iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 675
The Last House on Dead End Street (1977, Roger Watkins)
http://www.imdb.com/title/tt0076295/
Υπόθεση: Ένας πορνογράφος βγαίνει από την φυλακή κι αποφασίζει να εκδικηθεί, με τη βοηθεία ορισμένων παρακμιακών ατόμων, όσους ήταν υπεύθυνοι για την φυλάκισή του, ενώ παράλληλα κινηματογραφεί τα γεγονότα.
Το 1972, ο σπουδαστής κινηματογράφου Roger Watkins αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία με τον τίτλο The Cuckoo Clocks Of Hell. Μετά από αρκετές περιπέτειες το φιλμ ολοκληρώνεται το 1974 με διάρκεια περίπου τρεις ώρες. O Watkins ξαναμοντάρει την ταινία και καταφέρνει να την περιορίσει σε διάρκεια, με το τελικό αποτέλεσμα να φτάνει περίπου τα 120 λεπτά. Κάποιες δικαστικές περιπέτειες κρατάν την ταινία στον πάγο για περίπου τρία χρόνια, μέχρι το 1977, οπότε ο Watkins καταφέρνει να βρει διανομή για την ταινία του. Η εταιρία που ανέλαβε τη διανομή όμως, επιχείρησε έναν νέο μοντάζ, κι αφού έκοψε αρκετές σκηνές και άλλαξε τη σειρά σε άλλες, την κυκλοφόρησε με τον τίτλο Fun House διάρκειας μόλις 77 λεπτών, προκαλλώντας την αντίδραση του σκηνοθέτη. Η ταινία θα παραμείνει στη αφάνεια για αρκετά χρόνια, και τελικά θα επανακυκλοφορήσει με τον τίτλο Last House on Dead End Street. Η συγκεκριμένη ταινία βασίζεται στον αστικό μύθο των snuff films, και σε μερικά σημεία της καταφέρνει να πετύχει τον στόχο της και να γίνει αρκετά άβολη και ενοχλητική. Ο Watkins μάλλον είχε ταλέντο, γιατί το εικαστικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει παρά το εμφανές μηδαμινό μπάτζετ. Αν και το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει περισσότερο το sleaze παρά το gore, το οποίο περιορίζεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ο Watkins καταφέρνει να εκμεταλλευτεί το low-budget feeling της ταινίας προς όφελός του. Η φτηνή παραγωγή καταφέρνει να βγάλει την ντοκιμαντερίστικη, ρεαλιστική αμεσότητα ενώ παράλληλα οι αυτοσχεδιαστικές, ερασιτεχνικές ερμηνείες καταφέρνουν να δώσουν ένα ρεαλιστικό τόνο στους χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπετάχθηκαν από κάποια περιθωριακή, ερασιτεχνική ταινία πορνό. Ο τρόπος που κινηματογραφεί ο Watkins συνδυάζει την πειραματική προσέγγιση που έχουν οι ταινίες των φοιτητών κινηματογράφου με μια βρώμικη art-house αισθητική, με αποτέλεσμα το Last House on Dead End Street να έχει μια ακατέργαστη, πρωτόγονη και ωμή αρτιστικη ποιότητα. Το περιβάλλον βγάζει μια αύρα σήψης και αποσάρθρωσης, με τον Watkins να εκμεταλλεύται τους βρώμικους χώρους ώστε να οικοδομήσει μια μακάβρια αίσθηση παρακμής, αποσύνθεσης και διαστροφής. Το γενικότερο αντισυμβατικό mood της ταινίας ενισχύεται τόσο από τον αφόρητα νοσηρό τόνο, την παρακμιακή ατμόσφαιρα και τη δυσοίωνη διάθεση, όσο και από το σύνολο των χαρακτήρων, που είναι όλοι τους αντιπαθείς και δυσάρεστοι. Η ένταση κορυφώνεται σταδιακά, χωρίς να αφήνει χώρο στον θεατή να πάρει ανάσα, με τον Watkins να βάζει στο οπλοστάσιό του γκροτέσκες εικόνες, φετιχιστικές νύξεις, περίεργες γωνίες λήψεις, ιντερλούδια από τελετουργικές σκηνές, έντονες χρωματικές συνθέσεις, ιδιότροπο φωτισμό, μη γραμμικό χρόνο με μπρος-πισω αφήγηση και μια παραισθησιακή trippy διάθεση, που αποδεικνύουν ότι ο τύπος είχε ταλέντο. Ο σχεδόν πορνογραφικός τρόπος που σκηνοθετεί ο Watkins παντρεύεται με την ξεθωριασμένη φωτογραφία και την 70's εκκεντρική πολυχρωμία, για να δώσει μια ταινία που μπορεί να φανεί δύσπεπτη σε κάποιους θεατές. Ο Watkins δυστυχώς, μετά το Last House on Dead End Street, αναλώθηκε στην hardcore πορνογραφία, με αποτέλεσμα να το κοινό του τρόμου να χάσει ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Μπορεί μερικές στιγμές να μοιάζει κουραστικό και άλλες φορές να χαρατηρίζεται από κάποιες ασυνέχειες, ακόμη κι έτσι όμως το Last House on Dead End Street είναι μια αξιόλογη πρόταση του ανεξάρτητου τρόμου, παρά το γεγονός ότι η φήμη της ταινίας είναι μεγαλύτερη από αυτό που πραγματικά συμβαίνει στις εικόνες, αφού ο θεατής περισσότερο φοβάται τι θα αντιμετωπίσει παρά αυτό που πραγματικά βλέπει. Θα ήταν πάντως καλό να μπορούσαμε να δούμε κάποιο director's cut που θα περιέχει την αρχική 120λεπτη εκδοχή της ταινίας, που λογικά θα είχε δώσει μεγαλύτερη βάση στους χαρακτήρες, στις καταστάσεις και στο νοσηρό κλίμα, αλλά δυστυχώς δεν κυκλοφορεί κάποια τέτοια κόπια. Η ταινία προτείνεται σε φανατικούς λάτρεις του τρόμου, την οποία μπορούν να δουν άφοβα, αφού η φήμη για τις gore σκηνές που περιέχει είναι μεγαλύτερη από την πραγματική ποσότητά του.
com%2Fresults%3Fsearch_query%3Dthe%2Blast%2Bhouse% 2Bon%2Bdead%2Bend%2Bstreet%2B1977%2Btrailer%26oq%3 Dthe%2Blast%2Bhouse%2Bon%2Bdead%2Bend%2Bstreet%2B1 977%2Btrailer%26gs_l%3Dyoutube.3..33i21.2411.16902 .0.17003.54.30.3.21.22.0.214.3604.6j21j2.29.0...0. 0...1ac.2x8RQWjdF18
http://www.imdb.com/title/tt0076295/
Υπόθεση: Ένας πορνογράφος βγαίνει από την φυλακή κι αποφασίζει να εκδικηθεί, με τη βοηθεία ορισμένων παρακμιακών ατόμων, όσους ήταν υπεύθυνοι για την φυλάκισή του, ενώ παράλληλα κινηματογραφεί τα γεγονότα.
Το 1972, ο σπουδαστής κινηματογράφου Roger Watkins αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία με τον τίτλο The Cuckoo Clocks Of Hell. Μετά από αρκετές περιπέτειες το φιλμ ολοκληρώνεται το 1974 με διάρκεια περίπου τρεις ώρες. O Watkins ξαναμοντάρει την ταινία και καταφέρνει να την περιορίσει σε διάρκεια, με το τελικό αποτέλεσμα να φτάνει περίπου τα 120 λεπτά. Κάποιες δικαστικές περιπέτειες κρατάν την ταινία στον πάγο για περίπου τρία χρόνια, μέχρι το 1977, οπότε ο Watkins καταφέρνει να βρει διανομή για την ταινία του. Η εταιρία που ανέλαβε τη διανομή όμως, επιχείρησε έναν νέο μοντάζ, κι αφού έκοψε αρκετές σκηνές και άλλαξε τη σειρά σε άλλες, την κυκλοφόρησε με τον τίτλο Fun House διάρκειας μόλις 77 λεπτών, προκαλλώντας την αντίδραση του σκηνοθέτη. Η ταινία θα παραμείνει στη αφάνεια για αρκετά χρόνια, και τελικά θα επανακυκλοφορήσει με τον τίτλο Last House on Dead End Street. Η συγκεκριμένη ταινία βασίζεται στον αστικό μύθο των snuff films, και σε μερικά σημεία της καταφέρνει να πετύχει τον στόχο της και να γίνει αρκετά άβολη και ενοχλητική. Ο Watkins μάλλον είχε ταλέντο, γιατί το εικαστικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει παρά το εμφανές μηδαμινό μπάτζετ. Αν και το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει περισσότερο το sleaze παρά το gore, το οποίο περιορίζεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ο Watkins καταφέρνει να εκμεταλλευτεί το low-budget feeling της ταινίας προς όφελός του. Η φτηνή παραγωγή καταφέρνει να βγάλει την ντοκιμαντερίστικη, ρεαλιστική αμεσότητα ενώ παράλληλα οι αυτοσχεδιαστικές, ερασιτεχνικές ερμηνείες καταφέρνουν να δώσουν ένα ρεαλιστικό τόνο στους χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπετάχθηκαν από κάποια περιθωριακή, ερασιτεχνική ταινία πορνό. Ο τρόπος που κινηματογραφεί ο Watkins συνδυάζει την πειραματική προσέγγιση που έχουν οι ταινίες των φοιτητών κινηματογράφου με μια βρώμικη art-house αισθητική, με αποτέλεσμα το Last House on Dead End Street να έχει μια ακατέργαστη, πρωτόγονη και ωμή αρτιστικη ποιότητα. Το περιβάλλον βγάζει μια αύρα σήψης και αποσάρθρωσης, με τον Watkins να εκμεταλλεύται τους βρώμικους χώρους ώστε να οικοδομήσει μια μακάβρια αίσθηση παρακμής, αποσύνθεσης και διαστροφής. Το γενικότερο αντισυμβατικό mood της ταινίας ενισχύεται τόσο από τον αφόρητα νοσηρό τόνο, την παρακμιακή ατμόσφαιρα και τη δυσοίωνη διάθεση, όσο και από το σύνολο των χαρακτήρων, που είναι όλοι τους αντιπαθείς και δυσάρεστοι. Η ένταση κορυφώνεται σταδιακά, χωρίς να αφήνει χώρο στον θεατή να πάρει ανάσα, με τον Watkins να βάζει στο οπλοστάσιό του γκροτέσκες εικόνες, φετιχιστικές νύξεις, περίεργες γωνίες λήψεις, ιντερλούδια από τελετουργικές σκηνές, έντονες χρωματικές συνθέσεις, ιδιότροπο φωτισμό, μη γραμμικό χρόνο με μπρος-πισω αφήγηση και μια παραισθησιακή trippy διάθεση, που αποδεικνύουν ότι ο τύπος είχε ταλέντο. Ο σχεδόν πορνογραφικός τρόπος που σκηνοθετεί ο Watkins παντρεύεται με την ξεθωριασμένη φωτογραφία και την 70's εκκεντρική πολυχρωμία, για να δώσει μια ταινία που μπορεί να φανεί δύσπεπτη σε κάποιους θεατές. Ο Watkins δυστυχώς, μετά το Last House on Dead End Street, αναλώθηκε στην hardcore πορνογραφία, με αποτέλεσμα να το κοινό του τρόμου να χάσει ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Μπορεί μερικές στιγμές να μοιάζει κουραστικό και άλλες φορές να χαρατηρίζεται από κάποιες ασυνέχειες, ακόμη κι έτσι όμως το Last House on Dead End Street είναι μια αξιόλογη πρόταση του ανεξάρτητου τρόμου, παρά το γεγονός ότι η φήμη της ταινίας είναι μεγαλύτερη από αυτό που πραγματικά συμβαίνει στις εικόνες, αφού ο θεατής περισσότερο φοβάται τι θα αντιμετωπίσει παρά αυτό που πραγματικά βλέπει. Θα ήταν πάντως καλό να μπορούσαμε να δούμε κάποιο director's cut που θα περιέχει την αρχική 120λεπτη εκδοχή της ταινίας, που λογικά θα είχε δώσει μεγαλύτερη βάση στους χαρακτήρες, στις καταστάσεις και στο νοσηρό κλίμα, αλλά δυστυχώς δεν κυκλοφορεί κάποια τέτοια κόπια. Η ταινία προτείνεται σε φανατικούς λάτρεις του τρόμου, την οποία μπορούν να δουν άφοβα, αφού η φήμη για τις gore σκηνές που περιέχει είναι μεγαλύτερη από την πραγματική ποσότητά του.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
