Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
The Running Man (1989)
Το The Running Man υπήρξε ένα από τα γνωστά διηγήματα του Stephen King το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1987 με πρωταγωνιστή τον «πολύ» Arnold Schwarzenegger.
Η επιτυχία κάθε είδους ταινίας τη δεκαετία των 80's με πρωταγωνιστή τον Arnie, εξασφάλισε και τη μεταφορά της ταινίας στους home υπολογιστές από την Grandslam το 1989.
Ας δούμε πόση επιτυχία είχε όμως στους υπολογιστές.
Reality hurts.
2019. Νέες εποχές, νέα ήθη. Τι καλύτερο για ένα αμερικάνικο απολυταρχικό καθεστώς από το να ψυχαγωγεί το λαό με τηλεπαιχνίδια βίας που θυμίζουν τις μονομαχίες της αρχαίας Ρώμης;
Αναλαμβάνουμε το ρόλο του Ben Richards, ενός πρώην πιλότου στρατιωτικού ελικοπτέρου του οποίου η άρνηση να εκτελέσει άοπλους διαδηλωτές κατά τη διάρκεια επεισοδίων τον μπλέκει σ' ένα reality τηλεπαιχνίδι θανάτου με το όνομα “The Running Man”.
Ο σαδιστής τηλεπαρουσιαστής του καναλιού ICS και δημιουργός του παιχνιδιού Damon Killian, μας ξαποστέλνει με μια κάψουλα στην καρδιά του Running Man όπου οι συμμετέχοντες παλεύουν για τη ζωή τους αντιμετωπίζοντας κυνηγούς δολοφόνους.
Όπως καταλαβαίνετε το Running Man είναι ένα ζωντανό παιχνίδι επιβίωσης όπου έπαθλο για το νικητή είναι να αφεθεί ελεύθερος αν καταφέρει να βγει ζωντανός από τα εμπόδια και τους κεφαλοκυνηγούς που παραμονεύουν.
Για να δικαιολογήσουμε το χαρακτηρισμό “Running man” θα πρέπει με 2 συνεχόμενες κινήσεις του μοχλού προς τα δεξιά να εξαναγκάσουμε το χαρακτήρα μας σε sprint.
Την επόμενη... υπόσχομαι πως θα τη φας.
Για να δούμε τι θα κάνουμε εμείς.
Φορώντας την κλασσική έντονη φόρμα του τηλεπαιχνιδιού, ξεκινούμε στην πρώτη πίστα η οποία ονομάζεται Ice Rink. Θα μας «καλωσορίσει» ένα αγριόσκυλο το οποίο πρέπει να πλακώσουμε στις κλωτσιές προτού μας περιποιηθεί αυτό με τα δόντια του.
Καλό λοιπόν θα ήταν να το «τακτοποιήσουμε» χωρίς πολλές απώλειες μιας και η ενέργεια της μίας και μοναδικής ζωής την οποία διαθέτουμε δεν αναπληρώνεται με εύκολο τρόπο.
Στo level bonus θα δοκιμάσουμε να λύσουμε ένα γρίφο λογικής.
Δυστυχώς για να αναπληρώσουμε πλήρως την υγεία μας θα πρέπει να περάσουμε στην επόμενη πίστα επιλύοντας πρώτα ένα λογικό γρίφο σε περιορισμένο χρόνο. Εναλλακτικά κι αν είμαστε τυχεροί, θα συναντήσουμε κυτία πρώτων βοηθειών τα οποία θα αυξήσουν κατά ένα ποσοστό την ενέργειά μας.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω στην πρώτη πίστα.
Αφού προχωρήσουμε ξεπερνώντας κάποια εμπόδια (το παιχνίδι είναι scrolling beat 'em up) θα συναντήσουμε τον πρώτο κυνηγό και final boss της πίστας o οποίος είναι ένας παίχτης του ice hockey με όπλο ένα μπαστούνι το οποίο εκτοξεύει εκρηκτικές βολές. Μια μπάρα στο κάτω μέρος της οθόνης αναπαριστά τόσο τη δική μας όσο και τη δική του ενέργεια. Βέβαια αυτός έχει την τύχη να αναπληρώνει την ενέργειά του γρηγορότερα από εμάς όταν φεύγει για κάποιο χρονικό διάστημα από την οθόνη. Αν δε βρούμε κάποιο όπλο στη διαδρομή μας (όπως σωλήνες, πυροβόλα κ.α.) θα πρέπει να τον εξολοθρεύσουμε με κλωτσιές και γροθιές.
Το παιχνίδι αποτελείται συνολικά από 5 levels εκ των οποίων στα 4 θα αντιμετωπίσουμε ισάριθμους κυνηγούς με τον 2ο να διαθέτει ένα ηλεκτρικό πριόνι, τον 3ο να εκτοξεύει lighting bolts και τον 4ο να κρατά ένα φλογοβόλο. Μέχρι να τους συναντήσουμε στις διάφορες πίστες, οι μόνοι επιπλέον εχθροί που θα αντιμετωπίσουμε είναι κάποια αγριόσκυλα.
Στην 5η και τελευταία πίστα θα εισβάλλουμε στο studio όπου θα αντιμετωπίσουμε τους φρουρούς του παρουσιαστή (οι οποίοι οπλοφορούν) μέχρι να εντοπίσουμε τον Damon Killian τον οποίο με ένα και μόνο χτύπημα θα εκτοξεύσουμε στο άλλο άκρος της οθόνης ενώ ως end scene θα τον αναγκάσουμε να κατέβει με την κάψουλα και να πάρει μέρος στο ίδιο του το τηλεπαιχνίδι αυτή τη φορά ως συμμετέχων (payback is a real bitch).
Ο σκύλος μας επιτίθεται.
Έχοντας βγάλει από τη μέση τον πρώτο φρουρό προχωράμε αθόρυβα στα ενδότερα του studio.
Ακολουθώντας το σενάριο της ταινίας το The Running Man θα μπορούσε να είναι ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο παιχνίδι. Ο πολύ κακός όμως χειρισμός του χαρακτήρα μας (για να πηδήξετε πάνω από ένα μικρό εμπόδιο χρειάζεται αδικαιολόγητα μεγάλη προσπάθεια), μετατρέπει το παιχνίδι σε μια μάλλον επίπονη διαδικασία. Το μουσικό θέμα είναι μονότονο ενώ τα ηχητικά εφέ μέτρια.
Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό (η έκδοση του Commodore 64 διαφέρει πολύ από αυτή που έβλεπα στο Pixel για την Amiga), ενώ τέλος το gameplay δεν ξεφεύγει ούτε κι αυτό από τη μετριότητα.
Σίγουρα υπάρχουν άλλα διασκεδαστικότερα παιχνίδια της κατηγορίας και μάλιστα της ίδιας εταιρείας.
Με ευκαιρία το παρόν review, θα ήθελα να ευχηθώ Καλές Διακοπές σε όλους.
Θα τα ξαναπούμε σε λίγες ημέρες και θα ξαναθυμηθούμε μαζί παλαιούς, νοσταλγικούς και δυνατούς τίτλους
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
