The Guinea Pig Series

[iggylebowski]

Από τις πρώτες εμφανίσεις των ταινιών τρόμου, ένας σκοπός των σκηνοθετών ήταν να σοκάρουν τον θεατή. Είδη ταινιών όπως τα mondo, τα roughies, οι ταινίες με κανίβαλους, τα pseudo-snuff, τα torture porn, όλα έβρισκαν τον τρόπο να σπάσουν κινηματογραφικά ταμπού, προσπαθώντας να κάνουν τον θεατή να νιώσει άβολα με αυτά που βλέπει. Από το Cannibal Holocaust και τα δίδυμα αδερφάκια του, μέχρι το Men Behind the Sun κι από το The Last House on the Dead End Street μέχρι το πολύ πρόσφατο A Serbian Film, υπάρχουν ταινίες, άλλες κακόγουστες, άλλες καλές, που θα μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου για τις προκλητικές σκηνές τους. Από τις πιο κακόφημες ταινίες τέτοιας νοοτροπίας σίγουρα είναι τα Guinea Pig. H σειρα ταινιών Guinea Pig είναι μια σειρά 6 ταινιών, γυρισμένες απευθείας σε video, διάρκειας περίπου 45 λεπτών, που έγιναν γνωστές από τη γνωστή πλέον ιστορία με τον Charlie Sheen. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, ο Charlie Sheen αφού είδε κάποια από αυτές τις ταινίες, λέγεται ότι είδε την πρώτη της σειράς ή τη δεύτερη, νόμισε ότι πρόκειται για αληθινό snuff film, και πήρε τηλέφωνο το FBI για να το καταγγείλει. Οι συντελεστές της ταινίας εντοπίστηκαν και αναγκάστηκαν να αποδείξουν ότι αυτά που βλέπουμε στην ταινία, είναι απλά ταινία και όχι πραγματικότητα. Όπως και στην παρόμοια περίπτωση του Cannibal Holocaust, έτσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η όλη ιστορία ήταν το καλύτερο marketing για τους δημιουργούς, με αποτέλεσμα από τη στιγμή εκείνη και μετά, τα Guinea Pig, να αποκτήσουν ένα cult status και να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Αν όμως στην περίπτωση του Cannibal Holocaust, το μέγεθος της αναγνωρισιμότητας της ταινίας ισορροπεί με την ποιότητά της, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα Guinea Pig. Τα Guinea Pig, κυρίως τα δύο πρώτα που είναι και τα πιο βίαια, δεν είναι τίποτα παραπάνω από 45 λεπτά αιματηρών σκηνών και ωμής βίας. Είναι ταινίες που εκμεταλλεύτηκαν το hype, το είδος αστικού μύθου που δημιούργησαν και την φτηνή παραγωγή τους, για να περάσουν, και καλά, ως ο,τι πλησιέστερο στο snuff μπορείς να δεις νόμιμα. Ίσως μιλάμε για την απαρχή των torture porn, ένα είδος ταινιών που έγινε ευρύτερα γνωστό κάποια χρόνια αργότερα είτε με το Hostel και άλλες συναφείς ανεξάρτητες ταινίες τρόμου, είτε με κάποιες γνωστές ή άγνωστες ιαπωνικές φρικαλεότητες. Γενικότερα, δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τα torture porn ως ταινίες τρόμου, καθώς προσωπικά δεν θεωρώ σοβαρή μια ταινία που δεν έχει ούτε καν υποτυπώδες σενάριο και αποτελεί μόνο μια συρραφή ακρωτηριασμών και άλλων τέτοιων γραφικών σκηνών. Τα torture porn βέβαια διεκδίκησαν μια θέση στην ιστορία του τρόμου, καθώς το μικρό μπάτζετ και το περιορισμένο ταλέντο που απαιτούνται για να γυρίσεις μια τέτοια ταινία, οδήγησε ανεξάρτητους ή ατάλαντους σκηνοθέτες στη μαζική παραγωγή τέτοιων ταινιών. Μιλώντας καθαρά υποκειμενικά, έχοντας βουτήξει αρκετά βαθιά στις gore ταινίες, κάτι τέτοια έργα με αφήνουν παγερά αδιάφορο, μου προκαλλούν ανία και τις θεωρώ ανάξιες λόγου. Κατά τη διάρκεια προβολής τέτοιων ταινιών μπορείς παράλληλα να ταΐσεις το χρυσόψαρο, να απλώσεις τα ρούχα, να τηγανίσεις κανένα αβγό, να συμπληρώσεις τη φορολογική σου δήλωση χωρίς να χάσεις τίποτα από τη συνέχεια του έργου. Τα Guinea Pig, από την τρίτη ταινία και μετά, έκαναν στροφή και προσπάθησαν να μετατραπούν σε κανονικές ταινίες και όχι σε slideshow βίας, με αμφιλεγόμενα βέβαια αποτελέσματα.

Guinea Pig: Devil's Experiment (Satoru Ogura)

http://www.imdb.com/title/tt0161634/

Όλο το σενάριο περικλείεται μέσα στην επόμενη πρόταση: Τρεις νεαροί Ιάπωνες, απαγάγουν μια άτυχη κοπέλα και τη βασανίζουν μέχρι θανάτου. Τίποτα άλλο δεν γίνεται στα 45 λεπτά της ταινίας, παρά μόνο ξυλοδαρμοί, βασανισμοί και άλλες ασκήσεις σαδισμού. Μέχρι και με εντόσθια ζώων τη λούζουν την κοπέλα. Από το πρώτο τέταρτο της ταινίας πιάνεις τον εαυτό σου να μετράει τα λεπτά, όχι από αποστροφή αλλά από βαρεμάρα. Έχει και μια σκηνή που θα την ζήλευε ο Fulci.

Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood (Hideshi Hino)

http://www.imdb.com/title/tt0161635/

Ένας τύπος ντυμένος σαμουράι απαγάγει και ακρωτηριάζει μια άτυχη κοπέλα. Α, λέει κι ένα τραγουδάκι στο τέλος. Πολύ πιο βίαιη συνέχεια της πρωτότυπης ταινίας. Το Flower of Flesh and Blood είναι ένα κολάζ σκηνών με ακρωτηριασμούς. Βέβαια πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις ένα τύπο που είναι ντυμένος σαμουράι και απαγγέλει κάτι αστεία στιχάκια πριν τις μακάβριες πράξεις του; Φυσικά και πάλι δεν υπάρχει πλοκή και ούτε βέβαια κάτι άλλο που να θυμίζει ταινία. Σίγουρα πιο βάρβαρο από τον προκάτοχό του, αλλά και πάλι παραμένει βαρετό. Όσοι θεωρούν τα Murder Set Pieces και Grotesque τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχουν δει, ας κάνουν μια στάση. Για σπλατεράδες και gorehounds που ζητούν μια, έστω υποτυπώδη, πλοκή, ας ψάξουν για κάτι καλύτερο.

Guinea Pig: He Never Dies (Masayuki Kuzumi)

http://www.imdb.com/title/tt0161636/

Ένας νεαρός αποφασίζει να αυτοκτονήσει επειδή τον παράτησε η κοπέλα του, για να ανακαλύψει μετά από αρκετές προσπάθειες πως δεν μπορεί να πεθάνει. Ίσως το μέρος της σειράς που με διασκέδασε περισσότερο, καθώς έπιασα μερικές φορές τον εαυτό μου να γελάει με το βλακώδες χιούμορ της ταινίας. Στο τρίτο μέρος της σειράς, τα Guinea Pig προσπαθούν να ελαφρύνουν λίγο την κατάσταση και να μοιάσουν με κανονική ταινία. Η ταινία είναι καθαρή κωμωδία με κύριο χαρακτηριστικό της την υπερβολική και αφηρημένη βία. Το τρίπτυχο "βία-βασανισμός-σφαγή" των δύο πρώτων της σειράς μετατρέπεται εδώ σε μια slapstick, splatter κωμωδία, γεμάτη κακογουστιά και χονδροειδές χιούμορ. Πάντως έχει το γούστο του.

Guinea Pig: Mermaid in a Manhole (Hideshi Hino)

http://www.imdb.com/title/tt0161638/

Κατά πολλούς το καλύτερο μέρος της σειράς, σίγουρα πάντως το πιο αηδιαστικό, και δεν μιλάω με όρους splatter. Ένας καλλιτέχνης ανακαλύπτει μια γοργόνα σε ένα υπόνομο και την πάει στο σπίτι του όπου θα προσπαθήσει να φιλοτεχνίσει το προτραίτο της. Εκεί θα ακολουθήσει ένας καταιγιστικός βομβαρδισμός από σωματικές εκκρίσεις, από σωματικά υγρά κάθε πιθανού χρωματικού συνδυασμού κι από σκουλήκια, μέχρι φυσικά το αιματηρό τέλος. Η ταινία προσπαθεί να περάσει σαν art-house, χωρίς ιδαίτερη επιτυχία, αλλά σίγουρα για πρώτη φορά κάποιο μέρος των Guinea Pig, έχει δομή κανονικής ταινίας. Υπάρχει μια αρκετά υποβλητική μουσική, υποφερτή ατμόσφαιρα και μερικές σκηνές δείχνουν μια μικρή ένδειξη σκηνοθετικού ταλέντου. Όσοι αηδιάζουν εύκολα, ας αποφύγουν την ταινία, καθώς όσο εκπαιδευμένο σπλατερά κι αν θεωρείτε τον εαυτό σας, δεν είναι σίγουρο αν θα αντέξετε την τεράστια ποσότητα ακαθόριστων σωματικών υγρών και σκουληκιών. Πραγματικά, τόσα σκουλήκια δεν έχω ξαναδεί σε ταινία! Η ταινία είναι λίγο μεγαλύτερη από τις προηγούμενες αφού η διάρκειά της φτάνει τη μία ώρα.

Guinea Pig: Android of Notre Dame (Kazuhito Kuramoto)

http://www.imdb.com/title/tt0161633/

Ένας νάνος επιστήμονας προσπαθεί να σώσει την αδερφή του που πάσχει από κάποια άγνωστη ασθένεια, χρησιμοποιώντας ανθρώπινα μέρη από άτομα τα οποία δολοφονεί. Πέμπτο μέρος της σειράς κι εδώ δεν υπάρχει ούτε το gore του δεύτερου, ούτε το χιούμορ του τρίτου, ούτε και η σιχαμάρα του τέταρτου. Κακοφτιαγμένο, ερασιτεχνικό, μη ρεαλιστικό με ακατάλυπτο σενάριο και αφηρημένη πλοκή. Πάντως τα Guinea Pig, με το συγκεκριμένο, πλησιάζουν όλο και περισσότερο σε αυτό που θεωρείται φυσιολογική ταινία και όχι άσκηση στη βία ή στην αηδία.

Guinea Pig: Devil Woman Doctor (Hajime Tabe)

http://www.imdb.com/title/tt0161639/

Μια drag queen-γιατρός παρουσιάζει κάποιες ξεκαρδιστικές θεραπευτικές μεθόδους σε άμοιρους ασθενείς. Χοντροκομμένο, κακόγουστο χιούμορ σε μια ανούσια ταινία που πραγματικά δεν έχει λόγο ύπαρξης. Φυσικά και δεν υπάρχει πλοκή, ούτε βέβαια βγάζεις κάποιο πραγματικό νόημα. Splatter ακρότητες, βλακώδη αστεία σε μια ταινία που θυμίζει υφολογικά το He Never Dies. Πάντως όλα τα σκετσάκια που περιλαμβάνει η ταινία διακρίνονται από μια βλακεία, που πολλές φορές είναι τόσο ανεπιτήδευτη και εμπνευσμένα χοντροκομμένη που πραγματικά καταντά αστεία.

 

[telonio]

Έχω δει το He never dies και το μισό σχεδόν Flower of Flesh and Blood. Με το πρώτο μέχρι ένα σημείο και εγώ γέλασα με το πραγματικά βλακώδες χιούμορ. Το flower δεν κατάφερα να το δω ολόκληρο. Πραγματικά άρρωστες ταινίες για λίγους. Πάντως πίστευω πολύ το τραβήξανε με τόσες ταινίες.

Αναριωτιέμαι αν αυτή η σειρά πρέπει να πάρει το παγκόσμιο gore βραβείο..

 

[iggylebowski]

Έχω δει το He never dies και το μισό σχεδόν Flower of Flesh and Blood. Με το πρώτο μέχρι ένα σημείο και εγώ γέλασα με το πραγματικά βλακώδες χιούμορ. Το flower δεν κατάφερα να το δω ολόκληρο. Πραγματικά άρρωστες ταινίες για λίγους. Πάντως πίστευω πολύ το τραβήξανε με τόσες ταινίες.
Αναριωτιέμαι αν αυτή η σειρά πρέπει να πάρει το παγκόσμιο gore βραβείο..

Δεν θα φτάσω στο παράλογο συμπέρασμα να κρίνω τον ψυχισμό κάποιου με το αν του άρεσαν τα Guinea Pig, ειδικά τα δύο πρώτα, αλλά γενικά τη σειρά δεν την έχω για πολλά. Μιλάμε για κάτι που δεν έχει αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Μια σκηνή gore μετά την άλλη, χωρίς καμία ουσία ή νόημα. Δεν ξέρω για άρρωστες, σίγουρα όμως είναι χοντροκομμένες, κακόγουστες και υπερβολικά βίαιες χωρίς λόγο. Πάντως έχουν βγει και μερικές ακόμη, σχετικά πρόσφατα, από την Ιαπωνία, που τις κοντράρουν

 

[RIO]

Είχα σκεφτεί κάποτε να δω το Flower of flesh, αλλά όταν διάβασα την υπόθεση... απλά τα παράτησα. Ποτέ δεν τις μπόρεσα, αυτού του είδους τις ασιατικές ταινίες.

 

[exetlaios]

Να προσθέσω στην αρχική ιστορία, ότι ο "προμηθευτής" του Charlie Sheen, ήταν ο Chas Balun,

"διαβόητος" εκδότης του splatter fanzine DEEP RED.

Μετά την καταγγελία του Sheen στο FBI, "μπουζουριάσανε" τον Chas,

και εκείνος αναγκάστηκε να τους δείξει το επεισόδιο "Making of Guinea Pig"

προκειμένου να τους πείσει ότι δεν πρόκειτο περί αληθινής δολοφονίας

 

[iggylebowski]

Να προσθέσω στην αρχική ιστορία, ότι ο "προμηθευτής" του Charlie Sheen, ήταν ο Chas Balun, "διαβόητος" εκδότης του splatter fanzine DEEP RED.

Μετά την καταγγελία του Sheen στο FBI, "μπουζουριάσανε" τον Chas,

και εκείνος αναγκάστηκε να τους δείξει το επεισόδιο "Making of Guinea Pig"

προκειμένου να τους πείσει ότι δεν πρόκειτο περί αληθινής δολοφονίας

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Eίχα διαβάσει κάποιες κριτικές του Balun και κάπου πρέπει να έχω το Horror Holocaust

 

[Imgema]

Έχω δει κάποιες από τις ταινίες της σειράς και αυτή που μου άρεσε κάπως ήταν το Flower of Flesh & Bone.

Δεν με νοιάζει το σενάριο, όταν έχω όρεξη να δω gore θέλω απλά να είναι όσο πιο αρρωστημένο και ρεαλιστικό γίνεται. Γι αυτό μου αρέσουν "ταινίες" τύπου Niku Daruma: The Snuff Reels και τα August Underground (τα οποία θεωρώ πολύ πιο ρεαλιστικά από το Flower). Είναι καθαρά ταινίες για gorehounts που θέλουν να δουν κάτι πιο σοκαριστικό και να τεστάρουν την αντοχή τους και όχι για να δουν ένα καλό story. Εγώ τα βλέπω περισσότερο γιατί με ενδιαφέρουν τα οπτικά εφέ και η σκηνοθεσία και επειδή mainstream ταινίες τύπου Saw και Hostel αποτυγχάνουν τελείως σε αυτούς τους τομείς (τις θεωρώ κωμικές). Από την στιγμή που κάποιος φτιάξει μία σκηνή που θα σε κάνει να χλωμιάσεις και να ξενερώσεις για το υπόλοιπο της ημέρας τότε θεωρώ ότι έχει κάποιο ταλέντο. Τουλάχιστον τα εφέ θέλουν κάποιο μεράκι. Το Flower of Flesh & Bone πάντως πέρα από κάποια καλούτσικα εφέ δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον σκηνοθετικά.

Αν ένα film έχει σκηνές που θα μπορούσαν να ξεγελάσουν τους admins διαφόρων site τύπου bestgore.com, τότε την θεωρώ επιτυχημένη. Όπως η σκηνή με τον πυροσβεστήρα στο Irreversible, η σκηνή με το ρόπαλο στο Frayed, όλο το Murder-Set-Pieces (το uncut), τα Canibbal Holocaust, Men behind the Sun, τα August Underground και Snuff Reels που ανέφερα στην αρχή κλπ. Πάντως η σειρά Guinea Pig δεν με πείθει τόσο πολύ και ακόμα και το Flower of Flesh & Bone μου μοιάζει αρκετά ψεύτικο. Μου κάνει εντύπωση πως ένας ηθοποιός, που υποτίθεται ότι ξέρει κάτι παραπάνω από ταινίες, νόμιζε ότι είναι αληθινό snuff.

 

[iggylebowski]

Για να μη παρεξηγηθώ, δεν κατηγορώ κάποιον που του αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες ούτε φυσικά θα τον θεωρήσω άρρωστο επειδή τις βρίσκει διασκεδαστικές. Απλά δεν θεωρώ κάτι ιδιαίτερο το να συρράψεις σκηνές τεμαχισμών, ακρωτηριασμών ή ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς. Προσωπική μου άποψη είναι ό,τι το να σοκάρεις το κοινό σου με βίαιες εικόνες δεν σε κάνει ταλαντούχο, αλλά κυνηγό εντυπώσεων. Θεωρώ ταλέντο να μπορείς να σοκάρεις και να ενοχλήσεις χωρίς να πέφτεις στη λούμπα της βίας. Όλοι μας για παράδειγμα μπορούμε να γυρίσουμε ταινίες σαν τα August Underground, τα Violent Shit, το Scrapbook ή το Grotesque, δεν σημαίνει όμως ότι έχουμε και ταλέντο. Άλλωστε οι δυνατότητες δημιουργίας μια ταινίας με πενιχρά μπάτζετ είναι πλέον απεριόριστες όπως μας άπέδειξαν οι συγκεκριμένες ταινίες ή ταινίες σαν το Blair Witch Project. Πλέον οποιοσδήποτε με μια βιντεοκάμερα μπορεί να γυρίσει ταινία. Στις συγκεκριμένες ταινίες όμως το σοκ γίνεται αυτοσκοπός, λες και υπάρχει ένας άτυπος διαγωνισμός για το ποιος θα γυρίσει την πιο βίαιη ταινία. Ταινίες τέτοιας νοοτροπίας, χάνουν το ενδιαφέρουν τους στο πρώτο εικοσάλεπτο. Όταν από την αρχή σε έχει βομβαρδίσει με υπερβίαιες εικόνες τί άλλο σου μένει να δεις; Ποιος ο λόγος να κάτσω να δω και τα 70 λεπτά της ταινίας όταν τα έχω δει όλα από την αρχή; Και όλο αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να με κρατήσουν άλλα πράγματα, αφού δεν υπάρχει πλοκή, δεν υπάρχει αγωνία, δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Ο τρόπος λειτουργίας αυτών των ταινιών είναι όμοια με τις ταινίες πορνό, απλά αντικαθιστούν τις συνεχόμενες σκηνές σεξ με συνεχόμενες σκηνές βίας. Για μένα το gore είναι το "αλατοπίπερο" των ταινιών. Το Cannibal Holocaust, ας πούμε, μπορεί να υπάρξει σαν ταινία και χωρίς το gore. Μπορεί να μην έχει την ίδια ισχύ, αλλά συνεχίζει να είναι ταινία. Το Cannibal Ferox από την άλλη δύσκολα σε κρατάει αν βγάλεις τη βία. Αυτή το στοιχείο δείχνει την ποιοτική διαφορά τους. Ο Deodato είχε ταλέντο, o Lenzi όχι. Προσωπικά θεωρώ τα torture porn βαρετές ταινίες που χάνουν το ενδιαφέρον τους μέσα το πρώτο μισάωρο. Γι' αυτό άλλωστε συνήθως έχουν μικρη διάρκεια. Όταν έχω δει να κόβονται ό,τι μπορεί να ακρωτηριαστεί και όταν έχω δει όλων των ειδών τα ξεκοιλιάσματα, τους ευνουχισμούς και όλους τους αιματηρούς τρόπους δολοφονιών, τι άλλο μένει να περιμένω από τη συνέχεια της ταινίας ή από ένα sequel. Mε δυσκολεύουν περισσότερο ταινίες όπως το Combat Shock, που την βρίσκω πολύ πιο δύσκολη και ενοχλητική, παρά τα pseudo-snuff ή τα torture porn. Οι ταινίες αυτές αυτές είναι απλά τεστ αντοχής. Αλλά πάλι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη. Ποιος είμαι εγώ για να ξέρω καλύτερα από άλλους....

 

[exetlaios]

Eίχα διαβάσει κάποιες κριτικές του Balun και κάπου πρέπει να έχω το Horror Holocaust

Απίστευτο ! Και νόμιζα ότι μόνο εγώ είχα βιβλία του Balun, στην Ελλάδα !

 

[iggylebowski]

Απίστευτο ! Και νόμιζα ότι μόνο εγώ είχα βιβλία του Balun, στην Ελλάδα !

Μάλλον είσαι ακόμη ο μοναδικός. Δεν έμενα Ελλάδα όταν το πήρα κι επειδή δεν ξέρω πόσο θα κάτσω εδώ, έχω αφήσει αρκετα πράγματα πίσω

 

[manos426f]

Δεν θα φτάσω στο παράλογο συμπέρασμα να κρίνω τον ψυχισμό κάποιου με το αν του άρεσαν τα Guinea Pig, ειδικά τα δύο πρώτα

Εγώ πάλι,έχοντας προ καιρού διαγράψει μία ανάλογη πορεία ενασχόλησης με τέτοιου είδους ταινίες (η οποία πορεία ευτυχώς ολοκληρώθηκε γρήγορα),έχω φτάσει στο συμπέρασμα αυτό και κρίνω ότι σαφέστατα υφίσταται πρόβλημα με τον ψυχισμό ενός τέτοιου ατόμου.Μάλιστα αναφορικά με τις εν λόγω δύο ταινίες,αυτό το πίστευα από τότε,καθώς είχα κατανοήσει ότι είναι αδύνατο να θεωρείς ότι σου προσφέρουν το παραμικρό κάποια τέτοια σκουπίδια,που ουσιαστικά στερούνται κάθε λόγου ύπαρξης,κατά τη δική μου γνώμη.

Αυτή η πορεία εν τέλει υπήρξε μία εφήμερη και παρωδική ενασχόληση που σίγουρα δε μου λείπει καθόλου σήμερα.Ικανοποίησα την περιέργειά μου,δε κέρδισα τίποτα,κατανόησα εγκαίρως την απουσία νοήματος σε όλη αυτή την ιστορία και την άφησα πίσω,διαολοστέλνοντας φυσικά και τα ανάλογα "έργα τέχνης" που είχα φροντίσει να ψάξω να βρω για να δω...

 

[Dominion]

Έχω ξαναναφερθεί στην συγκεκριμένη σειρά ταινιών (βίντεο ταινιών για να είμαστε πιο ακριβείς). Δεν τις θεωρώ αριστουργήματα σίγουρα, αλλά ερασιτεχνικές σπουδές του κομίστα Hideshi Hinno o oποίος έκανε και την σκηνοθεσία (Panorama of Hell για όσους γνωρίζουν από manga) πάνω στην θεματική του ΤΗΝ ΒΙΑ και την διαστροφή στις πιο ακραίες τις μορφές. Φυσικά και ένας ψαγμένος δεν μπορεί να τρομάζει με τα ξεκάθαρα (καραfake για την εποχή μας) εφφέ και είναι απορίας άξιο το γεγονός με τον Charlie Sheen (εγώ αυτό το σκηνικό με το fbi το διάβασα στο πολύ καλό βιβλίο Killing for Culture). Η καλύτερη για μένα είναι το Mermaid in a Manhole.

Προσωπικά αγαπώ την splatterpunk αισθητική και τις ταινίες βίας από πολύ νεαρή ηλικία - και είμαι ένας καθ όλα ήσυχος άνθρωπος στην κανονική μου ζωή. Το 1ο μου φιλμάκι μικρού μήκους (είμαι κινηματογραφιστής) είχε τέτοια θεματική μοιραία.

Το κοινό τέτοιων ταινιών ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΙΜΑ και αποθεώνει ακόμα και τους μέτριους σκηνοθέτες (αρκεί να είναι ένα μέρος της φαμίλιας σπλάττερ). Ο σκηνοθέτης της ταινίας LIVING DEAD AT THE MANCHESTER MORGUE το έχει θέσει πολύ ωραία το κοινό αυτών των ταινιών αγαπά μια ταινία τέτοιου είδους ακόμα και ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ που τους χαρίζει αγαλίαση. Και δεν ψυχαναλύουμε εδώ έτσι, (εξάλλου η θέαση τέτοιων ταινιών εξορκίζει το κακό με το να το αποτυπώνει, άλλωτε πειστικά και άλλωτε όχι)....απλά φωνάζουμε ΔΩΣΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΛΑΟ χωρίς πολλά πολλά.

 

[iggylebowski]

Προσωπικά έχω δει αρκετές ταινίες παρόμοιου ύφους με τα Guinea Pig. Είτε γιατί είμαι λάτρης των ταινιών βίας από παιδί και πάντα ψάχνω για καινούριες εμπειρίες, είτε για να δω αν ανταποκρίνονται στο hype που τις ακολουθεί ή ακόμη για να δω πόσο ρεαλιστικά είναι γυρισμένες. Όμως όσο ρεαλιστικές κι αν είναι ή όσο βίαιες σκηνές κι αν περιέχουν, για μένα προσωπικά παραμένουν ανούσιες και βαρετές. Είναι ταινίες που επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και στερούνται μερικά βασικά συστατικά που πιστεύω ότι είναι απαραίτητα για τις ταινίες τρόμου: την ατμόσφαιρα, την πρωτοτυπία, την αγωνία, την αίσθηση απειλής και το στοιχείο της έκπληξης. Όπως ξαναείπα δρουν απέναντι στις επιθυμίες του θεατή με τον ίδιο τρόπο που δρουν οι ταινίες πορνό. Μπορώ να δεχθώ ότι αποτελούν ασκήσεις βίας, αλλά ακόμη κι έτσι παραμένουν κουραστικές. Ο,τι και να πούμε όμως οι ταινίες αυτές έχουν το κοινό τους. Μου φαίνεται ότι είναι ακραίο να χαρακτηρίσουμε ένα σύνολο ως άρρωστο ή ανώμαλο επειδή του αρέσουν τα Guinea Pig ή τα August Underground. To να κρίνω κάποιον επειδή του αρέσει να βλέπει ταινίες με τέτοια θεματολογία, θεωρώ ότι είναι, πέρα από αυθαίρετο, ισοπεδωτικό. Σίγουρα είναι θέμα πρόκλησης, αντοχής και ανοχής στην κινηματογραφική βία, διαφορετικού γούστου, αλλά δεν είναι δυνατό να βγάλεις συμπέρασμα για τη ψυχοσύνθεση κάποιου από αυτό. Η διαφωνία μου με τις συγκεκριμένες ταινίες δεν έχει να κάνει με το αν είναι άρρωστες, αλλά ότι είναι κουραστικές, επαναλαμβανόμενες και ότι έχουν πέσει στην παγίδα της πρόκλησης ως αυτοσκοπό. Το ενδιαφέρον πλέον επικεντρώνεται στη μια και μοναδική σκηνή που θα υπάρχει σε μια ταινία και θα τη κάνει πιο ακραία από άλλες παρόμοιες του είδους. Σίγουρα είναι προκλητικές, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός τους, και απευθύνονται σε πιο εξεζητημένα γούστα, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε μιλάμε για μυθοπλασία με θέμα τον τρόμο και τη βία, όσο "άρρωστη" ή "ενοχλητική" και αν θεωρηθεί, παραμένει μια απλή ταινία. Ούτε ψυχογράφημα των δημιουργών και του θεατή είναι, ούτε φυσικά κάποια προτροπή σε βίαιες πράξεις.

 

[Imgema]

Δεν το καταλαβαίνω ρε παιδιά... Δηλαδή γιατί τα hostel ή SAW ή κάποιο άλλο splatter είναι καλύτερα από το August Underground? Γιατί δεν έχει "σενάριο"? Αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πήγε να δει αυτές τις ταινίες για το σενάριο? Η μήπως για την καλή ηθοποιία? Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι το August Underground (το 1 και το 3, το 2 δεν μου άρεσε καθόλου) έχει πολύ καλύτερη ηθοποιία εφόσον οι ηθοποιοί κάνουν αυτό που θα έπρεπε όλοι να κάνουν, δηλαδή να σε ΠΕΙΘΟΥΝ. Πάντως, αν θέλω να δω μία ταινία τρόμου ποιοτική με story κλπ βλέπω τον Eξορκιστή, αν θέλω να δω κάτι ανατριχιαστικό θα δω μία j-horror ταινία με φαντάσματα. Δεν αντικαθιστώ κανένα από αυτά με το August. Είναι τελείως διαφορετικό genre. Έχουν άλλη ατμόσφαιρα. Και ναι, ακόμα και αυτές οι pseudo-snuff ταινίες μπορούν να έχουν την δική τους άβολη ατμόσφαιρα, η οποία είναι διαφορετική από μία ταινία όπως το Cannibal Holocaust ή το Hellraiser κλπ κλπ. Δεν αντικαθιστά το ένα το άλλο.

Όσον αφορά το ταλέντο του Fred Voggel ως σκηνοθέτη και ηθοποιό, Μπορείτε να δείτε και άλλες δουλειές του και να κρίνετε. Προσωπικά τον θεωρώ ταλαντούχο και πολύ ενδιαφέρον δημιουργό. Αν θέλετε να δείτε filmakers χωρίς ταλέντα δεν χρειάζεται να ψάξετε στα underground, non-mainstream και στα low budget σοκάκια. Το mainstream hollywood είναι γεμάτο από ατάλαντους.

Τώρα όσον αφορά το αν κάποιος είναι ψυχάκιας και ανώμαλος επειδή βλέπει αυτές τις ταινίες, νομίζω ότι είναι υπερβολική γενίκευση. Το όλο θέμα μου θυμίζει την γιαγιά μου που νόμιζε ότι είμαι σατανιστής επειδή έπαιζα το Doom, ή που νόμιζε ότι θα γίνω εγκληματίας επειδή παίζω βίαια παιχνίδια.

 

[iggylebowski]

@ Imgema

Φίλε μου δεν λέω ότι τα Hostel ή τα Saw είναι καλύτερα από το August Underground. Για μένα είναι αστείες ταινίες, ακόμα και το πρώτο το Saw που είναι άλλου ύφους το θεωρώ από τα πιο υπερκτιμημένα θρίλερ. Δεν προσπαθώ να σε πείσω ότι είναι άσχημες ταινίες και κάνεις λάθος να τις βλέπεις, δικαιολογώ απλώς γιατί δεν μου αρέσει αυτό το είδος των ταινιών. Αν όπως είπες θα δω τον Εξορκιστή για το story του ή καμιά γιαπώνεζικη για την ανατριχιαστική του ατμόσφαιρα, άρα τα Guinea Pig, τα August Underground και άλλες παρόμοιες ταινίες θα τις δω για το gore. Επειδή αυτές οι ταινίες επιδιώκουν να προκαλέσουν και να σοκάρουν τον θεατή επιλέγουν συνεχόμενες σκηνές βίας. Κάποια στιγμή όμως το gore παύει να προκαλεί αφού απλά επαναλαμβάνεται και οι ταινίες χάνουν το μοναδικό στοιχείο στο οποίο στηρίζονται, το στοιχείο του σοκ. Αν η ταινία με σοκάρει στο πρώτο 20λεπτο με τη βία της, πώς θα συνεχίσει να με σοκάρει στα υπόλοιπα λεπτά αν επαναλαμβάνει παραλλαγές του ίδιου θέματος; Kαι επιπλέον γιατί να δω το sequel; To gore για το gore εμένα δεν μου λέει κάτι. Πιστεύω ότι το gore είναι συμπληρωματικό σε μια ταινία. Προσωπικά δεν λειτουργούν πάνω μου αυτές οι ταινίες, με κουράζουν. Δεν με κράτησαν. Ποτέ δεν κατάφερα να δω κάποια τέτοια ταινία χωρίς να κάνω κάτι άλλο παράλληλα. Επίσης με κουράζει η επιδίωξη των δημιουργών να προσπαθούν με το ζόρι να παρουσιάσουν ό,τι πιο ακραίο μπορούν να σκεφτούν. Δεν το θεωρώ ταλέντο, αλλά εντυπωσιοθηρία. Η βία και το αίμα στην ταινία θα'ρθει αβίαστα, δεν χρειάζεται να το ζορίζεις. Συμφωνώ ότι υπάρχουν πολύ πιο ατάλαντοι σκηνοθέτες στο Hollywood που δημιουργούν σαχλαμάρες με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ, αλλά το θέμα για μένα δεν είναι συγκρητικό. Τέλος πάντων, φυσικά και δεν κρίνω κανένα που βλέπει αυτές τις ταινίες, αλλά θα έπρεπε να πω τι δεν μου αρέσει και με κάνει να βαριέμαι. Δεν είναι θέμα ποιος έχει δίκιο, υποκειμενικά μιλάω και όποιος θέλει να κρίνει τις ταινίες, ας τις δει για να αποκτήσει ιδια άποψη. Και σε τελική ανάλυση, καλά κάνεις και σου αρέσουν. Δεν έχει να κάνει με καλό ή κακό προσωπικό γούστο

 

[Imgema]

Βασικά, φίλε iggylebowski, δεν ξέρω αν ο λόγος, που εγώ προσωπικά βλέπω κάτι σαν το August Underground, είναι καθαρά το gore. Ιδικά το πρώτο της σειράς δεν είχε και πολύ... σχεδόν καθόλου βασικά.

Το selling point αυτών των ταινιών, όπως και άλλων pseudo-snuff είναι πιστεύω η ρεαλιστικότητα. Ο λόγος που μου άρεσε και το Blair Witch Project (άσχετο με το είδος) ήταν αυτό ακριβώς. Οτι δηλαδή αυτό που βλέπω θα μπορούσε όντως να είναι πραγματικό υλικό. Αυτό είναι κάτι που λείπει από το 99,9% των ταινιών τρόμου και με τραβάει αρκετά. Το τρίτο August Underground (penance) συνδύαζε ρεαλιστικότητα με πολύ καλοφτιαγμένο gore και προσωπικά μου άρεσε πολύ (το 2ο το θεωρώ κι εγώ κακόγουστο). Κατάφερε να κάνει αυτό που ήταν η δουλειά του να κάνει δηλαδή να με σοκάρει και, γιατί όχι, να με ταράξει και λίγο. Εκεί είναι και το κομμάτι που λέω για το ταλέντο. Για να φτιάξεις καλά gore effects και να με πείσεις ότι αυτό που βλέπω είναι αληθινό θέλει λίγο ταλέντο και μεράκι πιστεύω. Δεν είναι όλες οι ταινίες του είδους καλές, ούτε όλοι ταλαντούχοι φυσικά.

Όπως το flower of flesh & bone, ήταν καθαρά gore αλλά σκηνοθετικά έμοιαζε κάπως ψεύτικο και πέρα από κάποια ενδιαφέροντα εφέ, το βαρέθηκα κι εγώ. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που θες να πεις περί βαρεμάρας. Κι εγώ κάνω fast forward σε πολλές ταινίες του είδους. Αλλά όπως και σε όλα τα genres, ακόμα και σε αυτό το ιδιαίτερο είδος υπάρχουν κακές αλλά και καλές ταινίες πιστεύω. Κι εγώ βέβαια υποκειμενικά μιλάω, πάντα λέμε την άποψή μας.

Α και για το θέμα του "ψυχάκια", αυτό που έγραψα στο προηγούμενο post δεν απαντούσε σε κάτι που έγραψες εσύ, έτσι κι αλλιώς ξεκαθάρισες από την αρχή ότι δεν κρίνεις και ότι είναι θέμα γούστου.

 

[iggylebowski]

Δεν ήθελα να αναφερθώ αποκλειστικά στο August Underground, αλλά μάλλον εκεί την οδήγησα την κουβέντα. Όντως το πρώτο August Underground είναι περίπτωση ταινίας που έχει δημιουργήσει μια φήμη γύρω από το όνομα της και προκαλεί φόβο πριν ακόμη την παρακολουθήσεις. Είναι στην ίδια κατηγορία με το πρώτο Guinea Pig, περισσότερο φοβάσαι άυτό που πιστεύεις ότι πρόκειται να δεις και όχι αυτό που πραγματικά βλέπεις. Σίγουρα είναι πιο ήπιο από το Mordum (το Penance δεν το έχω δει). Για να πω και κάτι θετικό για την ταινία, συμφωνώ ότι το mockumentary στυλ που χρησιμοποιεί, προσθέτει ρεαλισμό, επιδρά πιο άμεσα πάνω στον θεατή και κρύβει αδυναμίες που οφείλονται στο μπάτζετ και στην έλλειψη εντυπωσίακών effects. Επίσης δεν έχω δει κάτι άλλο από Vogel για να μπορώ να κρίνω συνολικά τη δουλειά του, αν και με τα λίγα που έχω δει μπορώ να πω ότι γουστάρει αυτό που κάνει και σίγουρα είναι καλύτερος από τον Schnaas των Violent Shit, αλλά και πάλι αυτό είναι σχετικό και υποκειμενικό. Άλλος γουστάρει το Human Centipede, αλλος το Serbian Film, άλλος το Cannibal Holocaust και άλλος τα Saw. Έτσι πάει το πράγμα

 

[manos426f]

Α και για το θέμα του "ψυχάκια", αυτό που έγραψα στο προηγούμενο post δεν απαντούσε σε κάτι που έγραψες εσύ, έτσι κι αλλιώς ξεκαθάρισες από την αρχή ότι δεν κρίνεις και ότι είναι θέμα γούστου.

Kαλά,αυτό ήταν νομίζω ξεκάθαρο,σε εμένα αναφερόσουν.

Ασφαλώς δε με ενοχλεί καθόλου βέβαια,είναι απόλυτο δικαίωμά σου να έχεις την προσωπική σου γνώμη,όπως την εξέφρασες άλλωστε γράφοντας

Το όλο θέμα μου θυμίζει την γιαγιά μου που νόμιζε ότι είμαι σατανιστής επειδή έπαιζα το Doom, ή που νόμιζε ότι θα γίνω εγκληματίας επειδή παίζω βίαια παιχνίδια.

όπως ασφαλώς είναι και δικό μου δικαίωμα να κρίνω εξ' ιδίας πείρας και να έχω την άποψή μου,που λέει ότι ταινίες σαν τo Grotesque,τα August Underground ή τα Guinea Pig είναι κάτι παραπάνω από ανούσια άσκηση παρακολούθησης βίαιων και αρρωστημένων σκηνών,που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην εγκατάλειψη του σχετικού αυτού σπορ και στην αποκατάσταση του ψυχισμού του θεατή τους με άλλα,πιο ευχάριστα,πιο ανθρώπινα,πιο χρήσιμα,πιο ουσιώδη και πιο διδακτικά θεάματα.Δε νομίζω ότι στερούμαι του δικαιώματος αυτού.

Θέλω όμως να επισημάνω ότι:

α)άλλο να πεις ότι,κατά τη γνώμη σου,κάτι συμβαίνει με τον ψυχισμό ενός ατόμου κι άλλο να πεις ότι είναι ψυχάκιας,σαφώς δεν είναι το ίδιο.

β)πουθενά δεν μίλησα για "ανώμαλους",ούτε και μεταχειρίστηκα τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.

Αυτά τα ολίγα,πάντα φιλικά....

 

[Imgema]

Δεν είπα οτι δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις όπως θέλεις. Και καλά κάνεις. Εγώ απλά απάντησα γιατί συζήτηση κάνουμε

Γενικώς είμαι της άποψης ότι το να θεωρεί κάποιος ότι υπάρχει κάποιο "πρόβλημα" με μία ομάδα ατόμων κρίνοντας απλά από το τι ταινίες βλέπουν, τι μουσική ακούνε ή τι παιχνίδια παίζουν κλπ, είναι κάτι που δεν στέκει, πάντα κατά την άποψή μου. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν το κατάλαβα καλά τι εννοείς όταν λες "πρόβλημα με τον ψυχισμό" γι αυτό και απάντησα έτσι πριν.

 

[iggylebowski]

.πουθενά δεν μίλησα για "ανώμαλους",ούτε και μεταχειρίστηκα τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.

Δεν ήθελα να δημιουργήσω κάποια εντύπωση εναντίον σου και πραγματικά λυπάμαι αν το έκανα. Φυσικά και δεν ανέφερες πουθενά τις λέξεις "ανώμαλος" ή "άρρωστος". Με όσα έγραψα ήθελα απλά να ενισχύσω αυτό που είπα σε προηγούμενο δικό μου μήνυμα και να υπογραμμήσω τη διαφωνία μου με μια αυθαίρετη γενίκευση που αντιμετωπίζουν όσοι βλέπουν ταινίες βίας. Επέτρεψε μου όμως να διαφωνήσω ακόμη και με αυτό που λες. Δεν μπορώ να προσδιορίσω την ψυχική λειτουργία ενός ατόμου επειδή επιλέγει να δει ταινίες όπως τα Guinea Pig. Κάθε είδος ταινιών αποσκοπεί στη δημιουργία κάποιων συναισθηματικών αντιδράσεων. Οι ταινίες τρόμου για παράδειγμα έχουν σκοπό να σε τρομάξουν και οι συγκεκριμένες ταινίες έχουν σκοπό να σε σοκάρουν. Η διασκέδαση και η συγκίνηση που σου προκαλεί το σοκ έξαιτίας των ερεθισμάτων που δέχεσαι από μια ταινία νομίζω είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Μια απλή πρόκληση ίσως, όπως όταν κάνεις extreme sports. Ξέρω ότι απλουστεύω, αλλά νομίζω ότι απλά έχει να κάνει με ποια συναισθηματική κατάσταση που σου προκαλεί μια οποιαδήποτε ταινία απόδεχεσαι ως διασκέδαση. Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε κάποιος να προβληματιστεί με τον ψυχισμό κάποιου που επιλέγει να βλέπει ταινίες που εξωραΐζουν και ωραιοποιούν καταστάσεις, δημιουργώντας μια ιδεατή αλλά πλαστή πραγματικότητα. Η ανοσία στην κινηματογραφική βία δεν λέει κάτι, παρά μόνο προσδιορίζει τα όρια κινηματογραφικής αντοχής ή ανοχής. Άλλωστε η βία όπως αυτή εξελίσσεται στην ιστορία του κινηματογράφου συνεχώς σπάει κινηματογραφικά ταμπού. Κατά τον ίδιο τρόπο, το Night of the Living Dead, για παράδειγμα, θα μπορούσε να εγείρει στην εποχή του παρόμοιους προβληματισμούς σχετικά με τον ψυχισμό κάποιου ατόμου που του άρεσε η ταινία και όμως πλέον δεν θεωρείται υπερβολικό το γεγονός ότι το άτομο αυτό επέλεξε να νιώσει τρόμο βλέποντας τις τότε σοκαριστικές σκηνές για να διασκεδάσει. Όσο ανούσια κι αν μου φαίνεται και μένα μια τέτοια ταινία, δεν παύει ένα είδος διασκέδασης που απογυμνώνει τις ταινίες τρόμου από όλα τα άλλα στοιχεία τους και εμμένει στα στοιχεία που σοκάρουν. Όπως ο τρόμος είναι αρνητικό συναίσθημα και είτε το θεωρείς ανούσιο είτε διασκεδαστικό, με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεις και τα συναισθήματα που σου προκαλούν αυτές οι ταινίες