Spaghetti VS Αμερικάνικων Γουέστερν

[RIO]

Gianii Garko...μεγάλη συμπάθεια μου ο κύριος...

 

[Λορένα]

Αμερικανικα..

Για την ηλικια μου τοτε ηταν τα λιγοτερο τρομαχτικα, και η ταινια που παρεθεσες ηταν απο την αγαπημενες μου (να μην πω Η αγαπημενη μου).

Και δεν θυμομουν ποια μερα καθομασταν μαζι με τον πατερα μου και τα βλεπαμε. Ευχαριστω που μου θυμισες πως ηταν η Δευτερα βραδυ

Στο τρειλερ παντως.. στο 2.00 και μετα.. η μουσικη, μου θυμιζει κατι απο "πριγκιπισσα Σισσυ". Τυχαιο; Ηταν η μοδα της εποχης, ή η ιδια παραγωγη.. :xm:

Τα σπαγγετι ηταν τρομαχτικα για μενα. Φοβομουν τους σκοτωμους που με σημαδευαν περισσοτερο γιατι οπως ειπες δεν ηταν ξεκαθαροι οι κακοι με τους καλους.

Επισης το τρειλερ μου θυμιζει μεξικανικο φοντο. Επειδη δεν θυμαμαι.. ειχαν εστιασει εκει οι Ιταλοι λογω γλωσσας (δηλ οχι αγγλικα) ή τυχαιο και αυτο;

 

[playmofreak]

χαχα.κατσε να ρωτήσω τον Τερρενσ.(οχι τον Κουικ) χαχαχ

 

[songless_bird]

Spaghetti! Μαλιστα σε αφιερωμα για μουσικη ταινιων που καναμε στο ωδειο ,ολοι επρεπε να ντυθουν αναλογα με το θεμα καποιας ταινιας. Επειδη το κρανος του Darth Vader θα με δυσκολευε , εβαλα το καπελακι μου, το ποντσο μου, τις μποτες και το πιστολι απο τα jumbo και επαιξα μπασο

 

[Thor]

Τα σπαγγετι ηταν τρομαχτικα για μενα. Φοβομουν τους σκοτωμους που με σημαδευαν περισσοτερο γιατι οπως ειπες δεν ηταν ξεκαθαροι οι κακοι με τους καλους.

Επισης το τρειλερ μου θυμιζει μεξικανικο φοντο. Επειδη δεν θυμαμαι.. ειχαν εστιασει εκει οι Ιταλοι λογω γλωσσας (δηλ οχι αγγλικα) ή τυχαιο και αυτο;

Δεν είναι τυχαίο και νομίζω ότι οφείλεται σε 3 βασικούς παράγοντες:

Ο πρώτος είναι ο πρακτικός. Πολλά σπαγγέτι γουέστερν στην πραγματικότητα είχαν γυριστεί στην Ισπανία (του Φρανκο) με Ισπανούς κομπάρσους και καμιά φορά δευτεραγωνιστές που περνούσαν πιο εύκολα για Μεξικανοί παρά για Αμερικάνοι Αγγλοσάξονες.

Ο δεύτερος είναι ο ρεαλιστικός. Στις ίδιες τις ΗΠΑ στις περιοχές που διαδραματίζονται οι ιστορίες των περισσοτέρων γουέστερν πλειοψηφούσε το ισπανόφωνο στοιχείο, ειδικά τον 19ο αιώνα καθώς ήταν περιοχές που αποσχίστηκαν (Τέξας) ή κατακτήθηκαν (Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Καλιφόρνια, Νεβάδα, Κολοράδο) από το Μεξικό ή και την Ισπανία (Φλόριδα) οπότε ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των περιοχών (ειδικά αυτών που προέρχονται από το Μεξικό) ήταν Μεξικανικής καταγωγής.

Ο τρίτος λόγος είναι ο πολιτικός. Απεικονίζοντας την διαφθορά, την ανελευθερία και την ξενοδουλεία της εποχής του Πορφιριάτου (περίπου 1875-1910) ήταν για τον δημιουργό πιο εύκολο να περάσει αντιφασιστικά (γενικά αριστερά μηνύματα) από το να κάνει μια ευθέως πολιτική ταινία αντίστοιχα απεικονίζοντας τον εκφυλισμό της μεξικανικής επανάστασης (1910-1927) μπορεί να ασκήσει ευκολότερα κριτική στον εκφυλισμό των αριστερών κινημάτων της σύγχρονής του Ιταλίας.

 

[Rygar]

Δεν υπαρχει σπαγγετι γουέστερν που να μη δείχνει ΠΑΝΤΑ ενα πολύ κοντινό πλάνο των πρωταγωνιστών με ιδρωμένο και λερωμένο πρόσωπο να κοιτούν ο ένας τον άλλον περιμένοντας την πρώτη κίνηση. Αυτό και αλλοι πολλοί είναι οι λόγοι που ψηφίζω σπαγγέτι (χώρια του ότι μ'αρέσουν τα μακαρόνια )

 

[zisof]

Αμερικανικα..
Για την ηλικια μου τοτε ηταν τα λιγοτερο τρομαχτικα, και η ταινια που παρεθεσες ηταν απο την αγαπημενες μου (να μην πω Η αγαπημενη μου).

Και δεν θυμομουν ποια μερα καθομασταν μαζι με τον πατερα μου και τα βλεπαμε. Ευχαριστω που μου θυμισες πως ηταν η Δευτερα βραδυ

Στο τρειλερ παντως.. στο 2.00 και μετα.. η μουσικη, μου θυμιζει κατι απο "πριγκιπισσα Σισσυ". Τυχαιο; Ηταν η μοδα της εποχης, ή η ιδια παραγωγη.. :xm:

Τα σπαγγετι ηταν τρομαχτικα για μενα. Φοβομουν τους σκοτωμους που με σημαδευαν περισσοτερο γιατι οπως ειπες δεν ηταν ξεκαθαροι οι κακοι με τους καλους.

Επισης το τρειλερ μου θυμιζει μεξικανικο φοντο. Επειδη δεν θυμαμαι.. ειχαν εστιασει εκει οι Ιταλοι λογω γλωσσας (δηλ οχι αγγλικα) ή τυχαιο και αυτο;

Με κάλυψες απόλυτα γιατί ψήφισα και εγώ αμερικάνικα

 

[iggylebowski]

Spaghetti και για μένα, παρακαλώ. Καλό και το High Noon, και το Rio Bravo, και το Day of the Outlaw, κι άλλα 3-4 του Mann... αλλά μέχρι εκεί. Η αμερικάνικη ταινία που μπορεί να κοντράρει τις ταινιάρες που έκαναν οι τρεις Sergio, το A Bullet for the General του Damiani και το Gunlaw του Valerii, είναι μόνο το Wild Bunch του Peckinpah. Όσο για τις ταινίες που σκηνοθέτησε ο Eastwood, αυτές μοιάζουν σαν να συνδυάζουν τα δυο είδη. Και δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που λέτε για τις ερμηνείες. Δηλαδή ο Wayne ήταν καλύτερος ηθοποιός από τον Volonte;

 

[Deathshadow]

Aσυζητητη ο Wayne ηταν καλυτερος του Volonte.Μιλαω αποκλειστικα για το τι προσφεραν στο ειδος ετσι;Γιατι κατα τα αλλα ηταν ενας μετριος ηθοποιος αλλα ο κοσμακης εμαθε τα γουεστερν απο αυτον και κανεναν αλλο.O ενας στην κυριολεξια εισηγαγε το ειδος, καθορισε το badass acting οταν ακομα ο Εastwood επαιζε σε αναλαφρα σηριαλ και ειναι legend.Ο Volonte επαιξε σε τεσσερα αν δε κανω λαθος σπαγγετι οπου εκανε μονο τον mestizo και με ντουμπλαρισμενη τη φωνη του παρακαλω.Περα απο το γεγονος οπου και ο ιδιος δηλωνε αδιαφορος για αυτες τις ταινιες.Ο Corbucci παλι εκανε 10 ταινιες οι μισες αριστουργηματα και οι αλλες φολες.Ο Solima τρεις μονο αφου το ειδος που διεπρεψε ηταν το action.Μονο ο Sergio Leone αξιζει να μπει στο πανθεο των αμερικανων δημιουργων και αυτος ηταν πραγματικα εξυπνος αφου δημιουργησε το ειδος με αμερικανους ηθοποιους (ο L.V.C. ηταν απο τις πιο χαρακτηριστικες ''μουρες'' στην αμερικη ποιος Nero τωρα...).

Mε λιγα λογια δεν πιστευω πως ειναι θεμα μονο καλης ερμηνειας αλλα για μενα αλλη βαρυτητα εχει σαν ονομα ο Burt Lancaster και αλλη ο Giovani Cianfriglia.Kαι τις δυο κατηγοριες τις λατρευω σιγουρα.

 

[iggylebowski]

Άσχετα από το πόσες ταινίες του Corbucci ή του Solima ήταν καλές, ουσιαστικά η εμφάνιση των spaghetti άλλαξε το πλαίσιο στο οποίο κινούνται τα σύγχρονα γουέστερν. Η σκηνοθετική και υφολογική κατεύθυνση που έδωσαν τα spaghetti στην ουσία επηρέασαν μέχρι και τον Peckinpah (το Wild Bunch έχει τεράστια διαφορά στο ύφος με τις πρώτες 1-2 ταινίες του), και καλώς ή κακώς τα αμερικάνικα γουέστερν χωρίζονται σε προ και μετά Peckinpah εποχή. Έστω ότι είναι λίγα τα καλά spaghetti σε σχέση με το σύνολό τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αμερικάνικα. Μιλάμε για το κυρίαρχο κινηματογραφικό είδος από τα μέσα της δεκαετίας του '40 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '60. Δεν υπήρχαν μόνο ο Hawks ή ο Mann. Φόλες υπάρχουν κι από τα δυο πλευρές. Σχετικά με τον Wayne είναι θέμα γούστου, κι εγώ προσωπικά ποτέ μου δεν τον συμπάθησα. Αλλά το σιδερωμένο γιλέκο και το καθαρό φουλάρι του Wayne ή του Lancaster δεν μου κάνει τόσο western όσο η αξύριστη φάτσα του Volonte. Ερμηνευτικά φυσικά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Αρκεί για μένα η σκηνή που ζητάει τσιγάρο

 

[Deathshadow]

Δε διαφωνουμε καπου.Τα σπαγγετι εδωσαν πολυ μεγαλη δημοτικοτητα στο genre πριν καταντησουν και αυτα exploitation.Aπλα πολυς κοσμος δεν ξερει οτι υπαρχουν αμερικανικες ταινιες χωρις τα γνωστα στανταρ δηλαδη ο καλος σεριφης που λατρευουν ολοι, οι παντα κακοι ινδιανοι κλπ.Οσον αφορα τον John Wayne παιζει να ειναι και ο αγαπημενος μου στο ειδος.Ανεξαρτητα αν ο Volonte ηταν ποιο ταλαντουχος δεν νομιζω να ειχε την ικανοτητα να παιξει τους ρολους του πρωτου, ενω ο αλλος στο The 3 Godfathers δινει στη κυριολεξια ρεστα!Αν και στο Face to Face η μεταμορφωση του απο την αρχη προς στο τελος εδειχνε ποσο μεγαλη κλαση ειχε.Παντως ο Lancaster στα Vera Cruz και The Professionals ηταν υποδειγμα αξυρισιας και απλησιας .

 

[iggylebowski]

Δεν τίθεται θέμα διαφωνίας, απλά κουβέντα να γίνεται.... Έτσι κι αλλιώς τα western ποτέ δεν ήταν οχήματα υποκριτικών ικανοτήτων, οπότε ποιος είναι καλύτερος ηθοποιός δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Επειδή συνήθως, όταν μιλάμε για τα αμερικάνικα western, αναφερόμαστε κυρίως στα καθαρόαιμα western μέχρι την αρχή των 60's, πριν αρχίσουν να βάζουν ξενόφερτους νεωτερισμούς και πριν αρχίσει η ρεβιζιονιστική περίοδός τους, όπως ακριβώς υπήρχαν 20-30 καλά spaghetti σε σύνολο, κι εγώ δεν ξέρω πόσων ταινιών, έτσι και για κάθε High Noon υπήρχε π.χ. κι ένα Vengeance Valley, τα οποία τα ξεχνάμε. O Hawks και ο Zinnemann, πέρα από το Rio Bravo και το High Noon αντίστοιχα, ζήτημα είναι αν είχαν άλλους 1-2 τίτλους western στη φιλμογραφία τους. Το ίδιο και ο Brooks. O Aldrich πάλι ξεκίνησε με western (αξιοπρόσεκτα αλλά όχι και αριστουργήματα) αλλά έκανε μεγάλη καριέρα με άλλα είδη ταινιών. Ο Siegel πάλι έκανε μερικά καλά western, όλα από το 1968 και μετά. Η μοναδική δουλειά του στο είδος, αν θυμάμαι καλά, πριν το ΄60 είναι το μέτριο Duel at Silver Creek. Οι πιο κλασσικοί σκηνοθέτες western ήταν ο Ford, o de Toth, o Daves, o Sturges και ο πιο ταλαντούχος (κατά τη γνώμη μου) από όλους, ο Anthony Mann (σχετικά παραγνωρισμένος σκηνοθέτης, εξαιρετικός τόσο στα western, όσο και στα crime noir). Ο Sturges έχει μερικούς πολύ γνωστούς τίτλους, αλλά προσωπικά τα θεωρώ υπερεκτιμημένα. Η δουλειά που τον βάζει στη λίστα των καλών σκηνοθετών είναι το Bad Day at Black Rock, που δεν είναι western. Προσωπικά πιστεύω, ότι αν πάρεις τις καλύτερες ταινίες όλων αυτών (ακόμη και το Winchester 73 και Naked Spur του Mann, που θεωρώ τα καλύτερα του είδους) όχι μόνο δεν φτάνουν τις ταινίες του Leone, αλλά με το ζόρι πλησιάζουν το Great Silence του Corbucci και το Face to Face του Solima. Τα περισσότερα spaghetti της δεκαετίας του '60, όταν άνθησε το είδος και πριν αρχίσει να παρακμάζει από το 72-73 και μετά, όπως και να το κάνουμε πάντα είχαν ψήγματα σκηνοθετικού ταλέντου. Αν βάλεις στο παιχνίδι και την μουσική...

 

[Deathshadow]

Σωστα.Ετσι κι αλλιως ειναι καθαρα θεμα προτιμησης πανω απ'ολα και οχι ποιος ειναι καλυτερος.Απλα πολυς κοσμος δεν μπορει να καταλαβει οτι τα σπαγγετι δεν ειναι 100% παρθενογενεση.Ο Λεονε πολλες φορες ειχε δηλωσει οτι οσον αφορα τις σκηνοθετικες του πατεντες επιρρεαστηκε πολυ απο τον Φορντ.Επισης για το Οnce Upon... ειχε δεχτει επιρροες απο το Johnny Guitar.Οπως λεει και ο κοσμακης ''Παντα υπαρχει σε καθε εφευρεση καποιος που την συνελαβε πρωτος απο το δημιουργο αλλα δεν ειχε το υποβαθρο για να βγει απο την αφανεια''.Πριν το Λεονε ειχαν γυριστει ειδη καμια δεκαρια γουεστερν στη Ιταλια τα οποια ειναι αναξια λογου.Για μενα ειναι σημαντικο το θεμα της καλης ερμηνειας.Οι περισσοτεροι ηταν γιανκηδες και εκτος του Palance και του Harrisson (oπου σαν ερμηνευτης ειναι πιο φλατ και απο την Αγγλια) ηταν ολοι παχταραδες.Βεβαια υπηρχαν και πολλοι ευρωπαιοι οπως Volonte (oπου μαλλον του εχεις αδυναμια), Βrega (θεουλης), Garko, Steffens, Berger και αλλοι που γουσταρω με χιλια.Γενικα υπηρχε ενα αλισβερισι μεταξυ των δυο σχολων με την ιταλικη να ασκει πολυ μεγαλυτερη επιρροη στην αμερικανικη.Καλα με το θεμα της μουσικης επενδυσης συμφωνω με χιλια!!Ακομα και σπαγγεττι του καμπινε εχουν φοβερα σαουντρακ.Αντιθετα αν παιξουμε τυφλομυγα ακομα και στις αγαπημενες μου αμερικανικες δυσκολευομαι να αναγνωρισω το σκοπο.Πρεπει να εχει κατι το νερο σ'αυτη τη χωρα...δεν εξηγειται αλλιως...

 

[iggylebowski]

Volonte (oπου μαλλον του εχεις αδυναμια).

Φαίνεται τόσο πολύ, ε;

Καλά, παρθενογένεση στον κινηματογράφο παύει να υπάρχει από τη στιγμή που δημιουργείται ένα κινηματογραφικό είδος. Αν δεν υπήρχαν τα αμερικάνικα western δεν θα εμφανιζόταν ποτέ τα spaghetti, κι αν δεν εμφανιζόταν τα spaghetti western δεν θα ανανεωνόταν τα αμερικάνικα. Έτσι πάει συνήθως...

 

[mk193]

bad spenser - terrens hill.:το ονομά μου είναι τρινιτα.

Αυτό ξαναπές το, φίλτατε! Μια ταινία, όπου γέλασα με την ψυχή μου, σπάνιο φαινόμενο όταν μιλάμε για ταινίες άγριας Δύσης!!! Η πιο απολαυστική από τις ταινίες του "τρελού" δίδυμου Spenser-Hill!

Όσον αφορά το θέμα εδώ, όμως, ψηφίζω ιταλικά γουέστερν, αφήνοντας λίγο πίσω τα αμερικάνικα. Ουσιαστικά, μου αρέσουν ταινίες και από τις δυο κατηγορίες, αλλά στα ιταλικά έχουμε αυτό που είδα να αναφέρεται και παραπάνω: πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες "άγριας Δύσης", χωρίς φτιασιδώματα και εξωραϊσμούς, πιο έντονη δράση, κλιμάκωση στο ξετύλιγμα της πλοκής, ενώ υπάρχει και το, πράγματι τεράστιο, κεφάλαιο "Ennio Morricone", που δίνει πόντους στα "Spaghetti". Οι Ιταλοί έχουν κάνει καταπληκτικές δουλειές, με κεντρικό θέμα αναφοράς την εποποιΐα ενός σημαντικού τμήματος της ιστορίας των Αμερικανών! Οξύμωρο, αλλά πραγματικό!!!

 

[butch_cassidy]

Ομολογώ ότι δεν έχω δει και πάρα πολλά αμερικανικά γουεστερν και σε μικρη ηλικία πάντα τα σνόμπαρα ή τα βαριόμουνα. Επειδή το είδος αυτό άρχισα να το εκτιμώ μόνο όταν ξεκίνησα να βλέπω τα σπαγγέτι αναγκαστικά η ψήφος μου πάει εκεί. Α, και φυσικά άλλος ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι ο Μορικόνε φυσικά!! τι να λέμε τώρα...

 

[Fulci]

Και εγώ spaghetti..Και οι περισσότεροι που επιλέξατε τα ιταλικά με καλύψατε. Για τους ίδιους λόγους και εγώ λοιπόν.. Διαμαντάκια έχει βγάλει αυτή σχολή!.. Και η μουσική?.. Αξέχαστες μελωδίες.." Άφθονες" μες στις ταινίες. Έτσι. Μονομαχία στο τέλος,χωρίς μουσική γίνεται?.. Όχι βέβαια! Να κοιτιούνται μες στα μάτια,να περνάν τα δευτερόλεπτα, να περιμένει ο ένας τον άλλον, και να συνεχίζουν έτσι για.. "κανένα" πεντάλεπτο, μέχρι να τελειώσει και η τελευταία νότα του κομματιού που παίζει μέχρι να τραβήξουν πιστόλι!
Πήγαινα στα βίντεοκλαμπ στα 80s, ξανανοίκιαζα ταινίες spaghetti που είχα δει,μόνο και μόνο για να ξανακούω τις μουσικές από τις ταινίες!..Τρέλα!..
Πάντως να αναφέρω πως αμερικάνικα γουέστερν δεν έπαιζε μόνο Δευτέρα βράδυ τότε (δεκαετία του '80)..Είχε και στην ΕΡΤ 1, τα μεσημέρια Σαββάτου "γουέστερν ζώνη" για ένα διάστημα.Κάθε Σάββατο και κράτησε κάμποσο καιρό.Κυρίως δευτεροκλασάτα, όχι με τα μεγάλα γνωστά ονόματα.Όλα αμερικάνικης παραγωγής! Πιτσιρικάς με αυτά βολευόμουν ώσπου ήρθε το VHS player και..γνώρισα και την ιταλική σχολή!
Πάντως έπαιζε και ιταλικά στην κρατική,όχι τόσο συχνά όπως τα αμερικάνικα. π.χ. "Το Μονομαχία στο Ελ Πάσο" στην κρατική το πρωτοείδα, και ήταν και καθημερινή (πάντα το επόμενο πρωί καθημερινής ήταν αποτρεπτικό να μ'αφήσουν να δω ως αργά tv λόγω σχολείου φυσικά).