Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Quasimodo (1984)
Άλλο ένα παιχνίδι το οποίο βρισκόταν γραμμένο στην ίδια δισκέτα μαζί με τα πρώτα παιχνίδια που δοκίμασα στον Commodore 64 και το οποίο ήρθε πακέτο με τα υπόλοιπα, ήταν αυτό το παράξενο παιχνιδάκι της Synapse Software με το όνομα Quasimodo.
Αρκετά απλό στη σύλληψή του και ιδιαίτερα διασκεδαστικό, το συγκεκριμένο παιχνίδι το θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία καθώς εκείνα τα χρόνια είχα ξοδέψει αρκετές ώρες για να καταφέρω να το πάω «λίγο παρακάτω».
Ας ξοδέψω λίγο ακόμη χρόνο για να το θυμηθώ καλύτερα
Ohh, you asked me why I saved you. I tried to carry you off, and the next day, you gave me a drink of water, and a little pity. -Quasimodo to Esmeralda
Η ιστορία του Κουασιμόδου έγινε γνωστή to 1831 μέσω του εκπληκτικού διηγήματος του Βίκτωρ Ουγκώ: The Hunchback of Notre-Dame (ελληνική «μεταφορά»: Η Παναγία των Παρισίων). Μερικά χρόνια αργότερα το διήγημα μεταφέρθηκε για πρώτη φορά και στον κινηματογράφο (1905) με τον τίτλο Esmeralda ενώ ακολούθησαν αρκετές ακόμη με γνωστότερη αυτή του 1923 από τον σκηνοθέτη Wallace Worsley.
Ας γυρίσουμε όμως στο παιχνίδι.
Ακολουθώντας τη νουβέλα του Βίκτωρ Ουγκώ η ιστορία εξελίσσεται στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων όπου και αναλαμβάνουμε το ρόλο του εκ γενετής παραμορφωμένου Κουασιμόδου ο οποίος φέρει μια τεράστια καμπούρα τόσο αποτρόπαια ώστε οι πολίτες του Παρισιού τον θεωρούν «τέρας».
Στη δική μας περίπτωση όμως δεν έχουμε να σώσουμε την Esmeralda αλλά να εντοπίσουμε κάποια κοσμήματα για τα οποία κατηγορούμαστε πως κλέψαμε και βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του ναού.
Δε θα αγγίζαμε ποτέ ξένη περιουσία όμως.
Απλά τα φυλάσσουμε από τα διαβολικά χέρια αυτών που θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν τις μαγικές τους δυνάμεις.
Πρέπει να τα εντοπίσουμε λοιπόν το συντομότερο δυνατόν και να τα τοποθετήσουμε σε κάποια βάθρα τα οποία θα μας ανοίξουν τις πύλες για τη συνέχεια του παιχνιδιού. (Μην ψάχνετε λογική σε όλα τα παιχνίδια, πολλές φορές ούτε η ζωή μας έχει ).
Ποιον είπες καμπούρη;
Στις κατακόμβες της εκκλησίας θα τοποθετήσουμε τα κοσμήματα.
Στην αρχή του παιχνιδιού ο χαρακτήρας μας βρίσκεται στις πολεμίστρες του ναού να πολιορκείται από στρατιώτες οπλισμένους με βαλλίστρες οι οποίοι χρησιμοποιούν φορητές σκάλες για να ανέβουν στο δικό μας επίπεδο και να μας εξοντώσουν. Ευτυχώς στο σημείο το οποίο βρισκόμαστε υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από βράχους τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουμε εναντίων των στρατιωτών. Μπορούμε να βάλλουμε υπό 5 κατευθύνσεις (κάτω, δεξιά, αριστερά, διαγώνια κάτω δεξιά, και διαγώνια κάτω αριστερά).
Περνώντας δίπλα από το σωρό με τις πέτρες και πατώντας το fire ο Κουασιμόδος σηκώνει μία και με άλλο ένα πάτημα την εκτοξεύει προς την κατεύθυνση που θα του δώσουμε με το joystick.
Αφού εξουδετερώσουμε αρκετούς στρατιώτες το παιχνίδι μας οδηγεί μέσω μιας σκάλας στο υπόγειο του ναού στο σημείο (βάθρο) στο οποίο πρέπει να τοποθετήσουμε ένα από τα κοσμήματα ώστε να ανοίξει μία νέα είσοδος.
Κι εδώ το παιχνίδι μετατρέπεται σε platform.
Ο χαρακτήρας μας θα πρέπει πλέον να διανύσει συγκεκριμένες διαδρομές με σκοπό να φθάσει σε διάφορα σημεία του ναού με σκοπό κάθε φορά να μεταφέρει όλα τα κοσμήματα από τα ανώτερα επίπεδα του ναού στα οποία φυλάσσονται, στις κατακόμβες. Για να το κατορθώσουμε όμως θα πρέπει να υπερπηδήσουμε διάφορα χάσματα που υπάρχουν στη διαδρομή αλλά και να αιωρηθούμε από τα σχοινιά των καμπανών του ναού.
Σα να μην έφθαναν οι δυσκολίες της πρόσβασης στα σημεία αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις νυχτερίδες οι οποίες ξυπνούν από τον ήχο των καμπανών και μας επιτίθενται. Μοναδικός τρόπος για να τις αποφύγουμε και να μην οδηγηθούμε σε μία πτώση η οποία θα μας οδηγήσει σε απώλεια ζωής (ξεκινούμε με 5), είναι η αιώρησή μας από τα σχοινιά που συνδέονται με την καμπάνα.
Γαντζωμένοι από την πίστη μας στο καλό.
Οι στρατιώτες πάντως δε φαίνονται διατεθειμένοι να μας αφήσουν σε ησυχία.
Εξάλλου για να προχωρήσουμε στο παιχνίδι θα χρειαστεί πολύ συχνά να πραγματοποιούμε άλματα από καμπάνα σε καμπάνα μέσω των σχοινιών (σαν τον ταρζάν ένα πράγμα) αφού πάρουμε φόρα πραγματοποιώντας την κίνηση του… εκκρεμούς.
Θα πρέπει να πάρουμε φόρα κινώντας το μοχλό του joystick προς την κατεύθυνση κίνησης και μόλις βρεθούμε στο μέγιστο πλάτος της ταλάντωσης να πατήσουμε το fire για να πραγματοποιήσουμε το άλμα. Προσοχή όμως στις νυχτερίδες τις οποίες αν ακουμπήσουμε κατά το άλμα θα προκαλέσουν την πτώση μας.
Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση από τη στιγμή μάλιστα που ορισμένα σχοινιά βρίσκονται σε ψηλότερο σημείο από αυτό από το οποίο κρεμόμαστε. Με αρκετή εξάσκηση βέβαια (και με γερά νεύρα και υπομονή) όλα γίνονται.
Ορισμένες φορές (στους ζυγούς αριθμούς πιστών) θα χρειαστεί να αναρριχηθούμε στην στέγη του ναού καθώς στην κορυφή βρίσκεται ένα από τα κοσμήματα το οποίο όμως φυλάσσεται από στρατιώτες τόσο κατά τη διαδρομή προς αυτό όσο και στην ίδια την κορυφή. Οι στρατιώτες μάλιστα καθώς σκαρφαλώνουμε μας επιτίθενται με βαλλίστρες από τα παράθυρα της στέγης ενώ στις πολεμίστρες της κορυφής μας εκτοξεύσουν πέτρες.
Στη συγκεκριμένη πάντως πίστα αν ακολουθήσουμε ευθεία πορεία και με έναν σωστό συγχρονισμό δε θα έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα.
Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται καθώς τοποθετούμε τα κοσμήματα στα βάθρα του ναού με τον αριθμό των στρατιωτών και των νυχτερίδων που εμφανίζονται στις πίστες να αυξάνεται.
Σαν πολλές νυχτερίδες να έχει μαζέψει αυτή η εκκλησία.
Για τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού δε νομίζω πως έχουμε να πούμε πολλά. Τα χρώματα είναι λίγα, στο background επικρατεί ένα μαύρο φόντο το οποίο όμως ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, ενώ τα γραφικά θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Ο ήχος είναι μονότονος και παράταιρος με τις ενέργειες του Κουασιμόδου πέρα από τον αρκετά καλό ήχο των καμπανών ο οποίος μάλιστα αλλάζει τόνο ανάλογα με την απόσταση που απέχουμε καθώς κρεμόμαστε από το σχοινί της.
Για μια ακόμη φορά όμως όσα δεν κατορθώνει ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού έρχεται να υπερκαλύψει το πολύ καλό gameplay το οποίο μέσα στην απλότητά του μαγεύει και καθηλώνει τους gamers.
Εξάλλου για μένα το gameplay παραμένει η πεμπτουσία των παιχνιδιών
Αν θέλετε να περάσετε μερικές ευχάριστες ώρες παίζοντας video-game (και όχι παίζοντας… ταινίες όπως στα σημερινά παιχνίδια) αφιερώστε λίγο χρόνο στο Quasimodo.
Δε θα το μετανιώσετε
Άλλο ένα παιχνίδι το οποίο βρισκόταν γραμμένο στην ίδια δισκέτα μαζί με τα πρώτα παιχνίδια που δοκίμασα στον Commodore 64 και το οποίο ήρθε πακέτο με τα υπόλοιπα, ήταν αυτό το παράξενο παιχνιδάκι της Synapse Software με το όνομα Quasimodo.
Αρκετά απλό στη σύλληψή του και ιδιαίτερα διασκεδαστικό, το συγκεκριμένο παιχνίδι το θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία καθώς εκείνα τα χρόνια είχα ξοδέψει αρκετές ώρες για να καταφέρω να το πάω «λίγο παρακάτω».
Ας ξοδέψω λίγο ακόμη χρόνο για να το θυμηθώ καλύτερα
Ohh, you asked me why I saved you. I tried to carry you off, and the next day, you gave me a drink of water, and a little pity. -Quasimodo to Esmeralda
Η ιστορία του Κουασιμόδου έγινε γνωστή to 1831 μέσω του εκπληκτικού διηγήματος του Βίκτωρ Ουγκώ: The Hunchback of Notre-Dame (ελληνική «μεταφορά»: Η Παναγία των Παρισίων). Μερικά χρόνια αργότερα το διήγημα μεταφέρθηκε για πρώτη φορά και στον κινηματογράφο (1905) με τον τίτλο Esmeralda ενώ ακολούθησαν αρκετές ακόμη με γνωστότερη αυτή του 1923 από τον σκηνοθέτη Wallace Worsley.
Ας γυρίσουμε όμως στο παιχνίδι.
Ακολουθώντας τη νουβέλα του Βίκτωρ Ουγκώ η ιστορία εξελίσσεται στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων όπου και αναλαμβάνουμε το ρόλο του εκ γενετής παραμορφωμένου Κουασιμόδου ο οποίος φέρει μια τεράστια καμπούρα τόσο αποτρόπαια ώστε οι πολίτες του Παρισιού τον θεωρούν «τέρας».
Στη δική μας περίπτωση όμως δεν έχουμε να σώσουμε την Esmeralda αλλά να εντοπίσουμε κάποια κοσμήματα για τα οποία κατηγορούμαστε πως κλέψαμε και βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του ναού.
Δε θα αγγίζαμε ποτέ ξένη περιουσία όμως.
Απλά τα φυλάσσουμε από τα διαβολικά χέρια αυτών που θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν τις μαγικές τους δυνάμεις.
Πρέπει να τα εντοπίσουμε λοιπόν το συντομότερο δυνατόν και να τα τοποθετήσουμε σε κάποια βάθρα τα οποία θα μας ανοίξουν τις πύλες για τη συνέχεια του παιχνιδιού. (Μην ψάχνετε λογική σε όλα τα παιχνίδια, πολλές φορές ούτε η ζωή μας έχει
).Ποιον είπες καμπούρη;
Στις κατακόμβες της εκκλησίας θα τοποθετήσουμε τα κοσμήματα.
Στην αρχή του παιχνιδιού ο χαρακτήρας μας βρίσκεται στις πολεμίστρες του ναού να πολιορκείται από στρατιώτες οπλισμένους με βαλλίστρες οι οποίοι χρησιμοποιούν φορητές σκάλες για να ανέβουν στο δικό μας επίπεδο και να μας εξοντώσουν. Ευτυχώς στο σημείο το οποίο βρισκόμαστε υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από βράχους τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουμε εναντίων των στρατιωτών. Μπορούμε να βάλλουμε υπό 5 κατευθύνσεις (κάτω, δεξιά, αριστερά, διαγώνια κάτω δεξιά, και διαγώνια κάτω αριστερά).
Περνώντας δίπλα από το σωρό με τις πέτρες και πατώντας το fire ο Κουασιμόδος σηκώνει μία και με άλλο ένα πάτημα την εκτοξεύει προς την κατεύθυνση που θα του δώσουμε με το joystick.
Αφού εξουδετερώσουμε αρκετούς στρατιώτες το παιχνίδι μας οδηγεί μέσω μιας σκάλας στο υπόγειο του ναού στο σημείο (βάθρο) στο οποίο πρέπει να τοποθετήσουμε ένα από τα κοσμήματα ώστε να ανοίξει μία νέα είσοδος.
Κι εδώ το παιχνίδι μετατρέπεται σε platform.
Ο χαρακτήρας μας θα πρέπει πλέον να διανύσει συγκεκριμένες διαδρομές με σκοπό να φθάσει σε διάφορα σημεία του ναού με σκοπό κάθε φορά να μεταφέρει όλα τα κοσμήματα από τα ανώτερα επίπεδα του ναού στα οποία φυλάσσονται, στις κατακόμβες. Για να το κατορθώσουμε όμως θα πρέπει να υπερπηδήσουμε διάφορα χάσματα που υπάρχουν στη διαδρομή αλλά και να αιωρηθούμε από τα σχοινιά των καμπανών του ναού.
Σα να μην έφθαναν οι δυσκολίες της πρόσβασης στα σημεία αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις νυχτερίδες οι οποίες ξυπνούν από τον ήχο των καμπανών και μας επιτίθενται. Μοναδικός τρόπος για να τις αποφύγουμε και να μην οδηγηθούμε σε μία πτώση η οποία θα μας οδηγήσει σε απώλεια ζωής (ξεκινούμε με 5), είναι η αιώρησή μας από τα σχοινιά που συνδέονται με την καμπάνα.
Γαντζωμένοι από την πίστη μας στο καλό.
Οι στρατιώτες πάντως δε φαίνονται διατεθειμένοι να μας αφήσουν σε ησυχία.
Εξάλλου για να προχωρήσουμε στο παιχνίδι θα χρειαστεί πολύ συχνά να πραγματοποιούμε άλματα από καμπάνα σε καμπάνα μέσω των σχοινιών (σαν τον ταρζάν ένα πράγμα) αφού πάρουμε φόρα πραγματοποιώντας την κίνηση του… εκκρεμούς.
Θα πρέπει να πάρουμε φόρα κινώντας το μοχλό του joystick προς την κατεύθυνση κίνησης και μόλις βρεθούμε στο μέγιστο πλάτος της ταλάντωσης να πατήσουμε το fire για να πραγματοποιήσουμε το άλμα. Προσοχή όμως στις νυχτερίδες τις οποίες αν ακουμπήσουμε κατά το άλμα θα προκαλέσουν την πτώση μας.
Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση από τη στιγμή μάλιστα που ορισμένα σχοινιά βρίσκονται σε ψηλότερο σημείο από αυτό από το οποίο κρεμόμαστε. Με αρκετή εξάσκηση βέβαια (και με γερά νεύρα και υπομονή) όλα γίνονται.
Ορισμένες φορές (στους ζυγούς αριθμούς πιστών) θα χρειαστεί να αναρριχηθούμε στην στέγη του ναού καθώς στην κορυφή βρίσκεται ένα από τα κοσμήματα το οποίο όμως φυλάσσεται από στρατιώτες τόσο κατά τη διαδρομή προς αυτό όσο και στην ίδια την κορυφή. Οι στρατιώτες μάλιστα καθώς σκαρφαλώνουμε μας επιτίθενται με βαλλίστρες από τα παράθυρα της στέγης ενώ στις πολεμίστρες της κορυφής μας εκτοξεύσουν πέτρες.
Στη συγκεκριμένη πάντως πίστα αν ακολουθήσουμε ευθεία πορεία και με έναν σωστό συγχρονισμό δε θα έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα.
Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται καθώς τοποθετούμε τα κοσμήματα στα βάθρα του ναού με τον αριθμό των στρατιωτών και των νυχτερίδων που εμφανίζονται στις πίστες να αυξάνεται.
Σαν πολλές νυχτερίδες να έχει μαζέψει αυτή η εκκλησία.
Για τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού δε νομίζω πως έχουμε να πούμε πολλά. Τα χρώματα είναι λίγα, στο background επικρατεί ένα μαύρο φόντο το οποίο όμως ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, ενώ τα γραφικά θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Ο ήχος είναι μονότονος και παράταιρος με τις ενέργειες του Κουασιμόδου πέρα από τον αρκετά καλό ήχο των καμπανών ο οποίος μάλιστα αλλάζει τόνο ανάλογα με την απόσταση που απέχουμε καθώς κρεμόμαστε από το σχοινί της.
Για μια ακόμη φορά όμως όσα δεν κατορθώνει ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού έρχεται να υπερκαλύψει το πολύ καλό gameplay το οποίο μέσα στην απλότητά του μαγεύει και καθηλώνει τους gamers.
Εξάλλου για μένα το gameplay παραμένει η πεμπτουσία των παιχνιδιών
Αν θέλετε να περάσετε μερικές ευχάριστες ώρες παίζοντας video-game (και όχι παίζοντας… ταινίες όπως στα σημερινά παιχνίδια) αφιερώστε λίγο χρόνο στο Quasimodo.
Δε θα το μετανιώσετε
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
