telonio
Immense Cult RetroFigure
- Joined
- 19 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 4.784
- Αντιδράσεις
- 3.015
Θυμάμαι τότε – πιτσιρίκος ακόμη- που χάζευα κυριολεκτικά τα coin up παιχνίδια στα τζάμια των ουφάδικων. Η ηλικία μου ήταν τέτοια που όσο και αν ήθελα μου απαγορευόταν να μπω σε τέτοιους χώρους. Έβλεπα το ghost n goblins και το rastan saga που έπαιζαν κάποιοι ‘μεγάλοι’ και μου έτρεχαν τα σάλια. Μετά από πολλά όνειρα και πολλά παρακάλια, έπρηξα τους γονείς μου να μου αγοράσουν έναν Amstrad cpc 6128 με πράσινο μόνιτορ (ναι τότε έσκαγα ακόμα και γαίδαρο). Η στιγμή της αγοράς στο κατάστημα ήταν ανεπανάληπτη. Ώρες ατελείωτες παιχνίδι στον Amstrad με Barbarian, arkanoid, pacman, Robocop, dragon ninja, cybernoid και τόσα άλλα. Παρέα με φίλους παιχνίδι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ένας φίλος είχε έναν spectrum. Περιμέναμε πόση ώρα να φορτώσει το gauntlet ή το north star για να παίξουμε αλλά δεν μας πείραζε καθόλου. Οσο περιμέναμε παίζαμε και μπάλα στον δρόμο. Μετά από λίγα χρόνια ήρθε η amiga 500. Τρελά γραφικά και ήχος (για την εποχή) και δώστου πάλι από το πρωί μέχρι το βράδυ kick off και sensible soccer. Μέχρι που τα χρόνια πέρασαν.
Πριν από λίγους μήνες ήμουν στο σπίτι ενός φίλου και είχε κατεβάσει από το πατάρι τον 6128 με την πράσινη οθόνη και τον χαζεύαμε αναπολώντας το παρελθόν. Μαζί μας ήταν και ένα ανιψάκι του. Το παιδάκι φυσικά δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι είναι ο Amstrad. Ο μικρός μεγαλωμένος με playstation, xbox και pc games κοιτούσε με απορία την πράσινη οθόνη του Amstrad που έπαιζε το Solomon’s key.
‘Τι βλακεία είναι αυτή;’ είπε κατσουφιάζοντας.
‘Είναι Amstrad παλιός υπολογιστής.’ του είπα.
‘Με αυτό παίζατε; Βλακεία είναι. Τι το ωραίο έχει;’
Τι να του πω; Τι να του εξηγήσω; Με αυτά διασκεδάζαμε και ας μην είχαν εκατομμύρια χρώματα και πολύγονα. Δεν είχαν πολύπλοκα σενάρια, εντυπωσιακά εφέ και αίμα. Πως να του εξηγήσω πως τα αγαπάμε αυτά τα μηχανήματα. Δεν αδικώ το παιδάκι. Αφού το πρώτο παιχνίδι που είδε ήταν το resident evil στο playstation, λογικό είναι. Εγώ να κάτσω τώρα να παίξω παιχνίδια σε pc και κονσόλες δεν είναι του γούστου μου. Βαριέμαι τρομερά όσο εντυπωσιακό και αν είναι ένα παιχνίδι. Καμιά φορά όμως, μια φορά στο τόσο ανοίγω τον Amstrad ή την amiga. Να παίξω με τις ώρες όπως έκανα κάποτε όχι, αλλά έστω αυτά τα δέκα λεπτά που θα παίξω, θα χαμογελάσω. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά παιδιά.
Πριν από λίγους μήνες ήμουν στο σπίτι ενός φίλου και είχε κατεβάσει από το πατάρι τον 6128 με την πράσινη οθόνη και τον χαζεύαμε αναπολώντας το παρελθόν. Μαζί μας ήταν και ένα ανιψάκι του. Το παιδάκι φυσικά δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι είναι ο Amstrad. Ο μικρός μεγαλωμένος με playstation, xbox και pc games κοιτούσε με απορία την πράσινη οθόνη του Amstrad που έπαιζε το Solomon’s key.
‘Τι βλακεία είναι αυτή;’ είπε κατσουφιάζοντας.
‘Είναι Amstrad παλιός υπολογιστής.’ του είπα.
‘Με αυτό παίζατε; Βλακεία είναι. Τι το ωραίο έχει;’
Τι να του πω; Τι να του εξηγήσω; Με αυτά διασκεδάζαμε και ας μην είχαν εκατομμύρια χρώματα και πολύγονα. Δεν είχαν πολύπλοκα σενάρια, εντυπωσιακά εφέ και αίμα. Πως να του εξηγήσω πως τα αγαπάμε αυτά τα μηχανήματα. Δεν αδικώ το παιδάκι. Αφού το πρώτο παιχνίδι που είδε ήταν το resident evil στο playstation, λογικό είναι. Εγώ να κάτσω τώρα να παίξω παιχνίδια σε pc και κονσόλες δεν είναι του γούστου μου. Βαριέμαι τρομερά όσο εντυπωσιακό και αν είναι ένα παιχνίδι. Καμιά φορά όμως, μια φορά στο τόσο ανοίγω τον Amstrad ή την amiga. Να παίξω με τις ώρες όπως έκανα κάποτε όχι, αλλά έστω αυτά τα δέκα λεπτά που θα παίξω, θα χαμογελάσω. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά παιδιά.
), τόσο το arcade, όσο και οι μεταφορές σε 8bit και 16bit home computers. Πρώτη μου επαφή ήταν σε 6128.
