manos426f
The King of Retro®
- Joined
- 9 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 5.388
- Αντιδράσεις
- 156
Aγαπητοί συμφορουμίτες και αγαπητές συμφορουμίτισσες,προσδεθείτε όλοι καλά στη θέση σας κι ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο,και συγκεκριμένα στο έτος 2000,για να θυμηθούμε μια κομβική στιγμή της ιστορίας του adventure gaming....
Μια στιγμή,ένα συμβάν θα έλεγα καλύτερα,που έχει συγκεκριμένο όνομα και μάλιστα όνομα βαρύ,όπως δικαίως του το αναγνώρισε πολύ γρήγορα η ιστορία και το όνομα αυτό απαντάται σε τρεις λέξεις:Τhe longest journey....
Εν έτει 2000 λοιπόν,ας θυμηθούμε τι είχαμε στο χώρο του adventure gaming,ώστε να κατανοήσουμε όλοι καλύτερα το φαινόμενο -διότι περί τέτοιου πρόκειται- The longest journey.Τελευταίες ελπιδοφόρες κυκλοφορίες είχαν υπάρξει το Gabriel Knight 3 και το αλησμόνητο Grim Fandango.Το δεύτερο όμως ήταν ένα παιχνίδι που,μάλλον λόγω της ξαφνικής και λίγο "άτσαλης" μετάβασης στη 3D οπτική απεικόνισης και μορφή παιχνιδιού από πλευράς Lucas,άργησε πάρα πολύ να αναγνωριστεί η αξία του,μια αξία που μέσα στην όλη τότε κατάσταση μάλλον πληγώθηκε παρά αναγνωρίστηκε,με αποτέλεσμα να χρειαστεί να περάσει μακρό διάστημα για να βρει και αυτό,όπως του άξιζε,τη θέση του στο πάνθεον των adventure games.Το δε Gabriel Knight 3 ήταν ασφαλώς καλό παιχνίδι και αυτό,αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν έφτασε τα δυσθεώρητα standards του #2 για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού,το καταδίκασε μάλλον αμέσως στο να ξεχαστεί σχετικά γρήγορα.Είχαμε όμως και το Escape from Monkey Island,ένα παιχνίδι που η μοίρα έπαιξε άσχημα μαζί του,διότι ο ξένος τύπος έσπευσε να το χρίσει ως παράδειγμα της παρακμής του adventure gaming,παρόλο που σίγουρα κάτι τέτοιο ήταν το λιγότερο άδικο και ασφαλώς η άποψη αυτή βασίστηκε στο ότι και αυτό,σαν το Gabriel Knight 3,δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στο βάρος του ονόματός του,όσο καλό παιχνίδι κι αν ήταν ομολογουμένως...
Λίγο λοιπόν η στροφή των adventure games σε 3D οπτική,όπως επέτασε η κατάσταση στο χώρο του PC gaming τότε που ποτέ δεν έγινε αρεστή στο παραδοσιακό κοινό των παιχνιδιών αυτών,λίγο ότι τα βαριά ονόματα-sequels είχαν εν πολλοίς απογοητεύσει το κοινό και όπως είπαμε και σχεδόν επωμιστεί,άδικα βέβαια,τη ρετσινιά της ταφόπλακας του είδους,όλα έδειχναν ότι τα συγκεκριμένα games,όπως τα ξέραμε,θα περνάγανε σύντομα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ένα νέο ακόμη τότε είδος παιχνιδιών,τα action-adventures,με μπροστάρισσα τη δεσποινίδα Lara Croft και τις περιπέτειές της στο Tomb Raider θα πέρνανε τη θέση τους στις κυκλοφορίες των εταιρειών και ίσως ( ; ) στις καρδιές των χρηστών.....
Κάποιος όμως ευτυχώς είχε διαφορετικά σχέδια και ανέτρεψε για μια ακόμη φορά την κατάσταση.Και αφού αυτός ο κάποιος δεν μπορούσε τότε να είναι μια Sierra ή μια Lucas όπως είχε φανεί νωρίτερα,κανείς δε μπορούσε να μαντέψει το όνομα του.Το όνομά του λοιπόν ήταν Funcom και το καταπληκτικό δημιούργημά της το ονόμασε The longest journey.Συμβολικό το όνομα θα έλεγα,καθότι το παιχνίδι αυτό ήταν πραγματικά ένα μακρύ ταξίδι,πίσω στις ρίζες και τα χαρακτηριστικά εκείνα που δικαίως είχαν καθιερώσει κι ανεβάσει για σχεδόν 2 δεκαετίες τα adventure games στην κορυφή του PC gaming...!
Το σενάριο της ιστορίας μας ήταν φανταστικό,λίγο πιο πολύ για κάποιους και λίγο λιγότερο ίσως για κάποιους άλλους!Γιατί το λέω αυτό;Aπλά διότι περιφερόταν γύρω από την ύπαρξη και ισορροπία 2 παράλληλων κόσμων,ένα σενάριο που σίγουρα πολλοί άνθρωποι θα πουν ότι δεν είναι καθόλου φανταστικό.Επειδή όμως ασφαλώς το ζήτημα αυτό δε μπορώ και δε ταιριάζει να το αναλύσω εδώ,ας επικεντρωθούμε καθαρά στα του παιχνιδιού τεκταινόμενα και συμβάντα.Νομίζω μόλις ανέφερα τον έναν λόγο που θα μπορούσε να αποδειχτεί ανασταλτικός παράγοντας στο να ταυτιστεί κάποιος παίκτης με τον χαρακτήρα που χειρίζεται.Κακά τα ψέμματα,πολλοί άνθρωποι-παίκτες δεν πιστεύουν καθόλου σε τέτοια σενάρια,συνεπώς πώς να "μπουν στο πετσί" του χαρακτήρα τους;Να το δυσκολέψουμε λίγο παραπάνω;Κι αν λοιπόν ο χαρακτήρας τους αυτός ήταν....γυναίκα,μήπως η ταύτιση αρχίζει να φαντάζει αδύνατη;
Eδώ οφείλω προσωπικά να πω ότι η Funcom με εξέπληξε,και με εξέπληξε πολύ.Εντάξει,το λίγο ή πολύ φανταστικό του σεναρίου ίσως για πολλούς να μη θεωρείται ρίσκο.Το να βάζεις όμως για ήρωα μια γυναίκα,σε έναν εκπρόσωπο ενός "τραυματισμένου" είδους παιχνιδιών,όπου μάλιστα κατά το παρελθόν οι γυναίκες-πρωταγωνιστές απαντώνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού,αυτό μάλλον θέλει πολλά,ας μου επιτραπεί η φράση,κότσια και οι άνθρωποι της Funcom τα είχαν.Και κέρδισαν,κέρδισαν με το παραπάνω....!
Βλέπετε,είχαμε να κάνουμε με ένα τόσο,μα τόσο καλογραμμένο σενάριο που ήταν πολύ δύσκολο να αποτύχει το παιχνίδι!Από μόνο του όμως και πάλι ίσως αυτό να μην ήταν αρκετό.Αυτό που κατάφεραν οι άνθρωποι της Funcom ήταν το να καταφέρουν να φτιάξουν μια ηρωϊδα,την April Ryan,τόσο ανθρώπινη και τόσο συναισθηματική που τελικά και οι άντρες παίκτες μπορούσαν ύστερα από μία ώρα το πολύ ενασχόλησης με το παιχνίδι να ξεχάσουν το φύλο του χαρακτήρα που χειρίζονταν και οδηγούσαν μέσα στο παιχνίδι και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί της.Δε ξέρω,έχω την εντύπωση ότι πράγματι ένα θηλυκό στο ρόλο αυτό ήταν σίγουρα πολύ καλύτερη επιλογή από ένα αρσενικό.Αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα οποισδήποτε ασχολήθηκε με το παιχνίδι αυτό.Έχω την αίσθηση επίσης ότι σε κανένα άλλο παιχνίδι έως σήμερα δεν έχουμε δει πιο "ανθρώπινο" πρωταγωνιστή από το The longest journey και την April Ryan.Το μόνο το οποίο πλησιάζει ίσως σε αυτό το δημιούργημα της Funcom είναι το Syberia του Βenoit Sokal,το οποίο ακολούθησε σε κυκλοφορία βέβαια το αριστούργημα της Funcom....
Στα του σεναρίου ξανά λοιπόν,ξεκινώντας το παιχνίδι μαθαίνουμε για την ύπαρξη δυο παράλληλων κόσμων,του κόσμου της επιστήμης και του κόσμου της μαγείας,ή αλλιώς Stark και Arcadia.Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν ένα από τους φρουρούς μεταξύ των κόσμων αυτών εγκαταλείπει τη θέση του και η ισορροπία ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους απειλείται σοβαρά!Η ηρωϊδα μας,η April Ryan είναι η ελπίδα για τη σωτηρία της κατάστασης,χωρίς να το γνωρίζει ασφαλώς.Η στιγμή όμως να το μάθει και να διαδραματίσει το σημαντικότατο ρόλο της έχει μόλις φτάσει..!
Δε ξέρω πώς μπορεί να ακούγεται αυτό σαν υπόθεση στην πλειοψηφία του κόσμου των παικτών,αλλά,αν εξαιρέσει κανείς το,όπως είπαμε,αρκετά ή εντελώς -εξαρτάται από το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του- φανταστικό στοιχείο του σεναρίου,κι αν αυτό δεν του αρέσει ασφαλώς,από κει και πέρα νομίζω κανείς δε μπορεί να αρνηθεί το ενδιαφέρον που έχει αυτό.Ένα ενδιαφέρον που συνεχώς ενισχύεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας και που καταλήγει σε μια μεγάλη κορύφωση,στο φινάλε του παιχνιδιού !
Στο τομέα των γραφικών,το παιχνίδι εκτός από το ότι κατάφερε να ακροβατήσει μεταξύ του γνώριμου 2D και του νεοφερμένου 3D στοιχείου απεικόνισης,με εξαιρετική επιτυχία και συνένωση αυτών,με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα υπέροχο σύνολο,που αποδείκνυε περίτρανα ότι,με την κατάλληλη χρήση,και το 3D στοιχείο μπορούσε να έχει θέση στα adventure games,είχε σίγουρα να επιδείξει καταπληκτικά τοπία κατά την εξέλιξη της ιστορίας,με πραγματικά πολυποίκιλους χρωματισμούς,που του χάριζαν με άνεση τον τίτλο του πιο όμορφου εμφανιακά adventure game που είχαμε δει έως τότε.Μάλιστα,σε ότι αφορά τους χαρακτήρες του παιχνιδιού,οι οποίοι ήταν 3D models,οι σχεδιαστές της Funcom εκμεταλλευόμενοι ακριβώς τα πλεονεκτήματα της 3D κίνησης,κατάφεραν να τους προσδώσουν μια πραγματικά ρεαλιστικότατη κίνηση,που ομοίως έκανε εντύπωση και προκάλεσε αίσθηση δίχως άλλο,αφού και αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τον χώρο την εποχή εκείνη...
Όσον αφορά τον ήχο του παιχνιδιού,νομίζω ότι παίζει ιδιαίτερο και πρωτεύονυτα ρόλο σχετικά με το σημαντικότατο αυτό στοιχείο του παιχνιδιού που προανέφερα,δηλαδή την δημιουργία και έκφραση συναισθημάτων κατά τη διάρκεια αυτού.Κι αυτό διότι έχουμε να κάνουμε με υπέροχης ακουστικής μουσικά κομμάτια και ομιλίες πραγματικά υπέροχες και με μοναδικές χροιές,ειδικά αυτή της Apryl !
Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι απλούστατος,εύχρηστος,απροβλημάτιστος και δεν θα αφήσει κανένα παραδοσιακό adventurer παραπονεμένο.Απλά αψεγάδιαστος!Όμως θα ξαναπώ εδώ ότι όλα αυτά τα τελευταία,χωρίς την ύπαρξη του πανέμορφου σεναρίου,των υπέροχων κόσμων,του ταξιδιού και εν τέλει και της εσωτερικής αναζήτησης της April Ryan δε θα είχαν ίσως καμία αξία!Πραγματικά το The longest journey έιναι από τα παιχνίδια που δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ένα πολύ καλό σενάριο είναι σχεδόν καταδικασμένο να δημιουργήσει ένα υπέροχο παιχνίδι,με λίγη προσοχή στα υπόλοιπα μέρη και συστατικά.Αν δε,υπάρξει πολύ προσοχή σε αυτά τότε προκύπτει ένα αποτέλεσμα ανάλογο του παιχνιδιού αυτού..!
Η ουσία,η αξία και ο αντίκτυπος του The longest journey ήταν και είναι ακόμη και σήμερα μεγάλος.Ήταν το παιχνίδι αυτό που έδειξε ότι το καλύτερο σενάριο το κρύβουν μέσα τους τα adventure games και αυτό δύσκολα αλλάζει,αν αλλάζει (που προσωπικά δεν το πιστεύω...).Ήταν το παιχνίδι που έδειξε ότι το 3D με τη σωστή χρήση και εφαρμογή του στα adventure games,δεν τα κατέστρεφε οπωσδήποτε,κάθε άλλο μάλιστα!Πολύ περισσότερο όμως,το The longest journey ήταν αυτό που με τις πωλήσεις του,τον αντίκτυπο της κυκλοφορίας του στα απανταχού media (μέχρι και αφιέρωμα στο MTV έγινε γι' αυτό),την τεχνική αρτιότητά του,την τρομερά προσεγμένη δουλειά αλλά και την πανέξυπνη στρατηγική από πλευράς των δημιουργών του (μεταφράστηκε σε 5-6 γλώσσες και κυκλοφόρησε σταδιακά στις διάφορες χώρες,επιτείνοντας την προσμονή και αγωνία των παικτών να το αποκτήσουν) πραγματικά έσωσε το είδος του adventure gaming,το τράβηξε μέσα από το βούρκο και το τέλμα στο οποίο λίγο-πολύ είχε περιέλθει.Να μιλήσουμε για πωλήσεις;Μυθικές για παιχνίδι του είδους,ειδικά τότε!Ένα παιχνίδι που μάγεψε,συγκίνησε μικρούς και μεγάλους,ένα παιχνίδι που κράτησε κοντά στο είδος τους παλιούς παίκτες και έφερε σε αυτό τους νέους,δείχνοντας στους τελευταίους ότι παιχνιδάκια του τύπου Tomb Raider θα είναι απλά παιχνιδάκια και τίποτα παραπάνω,την ίδια ώρα που αυτό θα μπορούσε να γίνει μια υπέροχη ταινία το λιγότερο...!
Το The longest journey ακολουθήθηκε από μια συνέχειά του,το Dreamfall,που προσωπικά πιστεύω ότι δεν έφτασε το μεγαλείο και την αξία του πρώτου.Όπως και να έχει όμως,αυτό δεν έχει καμία σημασία,διότι το παιχνίδι και η δημιουργός εταιρεία,η Funcom,έκαναν τόσο μεγάλο καλό στο είδος που τελικά,αν μια μέρα δούμε το Grim Fandango 2 από την Lucas ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι από την τότε εποχή περιμένουμε,μεγάλο,τεράστιο μερίδιο ευθύνης γι' αυτό θα φέρουν οι άνθρωποι αυτοί που στοιχημάτισαν τότε,πίστεψαν στο δημιούργημά τους και ανέστησαν ένα μισοπεθαμένο είδος παιχνιδιών...!
Funcom,we salute you...!!!
Μια στιγμή,ένα συμβάν θα έλεγα καλύτερα,που έχει συγκεκριμένο όνομα και μάλιστα όνομα βαρύ,όπως δικαίως του το αναγνώρισε πολύ γρήγορα η ιστορία και το όνομα αυτό απαντάται σε τρεις λέξεις:Τhe longest journey....
Εν έτει 2000 λοιπόν,ας θυμηθούμε τι είχαμε στο χώρο του adventure gaming,ώστε να κατανοήσουμε όλοι καλύτερα το φαινόμενο -διότι περί τέτοιου πρόκειται- The longest journey.Τελευταίες ελπιδοφόρες κυκλοφορίες είχαν υπάρξει το Gabriel Knight 3 και το αλησμόνητο Grim Fandango.Το δεύτερο όμως ήταν ένα παιχνίδι που,μάλλον λόγω της ξαφνικής και λίγο "άτσαλης" μετάβασης στη 3D οπτική απεικόνισης και μορφή παιχνιδιού από πλευράς Lucas,άργησε πάρα πολύ να αναγνωριστεί η αξία του,μια αξία που μέσα στην όλη τότε κατάσταση μάλλον πληγώθηκε παρά αναγνωρίστηκε,με αποτέλεσμα να χρειαστεί να περάσει μακρό διάστημα για να βρει και αυτό,όπως του άξιζε,τη θέση του στο πάνθεον των adventure games.Το δε Gabriel Knight 3 ήταν ασφαλώς καλό παιχνίδι και αυτό,αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν έφτασε τα δυσθεώρητα standards του #2 για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού,το καταδίκασε μάλλον αμέσως στο να ξεχαστεί σχετικά γρήγορα.Είχαμε όμως και το Escape from Monkey Island,ένα παιχνίδι που η μοίρα έπαιξε άσχημα μαζί του,διότι ο ξένος τύπος έσπευσε να το χρίσει ως παράδειγμα της παρακμής του adventure gaming,παρόλο που σίγουρα κάτι τέτοιο ήταν το λιγότερο άδικο και ασφαλώς η άποψη αυτή βασίστηκε στο ότι και αυτό,σαν το Gabriel Knight 3,δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στο βάρος του ονόματός του,όσο καλό παιχνίδι κι αν ήταν ομολογουμένως...
Λίγο λοιπόν η στροφή των adventure games σε 3D οπτική,όπως επέτασε η κατάσταση στο χώρο του PC gaming τότε που ποτέ δεν έγινε αρεστή στο παραδοσιακό κοινό των παιχνιδιών αυτών,λίγο ότι τα βαριά ονόματα-sequels είχαν εν πολλοίς απογοητεύσει το κοινό και όπως είπαμε και σχεδόν επωμιστεί,άδικα βέβαια,τη ρετσινιά της ταφόπλακας του είδους,όλα έδειχναν ότι τα συγκεκριμένα games,όπως τα ξέραμε,θα περνάγανε σύντομα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ένα νέο ακόμη τότε είδος παιχνιδιών,τα action-adventures,με μπροστάρισσα τη δεσποινίδα Lara Croft και τις περιπέτειές της στο Tomb Raider θα πέρνανε τη θέση τους στις κυκλοφορίες των εταιρειών και ίσως ( ; ) στις καρδιές των χρηστών.....
Κάποιος όμως ευτυχώς είχε διαφορετικά σχέδια και ανέτρεψε για μια ακόμη φορά την κατάσταση.Και αφού αυτός ο κάποιος δεν μπορούσε τότε να είναι μια Sierra ή μια Lucas όπως είχε φανεί νωρίτερα,κανείς δε μπορούσε να μαντέψει το όνομα του.Το όνομά του λοιπόν ήταν Funcom και το καταπληκτικό δημιούργημά της το ονόμασε The longest journey.Συμβολικό το όνομα θα έλεγα,καθότι το παιχνίδι αυτό ήταν πραγματικά ένα μακρύ ταξίδι,πίσω στις ρίζες και τα χαρακτηριστικά εκείνα που δικαίως είχαν καθιερώσει κι ανεβάσει για σχεδόν 2 δεκαετίες τα adventure games στην κορυφή του PC gaming...!
Το σενάριο της ιστορίας μας ήταν φανταστικό,λίγο πιο πολύ για κάποιους και λίγο λιγότερο ίσως για κάποιους άλλους!Γιατί το λέω αυτό;Aπλά διότι περιφερόταν γύρω από την ύπαρξη και ισορροπία 2 παράλληλων κόσμων,ένα σενάριο που σίγουρα πολλοί άνθρωποι θα πουν ότι δεν είναι καθόλου φανταστικό.Επειδή όμως ασφαλώς το ζήτημα αυτό δε μπορώ και δε ταιριάζει να το αναλύσω εδώ,ας επικεντρωθούμε καθαρά στα του παιχνιδιού τεκταινόμενα και συμβάντα.Νομίζω μόλις ανέφερα τον έναν λόγο που θα μπορούσε να αποδειχτεί ανασταλτικός παράγοντας στο να ταυτιστεί κάποιος παίκτης με τον χαρακτήρα που χειρίζεται.Κακά τα ψέμματα,πολλοί άνθρωποι-παίκτες δεν πιστεύουν καθόλου σε τέτοια σενάρια,συνεπώς πώς να "μπουν στο πετσί" του χαρακτήρα τους;Να το δυσκολέψουμε λίγο παραπάνω;Κι αν λοιπόν ο χαρακτήρας τους αυτός ήταν....γυναίκα,μήπως η ταύτιση αρχίζει να φαντάζει αδύνατη;
Eδώ οφείλω προσωπικά να πω ότι η Funcom με εξέπληξε,και με εξέπληξε πολύ.Εντάξει,το λίγο ή πολύ φανταστικό του σεναρίου ίσως για πολλούς να μη θεωρείται ρίσκο.Το να βάζεις όμως για ήρωα μια γυναίκα,σε έναν εκπρόσωπο ενός "τραυματισμένου" είδους παιχνιδιών,όπου μάλιστα κατά το παρελθόν οι γυναίκες-πρωταγωνιστές απαντώνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού,αυτό μάλλον θέλει πολλά,ας μου επιτραπεί η φράση,κότσια και οι άνθρωποι της Funcom τα είχαν.Και κέρδισαν,κέρδισαν με το παραπάνω....!
Βλέπετε,είχαμε να κάνουμε με ένα τόσο,μα τόσο καλογραμμένο σενάριο που ήταν πολύ δύσκολο να αποτύχει το παιχνίδι!Από μόνο του όμως και πάλι ίσως αυτό να μην ήταν αρκετό.Αυτό που κατάφεραν οι άνθρωποι της Funcom ήταν το να καταφέρουν να φτιάξουν μια ηρωϊδα,την April Ryan,τόσο ανθρώπινη και τόσο συναισθηματική που τελικά και οι άντρες παίκτες μπορούσαν ύστερα από μία ώρα το πολύ ενασχόλησης με το παιχνίδι να ξεχάσουν το φύλο του χαρακτήρα που χειρίζονταν και οδηγούσαν μέσα στο παιχνίδι και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί της.Δε ξέρω,έχω την εντύπωση ότι πράγματι ένα θηλυκό στο ρόλο αυτό ήταν σίγουρα πολύ καλύτερη επιλογή από ένα αρσενικό.Αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα οποισδήποτε ασχολήθηκε με το παιχνίδι αυτό.Έχω την αίσθηση επίσης ότι σε κανένα άλλο παιχνίδι έως σήμερα δεν έχουμε δει πιο "ανθρώπινο" πρωταγωνιστή από το The longest journey και την April Ryan.Το μόνο το οποίο πλησιάζει ίσως σε αυτό το δημιούργημα της Funcom είναι το Syberia του Βenoit Sokal,το οποίο ακολούθησε σε κυκλοφορία βέβαια το αριστούργημα της Funcom....
Στα του σεναρίου ξανά λοιπόν,ξεκινώντας το παιχνίδι μαθαίνουμε για την ύπαρξη δυο παράλληλων κόσμων,του κόσμου της επιστήμης και του κόσμου της μαγείας,ή αλλιώς Stark και Arcadia.Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν ένα από τους φρουρούς μεταξύ των κόσμων αυτών εγκαταλείπει τη θέση του και η ισορροπία ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους απειλείται σοβαρά!Η ηρωϊδα μας,η April Ryan είναι η ελπίδα για τη σωτηρία της κατάστασης,χωρίς να το γνωρίζει ασφαλώς.Η στιγμή όμως να το μάθει και να διαδραματίσει το σημαντικότατο ρόλο της έχει μόλις φτάσει..!
Δε ξέρω πώς μπορεί να ακούγεται αυτό σαν υπόθεση στην πλειοψηφία του κόσμου των παικτών,αλλά,αν εξαιρέσει κανείς το,όπως είπαμε,αρκετά ή εντελώς -εξαρτάται από το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του- φανταστικό στοιχείο του σεναρίου,κι αν αυτό δεν του αρέσει ασφαλώς,από κει και πέρα νομίζω κανείς δε μπορεί να αρνηθεί το ενδιαφέρον που έχει αυτό.Ένα ενδιαφέρον που συνεχώς ενισχύεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας και που καταλήγει σε μια μεγάλη κορύφωση,στο φινάλε του παιχνιδιού !
Στο τομέα των γραφικών,το παιχνίδι εκτός από το ότι κατάφερε να ακροβατήσει μεταξύ του γνώριμου 2D και του νεοφερμένου 3D στοιχείου απεικόνισης,με εξαιρετική επιτυχία και συνένωση αυτών,με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα υπέροχο σύνολο,που αποδείκνυε περίτρανα ότι,με την κατάλληλη χρήση,και το 3D στοιχείο μπορούσε να έχει θέση στα adventure games,είχε σίγουρα να επιδείξει καταπληκτικά τοπία κατά την εξέλιξη της ιστορίας,με πραγματικά πολυποίκιλους χρωματισμούς,που του χάριζαν με άνεση τον τίτλο του πιο όμορφου εμφανιακά adventure game που είχαμε δει έως τότε.Μάλιστα,σε ότι αφορά τους χαρακτήρες του παιχνιδιού,οι οποίοι ήταν 3D models,οι σχεδιαστές της Funcom εκμεταλλευόμενοι ακριβώς τα πλεονεκτήματα της 3D κίνησης,κατάφεραν να τους προσδώσουν μια πραγματικά ρεαλιστικότατη κίνηση,που ομοίως έκανε εντύπωση και προκάλεσε αίσθηση δίχως άλλο,αφού και αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τον χώρο την εποχή εκείνη...
Όσον αφορά τον ήχο του παιχνιδιού,νομίζω ότι παίζει ιδιαίτερο και πρωτεύονυτα ρόλο σχετικά με το σημαντικότατο αυτό στοιχείο του παιχνιδιού που προανέφερα,δηλαδή την δημιουργία και έκφραση συναισθημάτων κατά τη διάρκεια αυτού.Κι αυτό διότι έχουμε να κάνουμε με υπέροχης ακουστικής μουσικά κομμάτια και ομιλίες πραγματικά υπέροχες και με μοναδικές χροιές,ειδικά αυτή της Apryl !
Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι απλούστατος,εύχρηστος,απροβλημάτιστος και δεν θα αφήσει κανένα παραδοσιακό adventurer παραπονεμένο.Απλά αψεγάδιαστος!Όμως θα ξαναπώ εδώ ότι όλα αυτά τα τελευταία,χωρίς την ύπαρξη του πανέμορφου σεναρίου,των υπέροχων κόσμων,του ταξιδιού και εν τέλει και της εσωτερικής αναζήτησης της April Ryan δε θα είχαν ίσως καμία αξία!Πραγματικά το The longest journey έιναι από τα παιχνίδια που δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ένα πολύ καλό σενάριο είναι σχεδόν καταδικασμένο να δημιουργήσει ένα υπέροχο παιχνίδι,με λίγη προσοχή στα υπόλοιπα μέρη και συστατικά.Αν δε,υπάρξει πολύ προσοχή σε αυτά τότε προκύπτει ένα αποτέλεσμα ανάλογο του παιχνιδιού αυτού..!
Η ουσία,η αξία και ο αντίκτυπος του The longest journey ήταν και είναι ακόμη και σήμερα μεγάλος.Ήταν το παιχνίδι αυτό που έδειξε ότι το καλύτερο σενάριο το κρύβουν μέσα τους τα adventure games και αυτό δύσκολα αλλάζει,αν αλλάζει (που προσωπικά δεν το πιστεύω...).Ήταν το παιχνίδι που έδειξε ότι το 3D με τη σωστή χρήση και εφαρμογή του στα adventure games,δεν τα κατέστρεφε οπωσδήποτε,κάθε άλλο μάλιστα!Πολύ περισσότερο όμως,το The longest journey ήταν αυτό που με τις πωλήσεις του,τον αντίκτυπο της κυκλοφορίας του στα απανταχού media (μέχρι και αφιέρωμα στο MTV έγινε γι' αυτό),την τεχνική αρτιότητά του,την τρομερά προσεγμένη δουλειά αλλά και την πανέξυπνη στρατηγική από πλευράς των δημιουργών του (μεταφράστηκε σε 5-6 γλώσσες και κυκλοφόρησε σταδιακά στις διάφορες χώρες,επιτείνοντας την προσμονή και αγωνία των παικτών να το αποκτήσουν) πραγματικά έσωσε το είδος του adventure gaming,το τράβηξε μέσα από το βούρκο και το τέλμα στο οποίο λίγο-πολύ είχε περιέλθει.Να μιλήσουμε για πωλήσεις;Μυθικές για παιχνίδι του είδους,ειδικά τότε!Ένα παιχνίδι που μάγεψε,συγκίνησε μικρούς και μεγάλους,ένα παιχνίδι που κράτησε κοντά στο είδος τους παλιούς παίκτες και έφερε σε αυτό τους νέους,δείχνοντας στους τελευταίους ότι παιχνιδάκια του τύπου Tomb Raider θα είναι απλά παιχνιδάκια και τίποτα παραπάνω,την ίδια ώρα που αυτό θα μπορούσε να γίνει μια υπέροχη ταινία το λιγότερο...!
Το The longest journey ακολουθήθηκε από μια συνέχειά του,το Dreamfall,που προσωπικά πιστεύω ότι δεν έφτασε το μεγαλείο και την αξία του πρώτου.Όπως και να έχει όμως,αυτό δεν έχει καμία σημασία,διότι το παιχνίδι και η δημιουργός εταιρεία,η Funcom,έκαναν τόσο μεγάλο καλό στο είδος που τελικά,αν μια μέρα δούμε το Grim Fandango 2 από την Lucas ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι από την τότε εποχή περιμένουμε,μεγάλο,τεράστιο μερίδιο ευθύνης γι' αυτό θα φέρουν οι άνθρωποι αυτοί που στοιχημάτισαν τότε,πίστεψαν στο δημιούργημά τους και ανέστησαν ένα μισοπεθαμένο είδος παιχνιδιών...!
Funcom,we salute you...!!!
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
