iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Night of the Day of the Dawn of the Son of the Bride of the Return of the Revenge of the Terror of the Attack of the Evil, Mutants, Alien, Flesh Eating, Hellbound, Crawling, Zombified Living Dead Part 2: In Shocking 2-D (1991)
http://www.imdb.com/title/tt0230575/
Κάποια στιγμή στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας είχα βρεθεί στο Λονδίνο. Το πρώτο μου βράδυ, ο φίλος που με φιλοξενούσε μου βγάζει τη συγκεκριμένη ταινία με τον τίτλο-σιδηρόδρομο. Η ταινία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το Night of the Living Dead του Romero, αφού του αφαιρέσεις τον ήχο και τους διαλόγους και τελικά προσθέσεις κάποιους άλλους της αρεσκείας σου. Κάποιος άγνωστος με το όνομα James Riffel λοιπόν, αφαίρεσε οποιοδήποτε ήχο από την ταινία και πρόσθεσε δικούς του διαλόγους, ηλίθια τραγουδάκια και περίεργα ηχητικά εφέ ως μουσική επένδυση και κάποια περίεργα, μικρά σποτάκια που βρίσκεις διάσπαρτα μέσα στο έργο και δημιούργησε το τρελό αυτό σύνολο. ΟΚ, όλοι έχουμε παραφράσει προς το γελοιοδέστερο στίχους γνωστών τραγουδιών ή κατα καιρούς έχουμε γελάσει με τις σαχλαμάρες του Weird Al Yankovic, αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάποια 5λεπτα τραγουδάκια μα για ολόκληρη ταινία. Φυσικά το αποτέλεσμα είναι μια αποθέωση της ανεπιτήδευτης βλακείας και πάει τη θεωρία "τόσο κακό που γίνεται καλό" στα πολύ άκρα της. Είναι τόσο ηλίθιο αυτό που βλέπεις που κατά ένα περίεργο τρόπο ορισμένες φορές δουλεύει και σου φαίνεται αστείο. Τα αστεία είναι κυρίως βλακώδη, ενώ αρκετά έχουν ρατσιστικό ή σεξιστικό θέμα. Θα ήθελα να πιστεύω πως αυτό είναι αποτέλεσμα μιας διεστραμένης αίσθησης του χιούμορ και όχι σοβαρά υπονοούμενα. Φυσικά δεν πετυχαίνουν πάντα τον στόχο τους και μετά από κανένα μισάωρο αρχίζουν και σε κουράζουν, ειδικά αν το βλέπεις χωρίς υπότιτλους. Από την άλλη όμως, πότε θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς κάτι τέτοιο. Ο Riffel, σύμφωνα με το imdb (http://www.imdb.com/name/nm0556826/), έχει κανονικό βιογραφικό σκηνοθεσίας και μια από τις ταινίες του φέρει την σφραγίδα της γνωστής και μη εξαιρετέας Troma. Επίσης έχει δημιουργήσει άλλες δυο "ταινίες" παρόμοιου ύφους, με τίτλους εξίσου μεγάλους που βαριέμαι να γράψω. Στη μία συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο στο The Brain that Wouldn't Die του 1962 και στην άλλη΄στην άλλη κανιβαλίζει επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών Bonanza και The Andy Griffith Show. Η ταινία μάλλον είναι δυσεύρετη και μάλλον δεν κυκλοφορεί στα μέρη μας, αν και δε το έχω ψάξει διεξοδικά. Αν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες ή την έχει δει σε κανένα ξεχασμένο ράφι προς πώληση, θα μου ήταν πολύτιμη η βοήθειά του.
Μερικές σκηνές από την ταινία:
[edit] Αυτό το βίντεο δεν είναι διαθέσιμο [edit]
[video=youtube;E_HFQ-7sMUE]
[edit] dead picture [edit]
http://www.imdb.com/title/tt0230575/
Κάποια στιγμή στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας είχα βρεθεί στο Λονδίνο. Το πρώτο μου βράδυ, ο φίλος που με φιλοξενούσε μου βγάζει τη συγκεκριμένη ταινία με τον τίτλο-σιδηρόδρομο. Η ταινία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το Night of the Living Dead του Romero, αφού του αφαιρέσεις τον ήχο και τους διαλόγους και τελικά προσθέσεις κάποιους άλλους της αρεσκείας σου. Κάποιος άγνωστος με το όνομα James Riffel λοιπόν, αφαίρεσε οποιοδήποτε ήχο από την ταινία και πρόσθεσε δικούς του διαλόγους, ηλίθια τραγουδάκια και περίεργα ηχητικά εφέ ως μουσική επένδυση και κάποια περίεργα, μικρά σποτάκια που βρίσκεις διάσπαρτα μέσα στο έργο και δημιούργησε το τρελό αυτό σύνολο. ΟΚ, όλοι έχουμε παραφράσει προς το γελοιοδέστερο στίχους γνωστών τραγουδιών ή κατα καιρούς έχουμε γελάσει με τις σαχλαμάρες του Weird Al Yankovic, αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάποια 5λεπτα τραγουδάκια μα για ολόκληρη ταινία. Φυσικά το αποτέλεσμα είναι μια αποθέωση της ανεπιτήδευτης βλακείας και πάει τη θεωρία "τόσο κακό που γίνεται καλό" στα πολύ άκρα της. Είναι τόσο ηλίθιο αυτό που βλέπεις που κατά ένα περίεργο τρόπο ορισμένες φορές δουλεύει και σου φαίνεται αστείο. Τα αστεία είναι κυρίως βλακώδη, ενώ αρκετά έχουν ρατσιστικό ή σεξιστικό θέμα. Θα ήθελα να πιστεύω πως αυτό είναι αποτέλεσμα μιας διεστραμένης αίσθησης του χιούμορ και όχι σοβαρά υπονοούμενα. Φυσικά δεν πετυχαίνουν πάντα τον στόχο τους και μετά από κανένα μισάωρο αρχίζουν και σε κουράζουν, ειδικά αν το βλέπεις χωρίς υπότιτλους. Από την άλλη όμως, πότε θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς κάτι τέτοιο. Ο Riffel, σύμφωνα με το imdb (http://www.imdb.com/name/nm0556826/), έχει κανονικό βιογραφικό σκηνοθεσίας και μια από τις ταινίες του φέρει την σφραγίδα της γνωστής και μη εξαιρετέας Troma. Επίσης έχει δημιουργήσει άλλες δυο "ταινίες" παρόμοιου ύφους, με τίτλους εξίσου μεγάλους που βαριέμαι να γράψω. Στη μία συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο στο The Brain that Wouldn't Die του 1962 και στην άλλη΄στην άλλη κανιβαλίζει επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών Bonanza και The Andy Griffith Show. Η ταινία μάλλον είναι δυσεύρετη και μάλλον δεν κυκλοφορεί στα μέρη μας, αν και δε το έχω ψάξει διεξοδικά. Αν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες ή την έχει δει σε κανένα ξεχασμένο ράφι προς πώληση, θα μου ήταν πολύτιμη η βοήθειά του.
Μερικές σκηνές από την ταινία:
[edit] Αυτό το βίντεο δεν είναι διαθέσιμο [edit]
[video=youtube;E_HFQ-7sMUE]
[edit] dead picture [edit]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
καποιες στιγμες ειναι πραγματικα αστειοι οι διαλογοι καποιες αλλες φορες ομως πρεπει να παρεις 3,4 αρνταν για να την παλεψεις