Έχει φάει πολύ δεκάρικο το μπαμπλ μπαμπλ. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο με αυτό το παιχνίδι είναι η συνεργασία μεταξύ των δύο παικτών. Μαζί, σ' αυτόν τον αντίξοο, φανταστικό αγώνα.
Οι πίστες ήταν 100 στο σύνολο, εάν θυμάμαι καλά, όταν όμως έπαιρνες την
ομπρέλα γλιστρούσες πάνω από μερικές πίστες χωρίς να τις παίξεις. Υπήρχε μια
τσίχλα για να πετάς τις φούσκες γρήγορα, μια για να τις πετάς μακριά και η μπλε τσίχλα για να τις πετάς απότομα. Ένιωθα πως δεν με βοηθούσε αυτή η τελευταία και δεν την έπαιρνα. Το
παπουτσάκι βεβαίως για να τρέχεις γρήγορα και με το
μπαστούνι, όταν σκότωνες και τον τελευταίο κακό οι υπεριπτάμενες φούσκες μετατρέπονταν σε βαθμολογικά δωράκια (π.χ. πάστες) και στο κέντρο έπεφτε ένα μεγάλο δείγμα. Ο
κόκκινος σταυρός σ' έκανε να φτύνεις φωτιές κι όποιον κακό χτυπούσες μετατρεπόταν σε διαμαντάκι (αέεεεεεερα!) ενώ ο
μπλε σταυρός βύθιζε την πίστα στο νερό (και πάλι διαμαντάκια τα τερατάκια). Εάν έσκαγες μια
φούσκα με νερό αυτή απελευθέρωνε έναν μικρό καταρράχτη που έπαιρνε όλους τους κακούς στο διάβα της (ξανά διαμαντάκια). Το
λυχνάρι που ανέφερε ο Εχετλαίος δεν το θυμάμαι καλά, μήπως ήταν αυτό που όταν το έπαιρνες άρχιζε να βρέχει κεραυνούς; (κι εδώ διαμαντάκια
). Όταν έπαιρνες το
χημικό (έτσι το λέγαμε.. ήταν ένα μικρό μπουκαλάκι) η πίστα άδειαζε από τα τέρατα και γέμιζε με καλοστοιχισμένα, ομοιόμορφα δωράκια (π.χ. ουράνια τόξα.. θυμάμαι καλά; ) που έπρεπε να τα πάρεις όλα. Εάν τα κατάφερνες είχες μια μεγάλη βαθμολογική ανταμοιβή ( 50.000; ). Με το χημικό πράγματι υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των δύο δεινοσαυράκων αφού τα δωράκια ήτανε μονά σε αριθμό και μόνο ένας θα άρπαζε την πενηντάρα.
Για κάθε φούσκα που έσκαγες έπαιρνες 10 ποταπούς βαθμούς. Στο τέλος λοιπόν κάθε πίστας τρέχαμε να σταθούμε με την φάτσα κολλημένη σε κάποιον τοίχο και να σκάμε φούσκες που φτιάχναμε για να ρυθμίσουμε το σκορ μας, διότι εάν το σκορ τελείωνε σε διπλό (π.χ. ..660, 770, 880 κ.τ.λ.) όλες οι αιωρούμενες φούσκες γίνονταν δωράκια. Το θυμάται κανείς αυτό;
Υπήρχαν διάφοροι κακοί, ο καθένας με την δική του συμπεριφορά.
Χαρακτηριστικότατο και πανέμορφο το μουσικό θέμα του παιχνιδιού, έχω πιάσει τον εαυτό μου το σφυρίζει στο άσχετο ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια. Χαρακτηριστικός κι ο τραγικός ήχος όταν έχεις καθυστερήσει κι εμφανίζεται εκείνη η
φαλαινονεκροκεφαλή.
Τι να πω; Το μπαμπλ μπαμπλ είναι μια
ανώτατη επίδοση της παιχνιδοβιομηχανίας.
Αντιλαμβάνεστε πως δάκρυσα όταν το ξαναντίκρισα στα ΜΑΜΕ.
Κοντοχωριανέ Τελώνιε, περιττο να σου πω, οτι το έριξα και εγώ το Bubble-Bobble στο ATARI μου
Τι γέλιο κάναμε...