iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
The Element of Crime (1984, Lars von Trier)
http://www.imdb.com/title/tt0087280/
Ηθοποιοί: Michael Elphick, Esmond Knight, Me Me Lai, Jerold Wells, Janos Hersko
Υπόθεση: Ένας ντετέκτιβ που ζει στο Κάιρο υποβάλλεται σε ύπνωση ώστε να θυμηθεί την τελευταία υπόθεση που ανέλαβε. Η υπόθεση αφορούσε έναν κατά συρροή δολοφόνο που στραγγάλιζε και ακρωτηρίαζε νεαρά κορίτσια που πουλούσαν λαχνούς λαχειοφόρων αγορών. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον δολοφόνο, χρησιμοποιεί τις αμφιλεγόμενες μεθόδους του παρηκμασμένου μέντορά του, όπως αυτές παρουσιάζονται στο βιβλίο του "The Element of Crime"
Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα, πέρα από ένα φιλμ που αποτέλεσε την εργασία του για το πτυχίο του στη δανέζικη ακαδημία κινηματογράφου, του "κακού παιδιού" του ευρωπαϊκού κινηματογράφου Lars von Trier, το Element of Crime αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του σκηνοθέτη με θέμα την Ευρώπη, η οποία ολοκληρώθηκε με τα μεταγενέστερα Epidemic (1987) και Europa (1991). To Element of Crime είναι ένα φουτουριστικό film noir με φόντο μια μελλοντική δυστοπία, που παντρεύει στοιχεία του αστυνομικού θρίλερ με τα αντίστοιχα του ψυχολογικού και υπαρξιακού δράματος μπλεγμένα σε ένα ιδιότροπο καφκικό σύμπαν. Αισθητικά το Element of Crime φαίνεται να περιέχει συστατικά που αρχικά φαντάζουν ασύμβατα, όπως τους noir κώδικες, τις χιτσκοκικές αναφορές, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό,το σουρεαλιστικό βιομηχανικό περιβάλλον του Eraserhead του Lynch, τον αφηρημένο φουτουρισμό του Stalker του Tarkovsky, τον ρετρό μεταμοντερνισμό του Blade Runner και τα ψυχολογικά παζλ των δραμάτων του Bergman, όμως ο Trier καταφέρνει το δέσει σε ένα ιδιαίτερο, προσωπικό ιστό, δίνοντας τελικά ένα έξαιρετικό αποτέλεσμα. Η art-house σκηνοθετική ματιά του Trier φέρνει στα μέτρα της την noirish αισθητική, καταφέρνοντας να αποδομήσει τους κώδικές της και να τους επανασυνθέσει σε μια πιο εσωτερική φιλμική οντότητα που παντρεύει femme fatale χαρακτήρες με ιδεοψυχαναγκαστικά θέματα, ιδιόμορφους συμβολισμούς με αναφορές σε ταινίες με serial killers, φροϋδικές νύξεις με στοιχεία εγκληματολογίας και την pop κουλτούρα με στοιχεία υπαρξιακής αναζήτησης. Η εξαιρετικά όμορφη φωτογραφία που θυμίζει τις βουβές ταινίες της δεκαετίας του '10, με τους σέπια χρωματικούς τόνους προσθέτουν μια ιδιομορφία στο εικαστικό μέρος της ταινίας ενώ παράλληλα ο ληθαργικός, υπνωτικός τόνος σε συνδυασμό με την απροσδιόριστα μυστικιστική διάθεση δημιουργούν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και στον εφιάλτη. Το μυστήριο, αν και διατηρεί έναν επικουρικό ρόλο, διατηρεί ένα πυκνό, αφηρημένο ύφος που ενισχύει την αμφισημία των καταστάσεων κάνοντας πολλές φορές τους δευτερεύοντες χαρακτήρες να αποτελούν απλούς φορείς στη μηχανική εξέλιξη της υπόθεσης. Τα χρωματικά φίλτρα, η χρήση των σκιών, οι αντανακλάσεις, ο κιτρινωπός φωτισμός υφαίνουν μια ζοφερή, παρακμιακή αίσθηση που λειτουργεί συμπληρωματικά στη σαθρή, απόκοσμη αίσθηση που δημιουργούν οι εικόνες από μισοκατεστραμένα κτίρια και η έντονη παρουσία του υγρού στοιχείου. H ρευστή, νωχελική κινηματογράφηση του Trier με τις εκτεταμένες κινήσεις της κάμερας, τις νυχτερινές λήψεις, τα χορογραφημένα πλάνα προσδίδει ένα τόνο εσωτερικότητας και συμβάλλει συνολική αίσθηση αθλιότητας και σήψης που μερικές φορές καταντά αφόρητη για τον θεατή. Οι χαρακτήρες κινούνται ασυντόνιστα γύρω από σουρεαλιστικά, εφιαλτικά σκηνικά δίνοντας την αίσθηση ενός υπερφυσικού, στοιχειώμενου λαβύρινθου στον οποίο βρίσκεται παγιδευμένος ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας. Η περίπλοκη αφηγηματική δομή, αστυνομική ιστορία μέσα σε όνειρο μέσα σε ταινία, διατηρεί το θολό, ομιχλώδες ύφος της ταινίας που από τη μια μεριά δημιουργεί ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας και από την άλλη κάνει δύσκολη την αποκωδικοποίηση των καταστάσεων, μέχρι την τελική κορύφωση που όπως και το εφιαλτικό, ονειρικό τοπίο της ταινίας δεν αφήνει περιθώρια προσωπικής εξιλέωσης. Έχοντας ως βάση ιδέες αναφορικά με τις εμμονές, τους εσωτερικούς δαίμονες, την πίστη, την ψυχική οδύνη και την προσωπική λύτρωση, ο Trier, στοιχειώνει τις εικόνες του με εκρήξεις βίας, φιλοσοφικές προσεγγίσεις, έντονο κυνισμό και στοιχεία που αφορούν τα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού και καταφέρνει να κομματιάσει το είδος του αστυνομικού θρίλερ σε μικρά κομμάτια που τα επανασυγκολεί γύρω από ενοχλητικές, ανατριχιαστικές, εφιαλτικές εικόνες και αναδρομές στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας επιπλέον ένα φετιχιστικό τρόπο παρουσίασης, όχι μόνο των αντικειμένων, αλλά και των ίδιων των χαρακτήρων. Το The Element of Crime αποτελεί μια από τις πιο άρτιες εικαστικά ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου της δεκαετίας του '80, και παράλληλα καταδεικνύει το τεράστιο καλλιτεχνικό όραμα του Trier. Σίγουρα δεν είναι ψυχαγωγική ταινία, είναι όμως εξαιρετικά εθιστική.
http://www.imdb.com/title/tt0087280/
Ηθοποιοί: Michael Elphick, Esmond Knight, Me Me Lai, Jerold Wells, Janos Hersko
Υπόθεση: Ένας ντετέκτιβ που ζει στο Κάιρο υποβάλλεται σε ύπνωση ώστε να θυμηθεί την τελευταία υπόθεση που ανέλαβε. Η υπόθεση αφορούσε έναν κατά συρροή δολοφόνο που στραγγάλιζε και ακρωτηρίαζε νεαρά κορίτσια που πουλούσαν λαχνούς λαχειοφόρων αγορών. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον δολοφόνο, χρησιμοποιεί τις αμφιλεγόμενες μεθόδους του παρηκμασμένου μέντορά του, όπως αυτές παρουσιάζονται στο βιβλίο του "The Element of Crime"
Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα, πέρα από ένα φιλμ που αποτέλεσε την εργασία του για το πτυχίο του στη δανέζικη ακαδημία κινηματογράφου, του "κακού παιδιού" του ευρωπαϊκού κινηματογράφου Lars von Trier, το Element of Crime αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του σκηνοθέτη με θέμα την Ευρώπη, η οποία ολοκληρώθηκε με τα μεταγενέστερα Epidemic (1987) και Europa (1991). To Element of Crime είναι ένα φουτουριστικό film noir με φόντο μια μελλοντική δυστοπία, που παντρεύει στοιχεία του αστυνομικού θρίλερ με τα αντίστοιχα του ψυχολογικού και υπαρξιακού δράματος μπλεγμένα σε ένα ιδιότροπο καφκικό σύμπαν. Αισθητικά το Element of Crime φαίνεται να περιέχει συστατικά που αρχικά φαντάζουν ασύμβατα, όπως τους noir κώδικες, τις χιτσκοκικές αναφορές, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό,το σουρεαλιστικό βιομηχανικό περιβάλλον του Eraserhead του Lynch, τον αφηρημένο φουτουρισμό του Stalker του Tarkovsky, τον ρετρό μεταμοντερνισμό του Blade Runner και τα ψυχολογικά παζλ των δραμάτων του Bergman, όμως ο Trier καταφέρνει το δέσει σε ένα ιδιαίτερο, προσωπικό ιστό, δίνοντας τελικά ένα έξαιρετικό αποτέλεσμα. Η art-house σκηνοθετική ματιά του Trier φέρνει στα μέτρα της την noirish αισθητική, καταφέρνοντας να αποδομήσει τους κώδικές της και να τους επανασυνθέσει σε μια πιο εσωτερική φιλμική οντότητα που παντρεύει femme fatale χαρακτήρες με ιδεοψυχαναγκαστικά θέματα, ιδιόμορφους συμβολισμούς με αναφορές σε ταινίες με serial killers, φροϋδικές νύξεις με στοιχεία εγκληματολογίας και την pop κουλτούρα με στοιχεία υπαρξιακής αναζήτησης. Η εξαιρετικά όμορφη φωτογραφία που θυμίζει τις βουβές ταινίες της δεκαετίας του '10, με τους σέπια χρωματικούς τόνους προσθέτουν μια ιδιομορφία στο εικαστικό μέρος της ταινίας ενώ παράλληλα ο ληθαργικός, υπνωτικός τόνος σε συνδυασμό με την απροσδιόριστα μυστικιστική διάθεση δημιουργούν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και στον εφιάλτη. Το μυστήριο, αν και διατηρεί έναν επικουρικό ρόλο, διατηρεί ένα πυκνό, αφηρημένο ύφος που ενισχύει την αμφισημία των καταστάσεων κάνοντας πολλές φορές τους δευτερεύοντες χαρακτήρες να αποτελούν απλούς φορείς στη μηχανική εξέλιξη της υπόθεσης. Τα χρωματικά φίλτρα, η χρήση των σκιών, οι αντανακλάσεις, ο κιτρινωπός φωτισμός υφαίνουν μια ζοφερή, παρακμιακή αίσθηση που λειτουργεί συμπληρωματικά στη σαθρή, απόκοσμη αίσθηση που δημιουργούν οι εικόνες από μισοκατεστραμένα κτίρια και η έντονη παρουσία του υγρού στοιχείου. H ρευστή, νωχελική κινηματογράφηση του Trier με τις εκτεταμένες κινήσεις της κάμερας, τις νυχτερινές λήψεις, τα χορογραφημένα πλάνα προσδίδει ένα τόνο εσωτερικότητας και συμβάλλει συνολική αίσθηση αθλιότητας και σήψης που μερικές φορές καταντά αφόρητη για τον θεατή. Οι χαρακτήρες κινούνται ασυντόνιστα γύρω από σουρεαλιστικά, εφιαλτικά σκηνικά δίνοντας την αίσθηση ενός υπερφυσικού, στοιχειώμενου λαβύρινθου στον οποίο βρίσκεται παγιδευμένος ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας. Η περίπλοκη αφηγηματική δομή, αστυνομική ιστορία μέσα σε όνειρο μέσα σε ταινία, διατηρεί το θολό, ομιχλώδες ύφος της ταινίας που από τη μια μεριά δημιουργεί ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας και από την άλλη κάνει δύσκολη την αποκωδικοποίηση των καταστάσεων, μέχρι την τελική κορύφωση που όπως και το εφιαλτικό, ονειρικό τοπίο της ταινίας δεν αφήνει περιθώρια προσωπικής εξιλέωσης. Έχοντας ως βάση ιδέες αναφορικά με τις εμμονές, τους εσωτερικούς δαίμονες, την πίστη, την ψυχική οδύνη και την προσωπική λύτρωση, ο Trier, στοιχειώνει τις εικόνες του με εκρήξεις βίας, φιλοσοφικές προσεγγίσεις, έντονο κυνισμό και στοιχεία που αφορούν τα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού και καταφέρνει να κομματιάσει το είδος του αστυνομικού θρίλερ σε μικρά κομμάτια που τα επανασυγκολεί γύρω από ενοχλητικές, ανατριχιαστικές, εφιαλτικές εικόνες και αναδρομές στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας επιπλέον ένα φετιχιστικό τρόπο παρουσίασης, όχι μόνο των αντικειμένων, αλλά και των ίδιων των χαρακτήρων. Το The Element of Crime αποτελεί μια από τις πιο άρτιες εικαστικά ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου της δεκαετίας του '80, και παράλληλα καταδεικνύει το τεράστιο καλλιτεχνικό όραμα του Trier. Σίγουρα δεν είναι ψυχαγωγική ταινία, είναι όμως εξαιρετικά εθιστική.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
