αλλα και συνειδησιακα. Δυσκολα συγχωρει κανεις ενα δολοφονο, ιδιως μαλιστα οταν αυτος δολοφονει απο προθεση.
Στη μεγαλη οθονη εχουμε δει αμετρητους δολοφονους, εξαιρετικα ειδεχθεις ενιοτε. Δολοφονους που τους αντιπαθησαμε σφοδρα και περιμεναμε με λαχταρα το τελος της ταινιας για να τους δουμε να συλλαμβανονται και να τιμωρουνται οπως τους αξιζε. Αυτη ειναι και η πιο συνηθισμενη περιπτωση. Ομως...
...ομως υπαρχει και η αλλη. Δολοφονοι συμπαθεις που ταυτιζομαστε μαζι τους και αντιθετα απο την παραπανω περιπτωση, παρακαλαμε να τη σκαπουλαρουν απο την τσιμπιδα του Νομου. Ακομα κι αν σκοτωσαν με περισση ευχαριστηση, ακομα κι αν εξετελεσαν τη δολοφονια τους με εξυπναδα, αυτοκυριαρχια και προσεκτικο σχεδιασμο, εμεις εκει! Συμπασχουμε μαζι τους! Ναι, μπορει να τα εκαναν ολα αυτα, αλλα κατα βαθος ειναι καλα παιδια!
Δεν ξερω αν υπαρχει δικαιολογια για τον τροπο που αντιμετωπιζουμε τετοιους κινηματογραφικους δολοφονους, αλλα και να υπαρχει σιγουρα δε θα βρουμε ακρη και τοσο ευκολα μια που οπως λενε, η ψυχη του ανθρωπου ειναι αβυσσος.
Χωρις κι εγω λοιπον, να αποτελω εξαιρεση μου εχει τυχει κι εμενα αρκετες φορες να θεωρω το δολοφονο μιας ταινιας ενα πλασμα με πολλα χαρισματα που θα πρεπει οπωσδηποτε να τη γλιτωσει γιατι αν δεν τη γλιτωσει, θα' ναι αδικο.
Η πρωτη περιπτωση που μου ερχεται στο νου ειναι ο Αλαιν Ντελον στην ταινια του 1959, Plein Soleil. Μια ταινια που αποτελεσε τον προδρομο για το φιλμ The Talented Mr. Ripley, σαραντα χρονια αργοτερα.
Ο Αλαιν Ντελον εχει σκοτωσει τον καλυτερο του φιλο, εχει οικειοποιηθει την ταυτοτητα του και τη ζωη του ολοκληρη και το σχεδιο του παει καλα. Κι ενω ολα δουλευουν ρολοι, ανακαλυπτεται το πτωμα μπλεγμενο στην προπελλα του γιωτ. Κι εγω αντι να πω "επιτελους!" αναφωνω ενα δυνατο "οχι!" Μα τι πραγματα ειναι αυτα; Ειμαι τοσο αναισθητη λοιπον που τασσομαι με το μερος ενος δολοφονου, ειναι τοσο καλος σκηνοθετης ο Ρενε Κλεμαν η ειναι τοσο γοητευτικος ο Αλαιν Ντελον; #)
Παρτε μια μικρη γευση απο την ηλιολουστη ταινια και σκεφτειτε εν τω μεταξυ, δικες σας ταινιες οπου ζητησατε ενδομυχα η και συνειδητα, να γυρισει ο δολοφονος ησυχος στο σπιτι του και να παντρευτει στο τελος με την καλη του!
Ο φονος, η αφαιρεση ανθρωπινης ζωης, ειναι μια απο τις πιο αποτροπαιες πραξεις. Κολασιμη εδω και χιλιαδες χρονια, οχι μονο ποινικα αλλα και συνειδησιακα. Δυσκολα συγχωρει κανεις ενα δολοφονο, ιδιως μαλιστα οταν αυτος δολοφονει απο προθεση.
Στη μεγαλη οθονη εχουμε δει αμετρητους δολοφονους, εξαιρετικα ειδεχθεις ενιοτε. Δολοφονους που τους αντιπαθησαμε σφοδρα και περιμεναμε με λαχταρα το τελος της ταινιας για να τους δουμε να συλλαμβανονται και να τιμωρουνται οπως τους αξιζε. Αυτη ειναι και η πιο συνηθισμενη περιπτωση. Ομως...
...ομως υπαρχει και η αλλη. Δολοφονοι συμπαθεις που ταυτιζομαστε μαζι τους και αντιθετα απο την παραπανω περιπτωση, παρακαλαμε να τη σκαπουλαρουν απο την τσιμπιδα του Νομου. Ακομα κι αν σκοτωσαν με περισση ευχαριστηση, ακομα κι αν εξετελεσαν τη δολοφονια τους με εξυπναδα, αυτοκυριαρχια και προσεκτικο σχεδιασμο, εμεις εκει! Συμπασχουμε μαζι τους! Ναι, μπορει να τα εκαναν ολα αυτα, αλλα κατα βαθος ειναι καλα παιδια!
Δεν ξερω αν υπαρχει δικαιολογια για τον τροπο που αντιμετωπιζουμε τετοιους κινηματογραφικους δολοφονους, αλλα και να υπαρχει σιγουρα δε θα βρουμε ακρη και τοσο ευκολα μια που οπως λενε, η ψυχη του ανθρωπου ειναι αβυσσος.
Χωρις κι εγω λοιπον, να αποτελω εξαιρεση μου εχει τυχει κι εμενα αρκετες φορες να θεωρω το δολοφονο μιας ταινιας ενα πλασμα με πολλα χαρισματα που θα πρεπει οπωσδηποτε να τη γλιτωσει γιατι αν δεν τη γλιτωσει, θα' ναι αδικο.
Η πρωτη περιπτωση που μου ερχεται στο νου ειναι ο Αλαιν Ντελον στην ταινια του 1959, Plein Soleil. Μια ταινια που αποτελεσε τον προδρομο για το φιλμ The Talented Mr. Ripley, σαραντα χρονια αργοτερα.
Ο Αλαιν Ντελον εχει σκοτωσει τον καλυτερο του φιλο, εχει οικειοποιηθει την ταυτοτητα του και τη ζωη του ολοκληρη και το σχεδιο του παει καλα. Κι ενω ολα δουλευουν ρολοι, ανακαλυπτεται το πτωμα μπλεγμενο στην προπελλα του γιωτ. Κι εγω αντι να πω "επιτελους!" αναφωνω ενα δυνατο "οχι!" Μα τι πραγματα ειναι αυτα; Ειμαι τοσο αναισθητη λοιπον που τασσομαι με το μερος ενος δολοφονου, ειναι τοσο καλος σκηνοθετης ο Ρενε Κλεμαν η ειναι τοσο γοητευτικος ο Αλαιν Ντελον; #)
Παρτε μια μικρη γευση απο την ηλιολουστη ταινια και σκεφτειτε εν τω μεταξυ, δικες σας ταινιες οπου ζητησατε ενδομυχα η και συνειδητα, να γυρισει ο δολοφονος ησυχος στο σπιτι του και να παντρευτει στο τελος με την καλη του!
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
