The Last Of Us: Reinventing cinematic gaming (PS3 Exclusive)!

[sephirothson]

Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αποθεώνουν το The Last Of Us την στιγμή που είναι ουσιαστικά ένα uncharted με διαφορετική ιστορία Γιατι να μην αποθεώνουμε και το uncharted 2 Πχ που είναι και παιχνιδάρα??Νομίζω ότι οι developers ουσιαστικά δέν έχουν ιδέες για gameplay και ρίχνουν τα χρήματα στην ανάπτυξη του σεναρίου(δεν λέω ότι το TLOU δέν έχει Gameplay) και προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τον gamer με αυτό.Γιατ, καλό το TLOU αλλά το metroid prime είναι πολύ ανώτερο σαν game χαλαρά.Και γώ με την σειρά μου όταν πέρνω ένα παιχνίδι θέλω να έχει gameplay και μηχανισμούς όχι να βλέπω το the walking dead (προσωπικη άποψη)

 

[DINO]

Εγώ (τονίζω το εγώ) δεν ξέρω ποιος είναι casual gamer και ποιος όχι αφού δεν ξέρω αν κάποιος μετά το singstar τερματίζει και το Dark Souls στο ++game. Αν παίζει μόνο τέτοια, οκ πες τον casual. Ομως εγώ δεν έχω άποψη για αυτό. Εχω όμως άποψη για το ποιο game είναι "casual" και ποιο όχι. Κυρίως εννοώ τα games που είναι πολύ κατανοητά, και εύκολα στο να τα τερματίσεις καθώς και αυτά που δεν τα παίζεις για λόγους πρόκλησης αλλά γιατί απλά θες να δεις το επόμενο cut-scene ή τον τερματισμό. Το TLOU θα το έβαζα σε αυτήν την λίστα. Εγώ, έτσι? Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα διαφωνίας μας, ούτε θεωρώ τα casual games γενικότερα κάτι κακό ντε και καλά. Κι εγώ παίζω Guitar Hero/Rock Band και μάλιστα φανατικά (προσπαθώ να τα αποκτήσω όλα!).

ΟΚ η συζήτηση περί casual gamers και μη, έχει γίνει ξανά και ξανά και δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω...

Casual όμως το The Last Of Us;;;

Υπάρχουν ένα κάρο τίτλοι εκεί έξω που θα μπορούσα να αναφέρω, και τους ξέρεις, που τους παίζεις με απώτερο σκοπό να απολαύσεις και τα cinematics αλλά και το φινάλε...

Σίγουρα δεν μιλάω για το Dragon's Lair ή για παρόμοια "πάτα ένα κουμπί στον κατάλληλο χρόνο" παιχνίδια...

Ας πούμε, δε θα έπαιζα ποτέ κάποιο Final Fantasy, το οποίο δεν θα είχε cinematics να προωθούν την ιστορία αλλά και να βλέπω εξαιρετικά γραφικά και να γουστάρω...

Αυτό ίσως που δεν γίνεται κατανοητό από τη μεριά μου, είναι οτι προφανώς και δεν θέλουμε ούτε εμείς ένα παιχνίδι-ταινία χωρίς gameplay...Για σένα, το gameplay που παρέχει το TLOU ίσως δεν είναι αρκετό... Για τους δικούς σου λόγους, βγάζεις σπυράκια στο πρώτο cinematic...

Όμως για μένα, είναι βασικό μέρος του παιχνιδιού που παίζω και το απολαμβάνω...

Δεν παίζουμε όμως μόνο αυτά...

Όταν θελήσω να παίξω κάτι διαφορετικό, χωρίς FMV, θα λιώσω πάνω από το Bombjack (τυχαίο)...

 

[Imgema]

ΟΚ η συζήτηση περί casual gamers και μη, έχει γίνει ξανά και ξανά και δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω...Casual όμως το The Last Of Us;;;

Υπάρχουν ένα κάρο τίτλοι εκεί έξω που θα μπορούσα να αναφέρω, και τους ξέρεις, που τους παίζεις με απώτερο σκοπό να απολαύσεις και τα cinematics αλλά και το φινάλε...

Σίγουρα δεν μιλάω για το Dragon's Lair ή για παρόμοια "πάτα ένα κουμπί στον κατάλληλο χρόνο" παιχνίδια...

Ας πούμε, δε θα έπαιζα ποτέ κάποιο Final Fantasy, το οποίο δεν θα είχε cinematics να προωθούν την ιστορία αλλά και να βλέπω εξαιρετικά γραφικά και να γουστάρω...

Αυτό ίσως που δεν γίνεται κατανοητό από τη μεριά μου, είναι οτι προφανώς και δεν θέλουμε ούτε εμείς ένα παιχνίδι-ταινία χωρίς gameplay...Για σένα, το gameplay που παρέχει το TLOU ίσως δεν είναι αρκετό... Για τους δικούς σου λόγους, βγάζεις σπυράκια στο πρώτο cinematic...

Όμως για μένα, είναι βασικό μέρος του παιχνιδιού που παίζω και το απολαμβάνω...

Δεν παίζουμε όμως μόνο αυτά...

Όταν θελήσω να παίξω κάτι διαφορετικό, χωρίς FMV, θα λιώσω πάνω από το Bombjack (τυχαίο)...

Ναι αλλά μην ξεχνάς ότι δεν είπα πως όποιος παιζει TLOU είναι casual gamer. Ειπα απλά ότι είναι το ίδιο το παιχνίδι casual. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Τέλος πάντων, το TLOU μου έδωσε την εντύπωση πως έχει αρκετό hand holding για να το παίζει κάποιος άσχετος με τα games και γι αυτό το θεωρώ έτσι. Μπορεί να κανω και λάθος μιας και δεν το έχω δει όλο.

Βασικά, έτσι για να γελάσουμε λίγο, τυχαίνει να έχω μία αλάνθαστη μέθοδο για να καταλαβαίνω αμέσως αν ένα game είναι αυτό που εγώ το θεωρώ casual ή όχι. Ενας φίλος μου που λέτε δεν έπαιζε ποτέ games μέχρι που το PS3 έγινε της μόδας και μάζευε τους φίλους του να παίζει pro. Και κανα Guitar Hero. Ομως μάζευε και άλλα παιχνίδια που του λέγανε (τα πιο γνωστά, ξέρετε, Call of Duty, Assassin Creed, Uncharted κλπ). Τα περισσότερα δεν μπορούσε να τα τερματίσει ούτε να τα προχωρήσει και με έπαιρνε τηλέφωνο ή πηγαίναμε καμιά φορά από εκεί να τον βοηθήσουμε. Ακόμα και για το Dead Space (το οποίο δεν είναι κάτι το τρομερό ή περίπλοκο) με έπαιρνε τηλέφωνο να τον βοηθάω... Φανταστήτε, ούτε gamefaqs δεν ήξερε να μπαίνει. Ε, λοιπόν παιχνίδια όπως Uncharted και TLOU τα τερμάτισε χωρίς πρόβλημα. Αυτό για μένα λέει πάρα πολλά από μόνο του

 

[Other_Reality]

Ε, λοιπόν παιχνίδια όπως Uncharted και TLOU τα τερμάτισε χωρίς πρόβλημα. Αυτό για μένα λέει πάρα πολλά από μόνο του

Εντάξει, και εδώ θα ήταν σωστό να βλέπαμε the whole picture. Δηλαδή στο easy και με 2% απο τα trophies, ναι, οποιοσδήποτε τα τερματίζει.Οι εποχές των πανδύσκολων by default παιχνιδιών έχει παρέλθει, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων (demon souls για παράδειγμα, που απευθύνεται αποκλειστικά σε hardcorάδες με άπειρο ελεύθερο χρόνο). Για να ολοκληρώσεις στο μέγιστο βαθμό πάντως είτε τα Uncharted είτε το TLOU, θέλει να ιδρώσεις, πίστεψέ με. Σίγουρα δεν είναι τα παλούκια τύπου Metroid, αλλα είπαμε απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό και έχει την απαραίτητη ελαστικότητα για να το φέρεις στα μέτρα σου.

Σε ότι αφορά συγκεκριμένα στο TLOU, σίγουρα αν το έπαιζες στο δύσκολο θα ανακάλυπτες καλύτερα το ελαστικό του gameplay. Π.χ δεν μπορείς να σκοτώσεις κάποια τέρατα στο χαλαρό με πέντε πιστολιές, θα πρέπει να στήσεις ενέδρα, να χρησιμοποιήσεις μολότοφ, να βρείς το σωστό σημείο και να αποτελειώσεις με συγκεκριμένο όπλο, διαφορετικά, απλώς δεν προχωράς. Και φυσικά, όλα αυτά χωρίς την δυνατότητα της ακοής πουτ σου επιτρέπει να γνωρίζεις τις θέσεις των τεράτων μεχρι ένα σημείο. Έχει περισσοτερη στρατηγική, και φυσικά απαιτεί μεγαλύτερη ετοιμότητα στο χειρισμό. Αλλα αφού δεν σου κάνει κλίκ, δεν θα φτάσεις στο σημείο να το παίξεις και να τα δείς αυτά, οπότε καταλαβαίνω τις απόψεις σου. Εξάλλου, για να ξεκλειδώσεις τα ακόμη πιο δύσκολα modes θα πρέπει πάλι να ζοριστείς, ίσως να μην κεντρίζει κάποιους αυτό, εμένα πάντως με μπρίζωσε. Σίγουρα δεν είναι casual, απλώς δίνει την δυνατότητα (όπως και τα περισσότερα games σήμερα) να το παίξεις στο εύκολο, στο νορμαλ, ή στο δύσκολο μέχρι και παλούκι.

 

[Imgema]

Το θέμα με τις δυσκολίες είναι λίγο περίπλοκο. Ολα τα παιχνίδια μπορεί να είναι δύσκολα αν τα παίξεις στις μεγαλύτερες δυσκολίες τους. Το να μου κάνεις τους εχθρούς 10 φορές δυνατότερους και να πεθαίνει ο χαρακτήρας μου πιο εύκολα όμως δεν είναι καλό game design. Το ότι σε "πιέζει" να κάνεις διάφορες στρατηγικές και να σκέφτεσαι τις κινήσεις σου δεν μου λέει τίποτα αφού αυτό θα έπρεπε να υπάρχει έτσι κι αλλιώς, σε όλες τις δυσκολίες, απλά στο easy να σε τιμωρεί λιγότερο για τα λάθη σου.

Καλό game design ξέρεις τι θεωρώ? Το Doom ας πούμε. Ναι είχε και αυτό διάφορες δυσκολίες αλλά υπήρχε και μία standard δυσκολία που δεν άλλαζε. Μιλάω για το level design. Εκτός από τα τέρατα είχες και έναν άλλο εχθρό, πιο ενδιαφέρον. Τις ίδιες τις πίστες. Έπρεπε, εκτός από το να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς, να λύσεις και τα επίπεδα. Οπότε ακόμα και στο "can i play daddy" υπήρχε η πρόκληση του level design. Στην τελική, οι εχθροί δεν ήταν παρά εμπόδια που προσπαθούσαν να σε εμποδίσουν να πετύχεις τον σκοπό σου σαν player, δηλαδή να λύσεις τα επίπεδα. Τουλάχιστον εγώ αυτό έβρισκα ενδιαφέρον.

Το Dark Souls δεν έχει μόνο δύσκολους εχθρούς που σε τσακίζουν. Εχει και το level design το οποίο είναι ενδιαφέρον. Σε τραβάει να το εξερευνήσεις, να βρεις τα μυστικά του, τα shortcuts του και πάντα υπάρχει το ρίσκο να χαθείς κλπ. Ακόμα και με πιο εύκολους εχθρούς, το Dark Souls πάλι θα το θεωρούσα καλό game. Γιατί με τραβάει στο να το εξερευνήσω χωρίς κάποιος να μου κρατάει το χεράκι ώστε να μην πάρω "λάθος" δρόμο. Γιατί, το ρίσκο του να πάρεις λάθος δρόμο είναι το ζουμί της υπόθεσης. Είναι αυτό που κρατάει το ενδιαφέρον και σε πιέζει ώστε να είσαι προσεκτικός και να γίνεις καλύτερος παίκτης.

Αυτά τα στοιχεία είναι που λείπουν τελείως από σχεδόν όλα τα cinematic games. Ναι, οκ, μπορεί να είναι δύσκολα στο highest difficulty γιατί οι εχθροί είναι πιο δυνατοί αλλά το hand holding πάντα υπάρχει. Το φτωχό level design που δεν είναι τίποτα άλλο από μία ευθεία γραμμή που σε οδηγεί στο ένα cinematic μετά το άλλο συνεχίζει να υπάρχει (αν και πολλά γραμμικά παιχνίδια έχουν καταφέρει να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον). Tα hints, τα tutorials κλπ συνεχίζουν να υπάρχουν.

Παίζω λοιπόν TLOU, πάω σε ένα σημείο που έχει ένα ύψωμα που δεν φτάνεις να ανέβεις και δίπλα είναι μία σκάλα. Η σκάλα κάνει μπαμ πως είναι εκεί για να την χρησιμοποιήσεις. Μάλιστα δεν υπάρχει κάποιος άλλος δρόμος πλην από αυτόν που σε οδηγεί στην σκάλα και το ύψωμα που πρέπει να ανέβεις για να δεις που οδηγει. Και σε ρωτώ. Υπάρχει κάποιος λόγος η σκάλα να αναβοσβήνει λες και κάποιος έχει βάλει neon λάμπες επάνω της? Εκτός του ότι κάτι τέτοια εμένα με βγάζουν τελείως από την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, είναι και το γεγονός ότι οι developers κάνουν λες και απευθύνονται σε χαζούς που με ενοχλεί.

 

[Fred Madison]

Imgema, ερώτηση... τα πρώτα Resident Evil σου άρεσαν;

 

[Imgema]

Imgema, ερώτηση... τα πρώτα Resident Evil σου άρεσαν;

Ναι, αρκετά. Τα 2 πρώτα. Το 3ο όχι τόσο πολύ. Το REmake στο GC είναι μέσα στα 20 καλύτερα games για μένα. Πριν πεις όμως ότι και αυτά ήταν σαν ταινίες (αν θες να πεις κάτι τέτοιο, δεν ξέρω ) να σε προλάβω και να σου πω ότι η ιστορία δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα, αν με ρωτήσεις οτιδήποτε δεν θυμάμαι τίποτα, μόνοι κάποια ονόματα θυμάμαι. Τα games αυτά μου άρεσαν για την ατμόσφαιρα, την εξερεύνηση και το survival horror στοιχείο. Δεν ήταν γραμμικά και δεν υπήρχε hand holding. Ανετα μπορούσες να χαθείς, να σου τελειώσουν τα πυρομαχικά κλπ.

 

[Fred Madison]

Εν μέρη ναι με πρόλαβες. Εν μέρη... διότι, τι και αν δε σε ενδιαφέρει η ιστορία; Ο τρόπος της αφήγησής τους είναι κινηματογραφικός με τα μέσα της εποχής που έγινε το παιχνίδι. Προχωράμε, βλέπουμε cut scene μας συνεχίζει από εκεί που τελειώνει το βίντεο κλπ. Το ότι δε σε ενδιαφέρει σαν πλοκή δεν αναιρεί την δομή του παιχνιδιού.

Στο RE είναι εύκολο να ξεμείνεις από πυρομαχικά; Δε θα το έλεγα... Να χαθείς; Ναι σε σχέση με το TLOU είναι πιο "ανοιχτό" αλλά και πάλι ευθύγραμμο για να μη μιλήσω για το απαράδεκτο (προσωπική μου άποψη πάντα) level design που έχουν τα παιχνίδια αυτού του είδους (παρόλο που είναι από τα πλέον αγαπημένα μου - αλλά τα σωστά να τα λέμε) του

τύπου σου λείπει ένα crest λέω γω πχ και το βρίσκεις μέσα σε μια ταριχευμένη κουκουβάγια (άκυρο). Σέβομαι απόλυτα πως το παίζεις για την ατμόσφαιρα και την εξερεύνηση καθώς και για το survival της φάσης. Όλα αυτά που μου λες ξέρεις τι με οδηγούν να σου πω; Αν ξεπερνούσες λίγο το θέμα που έχεις για το TLOU, αδιαφορούσες για το σενάριο (που απ' ότι κατάλαβα δε σε ενδιαφέρει γενικότερα) και επικεντρωνόσουν στην ατμόσφαιρα και στο survival horror κομμάτι του παιχνιδιού τότε μάλλον μιλάμε για έναν τίτλο που θα σου έκανε και πολύ μάλιστα... Anyway....

 

[Imgema]

Αν ξεπερνούσες λίγο το θέμα που έχεις για το TLOU, αδιαφορούσες για το σενάριο (που απ' ότι κατάλαβα δε σε ενδιαφέρει γενικότερα) και επικεντρωνόσουν στην ατμόσφαιρα και στο survival horror κομμάτι του παιχνιδιού τότε μάλλον μιλάμε για έναν τίτλο που θα σου έκανε και πολύ μάλιστα... Anyway....

Αυτό το έχω σκεφτεί να σου πω την αλήθεια, αν είχα ένα PS3 θα το δοκίμαζα να το παίξω μόνος μου, με την ησυχία μου, γιατί και αυτό είναι ένα θέμα με μένα, δεν μπορώ να ευχαριστηθώ single player games όταν δεν τα παίζω στο δικό μου setup, την ώρα που θέλω εγώ. Αλλά και πάλι, δεν ξέρω πως θα ξεπερνούσα το κοριτσάκι που μοιάζει με την Ellen Page και είναι συνέχεια δίπλα σου...

...Γιατί 2 πράγματα με εκνευρίζουν στην ζωή. Το να έχω κάποιον να προστατεύω συνέχεια σε ένα game και να μου μιλάει όλη την ώρα, και η Ellen Page .. Την βάλανε και στο Beyond Two Souls πανάθεμά την, έχει κάποια πέραση με τους gamers τελευταία?

Oσο για το σενάριο στα games, δεν είναι τόσο το ίδιο το σενάριο που με ενοχλεί, είναι ο τρόπος που στο δίνουν. Αν μου το δώσουν με όμορφο, έξυπνο τρόπο που να ταιριάζει με videogame (πχ, είμαι εγώ ο χαρακτήρας μέσα στο παιχνίδι και όχι κάποιος άλλος που απλά ελέγχω) τότε μερικές φορές με κερδίζει. Η σειρά Portal είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που γουστάρω την ιστορία ενός game.

 

[Aardvark]

Η πρωτη φωτο της live action σειρας του HBO .
Αντε και με τρειλερ συντομα.