Spoorloos (1988)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
645
Spoorloos (1988, George Sluizer)

http://www.imdb.com/title/tt0096163/

Ηθοποιοί: Bernard Pierre Donnadieu, Gene Bervoets, Johanna ter Steege

Υπόθεση: Ένα νεαρό ζευγάρι που βρίσκεται σε διακοπές σταμάτα σε ένα πολυσύχναστο σταθμό εξυπηρέτησης. Ξαφνικά, η γυναίκα εξαφανίζεται. Ο νεαρός άντρας αφιερώνει τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής του, αναζητώντας απεγνωσμένα τη γυναίκα του. Κάποια στιγμή, αρχίζει να λαμβάνει κάποια περίεργα γράμματα από τον απαγωγέα, ο οποίος του υπόσχεται να του αποκαλύψει τι συνέβη στη γυναίκα του.

Το Spoorloos είναι ένα γαλλο-ολλανδικό θρίλερ μυστηρίου, που είναι γνωστό και με τον αγγλικό τίτλο The Vanishing, και το οποίο είναι σκηνοθετημένο από τον George Sluizer. Αν και το story της ταινίας είναι αρκετά απλό, ο Sluizer σκηνοθετεί εξαιρετικά, δημιουργώντας ένα καλοσχεδιασμένο και καλογυρισμένο θρίλερ, που δεν ντρέπεται να δείξει τις χιτσκοκικές επιρροές του. Ακολουθώντας έναν ληθαργικό, υπνωτικό ρυθμό, που μερικές φορές αποδυναμώνει το μυστήριο, αλλά παράλληλα χαρίζει στο αποτέλεσμα μια ανατριχιαστική, υφέρπουσα ένταση, ο Sluizer παρουσιάζει τις απεγνωσμένες προσπάθειες του άντρα να βρει τη γυναίκα του, ενώ παράλληλα εισβάλει στην ιδιωτική ζωή του απαγωγέα, ο οποίος αντίθετα με ό,τι περίμενε ο θεατής, είναι ένας, επιφανειακά τουλάχιστον, φυσιολογικός κι αξιοσέβαστος άνθρωπος. Ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσει την ιστορία ο Sluizer, αρχικά παρουσιάζοντας την εξαφάνιση της γυναίκας με έναν έντονο τρόπο, και στη συνέχεια κατεβάζοντας ρυθμούς κι ακολουθώντας την προσπάθεια του άντρα να την εντοπίσει, εμμένοντας σε μια λεπτομερή περιγραφή των συναισθημάτων που νιώθει, που ξεκινούν από την απορία, την οργή, την θλίψη, την απογοήτευση για να καταλήξουν στην απόλυτη οδύνη, λειτουργεί πολύ καλά στη μηχανική της εσωτερικής έντασης της ταινίας, η οποία δεν αποκτά ποτέ καθαρή υπόσταση, αλλά αντίθετα βρίσκεται παρούσα πίσω από κάθε πλάνο. Η αφηγηματική παρέκβαση που αφορά τη προσωπική ζωή του απαγωγέα, λειτουργεί επίσης πολύ καλά, φέρνοντας τον θεατή απέναντι σε ένα τρομακτικό άνθρωπο, ο οποίος φαίνεται φυσιολογικός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας ψυχρός άντρας που παρά το γεγονός ότι γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ κακού και καλού, επιλέγει το πρώτο και στήνει αριστοτεχνικά τις επιθέσεις του. Η προσωπική εξομολόγηση του απαγωγέα και η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του, μέσα από εικόνες καθημερινής, οικογενειακής ζωής ενώ παράλληλα παρουσιάζεται με τελετουργικό, λεπτομερή τρόπο η διαδικασία με την οποία πραγματοποιεί τις επιλογές των θυμάτων του και τις επιθέσεις του , δημιουργούν μια κλινική ατμόσφαιρα λανθάνουσας νοσηρότητας, που επιβαρύνει το κινηματογραφικό κλίμα και το κάνει να αποκτά μια διεστραμένη αίσθηση. Η αντιπαράθεση των ειδυλλιακών, επαρχιακών τοπίων με τον φόβο που μπορεί να προκαλέσει ένας τέτοιος άνθρωπος, υφαίνει μια κλιμακούμενη ένταση που καταφέρνει να δώσει στο Spoorloos την απαραίτητη αγωνία, παρά την έλλειψη μυστηρίου εξαιτίας της γρήγορης αποκάλυψης της ταυτότητας του απαγωγέα. Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Sluizer καταφέρνει να συνδυάσει την όμορφη φωτογραφία, τον μελαγχολικό τόνο, το σκοτεινά ρεαλιστικό ύφος, τις χιτσκοκικές αναφορές, την κλινική ψυχρότητα και τη νοσηρότητα για να οδηγήσει σε ένα αποκαλυπτικό και ταυτόχρονα πεσιμιστικό και καταθλιπτικό φινάλε. Ο ίδιος σκηνοθέτης επιχείρησε κι ένα αμερικάνικο remake με τον τίτλο The Vanishing, το οποίο δεν φτάνει στο ελάχιστο την δύναμη του πρωτότυπου έργου, παρά την συμμετοχή ονομάτων όπως ο Jeff Bridges και ο Kiefer Sutherland. Εκπληκτική η ερμηνεία του Bernard Pierre Donnadieu στον ρόλο του απαγωγέα.

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Κατάμαυρο φινάλε! Νομίζω έγινε και ριμέικ...
 
Tρομαχτική και αγωνιώδης ταινία, βασισμένη στο Het Gouden Ei (the golden egg) του Tim Krabbe.
 
Έκατσα χθες και την ξαναείδα την συγκεκριμένη ταινία. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ή βρήκα κάτι που μου διέφυγε. Το μόνο που πρόσεξα είναι ότι ο απαγωγέας μου θύμισε εμφανισιακά τον πιλότο -δολοφόνο που συντάραξε το πανελλήνιο (με λίγο πιο πολλά κιλά βέβαια)
 
Επίσης απορώ με την συγκεκριμένη ταινία,πως θεωρείται απ' τους κριτικούς ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών με το πιο ανατριχιαστικό φιναλε (χμμ δεν κάνω σποιλερ αλλά μάλλον δεν έχουν δει το Final Escape, επεισόδιο της σειράς Alfred Hitchcock Presents και το original του 1955 και το remake του 1985).
Ίσως σε όλο αυτό παίζει ρόλο κάτι που διάβασα τις προάλλες το οποίο μου φάνηκε λίγο σαν αστικός μύθος, πως ο Κιούμπρικ μόλις είδε την ταινία αυτή,ενθουσιασμένος πήρε τηλέφωνο τον Sluizer να τον συγχαρεί γιατί δεν είχε δει πιο τρομακτική ταινία στην ζωή του. Ενώ όταν είχε βγεί τις πρώτες μέρες πέρασε εντελώς απαρατήρητη από κοινό και κριτικούς.
Μπορεί να είμαι λίγο αρνητικά διακείμενος με το συγκεκριμένο θέμα , αλλά δεν έχει να κάνει τόσο με την ταινία η οποία μπορώ να αναγνωρίσω ότι είναι καλογυρισμένη και έχει καλές ερμηνείες,αλλά πιο πολύ με τις υπερβολές των κριτικών περί της πιο τρομακτικής ταινίας όλων των εποχών.
 
Αν αυτή είναι η τρομακτικότερη ταινία όλων των εποχών τότε μάλλον αυτοί οι "κριτικοί" η πιο τρομακτική ταινία που θα είχαν δει θα ήταν τα στρουμφάκια. Δεν θα τηις αναφέρω αλλά τι να πουν και οι πραγματικά τρομακτικές ταινίες που έκαναν θεατές να ξερνάνε στα σινεμά και να τρέχουν να φύγουν.
 
Οι κριτικοί αγνοούν πάντα τι αρέσει στο κοινό (παρατηρημενο) και αυτό το παρατηρούσα συχνά στο εγχώριο περιοδικό Σινεμά αλλά και σε ξένα περιοδικά, ιστοσελίδες κτλ. Έχω βαρεθεί να βλέπω ταινίες όπως την συγκεκριμένη που αναλύει το thread αλλά και κάτι άλλες όπως το Possesion μια σινεφίλ ταινία που καθαρόαιμο φιλμ τρόμου δεν είναι σίγουρα. Πιο πολύ τρόμου είναι το Blood Simple των Coen ή το Manhunter του Michael Mann παρά το Spoorloos ή το Possesion.
 
Συμφωνώ απολύτως με τους παραπάνω συμφορουμίτες. Η ταινία δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Την εποχή της είχαν ήδη βγει αριστουργήματα τρόμου/μυστηρίου και η συγκεκριμένη δεν πρόσθεσε τίποτα. Αντιθέτως ήταν υπνωτιστική και από ένα σημείο και μετά χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο σημείο που της αναγνωρίζω είναι η καλή παρουσίαση του "κανονικού" ανθρώπου απαγωγέα.
 
Συμφωνώ απολύτως με τους παραπάνω συμφορουμίτες. Η ταινία δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Την εποχή της είχαν ήδη βγει αριστουργήματα τρόμου/μυστηρίου και η συγκεκριμένη δεν πρόσθεσε τίποτα. Αντιθέτως ήταν υπνωτιστική και από ένα σημείο και μετά χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο σημείο που της αναγνωρίζω είναι η καλή παρουσίαση του "κανονικού" ανθρώπου απαγωγέα.
Ναι σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Περίμενε κανείς κανέναν του περιθωρίου ή κοινό παραβατικό άνθρωπο ως απαγωγέα και είναι ένας της διπλανής πόρτας.
 
Πίσω
Μπλουζα