Tupamaro
RetroActive
- Joined
- 30 Δεκ 2011
- Μηνύματα
- 210
- Αντιδράσεις
- 23
Προβολή συνημμένου 128861
To Secret of mana. Ένα παιχνίδι θρύλος αλλά και μυστήριο. Πόσους και πόσους άραγε δεν έχουμε διαβάσει να γράφουν πως ήταν το πρώτο και αγαπημένο τους rpg; Πόσους και πόσους δε στοιχειώνει ακόμα εκείνο το ιντρο με τους περίεργους ήχους, το λογότυπο της squaresoft και μετά την ανατριχιαστική μουσική; Κι η αλήθεια είναι φυσικά πως δε γινόταν αλλιώς. Με το που το αντίκριζες στο μαγαζί, σε είχε μαγέψει ακαριαία με το καλύτερο artwork που θα έβλεπες στην ζωή σου σε video game, άρα η κάθε αντίσταση ήταν ανώφελη. Μα όμως υπάρχουν αρκετοί που το μισούν. Εντάξει, δεν είναι μίσος ακριβώς αλλά δεν το θεωρούν μέσα στα καλυτερα rpg των εποχών, αλλά για εμάς το ίδιο είναι. Πως εξηγείται όμως αυτό το φαινόμενο; Εγώ ήμουν καραφαν φυσικά κι αυτές οι αρνητικές απόψεις που έβλεπα στην αρχή με σόκαραν αδιανόητα! Γέλασα, έβρισα, χλεύασα, αηδίασα, αλλά στο τέλος είπα για να σκεφτώ...
Το να είναι όλοι τρελοί προφανώς είναι κάπως τραβηγμένο. Το να τρολάρουν για να ξεχωρίσουν από το πλήθος για να μας δείξουν πόσο μοναδικοί είναι στο σύμπαν, φαντάζει κάπως λογικό αλλά έχω διαβάσει και σοβαρούς ανθρώπους να του κάνουν ζόρικη κριτική. Τότε ακριβως με χτύπησε η τρομερή σκέψη! Μήπως εμείς οι φανς έχουμε άδικο; Mήπως μας θολώνει εκείνο το μελαγχολικό φως που γεμίζει τις παιδικές και εφηβικές μας αναμνήσεις και τα κάνει όλα τόσο νοσταλγικά; Τελικά όλη αυτή η λατρεία που έχουμε γι αυτό το παιχνίδι ισχύει ή απλά γινόμαστε φαν μπόις που φαντάζουν ελαφρά γραφικές περιπτωσεις;
Έπρεπε να λύσω το μυστήριο λοιπόν έτσι αποφάσισα να το ξαναπάιξω μετά απο 15 χρόνια και να προσπαθήσω να είμαι ψυχρός κι αντικειμενικός. Μα από την άλλη σκέφτηκα κι αυτό δεν είναι λάθος; Mήπως με αυτόν τον τρόπο χάνεται εκείνη η θερμή ρομαντική ματιά που βλέπαμε τα πράγματα όταν ήμασταν μικροί;Μήπως εκεί ήταν η αλήθεια και τώρα απλά κουρασμένοι από τόσα χρόνια gaming βλέπουμε τα πράγματα μονοδιάστατα και εξαντλητικά, χωρίς να μας συνεπαίρνει αυτό το ξάφνιασμα και η μικρολεπτομέρεια που μας μάγευε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και πραγματικά βουτούσαμε σε ένα παιχνίδι για ολόκληρους μήνες;
Έτσι είπα να προσπαθήσω να βρω την χρυσή τομή. Να κρατήσω εκείνη την πρώτη τη μαγεία αλλά να βρω κι εκείνα τα ελαττώματα που τα αθώα έκπληκτα μάτια μας δε διέγνωσαν ή δεν τα ενδιέφεραν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
'Οπως όλοι ξέρουμε (αν δεν ξέρετε διαβάστε στην wikipedia )αυτό το παινχιδι ήταν προορισμένο για cd addon της sony για το snes κι εκεί που είχε προχωρήσει η ιστορία, τους είπαν κόφτε το γιατί το πραμα σχόλασε.Το παιχνίδια είχε όμως ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο και για να μην πάει χαμένος τόσος κόπος, αναγκάστηκαν να βγει σε cartridge και να πέσει πολυ στριμωχτική και κοπτοραπτικη, αποφασίζοντας όμως για αρχή να κρατησουν άθικτα τα γραφικά και την μουσική.
Προβολή συνημμένου 128865
Εδώ είναι ολόκληρη η λύση του μυστηρίου!( Δεν κράτησε και πολύ το σασπένς για να πούμε την αλήθεια...) Το πρώτο πράγμα που κατάφεραν να σώσουν είναι τα γραφικά και την μουσική κι εμείς αγαπήσαμε τότε αυτό το παιχνίδι για ένα μοναδικό πράγμα. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ! Άλλωστε όλοι όταν καθόμασταν τα μεσημέρια στο μπαλκόνι μας ενώ οι άλλοι μέσα κοιμόντουσαν και βλέποντας τους δρόμους που χανόντουσαν στον ορίζοντα, θέλαμε να φτάσουμε κάποτε στην άκρη τους και να ζήσουμε μία μοναδική περιπέτεια; Φυσικά δεν το κάναμε γιατί ενδόμυχα ξέραμε πως στο τέλος του δρόμου θα περίμεναν τίποτα κωλοπαίδια που θα μας φερμάρανε ή κάνας παιδεραστής, και γιαυτό νιώσαμε τέτοια αγαλλίαση που κάναμε μέσα στην ασφάλεια του δωματίου ένα τόσο μαγευτικό ταξίδι! Και που δεν ταξίδευες άλλωστε! Σε καταπράσινα λιβάδια που το χορτάρι τους χαϊδεύει ο άνεμος, σε βαθιές σπηλιές με νάνους και νυχτερίδες, σε δάση παγωμένα και άλλα που εναλλάσσουν τις 4 εποχές, σε κάστρα με κακές μάγισσες, σ' ερήμους και χαμένα νησιά, σε ψηλά βουνά που πήγαινες στην άκρη για να αγναντέψεις το τοπίο, κι όλα αυτά με συγκλονιστικά γραφικά και με ένα εκπληκτικό σάουντρακ που όχι μόνο δένει αριστουργηματικά με το κάθε τοπίο, αλλά έχει και μια ποιότητα ασυνήθιστη, ένα βάθος που σε κάνει να γυρνάς σε αυτή ξανά και ξανά.. Ειδικά όταν ήσουν συνηθισμένος στα πλάτφορμ του game boy που κρατούσε το ασπρόμαυρο γκειμπλέι κάνα μισάωρο στην καλύτερη, πραγματικά ένιωθες να βυθίζεσαι σε έναν κόσμο μαγικό που σε ταξιδεύεις με τα χρώματα του, τις μουσικές, στις μικρολεπτομέρειες του. Όποια διάθεση κι αν είχες, όσο κι αν τα ζάλιζαν γονείς και δάσκαλοι, ότι καιρό κι αν είχε έξω, εσύ άναβες αυτό το κόκκινο φωτάκι, (χωρίς να σε απασχολεί το άλλο κόκκινο που πήγαιναν κοπάδι οι θλιβεροί συμμαθητές σου!) κι απλά έφευγες για ένα ταξίδι που απο μικρός έκανες στην φαντασία σου.
Προβολή συνημμένου 128863
Συγκεκριμένα το πιο δυνατό στοιχείο του som πιστεύω είναι η αρχή. Ούτε ζόρικες πλοκές με βασίλεια και δολοφονίες, ούτε καμιά ώρα εισαγωγή με cutscenes για να σου δείξει πόσο τρομερή ιστορία έχει το παιχνίδι και πόσα πράγματα παίζουν που πρέπει να σώσεις, τιποτα.Απλά εκεί που παίζεις με τους φίλους πέφτεις, τραβάς ένα σπαθί, σου λένε πως έκανες παπαριά και τρέχα σώσε τον κόσμο. Δεν λέω, οι τύποι ήταν καθίκια αλλά εκεί που σε πετάνε από το χωριό τι βλέπεις; ΕΝΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΟΣΜΟ! Εντάξει, τουλάχιστον έτσι σου φαίνεται, αλλά απο την αρχή σου δίνει αυτή την εντύπωση του μεγαλειώδους έτσι όπως γυρνάς ελευθέρα στα λιβάδια με τους λαγούς, τις μέλισσες, το χορτάρι που το παίρνει ο αέρας και το κόβεις με το σπαθί σου, τα ποτάμια που κυλάνε, και όλες τις μικρολεπτομέρειες που δίνουν ένα πολύ ζωντανό αίσθημα στον κόσμο που σε περικλείει. Κι εκεί που σε πετάει το κανόνι και παίρνει μια μικρηηηη ματιά από τον κόσμο που πρόκειται να εξερευνήσεις.. Οκ , ανατριχίλα, οργασμός και όλα τα συναφή.
Μα όμως όπως προείπα, λόγω της μικρής χωρητικότητας του cartridge, έπρεπε να βγει και αρκετό πράμα. Και τι αποφάσισαν να βγάλουν; Την πλοκή. Οι διάλογοι μάλιστα από ότι αναφέρει το wiki, είχαν τσεκουρωθεί κι άλλο σε σχέση με την γιαπωνέζικη έκδοση με αυτό να έχει ως αποτέλεσμα χαρακτήρες κενούς, ιστορία ανύπαρκτη και ανατροπές γελοίες απλά για να σε καθυστερήσουν λιγάκι . Το παιχνίδι αφού περάσεις την αριστουργηματική αρχή, φαίνεται πως απλά σε σπρώχνει να πάρεις τον έναν seed μετά από τον άλλον με διαλόγους εντελώς παιδιάστικους.Εκεί ακριβώς είναι που ο ενήλικας γκειμερ απογοητεύεται, αφού από φοβερά γραφικά έχει μπουχτίσει, και ψάχνει πλέον στην ιστορία με το βάθος της και τα συναισθήματα που δημιουργεί να τον συνεπάρει, να τον βυθίσει μέσα στην πλοκή του παιχνιδιού και να νιώσει κάποιο δυνατό συναίσθημα για τους χαρακτήρες που ξεδιπλώνουν την ιστορία τους μπροστά στα μάτια του.
Προβολή συνημμένου 128862
Το άλλο στοιχειό που απογοητεύει έναν ενήλικα γκέιμερ είναι η πρόκληση. Το παιχνίδι ενώ και στην αρχή δεν σε δυσκολεύει ιδιαίτερα, μετά από εάν σημείο γίνεται γελοίο και υπάρχουν bosses που σου κάνουν μηδενική ζημιά. Οι εχθροί μπορείς να πεις πως σου κάνουν αρκετή ζημιά, αλλά το στοιχείο που ουσιαστικά αποδυναμώνει την πρόκληση είναι το σπαμάρισμα της μαγείας. Όταν έχεις το πρώτο σου μαγικό που κάνεις healing κάθε δευτερόλεπτο και μπορείς να ρίχνεις μαγεία χωρίς να αφήσεις το εκάστοτε boss να κουνηθεί καν, τα πράγματα γίνονται τόσο εύκολα που δεν θα αργήσει να έρθει το ξενέρωμα. Θα έπρεπε προφανώς να βάλουν κάποιο χρόνο αναμονής στα spell και να περιορίζαν τα magical walnuts για να υπήρχε ισορροπία στο gameplay, κι όχι να δυσκολέψουν όλους τους εχθρούς όπως έκαναν βλακωδώς οι τύποι στο hard mode που κυκλοφόρησε ανεπίσημα και το έκαναν απλά βασανιστήριο. Tουλάχιστον μικροί είχαμε την ασχετοσύνη μας να ανεβάζει την δυσκολία και αυτό ο παράγοντας δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα..
Το gameplay από την άλλη... Είναι θέμα πιο πολύ γούστου. Εμένα πάντως μου αρέσει ιδιαίτερα ο άction χαρακτήρας του και ο μικρός χρόνος που περιμένεις για να έχεις κάνεις 100% ζημιά με το όπλο σου, όμως αυτό παρατραβά όταν ανεβάζεις lvl το όπλο και να για να δεις τις πιο ανεβασμένου επιπέδου κινήσεις πρέπει να έχεις υπομονή μεγάλη. Θα έπρεπε σίγουρα να μικρύνουν τον χρόνο για να κάνουν ακόμα πιο διασκεδαστικό το gameplay , αλλά κι απο την άλλη με τόσα όπλα και μαγείες, σίγουρα είναι αρκετά χορταστικό και σε γεμίζει σε ικανοποιητικό βαθμό.
Αυτό είναι λοιπόν το S.O.M. Θα έλεγε κάποιος πως είναι άνισο ,αλλά λόγω των συνθηκών, έπρεπε να κάνουν επιλογή. Η θα έκοβαν τη μαγεία που μας καθήλωσε ως πιτσιρικάδες ή την πλοκή που θα γοήτευε τον απαιτητικό γκέιμερ. Αυτοί διάλεξαν το δεύτερο και δόξα το θεό, έκανα την σωστή επιλογή και μας δώσαν τόσες γλυκές αναμνήσεις που ακόμα όταν όταν τις ανακαλούμε στην μνήμη ή διαβάζουμε κάποιους που τις μοιράζονται με εμάς, ανατριχιάζουμε.
Προσωπικά αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν πως στο τέλος μου φαινόταν πολύ βιαστικό το παιχνίδι και σε στέλναν από τη μία περιοχή στην άλλη στην λογική του άντε να τελειώνουμε. Εκεί άρχισα να νοσταλγώ την αρχή του ταξιδιού με τους μεγάλους καταπράσινους χάρτες γεμάτους χρώματα και ζωή και ήθελα τόσο να αναβιώσω εκείνο το αίσθημα της αρχή του ταξιδιού και της μαγείας του. Το τερμάτισα στα γρήγορα και αμέσως το ξεκίνησα από την αρχή. Όλα ήταν ήταν εκεί όπως τα θυμόμουν. Τα λιβάδια, τα δάση, το χορτάρι που φυσά ο άνεμος, τα ποτάμια.. Αλλά εκεί πήρα το γνωστό μάθημα που ξέρουμε όλοι:
Τίποτα δεν είναι όπως την πρώτη φορά.
Όμως επειδή δεν μπορεί να βιωθεί ξανά, είναι απρόσβλητο κι απο κάθε κριτική.
Τίποτα δεν μπορεί να το κάνει χάσει εκείνη την μοναδική λάμψη του.
Προβολή συνημμένου 128864
To Secret of mana. Ένα παιχνίδι θρύλος αλλά και μυστήριο. Πόσους και πόσους άραγε δεν έχουμε διαβάσει να γράφουν πως ήταν το πρώτο και αγαπημένο τους rpg; Πόσους και πόσους δε στοιχειώνει ακόμα εκείνο το ιντρο με τους περίεργους ήχους, το λογότυπο της squaresoft και μετά την ανατριχιαστική μουσική; Κι η αλήθεια είναι φυσικά πως δε γινόταν αλλιώς. Με το που το αντίκριζες στο μαγαζί, σε είχε μαγέψει ακαριαία με το καλύτερο artwork που θα έβλεπες στην ζωή σου σε video game, άρα η κάθε αντίσταση ήταν ανώφελη. Μα όμως υπάρχουν αρκετοί που το μισούν. Εντάξει, δεν είναι μίσος ακριβώς αλλά δεν το θεωρούν μέσα στα καλυτερα rpg των εποχών, αλλά για εμάς το ίδιο είναι. Πως εξηγείται όμως αυτό το φαινόμενο; Εγώ ήμουν καραφαν φυσικά κι αυτές οι αρνητικές απόψεις που έβλεπα στην αρχή με σόκαραν αδιανόητα! Γέλασα, έβρισα, χλεύασα, αηδίασα, αλλά στο τέλος είπα για να σκεφτώ...
Το να είναι όλοι τρελοί προφανώς είναι κάπως τραβηγμένο. Το να τρολάρουν για να ξεχωρίσουν από το πλήθος για να μας δείξουν πόσο μοναδικοί είναι στο σύμπαν, φαντάζει κάπως λογικό αλλά έχω διαβάσει και σοβαρούς ανθρώπους να του κάνουν ζόρικη κριτική. Τότε ακριβως με χτύπησε η τρομερή σκέψη! Μήπως εμείς οι φανς έχουμε άδικο; Mήπως μας θολώνει εκείνο το μελαγχολικό φως που γεμίζει τις παιδικές και εφηβικές μας αναμνήσεις και τα κάνει όλα τόσο νοσταλγικά; Τελικά όλη αυτή η λατρεία που έχουμε γι αυτό το παιχνίδι ισχύει ή απλά γινόμαστε φαν μπόις που φαντάζουν ελαφρά γραφικές περιπτωσεις;
Έπρεπε να λύσω το μυστήριο λοιπόν έτσι αποφάσισα να το ξαναπάιξω μετά απο 15 χρόνια και να προσπαθήσω να είμαι ψυχρός κι αντικειμενικός. Μα από την άλλη σκέφτηκα κι αυτό δεν είναι λάθος; Mήπως με αυτόν τον τρόπο χάνεται εκείνη η θερμή ρομαντική ματιά που βλέπαμε τα πράγματα όταν ήμασταν μικροί;Μήπως εκεί ήταν η αλήθεια και τώρα απλά κουρασμένοι από τόσα χρόνια gaming βλέπουμε τα πράγματα μονοδιάστατα και εξαντλητικά, χωρίς να μας συνεπαίρνει αυτό το ξάφνιασμα και η μικρολεπτομέρεια που μας μάγευε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και πραγματικά βουτούσαμε σε ένα παιχνίδι για ολόκληρους μήνες;
Έτσι είπα να προσπαθήσω να βρω την χρυσή τομή. Να κρατήσω εκείνη την πρώτη τη μαγεία αλλά να βρω κι εκείνα τα ελαττώματα που τα αθώα έκπληκτα μάτια μας δε διέγνωσαν ή δεν τα ενδιέφεραν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
'Οπως όλοι ξέρουμε (αν δεν ξέρετε διαβάστε στην wikipedia )αυτό το παινχιδι ήταν προορισμένο για cd addon της sony για το snes κι εκεί που είχε προχωρήσει η ιστορία, τους είπαν κόφτε το γιατί το πραμα σχόλασε.Το παιχνίδια είχε όμως ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο και για να μην πάει χαμένος τόσος κόπος, αναγκάστηκαν να βγει σε cartridge και να πέσει πολυ στριμωχτική και κοπτοραπτικη, αποφασίζοντας όμως για αρχή να κρατησουν άθικτα τα γραφικά και την μουσική.
Προβολή συνημμένου 128865
Εδώ είναι ολόκληρη η λύση του μυστηρίου!( Δεν κράτησε και πολύ το σασπένς για να πούμε την αλήθεια...) Το πρώτο πράγμα που κατάφεραν να σώσουν είναι τα γραφικά και την μουσική κι εμείς αγαπήσαμε τότε αυτό το παιχνίδι για ένα μοναδικό πράγμα. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ! Άλλωστε όλοι όταν καθόμασταν τα μεσημέρια στο μπαλκόνι μας ενώ οι άλλοι μέσα κοιμόντουσαν και βλέποντας τους δρόμους που χανόντουσαν στον ορίζοντα, θέλαμε να φτάσουμε κάποτε στην άκρη τους και να ζήσουμε μία μοναδική περιπέτεια; Φυσικά δεν το κάναμε γιατί ενδόμυχα ξέραμε πως στο τέλος του δρόμου θα περίμεναν τίποτα κωλοπαίδια που θα μας φερμάρανε ή κάνας παιδεραστής, και γιαυτό νιώσαμε τέτοια αγαλλίαση που κάναμε μέσα στην ασφάλεια του δωματίου ένα τόσο μαγευτικό ταξίδι! Και που δεν ταξίδευες άλλωστε! Σε καταπράσινα λιβάδια που το χορτάρι τους χαϊδεύει ο άνεμος, σε βαθιές σπηλιές με νάνους και νυχτερίδες, σε δάση παγωμένα και άλλα που εναλλάσσουν τις 4 εποχές, σε κάστρα με κακές μάγισσες, σ' ερήμους και χαμένα νησιά, σε ψηλά βουνά που πήγαινες στην άκρη για να αγναντέψεις το τοπίο, κι όλα αυτά με συγκλονιστικά γραφικά και με ένα εκπληκτικό σάουντρακ που όχι μόνο δένει αριστουργηματικά με το κάθε τοπίο, αλλά έχει και μια ποιότητα ασυνήθιστη, ένα βάθος που σε κάνει να γυρνάς σε αυτή ξανά και ξανά.. Ειδικά όταν ήσουν συνηθισμένος στα πλάτφορμ του game boy που κρατούσε το ασπρόμαυρο γκειμπλέι κάνα μισάωρο στην καλύτερη, πραγματικά ένιωθες να βυθίζεσαι σε έναν κόσμο μαγικό που σε ταξιδεύεις με τα χρώματα του, τις μουσικές, στις μικρολεπτομέρειες του. Όποια διάθεση κι αν είχες, όσο κι αν τα ζάλιζαν γονείς και δάσκαλοι, ότι καιρό κι αν είχε έξω, εσύ άναβες αυτό το κόκκινο φωτάκι, (χωρίς να σε απασχολεί το άλλο κόκκινο που πήγαιναν κοπάδι οι θλιβεροί συμμαθητές σου!) κι απλά έφευγες για ένα ταξίδι που απο μικρός έκανες στην φαντασία σου.
Προβολή συνημμένου 128863
Συγκεκριμένα το πιο δυνατό στοιχείο του som πιστεύω είναι η αρχή. Ούτε ζόρικες πλοκές με βασίλεια και δολοφονίες, ούτε καμιά ώρα εισαγωγή με cutscenes για να σου δείξει πόσο τρομερή ιστορία έχει το παιχνίδι και πόσα πράγματα παίζουν που πρέπει να σώσεις, τιποτα.Απλά εκεί που παίζεις με τους φίλους πέφτεις, τραβάς ένα σπαθί, σου λένε πως έκανες παπαριά και τρέχα σώσε τον κόσμο. Δεν λέω, οι τύποι ήταν καθίκια αλλά εκεί που σε πετάνε από το χωριό τι βλέπεις; ΕΝΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΟΣΜΟ! Εντάξει, τουλάχιστον έτσι σου φαίνεται, αλλά απο την αρχή σου δίνει αυτή την εντύπωση του μεγαλειώδους έτσι όπως γυρνάς ελευθέρα στα λιβάδια με τους λαγούς, τις μέλισσες, το χορτάρι που το παίρνει ο αέρας και το κόβεις με το σπαθί σου, τα ποτάμια που κυλάνε, και όλες τις μικρολεπτομέρειες που δίνουν ένα πολύ ζωντανό αίσθημα στον κόσμο που σε περικλείει. Κι εκεί που σε πετάει το κανόνι και παίρνει μια μικρηηηη ματιά από τον κόσμο που πρόκειται να εξερευνήσεις.. Οκ , ανατριχίλα, οργασμός και όλα τα συναφή.
Μα όμως όπως προείπα, λόγω της μικρής χωρητικότητας του cartridge, έπρεπε να βγει και αρκετό πράμα. Και τι αποφάσισαν να βγάλουν; Την πλοκή. Οι διάλογοι μάλιστα από ότι αναφέρει το wiki, είχαν τσεκουρωθεί κι άλλο σε σχέση με την γιαπωνέζικη έκδοση με αυτό να έχει ως αποτέλεσμα χαρακτήρες κενούς, ιστορία ανύπαρκτη και ανατροπές γελοίες απλά για να σε καθυστερήσουν λιγάκι . Το παιχνίδι αφού περάσεις την αριστουργηματική αρχή, φαίνεται πως απλά σε σπρώχνει να πάρεις τον έναν seed μετά από τον άλλον με διαλόγους εντελώς παιδιάστικους.Εκεί ακριβώς είναι που ο ενήλικας γκειμερ απογοητεύεται, αφού από φοβερά γραφικά έχει μπουχτίσει, και ψάχνει πλέον στην ιστορία με το βάθος της και τα συναισθήματα που δημιουργεί να τον συνεπάρει, να τον βυθίσει μέσα στην πλοκή του παιχνιδιού και να νιώσει κάποιο δυνατό συναίσθημα για τους χαρακτήρες που ξεδιπλώνουν την ιστορία τους μπροστά στα μάτια του.
Προβολή συνημμένου 128862
Το άλλο στοιχειό που απογοητεύει έναν ενήλικα γκέιμερ είναι η πρόκληση. Το παιχνίδι ενώ και στην αρχή δεν σε δυσκολεύει ιδιαίτερα, μετά από εάν σημείο γίνεται γελοίο και υπάρχουν bosses που σου κάνουν μηδενική ζημιά. Οι εχθροί μπορείς να πεις πως σου κάνουν αρκετή ζημιά, αλλά το στοιχείο που ουσιαστικά αποδυναμώνει την πρόκληση είναι το σπαμάρισμα της μαγείας. Όταν έχεις το πρώτο σου μαγικό που κάνεις healing κάθε δευτερόλεπτο και μπορείς να ρίχνεις μαγεία χωρίς να αφήσεις το εκάστοτε boss να κουνηθεί καν, τα πράγματα γίνονται τόσο εύκολα που δεν θα αργήσει να έρθει το ξενέρωμα. Θα έπρεπε προφανώς να βάλουν κάποιο χρόνο αναμονής στα spell και να περιορίζαν τα magical walnuts για να υπήρχε ισορροπία στο gameplay, κι όχι να δυσκολέψουν όλους τους εχθρούς όπως έκαναν βλακωδώς οι τύποι στο hard mode που κυκλοφόρησε ανεπίσημα και το έκαναν απλά βασανιστήριο. Tουλάχιστον μικροί είχαμε την ασχετοσύνη μας να ανεβάζει την δυσκολία και αυτό ο παράγοντας δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα..
Το gameplay από την άλλη... Είναι θέμα πιο πολύ γούστου. Εμένα πάντως μου αρέσει ιδιαίτερα ο άction χαρακτήρας του και ο μικρός χρόνος που περιμένεις για να έχεις κάνεις 100% ζημιά με το όπλο σου, όμως αυτό παρατραβά όταν ανεβάζεις lvl το όπλο και να για να δεις τις πιο ανεβασμένου επιπέδου κινήσεις πρέπει να έχεις υπομονή μεγάλη. Θα έπρεπε σίγουρα να μικρύνουν τον χρόνο για να κάνουν ακόμα πιο διασκεδαστικό το gameplay , αλλά κι απο την άλλη με τόσα όπλα και μαγείες, σίγουρα είναι αρκετά χορταστικό και σε γεμίζει σε ικανοποιητικό βαθμό.
Αυτό είναι λοιπόν το S.O.M. Θα έλεγε κάποιος πως είναι άνισο ,αλλά λόγω των συνθηκών, έπρεπε να κάνουν επιλογή. Η θα έκοβαν τη μαγεία που μας καθήλωσε ως πιτσιρικάδες ή την πλοκή που θα γοήτευε τον απαιτητικό γκέιμερ. Αυτοί διάλεξαν το δεύτερο και δόξα το θεό, έκανα την σωστή επιλογή και μας δώσαν τόσες γλυκές αναμνήσεις που ακόμα όταν όταν τις ανακαλούμε στην μνήμη ή διαβάζουμε κάποιους που τις μοιράζονται με εμάς, ανατριχιάζουμε.
Προσωπικά αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν πως στο τέλος μου φαινόταν πολύ βιαστικό το παιχνίδι και σε στέλναν από τη μία περιοχή στην άλλη στην λογική του άντε να τελειώνουμε. Εκεί άρχισα να νοσταλγώ την αρχή του ταξιδιού με τους μεγάλους καταπράσινους χάρτες γεμάτους χρώματα και ζωή και ήθελα τόσο να αναβιώσω εκείνο το αίσθημα της αρχή του ταξιδιού και της μαγείας του. Το τερμάτισα στα γρήγορα και αμέσως το ξεκίνησα από την αρχή. Όλα ήταν ήταν εκεί όπως τα θυμόμουν. Τα λιβάδια, τα δάση, το χορτάρι που φυσά ο άνεμος, τα ποτάμια.. Αλλά εκεί πήρα το γνωστό μάθημα που ξέρουμε όλοι:
Τίποτα δεν είναι όπως την πρώτη φορά.
Όμως επειδή δεν μπορεί να βιωθεί ξανά, είναι απρόσβλητο κι απο κάθε κριτική.
Τίποτα δεν μπορεί να το κάνει χάσει εκείνη την μοναδική λάμψη του.
Προβολή συνημμένου 128864
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
